Morgunblaðið - 19.03.1958, Síða 10

10
MORC.VISHT AÐlh
Miðvikudagur 19 marz 1958
i
rofgnttiritofrifr
trtg.: H.í. Arvakur, Reykjavilt.
Framkvæmdastjórx: Sigfus Jónsson.
Aðairitstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Bjarni Benediktsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason fi’á Vigur.
Einar Asmundsson.
Lesbók: Arni Öla, simi 33045
Auglýsingar: Arni Garðar Kristinssoix.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Augiýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Askriftargjalo kr. 30.00 á mánuði innaniands.
í lausasölu kr. 1.50 eintakið.
ÖRVÆNTINGARÓP VINSTRI
STJÓRNARINNAR
MÁLGAGN stærsta stuðn-
ingsflokks vinstri stjórn-
arinnar, „Þjóðviljinn“,
ræðir í gær úrræðaleysi stjórnar
sinnar gagnvart vandamálum
efnahagslífsins. Er auðsætt að
kommúnistar eru orðnir dauð-
hræddir við uppgjöf hennar í
þessum málum og svik hennar
við hin glæstu loforð um „nýjar
leiðir“ og „varanleg úrræði“.
Þessi grein kommúnistablaðsins
er öll eitt átakanlegt örvænting-
aróp vinstri stjórnarinnar, sem
stendur nú afhjúpuð frammi fyr-
ir alþjóð. Niðurstaða hugleiðinga
þess er á þessa leið:
„Menn hefðu búizt við þvi, er
seðlabankinn var settur á stofn
að þaðan kæmu einhverjar til-
lögur af viti í þessum efnum. I
staðinn virðast þær ráðstafanir,
sem aðalbankastjórinn ýmist
berzt fyrir eða framkvæmir
beinlínis miða að því að skapa
kreppu og öngþveiti og gengis-
lækkun í landinu“.
Þannig rekur eitt sig á annars
horn hjá aðal málgagni vinstri
stjórnarinnar. Svo algert er úr-
ræðaleysið og örvæntingin á
stjórnarheimilinu að verjendur
þess eru hættir að gæta minnsta
samræmis í málflutningi sínum.
Framleiðsla og
hallarekstur
Um það verður ekki deilt með
rökum, að meginorsök hinna
bættu lífskjara íslenzku þjóðar-
innar á undanförnum einum og
hálfum áratug er sú uppbygging
atvinnuvega hennar, sem Sjálf-
stæðismenn beittu sér fyrir í lok
heimsstyrjaldarinnar. Þegar hin
fyrsta „vinstri stjórn" Hermanns
Jónassonar og Eysteins lét af
völdum árið 1939 var fiskiskipa-
flotinn í örgustu niðurníðslu. Allt
var á heljarþröm þegar hin fyrsta
vinstri stjórn gafst upp og flúði á
náðir Sjálfstæðismanna.
Hefur skepnan risið
gegn skapara sínum?
Af þessum ummælum „Þjóð-
viljans“, málgagns stærsta flokks
vinstri stjórnarinnar, virðist auð-
sætt, að þau ósköp hafi gerzt að
skepnan hafi risið gegn skapara
sínum, seðlabankinn, sem vinstri
stjórnin sjálf, með kommúnista í
broddi fylkingar, setti á stofn
hafi snúizt gegn hagspeki og
snjallræðum kommúnista eða
jafnvel stjórnarinnar i heild, í
efnahagsmálunum. Er það vissu-
lega kaldhæðni örlaganna, að
hinn nýi banki, sem vinstri
stjórnin taldi fyrir ári síðan hina
merkustu og gagnlegustu nýung
skuli hafa brugðist henni svo
hrapalega.
Annars er það eigi lítið spaugi-
legt, að blað kommúnista skuli
nú, eftir að öll fyrirheit stjórn-
arinnar um „varanleg úrræði“
hafa verið svikin snúa sér til
seðlabankans og krefjast af hon-
um „einhverra tillagna af viti í
þessum efnum“.
Má þá segja að allt sé þrotið,
Jafnvel skrumið og oflætið hjaðn-
að fyrir hinum beizka raunveru-
leika og algeru getuleysi stjói'n-
arflokkanna sjálfra.
