Morgunblaðið - 03.10.1957, Síða 16

1«
M ORGUNBTAÐIÐ
Fimmtudagur 3. okt. 1957
!A
i
i
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
14C'
gæti ég komið mér vel fyrir og
jafnvel fengið fullan bata aftur“.
„Þú sagðist búa á Southern
Pacific Hotel, var það el.ki?“
„Jú, og herbergið mitt er innst
inni í ganginum, baV við af-
greiðsluborðið. Næturvörðurinn er
vinur minn. Hann sefur aldrei,
þegar hann er á verði. Allra bezti
og þægilegasti náungi“.
„Svona, bleyttu nú ekki buxurn
ar, Ethel“, sagði Kate hæðnislega.
„Gættu þess bara að þessi „góði og
þægilegi" vinur þinn kosti þig ekki
alltof mikið. Jæja, bíddu annars
svolítið". Hún tók sex tíu dollara
seðla upp úr skúffunni og rétti
Ethel þá.
„Ætlarðu að senda mér þá í
byrjun hvers mánaðar, eða á ég
að koma og sækja þá?“
„Ég sendi þér þá“, sagði Kate.
„Og, Ethel ég er enn þeirrar skoð
unar að þú ættir að láta rannsaka
glösin“.
Ethel kreppti fingurna utan um
seðlana. Hún ljómaði af ánægju
og sigurgleði. Þetta var eitt af því
fáa, sem henni hafði tekizt veru-
lega vel um dagana: — „Ó, það
gæti mér ekki komið til hugar að
gera“, sagði hún — „ekki nema ef
ég neyddist til þess“.
Þegar hún var farin, gekk Kate
út í yzta horn garðsins, og jafnvel
eftir svo mörg ár, mátti greinilega
sjá, að þa- hafði verið grafið, bæði
djúpt og nákvæmlega.
Morguninn eftir var lagt fyrir
dómarann syndaregistur nætur-
innar, innbrot og ofbeldi. Hann
hlustaði aðeins með öðru eyra á
mál nr. fjögur og þegar vitnið
hafði lokið hinni gagnyrtu kæru
sinni, spurði dómarinn: „Hversu
miklu var stolió frá yður?“
„Eitthvað nálægt hundrað doll-
urum“, sagði dökkhærði maður-
inn.
Dómarinn sneri sér að lögreglu-
þjóninum: — „Hve mikla peninga
hafði hún á sér?“
„Níutíu og sex dollara. — Hún
keypti viskí ogð vindlinga og nokk
ur tímarit hjá næturverðinum
klukkan sex í morgun".
„Ég hef aldrei á ævi minni séð
□-
--□
Þýðing
Sverrir Haraldsson
□----------------------n
þennan mann, hvað þá meira“,
hrópaði Ethel.
Dómarir.n leit upp frá skjölum
sínum: — „Tvisvar sinnum tekin
fyrir saurlifnað og nú fyrir þjófn-
að. Það er orðið of dýri fyrir okk
ur að fæða yður. Þér verðið að
vera farin úr þessari borg fyrir
nón í dag“. Hann sr.eri sér að lög
regluþjóninum: — „Segið héraðs-
fógetanum að hann verði að flytja
hana út fyrir héraðsmörkin". Og
við Ethel sagði hann: — „Ef þér
látið sjá yður aftur á þessum slóð
um, þá sleppið þér ekki við fang-
elsið. Og það verður San Quentin.
Skiljið þér það?“
„Dómari, ég verð að fá að t.ala
við yður, einslega", sagði Ethel
kjökrandi.
„Hvers vegna það?“
„Ég verð að tala við yður“,
sagði Ethel. — „Ég verð að segja
yður dálítið. Þetta er allt saman
svik og lygi“.
„Hvað er það, sem ekki er svik
og lygi?“ sagði dómarinn. „Næsta
mál“.
