Morgunblaðið - 08.01.1959, Blaðsíða 16

16
MORCIHVRLAÐIÐ
Fímmtudagur 8. .ian. 1959
fceldur öskur sem tæpast átti nOkk
■bö skylt við söng.
Svo sáu þau rússneska 'hermann
inn í daufri ljósskímunni frá ein-
nm kjallaraglugganum. Hann
elangraði meðfram húshliðinni.
Hann ætlaði að styðja sig við
vegginn, en skyndilega var þar
enginn veggur lengur. Hann hras
aði, en staulaðist á fætur aftur
og horfði reiðilega á vegginn eins
og hann væri að ásaka hann fyrir
að hafa ekki verið á sínum rétta
stað. Svo bölvaði hann hástöfum.
Helen og Jan höfðu þrýst sér
upp að hrörlegum múrvegg. Hún
hafði gripið um hönd hans og
neglur hennar boruðust inn í lóf-
ann á honum.
Það var um seinan. Hermaður-
inn hafði komið auga á þau og
kom nú slangrandi í áttina til
þeirra. Áfengisþef lagði frá vit-
um hans.
„Ungfrú", sagði hann. „Ung-
frú.... “
Hann greip í handlegginn á
Helen.
„Ég er amerísk", sagði hún.
Hún trúði á undramátt hinnar
amerísku tungu.
„Ekki amerískur", öskraði her-
maðurinn, sem hélt að stúlkan
áliti að hann væri amerískur. í>að
jók á reiði hans um allan helm-
ing.
Jan reyndi að draga Helen með
sér.
Rússinn stanzaði fyrir framan
hann, ógnandi á svip. Hann greip
til byssunnar, sem hann bar við
beltið og bölvaði í enn hærri tón.
Hann hélt á byssunni í vinstri
hendi, en með þeirri hægri þreif
hann um nakinn handlegginn á
Helen og dró hana til sín. Hann
var aðeins meðalmaður á vöxt,
en virtist hafa bjarndýrsburði.
Jan greip í öxlina á Helen og
reyndi að losa hana úr greipum
Rússans.
í eina óendanlega langa mín-
útu háðu þeir hina þöglu bar-
áttu. Kjóll stúlkunnar rifnaði,
svo að brjóst hennar voru næst-
um nakin.
iiiuni
Hermaðurinn virtist firrtur
allri vitglóru. Byssan, sem hann
hélt enn á í vinstri hendinni,
varð honum til trafala og enda
þótt hann væri ofuröívi þá skild-
ist honum, að hann gat með engu
móti sigrað, svo lengi sem hann
gat aðeins beitt annarri hendinni.
Hann gekk eitt skref aftur á bak,
lyfti byssunni og hleypti af. Skot-
ið þaut upp í loftið og hvellur-
inn bergmálaði ömurlega í rúst-
unum.
Þegar hermaðurinn sheri sér
aftur að Helen og í þetta skiptið
með báðar hendur framréttar,
greiddi Jan honum hnefahögg á
vangann. Hann riðaði við og áður
en honum tækist að grípa til skot
vopnsins, fékk hann annað helj-
arhogg á bringspalirnar.
Rússinn skjögraði tvö eða
þrjú skref aftur á bak, en féll
svo til jarðar og sló höfðinu um
leið við steinhrúgu.
Helen og Jan héldu niðri í sér
andanum. Hermaðurinn reis ekki
á fætur aftur. Hann lá alveg
hreyfingarlaus.
„Komið þér!“ hrópaði Jan, „áð-
ur en lögreglan kemur“.
Það var eins og hvellurinn af
þessu eina skoti héldi áfram að
bergmála umhverfis þau.
Þau hlupu af stað.
oooOooo
Ungfrú Helen Cuttler, frétta-
ritara við Morrison-Blatter var
líka boðin í hið mikla samsæti,
sem ameríski hershöfðinginn
Dweigth D. Eisenhower hélt
næsta kvöld til heiðurs blaða-
kónginum Richard Morrison, jun.
Hið skrautlega hús, sem einu
sinni hafði verið eign þýzks iðju-
hölds, var nú uppljómað horna á
milli. Þeir fáu borgarar, sem
mætt höfðu, voru í smóking, en
liðsforingjarnir báru sína fínustu
einkennisbúninga. Meira að segja
virtust kjólföt þýzka þjónsins, er
gekk um beina, næstum alveg
ný og ónotuð.
Klukkan var að nálgast 11.