Eitt trekur sig á annars
horn
í þessari sömu örvæntingar-
grein kommúnistablaðsins í gær
er því enn haldið fram, að Sjálf-
stæðismenn, hafi á undanförnum
árum vanrækt að endurnýja og
byggja upp fiskiskipaflota þjóð-
arinnar. Beri því hina mestu
nauðsyn til þess að auka hann.
En fyrir nokkrum dögum sagði
þetta sama kommúnistablað, að
næg atvinna og velmegun ríkti
hér á landi vegna þess, hve þjóð-
in ætti myndarlegan og góðan
fiskiskipaflota, bæði togara og
vélbáta. Þessi floti væri svo
mikill og góður, sagði kommún-
istablaðið, að íslendingar hefðu
þar ekki aðeins atvinnu sjálfir
heldur veittu hundruðum útlend-
inga þar góða vinnu.
Sjálfstæðismenn beittu sér fyr-
ir uppbyggingu togara- og vél-
bátaflotans, aukningu hraðfrysti-
iðnaðar og verksmiðjureksturs
við sjávarsíðuna. Framleiðslan
jókst og lífskjör almennings
bötnuðu stórlega. En það var
ekki nóg að fá þjóðinni góð og
fullkomin ' framleiðslutæki, sem
juku framleiðslu hennar að mikl-
um mun. Það varð að tryggja
rekstur þessara tækja á heil-
brigðum grundvelli, til þess að
þau gætu framleitt og veitt at-
vinnu. Kommúnistar gerðu allt
sem þeir gátu til þess að eyði-
leggja rekstrargrundvöll þeirra.
Þeir brennimerktu allar aðvar-
anir Sjálfstæðismanna gegn óhóf
legum kröfum á hendur fram-
leiðslunni sem „fjandskap við
verkalýðinn“ og „árásir á alþýð-
una“. Þess vegna fór sem fór.
Hin nýju atvinnutæki sukku í
hallarekstur.
Tóku kauphækkanirnar
a£ launþegunum
Kommúnistar hafa í vinstri
stjórninni orðið að viðurkenna
skemmdarstarfsemi sína gagnvart
framleiðslunni. Þeir byrjuðu á
því sumarið 1956, rétt eftir valda-
töku sína, að banna kauphækk-
anir. Um næstu áramót á eftir
komu þeir-svo og lögðu 300 millj.
kr. nýja skatta og tolla á þjóð-
ina og tóku þarmeð aftur kaup-
hækkunina, sem þeir sjálfir
knúðu fram veturinn 1955, þegar
þeir hleyptu af stað nýju kapp-
hlaupi mill kaupgjalds og verð-
lags og eyðilögðu framkvæmd
þeirrar jafnvægisstefnu, sem
Sjálfstæðismenn höfðu barizt fyr
ir með góðum árangri. Allt þetta
sér og skilur íslenzkur almenn-
ingur í dag. Þess vegna rekur
aðal málgagn vinstri stjórnarinn-
ar nú upp örvæntingaróp og grát-
bænir seðlabankann um „ein-
hverjar tillögur af viti í þessum
efnum“. En á meðan silja sex
ráðherrar uppi í stjórnarráði með
fjölda sérfræðinga og reikna út
nýja skatta og tolla á „almúg-
ann“U
lllllUTAN tiR HEIMI
Rangeyg,nærri blind telpa erorð-
in ^stjarna' í frönskum kvikmyndum
Mylene Demongeot var óhamingju-
samt barn, en nú er hún lífsglöð,
skæreyg stúlka, sem gert hefir góðan
samning v/ð kvikmyndafélag
i Hollywood
FRAKKAR hafa eignast nýja
kvikmyndastjörnu sem er skæð-
ur keppinautur Brigitte Bardot.
Hún er ung, yndisleg og fal-
lega vaxin, mun ákveðnari en
Bardot, alltaf meira klædd og
er sögð hafa mikla leikarahæfi-
leika. Hún er 21 árs og heitir
Mylene Demongeot. Á sl. ári hef-
ir hún leikið aðalhlutverk í þrem
kvikmyndum: í „Une manche et
la belle“, „Sois boUe et taistoi"
og síðast en ekki sízt í banda-
rískri kvikmynd, sem gerð var
eftir skáldsögu Francoise Sagan
„Sumarást".