Meðan vara-fógetinn ók Ethel
út fyrir takmörk héraðsins, að
brúnni yfir Pajaro-fljótið, slangr-
aði vitnið, sem ákært hafði hana,
niður eftir Castroville Street, í átt
ina að húsi Kate, en svo sá hann
sig um hönd og fór inn í rakara-
stofu Kemoes, til þess að láta
skera sár sitt.
3.
í fyrstu gerði heimsókn Ethels
Kate alls ekki mjög hrædda. Hún
vissi að enginn myndi leggja trún-
að á orð vændiskonu, sem ekki
væri starfhæf lengur. Og rannsókn
á glösunum n yndi ekki sanna, að
eitur hefði verið í þeim. Hún hafði
nærri gleymt Faye. Þegar hún
neyddi sig til að hugsa um hana,
var það nána’st sem óþægileg, fjar
læg minning.
Unglingar
eða eldra fólk *•< að bera
btaðið til fcuwjiwifuú Ýiosveyar um
bœinn
Sími 2-24-80
Smátt og smátt fann hún samt,
að þessi árekstur við Ethel Iá
henni þyngra á hjarta, en hún
hafði í fyrstu haldið. Eitt kvöld,
þegar hún sat og athugaði reikn-
inga frá nýlenduvöruverzlun, vakn
aði skyndilega hugmynd í höfði
hennar, sem sindraði og glitraði
eins og loftsteinn. Hugmyndin
blossaði upp og sloknaði svo
skyndilega aftur, að Kate varð að
hætta starf: sínu, til þess að kalla
hana aftur fram í hugann. Hvern
ig var hið dökka andlit Charles
tengt þessarri hugmynd? Og hin
brosandi, rannsakandi augu
Samúels Hamilton? Og hvers
vegna fór óttahrollur um hana,
við þessa hugmynd?
Hún gafst upp við að svara
þessu að sinni og hélt áfram við
sta-rf sitt, en andlitið á Charles
beið að baki hennar og gægðist yf-
ir öxlina á henni. Hún fór að
kenna til í fingrunúm, svo að hún
lagði blöðin til hliðar og fór í eft-
irlitsferð um húsið. Þetta var
dauft og viðburðalaust kvöld —
þriðjudagskvöld. Það voru ekki
einu sinni svo margir viðskipta-
vinir, að sirkusinn yrði sýndur.
Kate þekkti vel afstöðu stúlkn-
anna til sín Þær voru dauðhrædd
ar við hana. Hún sá um að þær
væru það. Sennilega hötuðu þær
hana, en það gerði ekkert til. Þær
treystu henni og þab var aðalat-
riðið. Ef þær fylgdu þeim fyrir-
skipunum, sem hún gaf þeim,
fylgdu þeim einu og öllu, þá
myndi Kate annast þær og halda
verndarhendi yfir þeim. Þar kom
engin hollusta til greina, engin
virðing. Hún aunaði þeim aldrei
og hver sú sem varð brotleg fékk
aðeins tvær aðvaranir áður en
henni var kastað á dyr Stúlkurnar
vissu þó, a< þeim yrði ekki refsað
án saka.
Þegar Kate gekk eftirlitsferð
sína um húsið, létust stúlkurnar
vera mjög öruggar og ótruflaðar.
Kate vissi það líka og vænti þess.
En þetta kvöld fann hún, að hún
var ekki ein. Charles virtist ganga
við hlið hennar og á eftir henni.
Hún gekk í gegnum borðstofuna
og fram í eldhúsið, opnaði ískass-
ann og leit niður í hann. Hún tók
lokið af úrgangsfötunni, til þess
að vita hvort nokkuð hefði farið
til spillis. Þetta gerði hún á
hverju kvöldi, en í kvöld með ó-
venju mikilli nákvæmni.
Þegar hún var farin út úr gesta
salnum, litu stúlkurnar hver á
aðrar og ypptu öxlum undrandi og
áhyggjufullar. Eloise, sem stóð og
talaði við hinn dökkhærða Joe,
sagði: — „Gengur eitthvað að
henni?“
„Ekki svo ég viti. Hvers vegna
heldurðu það?“
„Ég veit það ekki“, sagði Eloise.
