Morgunblaðið - 11.07.1958, Qupperneq 12

12
MOPCrvnT 4Ð1Ð
Föstudagur 11. júlí 1958
SU2IE WONCr

Í>kÁLDí><AC-A RltHARO MA>*N
Það var fjarstæðukennt, ótrú-
legt — og J>ó var ekki um að vill-
ast. Þetta var Mee-ling. Mee-ling
með hárið laust yfir axlirnar en
ekki bundið saman i hnakkanum.
Mee-ling í kínverskum kjól í stað
hnjábuxna. Tvimælalaust Mee-
ling.
Hún virtist ekki heyra.
„Mee-iing!“ endurtók ég.
Stúlkan leit við. Hún horfði á
mig með tómlæti í svipnum. Hún
virtist hvorki kannast við mig né
nafn sitt. Hún fór í lyftuna og
sjómaðurinn á eftir henni. Lyftan
lokaðist og hélt af stað upp.
Eg stóð og starði ringlaður á
eftir henni. Annað hvort er þessi
stúlka Mee-hng, hugsaði ég, eða
ég er að missa vitglóruna. Eg
flýtti mér út.
Eg gekk hægt eftir hafnarbakk-
anum, staðráðinn í að rasa ekki
um ráð fram. Þetta var að vísu
í annað skipti, sem slíkt -atvik
kom fyrir mig, en að þessu sinni
gegndi nokkuð öðru máli. Ég
hafði verið mjög nærri henni.
Þetta var Mee-ling — ég var
viss um það.
Á þessu voru tvær skýringar.
Annað hvort hafði hún bætzt í
þessa atvinnugrein, síðan við
hittumst á ferjunnin, eða allt,
sem hún hafði sagt mér, var hel-
ber uppspuni.
Stúlka, sem hafði verið hrein
mey viku áður, hefði aldrei
hringt lyftuna meS slíku offorsi.
— Nei, stúlkan, sem stóð við lyft-
unan, hafði sannarlega verið nnút
unum kunnug — hún hafði ekki
verið neinn nýliði í greininni.
Fyrri skýringin var því óhugs-
andi.
Þess vegna hlaut hún að hafa
skrökvað öllu, sem hún sagði mér
um borð í ferjunnin; um ríka
föðurinn, húsin fimm, bifreið-
arnar óteljandi og væntanlegt
hjónaband.
Nei, það var einnig óhugsandi,
hugsaði ég. Það var ýmislegt,
sem benti til þess, að hún segði
satt — til dæmis það, að hún
sagðist hafa gaman af að aka
í sporvagni. Hefði hún verið að
skrökva á sig ríkidæmi, hefði hún
eflaust sagzt fyrirlíta almennings
vagna.
Það útilokaði einnig síðari
skýringuna — og sannaði um
leið, að þetta hefði ekki getað
verið Mee-ling. Ég hafði aftur
farið villur vegar.
Mér er nær að gá að mér, hugs
aði ég. Ég verð að fara varlega
í að ávarpa stúlkur í framtíð-
inni vilji ekki fá óorð á mig. Þar
sem ég þóttist nú kominn til
botns í málinu, hraðaði ég mér
upp í Hennessystræti og náði í
strætisvagn, sem ók að kvik-
myndahúsinu.
Ég gekk heim að sýningu lok-
inni. Klukkan var nærri tíu, er
ég kom niður að höfninni, en
margar búðanna voru enn opnar.
Skrölt saumavéla heyrðist út úr
búð skyrtusalans, og inn um
gluggann mátti sjá fjóra snögg-
klædda unga menn að vinnu
undir skærri Ijósaperu. Á verk-
stæðinu við hliðina var maður
að logsjóða, bjart, skerandi hvítt
ljós logsuðutækisins varpaði
skuggum á loftháa hlaða af ýmis
konar málmrusli. Nokkru fjær
glóðu rauðar ljóspípur yfir upp-
ljómuðum inngangi. Það heyrð-
ust skellir eins og í verksmiðju,
sem dofnuðu, er nær dró — eitt
algengasta hljóðið á kvöldum í
Hong Kong, hljóðið, sem fylgir
mah-jong fjárhættuspilinu. Ég
leit inn í troðfullt reykmettað
herbergið, þar sem menn sátu og
skelltu hvítum bríkkunum á
harðar borðplöturnar. Ég fór
fram hjá nokkrum fleiri húsum
og sá brátt blátt ljósaskiltið fyrir
ofan dyr Nam Kok. Ég sá Minnie
Ho, sem stóð ein og umkomulaus
eins og flækingsköttur fyrir utan
innganginn að veitingastofunni.
