Morgunblaðið - 16.07.1959, Page 12

12
MORCinvnr. aðib
FímmtudagHr 16. júlí 1959
TÆWSm
IIFT/R MICHAEL GRAT SOLT/XOW\
SONN NJOSNARSAGA UR
HE/MSSTYR. JÖLD/NN/ 5/ÐAR/
Jneð, hverju hún skyldi svara de
Vomécourt, og hún fullyrti hvað
eftir annað, að Englendingurinn
væri farinn þaðan fyrir nokkrum
klukkustundum og skömmu síðar
hefði hr. Jean farið út, en ekki
eagt, hvert hann ætlaði.
De Vomecourt verður að lokum
sífeilt óþolinmóðari í símanum og
þykist lika heyra það á svörum
„Læðunnar", að ekki sé allt með
felldu.
Þegar „Læðan hefir lagt heyrn
artólið á, lítur hún á armbands-
úrið sitt : hundraðasta skiptið og
gengur siðan um gólf í vafa um,
hvort hún á að taka ákvörðun.
Hún veit fyrir löngu um síma-
númer Susönnu í Boulevard
Suchet, því hún hefir komizt að
því með sinni öruggu fundvísi,
hvað fyrri leigjendurnir í hús-
lnu nr. 31 BIS hétu, en Súsanna
átti nú heima í framherbergjum
þeirra. Þessir fyrri leigjendur
Btóðu enn í símaskrá Parisar. En
Bleicher hafði stranglega bannað
henni að hringja til Súsönnu, þar
Bem hún hafði eitt sinn hótað því
1 orðasennu út af afbrýðissemi.
Nú hirti hún ekki lengur um
þetta bann — hún tók símann og
valdi númer Súsönnu.
Súsanna sagði til sín í heyrnar-
tækinu.
„Það er Matthildur Catrré“.
sagðí „Læðan“. „Ég bið yður að
segja herra Bleicher, að de Vomé
court hafi hringt margsinnis —
og segið honum, ungfrú Laurent,
að hann skuli koma heim undir
eins.“
„Heima er Hugo hjá mér, frú
Carré, en ekki fcjá yður, það skul
uð þér nú loksins láta yður skilj-
ast, og í kvöld fer hann áreiðan-
lega ekki aftur til yðar og lík-
lega aldrei framar." Með þessum
orðum kastaði Súsanna heyrnar-
tólinu á.
„Læðan' kallaði inn i heyrnar
tækið, síðan reyndi hún hvað
eftir annað að ná Sússönnu, en
hún tók ekki heyrnartólið upp
aftur.
Sú tilfinníng, sem nú gagntók
„Læðuna“ var takmarkalaust
hatur og logandi afbrýðisemi.
Hún tók skyndilega ákvörðun,
hringdi til Vomécourt og sagði:
„Eg kem til yðar eftir fjórð-
ung stundarí'*
sumarvorur
í úrvali
Kjólar, Kápur, Dragtir
ykjavik.
„En það er kominn lokunar—
tími“.
„Eg hef skilríki og bifreið".
Síðan lagði hún heyrnartólið á.
Áður en þessi stundarfjórðung
ur var liðinn, kom hún inn í
skrifstofu Vomécourt og var ná-
föl, en hann átti einnig heima í
skrifstofunni. Hún hafði gripið
til örþrifaráða og sagði formála
laust:
„Herra de Vomécourt — þar
sem þér eruð fallhlífarmaður
hafið þér eiturhylki hjá yður.
Mynduð þér vilja láta mig fá
þetta eiturhylki?"
„Já, en í hamingjunnar bæn-
um, hvers vegna?“
„Þér vitið, að ég bý með herra
Jean, — Belgíumanninum“.
,,Ja .
„Og að ég elda fyrir hann all-
an mat. Allt, sem hann etur og
drekkur, fer um mínar hendur“.
„Já, — og hvað um það?“
„Þessi herra Jean er enginn
Belgíumaður, eins og við sögð-
um yður, hann er Þjóð’-erji —
hann er Hugo Bleicher, — og ég
hata hann — ég hata hann!“
Frakkinn de Vomécourt stóð
andartak eins og þrumu lostinn.
