Morgunblaðið - 10.05.1958, Blaðsíða 9

Laugardagur 10. maí 1958
MORCrNBT. AÐIh
9
Staldrað við
í Atómíum
— Og svo skálum við fyrir ís-
landi, sagði belgíski blaðamaður-
inn.
— Fyrir írlandi? spurði visni
barþjónninn.
— íslandi.
— Ha, hvað er það?
— ísland.
— ísland?
•— Já, Island er eyja í Ar.iants-
hafi.
— Hvar?
— Norður undir heimskaucs-
baug.
— Spitsbergen?
— Nei, Íst-H.d .
— Ó, danska eyjan?
— Islenzka eyjan.
— Rétt hjá Grænlandi?
— Stendur heima.
Og gleðibros færist yfir mjó-
leita ásjónu barþjónsins í hæsta
bar í Belgíu — í Atomium. Nú
veit hann hvar ísland er — og
þurfti ekki landspróf til. Hann
segist spyrja alla erlenda gesti
um þjóðerni—og nú merkir hann
við í vasabókina. fslendingurinn
er fertugasti og þriðji í röðinni.
í þá sjö daga, sem heimssýningín
hefur verið opin, hafa útlending-
ar frá a. m. k. 43 þjóðlöndum
lagt leið sína upp í Atomium —
og enn fleiri eiga eftir að koma,
því að . sumar verður Atomium
í þjóðbraut.
En beígaski barþjónninn viU
vita meira um ísiand. Þegar hann
hefur afgreitt Afríkunegrann,
sem bætzi hefur í hópinn við
borðið—og er búinn að grafa það
upp, að hann er frá Ghana —
spyr hann-
— Hafið þið kóng á íslandi?
Sennilega er hann að fiska eftir
prinsessu fyrir Baldvin, því að
svarið veldur honum vonbrigð-
um:
— Nei, við höfum forseta.
— Við höfum kóng, segir Pers-
inn, sem stendur næstur Ghana-
svertingjanum, en enga drottn-
ingu frekar en þið hér í Belgíu.
Soraya er alfarin, hún kemur
ekki aftur — og það er söknuður
í röddinni. Öllum þótti svo vænt
um Sorayu, hún var mjög vinsæl,
en hún gat ekki gefið okkur prins.
Nú þurfum við að fá prins — og
konungurinn verður að fá aðra j
drottningu. Hann vill það ekki I
siálfur, honum þykir svo vænt j
um Sorayu — alveg eins og öllum
Persum.
— En langar ykkur þá ekki
líka til þess að fá prins? — spyr
belgíski blaðamaðurinn.
— Nei, svarar Ghana-sverting
inn og augnatillit hans er hvikult |
og dularfullt.
— Þið viljið kannske fá lítinn
Nasser? spyr íslendingurinn.
— Miklu frekar, já — við vilj-
um Nasser.
— Og ofurlítinn Krúsjeff í
kaupbæti?
— Kommúnisminn er ekki það
sama fyrir okkur — og hann er
fyrir ykkur Vesturlandabúa,
svarar svertinginn. Þið óttizt
kommúnismann af því að hann
mundi kollvarpa ykkar þjóð-
skipulagi, ef hann næði ur.dir-
tökunum. Hjá okkur er ekki haagl
að kollvarpa neinu, við erum að ,
byggja upp — þið eruð búnir að
byggja upp. Kommúnistaáróður-
inn lætur vel í eyrum meðal inn-
fæddra í Afríku, kommúnistar
iofa gulli og grænum skógum.
Þið segið: Sjáið hvernig Rússar
fóru með A-Evrópuríkin. Jú, ég
veit það. En Afríkumenn hugsa
ekki um Evrópu. Þeir hugsa um
Afríku og framtíðina, við viljum
ekki verða leppríki — en mikill
hluti innborinna Afríkumanna er
það illa upplýstur, að hann veit
ekki hvað við erum að fara, þ ag-
ar talað er um „leppríki".
En belgíski barþjónninn hefur
engan áhuga á því hvað Afríku-
negrum finnst og sýnist, hann
hefur sjálfur verið í Kongó — og
hefur fengið nóg af Afríku í bráð.
Hann vill heyra eitthvað nýtt —
'Og hann vill að gestir hans
arekki bjór.
— Hvaða þjóð býr á ísiandi?
spyr hann — Danir?
— íslendingar.
-— Og hvað er þjt'ðm stór?
— .. lítil, skýtur belgíski blaða
maðurinn inn í.
í efsta „atominu“ á Atomium er fjölsóttur veitingasalur. Les-
endur fá glögga hugmynd um stærð Atomium á samanburði við
mennina, sem standa á efstu kúlunni.
Og Belgíumaðurinn rekur upp
stór augu, þegar hann heyrir töi-
una. Hann virðist á báðum áttum,
efast sennilega stórlega um það,
hvort hægt sé að kalla þetta þjóð
og hvort ekki sé réttara að strika
ísland út úr vasabókinni.
— Hafið þið sjónvarp? spyr
hann eftir drykklanga stund.
— Nei, útvarp.
Þjónninn sannfærist nú sýni-
lega um að þetta er einkennileg
þjóð, ef þjóð skyldi kalla, sem
hvorki hefur kóng né sjónvarp.
Hann ypptir öxlum — ráðþrota.
— ísland er elzta lýðræðisland
í heimi, segir belgíski blaðamað-
urinn til þess að upplýsa landá
sitin dálítið meira. Þing þeirra
er það elzta í heinii.
— Hve gamalt?
— Liðlega pusund éra
— Nei, svo gamalt? — Ég hef
komið til New York, segir hann
til þess að bæta upp lélega
ít ammistöðu.