Ég vissi, að hún myndi taka mér
Hvernig sem hár yðar er, þá gerir
'/dtf/rl'RÍ/ý/ ‘ shampooið það mjúkt
og fallegt...og svo meðfœrilegt
Reynið White Rain í
kvöld — á morgun
munið þér sjá
árangurinn.
White Rain er eina
shampooið, sem býður
yður þetta úrval:
Blátt fyrir Hvítt fyrir
þurrt hár venjulegt hár
Bleikt fyrir
feitt hár
Notið /Ótf/tí/RÍ/Á/'' shampooið sem freyðir svo undursamlega
HEILVERZLUNIN HEKLA HF., Hverfisgötu 103 — sími 11275
opnum örmum. „Ó, Róbert“,
myndi hún segja. „Leyfðu mér
að koma inn með þér“. Það
bænaróp heyrði ég oft á dag, því
að stúlkunum var að nafninu til
óleyfilegt að koma inn í veitinga-
stofuna, án þess að vera í fylgd
með karlmanni. Þær höfðu því
oft haft gagn af nærveru minni.
Á morgnanna voru þær vanar að
gægjast inn um glerdyrnar til
þess að gá að, hvort ég væri í
veitingasalnum, og berja síðan
laust á hurðina þangað til ég tók
eftir þeim. Ég fór þá jafnan út
og fylgdi þeim inn aftur — stund
um allt að sex stúlkum í einu.
Það sparaði þeim hina löngu
leiðinlegu bið eftir fyrsta sjó-
manninum.
Minnie tók allt í einu eftir mér.
„Ó, Robert! Lofaðu mér að
koma inn með þér“.
Um leið og ég kom nær, tók
hún um handlegg minn og þrýsti
sér upp að mér um leið og hún
dæsti. „Ó Robert, þú ert indæll“
Ég opnaði dyrnar og við gengum
inn. Veitingasalurinn var fullur
af fólki og það bar talsvert á
drukknum mönnum.
Ég sá Gwenny, sem sat við
borð hjá nokkrum Bandaríkja-
mönnum. Ég settist við borð, sem
var autt að undanskildum einum
sjóhða, sem grúfði sig fram á
það. Ég kallaði á þjóninn og bað
um einn bjór.
Sjóliðinn lyfti þrútnu andlit-
inu. t
„Fred?“ sagði hann og rang-
hvolfdi í sér augunum.
„Því miður ekki“, sagði ég.
„Hvar er Fred? Hvar er vinur
minn?“
„Ég veit það ekki, ég var ok
koma“.
„Fred er vinur. Við erum
eins og bræður, það erum við,
Fred og ég“. Bandarískur sjóliði
rakst áá borðið. „Fred “
Bandaríkjamaðurinn hélt
áfram. Það rumdi í sjóliðanum,
og síðan lokuðust augu hans á
ný. Hann grúfði sig aftur niður
í borðið. Rétt í því tók ég eftir
stúlkunni, sem ég hafði séð hjá
lyftunni. Hún sat hjá bandarísk-
um sjómanni við borð í einum
básanna og virtist niðursokkinn
í að daðra við hann. Hún tók
undir handlegginn á honum, dró
hann síðan að sér hönd hans og
bjóst til að lesa í lófann. Hún
virtist nú ekki eins lík Mee-ling.
Að vísu var kringluleitt, ávalt
andlitið með möndlulaga augun-
um talsvert svipað — hún var
eflaust líka ættuð úr norðurhlut-
anum. En það var fráleitt af mér
að villast á þeim!
Stúlka var að smeygja sér fyrir
aftan mig fram hjá borðinu. Það
var Fifi, hin gamansamasta af
stúlkunum.
„Heyrðu nú Show-fan, þú ert
alltof feitur“, sagði hún ertnis-
lega. Chow Fan þýddi steikt hrís
grjón. Hún hafði heitið mig eftir
þeirri fæðutegund, þar sem ég
lifði nærri eingöngu á henni.
„Fifi hvaða stúlka er þetta “
spurði ég og benti á stúlkuna,
sem líktist Mee-ling.
„Þessi? Suzie“.
„Nú, svo þetta er Suzie“!
„Já, hún er nýkomin aftur. Vin
ur hennar fór í morgun. Lízt þér
vel á hana?“
,Nei, ég var að brjóta heilann
um, hvort þetta væri hún“.
„Ef þig vantar vinstúlku, gét-
urðu fengið mig“, sagði húri
hlæjandi.
1) „Þú hafðir rétt fyrir þér,
Sirrý“, segir Siggi. „Snjóbylur-
inn er svo sannarlega að skella
á“.
2) Á sama tíma úti í hríðinni:
„Farðu varlega með kassann með
sprengiefninu. Okkur veitir ekki
af því öllu til að sprengja fram
snjó- og grjótskriðu“.
