Morgunblaðið - 29.11.1957, Blaðsíða 8

8
MORCVNBT AÐIÐ
Föstudagur 29. nóv. 1957
Leikstjóri og leikendur í „Gestur til miðdegisverðar".
Leikfélag Menntaskólans d Akureyri:
Gestur til miðdegisverður
ÞAÐ er alltaf gaman þegar
Menntaskólakrakkarnir setja upp
leik hér á Akureyri og raunar
hvar sem skólakrakkar standa
aS gleðifundi. Það er gaman þótt
leikurinn heiti „Spanskflugan",
„Frænka Charleys" eða „Glímu-
kappinn“ hvað þá þegar bráð-
skemmtilegur gamanleikur er á
ferðinni, sem hefir talsvert inni-
hald.
Jafngóður gamanleikur og þessi
' hefir ekki verið sýndur í fjölda-
, mörg ár á Akureyri og var vissu-
lega upplyfting í þeirri deyfð er
nú ríkir hér á leiklistarsviðinu.
Og það skemmtilegasta við
þetta allt er að leikurinn er i
smáu sem stóru unninn af unga
fólkinu. Nemendur Menntaskól-
ans hafa þýtt leikinn og tekizt
það undravel og leikstjórinn er
Þvottahús til sölu
í fuilum gungi.
i\iýja fasteignasalan
Bankastræti 7,
Sími 24300 og kl. 7,30—8,30 18546.
Ljósm.: E. Sigurgeirsson.
einnig ungur að
gamalreyndur í
árum og ekki
faginu. Þ°f?ar
sínum auvirðilegustu duttlung-
um. Einnig fær manntegund sú
er hæst ber á glansmyndahimni
Hollywood vel úti látinn skammt
af háðinu.
Auðvitað krefst leikur sem
þessi góðrar meðferðar á sviði
þótt hann lifi á eigin verðleik-
um.
Herra Whiteside ber leikinn
uppi 6g má segja að Tryggva
Gíslasyni hafi tekizt mætavel að
túlka hann og furða hvað við-
vaningur gat valdið jafnerfiðu
hlutverki. Er ekki gervið vafa-
samt? Sérstaka athygli mína
vakti, auk hans, Renata JCristjáns
dóttir, sem lék leikkonuna Lorra-
ine Sheldon. Jafnfeimnislaust og
þjónninn John, sem þau Kristín
Halldórsdóttir og Haukur Sigurðs
son léku. Sannar, heilsteyptár
skopmyndir sem oft verða út-
undan í góðum gamanleik, sök-
um þess hve lítil hlutverkin eru.
Þórður Ólafsson lék Beverley
Carlton leikara. Hann var ófeim-
inn og lék listir sínar ágætlega,
en framsögn miður góð. Bradley
læknir var oft skemmtilegur í
meðförum Egils Gunnlaugssonar.
Hjúkrunarkonan var einnig nokk
uð góð hjá Helgu Ólafsdóttur,
en skorti nokkúð á góða fram-
sögn.
Alls eru leikendurnir 23 og er
of langt mál að ræða um hvern
þeirra. Sameiginlegt var þeim
Eggertsdóttir lék Maggie Cutler
einkaritara. Hún féll ágætlega í
hlutverkið og skilaði því vel, var
eðlileg, blátt áfram og sönn,
einnig var Ólafur Höskuldsson,
sem lék Bert Jefferson blaða-
mann, góður. Þá voru sérlega
skemmtilega leikin tvö smáhlut-
verk, fáráðlingurinn Harriet og
T. v. Tryggvi Gíslason í hlutverki Sheridan Whiteside en t. h.
Renata Kristjánsdóttir sem Lorraine Sheldon leikkona.
óþvinguð tilþrif hafa sjaldan sézt I öllum að þau kunnu vel hlut-
hér á sviði hjá byrjanda. Og i verk sín, voru hispurslaus á svið-
framsögn var góð. Margrét ] jnU; en höfuðgallinn hjá þeim
var sá að framsögn var tæplega
nógu skýr.