Menn höfðu setið að kampavíns-
drykkju um kvöldið, en samt var
Hotel Kongen ai Danmark — Köbenhavn
HOLMENS KANAL 15 C. 174
Herbergi með morgunkaffi frá dönskum kr. 12.00
1 uiðborginni — rétt við höfnina.
eins og einhver deyfð og drungi
hvíldi yfir öllu. Inni í stóra saln-
um voru aðeins sex eða sjö kon-
ur. Þær voru eínnig einkennis-
búnar: fréttaritarar og liðsfor-
ingjar í kvennadeildum W.A.C.
og W.A.V.E.
Helen var stöðugt umkringd af
heilli tylft karlmanna, en hún var
hreint ekki neitt hreykin af því,
þar eð tylft karla umkringdi líka
Ruth Torn, majór í W.A.C., sem
virtist einungis eftirsótt á stríðs-
tímum. Á friðartímum leit hins
vegar enginn karlmaður við
henni.
Stórum fríðari var Kate
Summersby, hinn dökkhærði
einkaritari hershöfðingjans. —
Hvarvetna þar sem hún fór varð
uppþot, eins og umhverfis götu-
sala. Hvorki Eisenhower né
Morrison, sem sátu og spjölluðu
saman inni í reyksalnum, vöktu
jafnmikla eftirtekt og einkaritar-
inn.
Að síðustu höfðu þau Helen og
fréttaritari frá brezku fréttastof-
unni „Reuter", Mr. Watson, forð-
að sér út í eitt horn stofunnar.
Mr. Watson var rauðbirkinn,
fjörlegur, lítill maður um sjö-
tugt.
Þau sátu nálægt kalda mat-
borðinu, sem nú hafði verið rutt.
Ber fuglabein og auðar humars-
skeljar stóðu út í loftið, eins og
rústir. Undarlegt að maður
skyldi alltaf þurfa að hugsa um
rústir.
Watson hafði talað um gigtina
í sér og um „öruggt" meðal, sem
úann hafði nýlega uppgötvað.
Rétt í því gekk rússneskur
íershöfðingi framhjá í fylgd með
tveimur aðstoðarforingjum sín-
um. Það var eins og Watson
gleymdi skyndilega gigtinni: „Nú
hefur enn einn rússneskur her-
maður verið drepinn", sagði
hann.
Hjartað tók kipp í brjóstinu á
Helen og hún varð náföl í fram-
an.
„Líður yður ekki vel?“ spurði
Watson.
„Jú, jú“, flýtti Helen sér að
svara. „Ég.... ég vissi bara
ekki... .“
„Hann fannst dauður snemma
í dag“, hélt Watson áfram. „Það
undarlegasta var þó það, að byss-
an lá óhreyfð við hliðina á hon-
um. Hann hafði skotið einu skoti
áður en hann féll sjálfur“.
„Vita menn nokkuð um....?“
„Um morðingjana? Nei. En þeir
finnast víst fljótlega. Þeir finn-
ast alltaf“.
„Þeir finnast nú ekki alltaf",
sagði Helen. Hún var að tala
kjark í sjálfa sig.
„Einum færri eða fleiri — það
skiptir Rússana engu máli. Deo-
dorow sárnar það aðeins að við
skulum líka vera enn í borginni
og að Þjóðverjar skuli láta okk-
ur í friði. Þeir þræta fyrir allt,
sem þeir hafa gert hér, þessir
ágætu bandamenn okkar. Rúss-
inn hefur eflaust átt vingott við
einhverja stelpuna og fengið að
gjalda þess. Feodorow hefur
skipað svo fyrir að enginn rúss-
neskur hermaður skuli lengur
vera einn á ferð úti“.
Helen lokaði augunum. Bjarti
salurinn snerist með hana, sner-
ist með einkennisfötunum, fjög-
urra þjóða, ljósakrónunni og
speglunum. Allt í einu varð hún
þess vör að Morrison stóð fyrir
aftan stólinn, sem Watson sat á.
Hún stóð á fætur og kynnti
mennina hvorn fyrir öðrum. Eft-
ir nokkur kurteisleg orðaskipti
dró Watson sig í hlé.
Helen leit niður fyrir sig.
Fram að þessu hafði hún látið
heilan múrvegg af mönnum
vernda sig fyrir Morrison. Nú
var hún ein með honum.
„Á morgun, klukkan tíu ætla
ég að hafa formlegt viðtal við
Ike“, sagði Morrison. Nóttin í
Dahlemer Villa virtist máð burt
úr huga hans. „Ég vil að þér
verðið þar viðstödd".
„Ég?“
„Já, Ike hefur hlegið að grein-
inni yðar. Ég vil að þér komist í
nánara samband við hann. Það er
þýðingarmikið fyrir blöðin.