3) Sprengingin kveður við og
þorpararnir halda fyrir eyrun.
„Þú myndir láta mig hlæja allt
of mikið Fili“.
„Til hvers annars myndirðu
svo sem fara í rúmið? Tæplega
í sama tilgangi og allir aðrir?“
,Svo þetta var þá Suzie, vin-
stúlka Gwenny, eða öllu heldur
átrúnaðargoð hennar. Suzie hafði
tvívegis, þegar fátt var um skip
í Hong Kong og lítið að gera,
hlaupið undir bagga með
Gwenny fjárhagslega. Hún var
mjög eftirsótt og hafði drjúgar
tekjur, jafnvel tvisvar eða þrisv-
ar sinnum meiri en Gwenny.
Gwenny sá ekki sólina fyrir
henni og þreyttist aldrei á að
hæla henni. Hún hafðj. beðið þess
með óþreyju, að Suzie kæmi aft-
ur, til þess að hún gæti kynnt
okkur. Suzie hafði verið í burtu
hálfan mánuð. Hún hafði eytt
honum með „vini“ sínum, meðai*
í skip hans var i viðgerð.
Rétt í þessu k»m Gwenny aS
borðinu til mín. Hún settist við
hlið sjómannsins, sem grúfði sig
enn fram á borðið. Hann umlaði
j upp úr svefninum, en hún var
allof uppveðruð til þess að
taka eftir því.
„Vinstúlkan mín er komin
aftur“, sagði hnú. „Þú veizt —
Suzie. Hún er komin aftur“.
„Já — ég veit, hver hún ar“,
sagði ég.
„Þú hefur ekki talað viS
hana?“ sagði hún kvíðin.
„Nei, ekki orð“.
Henni létti sýnilega. Hún hafði
hlakkað svo mjög til að kynna
okkur hvort fyrir öðru“. Hvernig
lízt þér á hana Þykir þér hún
ekki falleg?“
Ég leit aftur á stúlkuna. Sjólií
inn þröngvaði henni upp í hornið
og var að reyna að kyssa hana
en hún streyttist á móti, þó eins
og af hálfum huga. Ég sá því aðal
lega fætur hennar, sem spörkuðu
út í loftið. Mér varð á að hlæja.
„Hún hefur að minnsta kosti fall
ega fætur".
„Finnst þér hún ekki fallegasia
stúlkan héma inni?“
„Ég veit ekki. . . ."
„Hún er það- Hún er mjdg
falleg! Þú munt sjá það, þegar
ég kynni hana fyrir þér
ailltvarpiö
Föstudagur 11. júlí.
Fastir liðir eins og venjulega.
— 13.15 Lesin dagskrá næstu
viku. — 19.30 Létt lög (pl.). —r
20.30 Erindi: Þroskaleiðirnar
þrjár; niðurlagserindi: Vegur
allra vega (Grétar Fells rithöf-
undur). — 20.55 Tónleikar (pl.);
Atriði úr óperunni „La Bohérne"
eftir Puccini. — 21.30 Útvarps-
sagan: „Sunnufell" eftir Peter
Freuchen; XIII. (Sverrir Krist-
jánsson sagnfræðingur). — 22.15
Garðyrkjuþáttur: (Jón H. Björns
sm skrúðgarðaarkitekt). — 22.30
Sinfónískir tónleikar frá tónlist-
arhátíðinni í Bergen 1958 (fluttir
af segulbandi): Sinfónía nr. 1
eftir Klaus Egge (Hljómsveit fíl-
harmoníska félagsins í Bergen
leikur; Odd Griiner-Hegge stj.).
— 23.10 Dagskrárlok.
Laugardagur 12. júlí.
I Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50 Óskalög sjúklinga (Bryn-
j dís Sigurðardóttir). — 14.00 Um-
; ferðarmál: Sverrir Guðmunds-
son lögregluþjónn talar um
merkjagjöf í umferð. — 14.10
„Laugardagslögin". — 19.30 Sam-
söngur: Andrews-systur syngja
(pl.). — 20.30 Raddir skálda: „f
ljósaskiptunum" eftir Friðjón
Stefánsson (Höf. les). — 20.45
Tónleikar (pl.). — 21.30 „79 af
stöðinni": Skáldsaga Indriða G.
Þorsteinssonar færð í leikform
af Gisla Halldórssyni, sem stjórn
ar einnig flutningi. Leikendur:
Kristbjörg Kjeld, Guðmundur
Pálsson og Gísli Halldórsson. —
22.10 Danslög (pl.). — 24.00 Dag-
skrárlok.
ÖRN CLAUSEN
neraösdumsiuginað ur
Malf'ulniniesskrifaloía.
' Bankastræti 12 — Simi 18499.