— „Mér sýndist hún eitthvað svo
óróleg".
„O, við vorum bra á svolitlum
rottuveiðum, en það gekk vel og
rottan náðist“.
„Hvað áttu við með því?“
„Ég skal gefa þér gott ráð“,
sagði Joe. — „Ég veit ekkert og
þú veizt ekkert“.
„Nei, auðvitað. Ég skipti mér
aldrei neitt af því, sem mér kemur
ekki við“.
„Það er rétt af þér", sagði Joe
— „og við skulum bæði hafa það
hugfast“.
„Ég vil helzt ekkert vita“, sagði
Eloise.
„Nú talarðu eins og skynsöm
stúlka“, sagði Joe.
Kate kom aftur úr eftirlitsferð
sinni: — „Ég ætla að fara að
hátta", sagði hún við Joe. — „Og
ég vil ekki láta vekja mig, nema
það sé óh jákvæmilegt".
„Nokkuð sem ég get gert?“
„Já, færðu mér bolla af tei. —
Hefurðu straujað þennan kjól,
Eloise?“
»Já“.
„Þú hefur ekki gert það neitt
sérlega vel“.
,,Nei“.
Kate var óvenjulega eirðarlaus
og óróleg. Hún raðaði öllum papp
írum sínum og skjölum snyrtilega
í hólf skrifborðsins og þegar Joe
kom með tebakkann, sagði hún
honum að láta hann við hliðina á
rúminu.
Hún kom sér þægilega fyrir á
mjúkum púðunum, sötraði úr te-
bollanum og reyndi að endurvekja
hugmyndina í eigin barmi. Hvað
snerti það Charles? Og skyndilega
rann það allt upp fyrir henni.
Charles var kænn og hygginn.
Sam Hamilton var líka kænn og
hygginn á sinn sérkennilega hátt.
Þetta var hugsunin sem hafði
vakið henni ótta — a< til væru
menn sem ekki létu ginna sig —
menn sem væru kænir og hyggn-
ir. Samúel og Charles voru báðir
dauðir, en kannske voru til aðrir
þeirra líkar. Hún hugsaði, hægt
og nákvæmlega.
Segjum sem svo, að það hefði
verið ég sem gróf upp glösin? —
Hvað hefði ég hugsað og hvað
hefði ég gert? Hvers vegna voru
glösin brotin og grafin í jörðu?
Jæja, svo að þau höfðu ekki inni-
haldið eitur. En hvers vegna voru
í Reykjavík
Vegna brunans á Laugavegi 166, getur skólinn ekki
tekið til starfa á venjulegum tíma, en strax og hnegt
verður að byrja kennslu verður tilkynnt um það.
MARKÚS Eftir Ed Dodd
þau þá grafin niður í jörðina?
Hvað hafði komið henni til að gera
það? Hún hefði átt að kasta þeim
í ræsi við Main Street eða bara í
úrgangsfötuna. Dr. Wilde var dá-
inn. En hvers konar skýrslur
hafði hann gert? Það vissi hún
ekki. Ef hún hefði nú fundið
brotnu glösin og komizt eftir því,
h ’að í þeim hefði verið. Myndi
hún þá ekki hafa spurt einhvern
sém um það vissi: — „Ef maður
gefur einhverri manneskju kroton
olíu, hvaða afleiðingu hefur það?“
„Tja, ef naður gefur það í mjög
smáum skömmtum og heldur því
áfram í lengri tíma, þá—“
„En ef þú heyrðir nú sagt frá
auðugri hóruhússmóður sem hefði
arfleitt nýja stúlku að öllum eig-
um sínum og svo dáið skyndilega".
Kate vissi mjög vel hvað henni
myndi þá koma fyrst ? hug. En að
hún skyldi haga sér svo heimsku-
lega, að láta reka Ethel úr borg-
inni og úr öllu héraðinu Nú var
sjálfsagt erfitt, ef ekki ómögulegt
n.eð öllu ai" finna hana aftur. Það
hefði átt að ginna Ethel með pen-
ingum, til þess að láta glasabrot-
ir af hendi. Hvar voru brotnu
glösin nú? í umslagi — er. hvar?