Þetta var óskiljanlegt — það
n átti ekki vera satt. Það var
ljótur draumur, martröð, hræði-
leg ímyndun.
Því næst æddi hann að Matt-
hildi, þreif í axlir hennar, hristi
hana og hrópaði: „Eruð þér orð-
in brjáluð? Hvaða vitleysu eruð
þér að segja — Herra Jean á að
vera Bleiher? — Jafnið þér yð-
ur — talið þér af viti!“
„Eg hef aldrei verið skyn-
samari én núna“, sagði „Læðan“.
„Það er allt rétt, -;m ég sagði,
herra Jean er Hugo BIeicher!“
De Vomécourt fór með kon-
una, sem skalf og titraði, inn í
íbúð sína, og lét hana setjast á
stól. Hann hellti koníaki á glas
handa henni og gleypti sjálfur í
flýti glas í sig.
„Hvar er Englendingurinn",
spyr hann síðan formálalaust.
„Handtekinn" — stynur „Læð-
an“, „af Hugo Bleicher".
„Frakkinn lét fallast þyngsla-
lega niður á stól. „Guð minn góð-
ur“, hvíslaði hann, „guð minn
góður . . . og þér . . . þér hafið
verið í vitorði um allt saman
. . . hafið vitað um þetta allt
. . . Ijóstrað upp um allt?“
„Já . . . já . . . já“. „Læðan“
æpti það hátt en því næst lypp-
aðist hún niður og það var aðeins
hljóðlátur grátur hennar, sem
rauf þögnina.
De Vomécourt reyndi nú að
hugsa málið. Honum fannst þetta
allt svo óskiljanlegt. Matthildur
Carré, hinn alkunni meistari í
njósnum, hin viðurkennda hetja
mótspyrnuhreyfingarinnar skyldi
þá vera venjulegur svikari?“
De Vomécourt stökk á fætur
og gekk um gólf hraðar og hrað-
ar. —
„Heimskinginn ég — blindur,
grunlaus heimskingi ... !“
stundi hann hvað eftir annað og
barði hnefanum á enni sér.
„Hvernig gat ég lagt trúnað á
þetta allt?“.
„Gerið það fyrir mig, að láta
mig fá eitrið!“, sárbændi „Læð-
an“ að nýju. „Það er eina ráðið
fyrir mig til að bæta úr öllu aft-
ur“. —
Hann nam staðar, fór ofan i
vestisvasa sinn, tók upp lítið
hvítt hylki og horfði á það hugsi.
Það gat verið, að „Læðan“ hefði
rétt fyrir sér. Eitur — það var
fljótlegt og þægilegt, að losna
við þennan Þjóðverja með því
móti — satt var það. En þá var
annað vafamál, sem þurfti að
leysa úr, — vafamál, sem þessum
afkomanda gamallar, franskrar
aðalsættar varð því Ijósara, sem
hann hugsaði sig betur um.
„Þegar ég kom frá Lundúum,
þá lýstuð þér, frú, þessum Bleic-
her svo, að hann væri virðuleg-
ur, drengilegur andstæðingur,
maður, sem margir vina okkar
ættu meira að segja lífið að launa
.. . var það líka allt lygi?“ spurði
hann alvarlega. En áður en „Læð
an“ gat svarað, hélt hann áfram.
„Nei — það er ómögulegt! Eg
hef kynnst honum sjálfur og tal-
að við hann. Eg er ekki eins og
htimskur krakki og hef líka öðl-
a: t mannþekkingu. Þessi Bleicher
er enginn Gestapo-fantur, enginn
„bokki", eins og við þekkjum þá
marga, eða?“
„Þér hafið á réttu að standa,
PIPDR
OG
FITTINGS
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19 — Símar: 13184 og 17227.
a
r
L
á
Pierre“, sagði „Læðan“ og horfði
niður fyrir sig. „Bleicher er eng-
inn „bokki“, hann er Þjóðverji
eins og margir aðrir. En vondur?
Nei, hann er ekki vcndur. Annars
hefði ég aldrei getað elskað hann
svona — og hatað hann svona“.
„Hatið þér hann þá svo mjög
í raun réttri?“ Frakkinn horfði
efablandinn á „Læðuna".