— Ég er frá Texas, gellur í
miðaldra Bandaríkjamanni, sem
situr við borð við útsýnisglugga
rétt hjá. Ég hef komið í öll lönd
Evrópu — næstum því öll. Eg er
að fara til Kaupmannahafnar,
fara heim — fljúga pólarleiðina
til Los Angeles, konan mín bíður
eftir mér þar. Hvernig fannst
ykkur bandarísKa sýningarhöliin
hér á heimssýnmgunni? — hún
kostaði mikla peninga, ég er nú
hræddur um það — en við eigum
róg af peningum í Bandaríkjun-
um, fullt af þeim.
— Hvernig leizt yður á rúss-
nesku sýningarhöllina?
— Svona la la — ég sá spútnik.
En mér fannst lítið til rússnesku
bílanna koma, alveg eins og
gamlir bandarískir bílar — ég á
Ford Edsel, fínn bíll. Ég kaupi
alltaf Ford, beztu bílarnir. Hann
er hnellinn, brosleitur — með
fráhnepptan jakka, ánægður með
Ford og lífið.
— Blessaðir, strákar — ég verð
að flýta mér, fer með flugvél í
kvöld til Kaupmannahafnar —
skrapp bara hingað út til þess að
koma upp í Atomium Konan mín
yrði veik, et ég færi frá Brussel
án þess að hafa farið upp í Atom-
ium.
Gestir koma — og gestir fara,
kinnka kolli til þjónsins sem
jafnan hefur vasabókina góðu við
höndina. Þeir greiða honum mis-
jafniega mikið þjórfé — og xá að
launrm misjafnlega breitt bros.
I sumar á hann eftir að spvrja
mikið, sennilega skrifa mikið
— og brosa mikið, því að millj-
ónir manna mun fýsa að skoða
Atomium, hið stórbrotna tákn
mestu sýningar allra tíma, heims
sýningarinnar í Brussel.
Og við belgíski blaðamaðurinn
skálum fyrir íslandi af því að það
á engan kóng og ekkert sjórivarp
— og er of lítið og fátækt til þess
að skipa sér í sveit þjóðanna, sem
skarta sinu fegursta í Brussel
t sumar.
h.j.h.
Fjársöfnun Ingólts á lokadaginn
Bjorgunarstoö við
Re yhja víkurh öin
tir veitingasalnum er víðsýnt
LOKADAGURINN er á morgun.
Sú var tíðin, að þessi dagur var
mikill hátíðisdagur í verstöðvum
landsins. Þeir, sem í útverið fóru
hlökkuðu til þessa dags, að mega
hverfa aftur heim til ástvina
sinna, oft með góðan feng og
byrja síðan vor og sumarstörfin
heima. A heimilunum var líka
mikil tilhlökkun, þegar faðirinn,
sonurinn, bróðirinn, eða unnust-
inn iíomu heim eftir Janga fjar-
voru.
En áður fyrr var lítið um slysa
varnix i verstöðvum landsins og
því \íc fögnuður lokadagsms oft
sorgum blandinn hjá þeim, sem
ekki fengu ástvini rina heim.
Nú tru breyttir tírnar að þessu
leyti. öflug slysavarnastarfsemi
er í flestum verstöðvum, og björg
unartæki og sæluhús með strönd
um fram, þar sem hættan er
rnest, enda herur sjóslysum fækk
að mjög sem betur fer En stöðugt
þarf að vinna að bættum slysa-
vörnum, bæði á sjó og landi.
Lokadagurinn er fjársöfnunar-
dagur slysavarnadeildanna víða
um land. Allir viðurkenna, að
einhvers staðar frá verður að
koma fé til þessarar starfsemi. og
Slysavarnafélagið treystir því að
þetta fé komi frá almenningi,
fyrst og fremst.
Á landsþingi Slysavarnafélags
fslands, sem haldið var í sl. már,-
uði var gengið endanlega frá
samþykkt, varðandi byggirgu
ojórgunarstöðvar við Reykjavík-
urhöfn. Er hinu væntanlega húsi
ætlað að vera miðstöð slysavarna
starfseminnar í landinu og líka
geyrnslustaður fyrir björgunar-
báiinn „Gísla J. Johnsen“, sem
staðsettur er á félagssvæði ING-
ÓLFS, en nauðsynlegt er að bát-
urinn sé í góðri geymslu og alitaf
til taks, þegar þörf krefur.
Reykjavíkurbær hefur sýnt
Slysavarnafélagi íslands þá vel-
vild, að láta því í té dýrmæta
lóð við höfnina, fyrir björgunar-
stöð og félagshús og unnið er nú
að nauðsynlegum undirbúnmgi,
áður en framkvæmdir heíjast
En nú kemur til kasta allra á-
hugamanna um slysavarnamál,
að efla svo fjársöfnun deildae.na,
að húsið komist upp, sem allra
fyrst.
Ég vil alveg sérstaklega skora
á alla félagsmenn í INGÓLFl og
Reykvikinga yfirleitt, að styðja
þetta mál vel og drengilega, nú
á sunnudaginn.
Slysavarnaféiag íslands er rúm
lega 30 ára. Það hefur enn ekki
átt neinn varanlegan samastað
fyrir starfsemi sína, og þó hefur
það verið draumur foryst'imanna
félagsins um langt skeið, Nú er
þessi draumur að rætast og með
því verður stigið mikið heilla-
spor í starfsemi félagsins.
Reykvíkingar, leggið stein í
hina nýju byggingu, og það strax
á morgun.
Ó. J. Þ.
Björgunarbáturinn Gísli J. Johnsen.