Hvernig var hægt að finna Ethel?
Ethel hlaut að gruna hver hefði
staðið á bak við hinr fölsku ákæru
og hvers vegna hún hefði verið
hrakin úr borginni. ^thel var ekki
skilningsglögg, en hún gæti sagt
einhverjum skilningsglöggum
manni alla söguna. Þessi kjafta-
kind myndi eflaust segja einhverj
um frá því, hvernig sjúkdómur
Fayes hefði lýst sér, hvernig hún
hefði litið út og hvern hún hefði
arfleitt.
Kate dró andann ört og hún
fann hvernig óttinn breiddist um
allan líkamann, eins og einhver
ónotalegur fiðringur í húðinni. —■
Hún gat farið til New York eða
einhvers annars staðar — án
þess að hirða nokkuð um sölu á
húsinu. Hún þarfnaðist ekki pen-
inganna. Af þeim hafði hún nóg.
Enginn gæti þá fundið hana.- En
ef hún laumaðist skyndilega í
burtu frá öllu saman og einhver
glöggur maður fengi að heyra sög
una af vörum Ethels, . ~gi þá ekki
sekt hennar í augum uppi?
Kate reis lir rekkju sinni og tók
inn stóran skammt af bromi.
Frá þeirri stundu hafði hinn
nagandi ótti haldið sig við hlið
hennar. Það nánast gladdi hana,
þegar hún fé>k að vita að kvalirn
ar í höndunum stöfuðu af byrj-
andi liðagigt. Einhver ill rödd
hafði hvíslað því að henni, að þær
væru kannske refsing.
Hún hafði aldrei gert sér tíðför-
ult um borgina, en nú vildi hún
helzt aldrei stíga fæti sínum út
fyrir hússins dyr. Hún vissi að
ailltvarpiö
Fimmtudagur 3. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþátt ir (Sjöfn Sigui'björns-
dóttir). 19,30 Harmonikulög (pl.).
20,30 Erindi: Sorbar (Skúli Þórð-
arson magister). 20,55 Tónleikar
(plötur). 21,30 Útvarpssagan:
„Barbara" eftir Jörgen-Frantz
Jacobsen; IX. (Jóhannes úr Kötl-
um). 22.10 Kvöldsagan: „Græska
og getsakir" eftir Agöthu Christie
XVII. (Elías Mar les). — 22,30
Sinfónískir tónleikar (plötur).
23,10 Dagskrárlok.
1) Það er greinilegt, að þetta | 2) — Ég sé hann, það er blindi
•r ungur foli sem er að hneggja. folinn hennar Sirrí.
J>að kom úr þessari átt.
3) — Láki, það kemur mér ekki
á óvart.
3) — Jæja, Láki, þú hefur gert
nógu margt illt af þér. Þetta er
síðasti skógarbruninn sem þú
kveikir.
Fö:«ludagur 4. oklóher:
Fastir 'iðir eins og venjulega,
13,15 Lesin dagslcrá næstu viku.
19,30 Létt lög (plötur). — 20,30
Lagskrá Sambands ísl. berkla-
sjúklinga: i) S.l.B.S.-marsinn. —
b) Erindi: Ólafur Geirsson lækn-
ir. c) Einsöngur: Kristinn Halls-
son. d) Þáttur frá Reykjalundi:
Bjöi-n Th. Björnsson listfræðing-
ur. e) Tvísöngur. f) Upplestur:
Lárus Pálsson leikari. g) Loka-
orð: Þórður Pálsson framkvæmda
stjóri sambandsins. 2210 Kvöld-
sagan: „Græska og getsaki r“ eftir
Agöthu Christie; XVIII. (Elías
Mar les). 22,30 Harmonikulög:
Kunnir harminikuleikarar leika
(plötur). 23,30 Dagskrárlok.