„Já, — já — ég hata hann“,
varð „Læðunni“ að orði. Hendur
hennar fóru að titra og það sáust
tár í augum hennar.
De Vomécourt færði stólinn.
sinn fast að stól hennar og sett-
ist hjá henni, greip báðar hend-
ur hennar og hóf máls við hana
með alvöruþunga:
„Hlustið þér á mig, Matthild-
ur. — Eg ætla ekki að láta yður
fá eitrið. Nei — gerið svo vel
að andmæla ekki! Eg tók í það
skipti þá ákvörðun, að fara með
Bleiher eins og drengilegan and-
stæðing og við það situr — líka
nú orðið, þegar ég hef fengið að
vita allt“. Hann stóð upp og
sagði með hátíðlegri ákefð: „Við
munum einn góðan veðurdag
standa vopnaðir hver gegnt öðr-
um — vopnaðir og ekki með eitri.
Og þá skal guð dæma, hvor hef-
ir réttan málstað“.
„Læðan“ greip aftur höndun-
um fyrir andlit sér. „Eg geri
allt skakkt", sagði hún. „Eg hélt,
að ég yrði að hefna min með
eitri . . . og nú látið þér mig
blygðast mín svo mjög“. Henni
fannst hugur sinn hneigjast svo
undarlega að þessum manni, sem
átti þennan riddaralega hugsun-
arhátt, sem virtist óraunhæfur í
þessu myrkurstríði, í stríði
leyniþjónanna, njósnaranna og
skemmdarverkamannanna.
Henni fannst þörf á því, að
vera þokkaleg og heiðvirð í aug-
um þessa manns. Og „Læðan“
skýrði frá, hvernig allt orsakað-
ist og Pierre de Vomécourt hlust
aði þolinmóður. Hún rifjaði alla
byrjunina upp í frásögn sinni;
hve dauðhrædd hún var um morg
uninn, er hún var handtekin,
fengaklefann, kuldann, veggja-
lýsnar, óþverrann, vatnssúpurn-
1) Eftir geysierfiða göngu upp [hnjúks, finnur Markús loks flak-
•nævi þaktar hlíðar Bratta- j ið af einkaflugvél Bettý Lane.
2) Vesalings maðurinn — hann!
hefir sennilega ekki gert sér |
grein fyrir, hvað gerðist.
3) Ó — Hjálp .... h-j-á-l-p.
JHÍItvarpiö
Fmmtudagur 16. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frivaktinni", ;jó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 20.30 Erindi með tónleik-
um: Sumar í Björgvin; fyrri hluti
(Ólafur Gunnarsson sálfræðing-
ur). 20.55 Tónleikar: Atriði úr
óperunni „Tosca“ eftir Puccini
(ítalskir listamenn flytja — plöt-
ur). 21.30 Útvarpssagan: „Far-
andsalinn" eftir Ivar Lo-Johans-
son; XII. Hannes Sigfússon rit-
höfundur). 22.10 Upplestur:
„Hefðarmærin skiptir um ham“,
saga eftir Aleksandr Pushkin,
þýdd af Jóni R. Hjálmarssyni;
II. (Ása Jónsdóttir). 22.30 Sin-
fónískir tónleikar frá Sibeliusar-
vikunni i Helsinki í fyrra mánuði:
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 17. júlí
Fastir liðir eins og venjulega.
— 13.15 Lesin dagskrá næstu
viku. — 19.25 Tónleikar. — 20.30
Tónleikar. — 20.45 Þýtt og end-
ursagt: Afdrif orrustuskipsins
„Tirpitz“, konungs Norðurhafa
(Jónas St. Lúðviksson). — 21.15
Kórsöngur. Karlaraddir úr Ro-
bert Shaw kórnum syngja (pl.)
— 21.25 Þáttur af músiklífinu
(Leifur Þórarinsson). — 22.10
Upplestur: „Hefðarmærin skiptir
um ham“, saga eftir Aleksander
Pushkin, í þýðingu Jóns R. Hjálm
arssonar; III — sögulok (Ása
Jónsdóttir). — 22.30 íslenzk dæg-
urlög: Lög eftir Steingrím Sig-
fússon, Oddgeir Kristjánsson og
Jónatan Ólafsson (pl.). — 23.00
Dagskrárlok.