Næstu fjórar vikurnar munu
verða mjög örlagaríkar og ég vil
að þér verðið um kyrrt hér á
meðan".
Hún settist. Hún fann til vax-
andi máttleysis í hnjáliðunum.
„Og svo.. ..?“ spurði hún.
„Ég læt svo Jameson leysa yð-
ur frá störfum“.
Hún skalf ekki lengur í hnjá-
liðunum og starði róleg í hin
stóru, brúnu augu, undir breiðum
loðnum brúnunum.
Svo sagði hún næstum ögrandi:
„Mér er þá sem sagt vikið úr
starfi?“
„Hef ég nokkuð minnzt á brott
vikningu úr starfi? Þér verðið
leyst af. Það er með blaðamenn
eins og stjórnmálamennina: Það
á ekki að láta þá gegna of lengi
sama starfinú. Þeir verða að föð-
Bókaútsölunni lýkur í kvöld
SiurbjönúicmssonS Co.h.f
The English Hookshop
1) „Heyrðu, hefurðu tekið með| 2) „Komdu hérna, kalUnn" I 31 „Þú ert allra fallegasti hund I ur. Mér þykir leitt að þurfa að
|)éz einhvern félaga þinn?“ ' I h>ha þig inni“.
urlandsvinum — en föðurlands-
vinum þess lands, er þeir hafa
dvalizt of lengi í“.
„Og hvert hafið þér þá hugsað
yður að senda mig, hr. Morri-
son?“
Hann tók ekki eftir óskamm-
feilnistóninum í rödd hennar.
Hann tók eftir því einu er hon-
um hentaði, hugsaði Helen með
sér.
Morrison sagði rólega:
„Ég hef fengið þá hugmynd
síðan ég kom hingað, að ég hafi
haft slæma eða ófullkomna ráðu-
nauta í Þýzkalandsmálunum. Þér
eruð manna fróðust í þeim efn-
um, ungfrú Cuttler. Seint í októ-
ber komið þér til mín í New
York. Hér eftir verðið þér per-
sónulegur ráðgjafi minn í Þýzka-
landsmálum". Hann leit ekki á
hana: „Fjórar vikur hér ættu að
nægja yður til að fella tjald yðar
hér“.
Hann beið ekki eftir svari, en
reis á fætur eins og maður, sem
veit að síðasta orðið er jafnan
hans.
SHÍItvarpiö
Fimmtudagur 8. janúar.
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 ,,Á frívaktinni“, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsd.)
18.30 Barnatími: Yngstu hlust-
endurnir (Gyða Ragnarsd.). 20.30
Spurt og spjallað í útvarpssal:
Þáttta'kendur eru dr. Björn Jó-
hannesson verkfræðingur, Gunnar
Bjarnason ráðunautur_ dr. Hall-
dór Pálsson ráðunautur og Hákon
Bjarnason skógræktarstjóri. —
Umræðustjóri: Sigurður Magnús-
son fulltrúi. 21.30 Útvarpssagan:
„Útnesjamenn", XXII. (Séra Jón
Thorarensen). 22.10 Upplestur:
Guðmundur Frímann skáld les
ljóðaþýðingar úr bók sinni „Undir
bergmálsfjöllum“. 22.25 Sinfónísk
ir tónleikar (plötur). 23.10 Dag-
skrárlok.
Föstudagur 9. jantíar:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagslkrá næstu viku.
18.30 Barnatími: Merkar uppfinn-
ingar (Guðmundur M. Þorláksson
kennari). 20.30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.) 20.36
Góðtemplarareglan á íslandi 75
ára: Samfelld dagskrá, sem Stef-
án Ágúst Kristjánsson, Einar
Björnsson og Gunnar Dal búa til
flutnings. Flytjendur auk þeirra:
Benedikt S. Bjarklind, Indriði
Indriðason, Sigþrúður Pétursdótt
ir, Ólafur Þ. Kristjánsson og
Ingimar Jóhannesson. — Ennfrem
ur tónleikar. 22.10 Upplestur:
Hvítt og svart“_ smásaga eftir Rós
berg G. Snædal (Höfundur les).
22.25 „Á léttum strengjum“ (plöt
ur). 23.00 Dagskrárlok.
HAPPDJÍÆTTI
HÁSKOLANS
ÖRN CLAUSEN
heraðsdómslögmaður
MálFutningsskrifslofa.
Bankastræti 12 — Sími 1Ö499.
Málflutningsskrifstofa
SVEINBJÖUN DAGFINNSSON
EINAR VIÐAR
Hafnarstræti 11, — Sími 19406.
Gólfslípunin
Barmahlíð 33. — Simi 13«57