Jónas Jónasson, sem notaði
sumarleyfi sitt til þess að setja
leikinn á svið, hefir unnið þarna
gott verk á skömmum tíma, að-
eins þrem vikum. En þetta sýnir
þeim eldri og reyndari hvað hægt
er að gera þegar einlægur vilji
og ótæmandi starfsorka er fyrir
hendi, eins og verið hefir hjá
þessum skólanemendum. Góður
smekkur leikstjórans kemur víða
fram. Leikurinn gengur hratt og
er oftast vel á svið settur, því
tíðum eru margir inni í einu.
Glæpamennirnir hans White-
side eru sérlega skemmtilegar
„typur“, drengjakórinn ágætur
og ýmis sviðsatriði, sem sýnilega
eru leikstjórans, einkar smellin.
Mér fannst gæta nokkurs
ósamræmis í aldri sumra persóna,
t. d. Stanley-hjónanna og barna
þeirra, og má sjálfsagt skrifast
hjá leikstjóra.
Ég vil ekki láta hjá líða að
benda á hina mjög vönduðu leik-
skrá, sem gefin hefir verið út
fyrir þennan leik. Hún gæti ver-
ið öðrum til fyrirmyndar.
Ég er þess fullviss að enginn
fer leiður úr leikhúsinu frá því
að sjá þennan leik unglinganna.
Hann er eins og ofurlítill sólar-
geisli sem lýsir upp eitt skugga-
Spennandi, róman-
S tísk og leyndardóms
full skáldsaga, eftir
hina vinsælu skáld-
konu, sem skrifaði bæk-
urnar „Glitra daggir, grær
fold“ og „Laun dyggðar-
innar“.
Þetta er saga bræðranna Wilhelms og Karls, sona hinnar dul-
arfullu en hrífandi Karlottu Ankarberg greifafrúar. Wilhelm er
duglegur liðsforingi, kvennagull og gleðimaður, en Karl sendi-
fulltrúi í Vín, fallegur, gáfaður og gæddur sterkum tilfinningum.
Yfir þessari sögu hvílir hinn rómantíski, hrífandi blær áranna
kringum 1820. 1 henni skiptast á svipmyndir frá Södermanlandi,
eins og í fyrri sveitalífssögum höfundarins, og skyndimyndir frá
hinni glöðu Vínarborg á dögum Metternichs fursta. Þar koma
einnig fram margar og f jölbreytilegar manngerðir: fiskimenn og
dyggðahjú á stórbýlunum og glæsimenni meðal austurríska aðals-
ins og stjórnarerindreka.
Þetta er ef til vill skemmtilegasta bók Margit Söderholm.
BOKAUTGAFAN
[poðuTI\
litið er á heildina má með sanni
segja að hér hafi unglingarnir
náð undraverðum árangri, ekki
sízt þegar þess er gætt að hér
eru tómir viðvaningar á ferð.
Leikurinn „Gestur til miðdegis-
verðar“ (The Man Who Came to
Dinner), er eftir George S. Kauf-
man og Moss Hart. Hann gerist
í smábæ í Bandaríkjunum og er
meistaraleg skopmynd af heims-
manninum, útvarpsfyrirlesaran-
um, rithöfundinum og listdóm-
aranum Sheridan Whiteside.
Samtölin eru hnitmiðað háð og
skop og líkingarnar hitta svo vel
í mark að aldrei skeikar. Hvergi
er leikurinn leiðinlegur, lang-
dreginn né bjánalegur eins og
svo oft vill verða í gamanleik-
um.
Efni leiksins er hvorki viða-
mikið né tilefni til hugleiðinga
um vandamál tilverunnar. Það er
fyrst og fremst miskunnarlaust
háð um heimsfrægan mann, hé-
góma þess er valdið hefir og svífst
einskis til þess að fá fullnægt
f rá vin... ■: Margrét Eggertsdóttir sem Maggie Cutler, Uskar
Höskuldsson sem Bert Jefferson, Haukur Sigurðsson sem John,
Þórir Sigurðsson sem náttúruvísindamaðurinn og Tryggvi
Gíslason sem Whiteside.
IMýjar vetrarkápur
°9 peysuf ataf rakkar
koma fram í dag.
Kápu- og dömubúðin
Laugaveg 15.
þrungið vetrarkvöld. Hafi allir
sem að þessari sýningu stóðu
þökk fyrir.
vig.