Þjáningar og einmana-
kennd
Ef Mylene er spurð, hvaðan
hún hafi hæfileika sína, er svar-
ið, að hún hafi áunnið sér þá
með því að þjást og vera ein-
mana. Allt, sem hún hefir orðið
að þola, hefir kennt henni að
gefast aldx'ei upp. Þessi svör
koma manni mjög á óvart. Því
að þessi unga, fallega og lífs-
glaða stúlka lítur ekki út fyrir að
hafa orðið að þola neitt sérstak-
lega mikið. Og samt eru þeir
ekki mjög margir, sem á hennar
aldri hafa orðið að þola eins mik-
ið og hún.
Hún er amtmannsdóttir og ólst
upp i Montpellier, svo að í raun
og veru hefði bernska hennar átt
að vera hamingjurík. En svo var
þó ekki. Mylene, sem réttu nafni
heitir Marie-Hélene, hafði ekki
aðeins slæma sjón, hún var líka
óvenjulega mikið rangeyg. Börn
eru miskunnarlaus, og félagar
hennar í skólanum gerðu gys að
henni. Hún greip til þess ráðs að
draga til alveg í hlé til að forð-
ast ofsóknir þeirra. Eina liuggun
hennar var tónlistin. Undir eins
og hún kom heim úr skólanum,
settist hún niður við slaghörp-
una til að reyna að gleyma þján-
ingum sínum.
Verðlaun fyihu' siag-
hörpuleik
Að síðustu þoldi hún þetta
ekki lengur og bað foreldra sína
um að leyfa sér að fara í klaust-
urskóla, því að hún hélt, að þar
yrði henni ekki strítt eins mikið.
Hún flutti úr stóra, fallega svefn
herberginu sínu í rúm nr. 20 í
svefnskála í klaustrinu. Fjórum
sinnum í viku fékk hún að sitja
ein í litlum klefa og leika á slag-
hörpu. Það voru ánægjulegustu
stundirnar í ævi litlu stúlkunn-
ar. Og þessar stundir færðu
henni líka fyi'stu viðurkenn-
inguna. Á árshátíð klausturskól-
ans í Montpellier var ætíð stofn-
að til margs konar keppni milli
nemendanna. Mylene vann
fyrstu verðlaun fyrir sxaghöipu-
leik sinn.
Hinar friðsömu stundir í klaust
urskólanum voru á enda, er faðir
hennar var gerður starfsmaður í
fjájmálaráðuneytinu í París
1952. Mylene var nú 15 ára, og
foreldrar hennar vonuðu, að
stálpaðir unglingar, sem nú yrðu
skólafélagar hennar sýndu meiri
skilning og létu hana vera í
friði. En raunverulega létu þau
hana allt of mikið í friði, enginn
skipti sér af henni, en þau hvísl-
uðu og pískruðu, þegar hún nálg
aðist. Það var enn erfiðara að
þola þetta en stríðnina í Mont-
pellier. Hún var aldrei hamingju
söm nema í spilakennslustund-
unum. En ekki leið á löngu, þang
að til hún átti erfitt með að sjá
nóturnar. Sjónin varð æ verri.
Þjáningarnar urðu
óbærilegar
Foreldrarnir ákváðu nú að
láta gera aðgerð á augunum. Þau
kviðu fyrir því, en þau gátu
ekki þolað að horfa upp á þján-
ingar hennar — nú var annað
hvort að hrökkva eða stökkva.
Ætlunin var að bíða þess, að
skólanum lyki. En Mylene gat
ekki lengur afborið þetta. Dag
nokkurn er faðir hennar kom inn
í baðherbergið til að raka sig, tók
hann eftir því, að rakblöðin hans
voru horfin. Honum varð bilt við
og þaut inn til Mylene. Ekki
mátti tæpara standa, hún hafði
þegar skorið á slagæðina.
e
Aðgerðinni á augum hennar
var nú ekki frestað lengur, og
Mylene var flutt í bandaríska
sjúkraliúsið í Neuilly. Aðgerðin
tókst vel, en að henni lokinni
voru miklir erfiðleikar framund
an. Nú þurfti að æfa augun til að
sjá eðlilega. Til þess þui'fti stál-
vilja og mikla þolinmæði, Myi-
ene hafði hvort tveggja til að
bera. Öll framtíð hennar var í
veði. í hálft ár æfði hún sig 12
klukkustundir á dag Fyrst haíði
hún fyrir framan sig tvær sjálf-
iýsandi plötur, önnur táknaði
hermann, hin táknaði varðk’efa.
'Vanc’.inr? var nú að koma her-
manninum inn í varðklefann.
Margir dagar liðu, áður en það
heppnaðist. Og enn fleiri dagar
liðu, áður en hún gaf 12 litlum
fuglum inn um 12 holur á sama
búri.
Nýtt líf
Þannig hélt hún áfram að æfa
sig viku eftir viku án þess að
LONDON, 14. marz. — Útvarpið
x Moskvu sagði þá sögu í dag,
að milljónir atvinnulausra og illa
haldinna Bandaríkjamanna stæðu
nú í löngum röðum við eldhús
góðgerðastofnana til að fá skál
af súpu og svæfu á óhreinum
gólfum gamalla kumbalda, en
hundar auðmanna lifðu í alls-
nægtum.
Þessi saga var sögð í nýjum
dagskrárlið. sem nefndur er
gefast upp. Að hálfu ári liðnu
var ómögul. að sjá á Mylene, að
nún hefði einu sinni verið rang-
cyg, og sjon hennar var nú aiveg
eðlileg. Nú hófst nýtt líf fyrir
Mylene, hún var hamingjusöm
yfir því að vera ekki lengur ein-
mana, yfir því að vera nú loks-
ins eins og allir aðrir.
En hún var alls ekki eins og
gengur og gerist. Það gerði gæfu
muninn.
Hlutverk 1 „Enfants
d’amour“
Vinkona Mylene bauð henni
eitt sinn heim í síðdegiskaffi-
drykkju. Þar hitti hún kvik-
myndaleikstjórann Jéanide Mou-
gy, sem einmitt ætlaði að fara
að sviðsetja kvikmyndina „Enf-
ants d’amour". Hann vantaði
kornunga stúlku í hlutverk og
leizt strax vel á Mylene.
Kom til mála, að hún mundi
vilja taka hlutverkið? Hvort hún
vildi. En hún var aðeins 15 ára,
svo að kvikmyndaleikstjórinn
varð að fá leyfi foreldra hennar.
Þau gáfu leyfi sitt góðfúslega.
Litla telpan þeirra hafði orðið
að þjást svo mikið, að þau vildu
gera hvað sem var til að gleðja
hana. Hlutverkið var lítið, en það
kom í ljós, að Mylene hafði góða
hæfileika og „tók sig vel út“ á
léreftinu.
Henri Coste ,uppgötvar‘
stúlkuna sína
Þetta kom hinn ungi ljósmynd-
ari Henri Coste auga á, ujxdir
eins og hann sá hana í kvikmynd
inni. Þessa stúlku vildi hann
gjarna fá í auglýsingamyndir sín
ar. Mylene varð brátt eftirlætis-
fyrirsæta hans. Ekki leið á
löngu, þangað til mynd hennar
sást alls staðar. í auglýsinguin
um ost, gosdrykki, ilmvötn og
hver veit hvað. Henri Coste hafði
áður verið aðstoðarleikstjóx'i hjá
Jean Renoir og hafði enn mikinn
áuga á xvikmyndum. Hann var
sannfærður um, að Mylene gæti
oxðið góð kvikmyndaleikkona.
Hún þurfti aðeins að laera mjög
rnikið fyrst, og nann tók að sér að
kenna heoni.
Þegar Rí'.ymox'd Rouleau bauð
henni hlutverk í „Les Soecieres
de Salem“, tók hún boðinu feg-
ins hendi. Og fleiri viðfangsefni
fylgöu í kjölfarið. Mylene var
komin í tölu stjai'nanna. Er hún
hafði ieikið í „Sumarást", var
henni boðinn samningur til 2ja
ára í Hollywood og nú græðir
hún á tá og fingri.
•
Og nú hefir hún tekizt á hend-
ur höfuðviðfangsefni sitt í einka-
lífi sinu — hún hefir gefið Henri
Coste hönd sína. Hún segir að
það hafi verið ást við fyi-stu sýn.
„Sovétmenning” og hefur að
markmiði „að efla allt hið fagra
í lífi Sovétborgara en gera út
af við allt óheilnæmt, skaðlegt
eða yfix-borðslegt", eins og þeir
orða það.
Eftir að sagt hafði verið frá
rússneskum siðvenjum, mataræði
og hjónabandssiðum, sneri
sögumaður sér að „siðum og sið-
gæði í borgaralegum löndum”. —
Hófst þessi þáttur frásögunnar
með kafla úr „rock ’n’ roll"-lagi.
Rússnesk nenningarkynmng