Morgunblaðið - 23.09.1959, Side 20

20
MORCVNBLAÐ1Ð
Miðvik'udagur 23. sept. 1959
Hún horfði á manninn á legu-
bekknum og fann það, gegn vilja
sínum, að hún fann til samúðar
með honum, samúðar og með-
aumkvunar. Hann hafði aldrei
áður talað þannig til hennar.
Fyrir fáum mínútum hafði hún
átt bágt með að hlusta á hann,
en nú fór hreinskilni hans að
sigrast á henni. Hvað var það,
sem hafði fjariægt þau hvort frá
öðru? Hann hafði aldrei verið
mannúðlegur. Nú var hann mann
úðlegur. Hversu miklar hlutu þær
nauðir að vera, sem hann var
staddur í, svo að hann var orðinn
mannúðlegur.
„Því næst fór ég með þig til
L.eopoldville“, sagði hann. „Ég
ætla ekki að ákæra Afríku,
Kongó eða Leopoldville. Það væri
fánýtt. En ég sver þér, að það
hefði ekki komið fyrir í*Evrópu.
Menn þurfa hækjur. Hið eðlilega
umhverfi þeirra, félagsskapurinn
og siðirnir, það eru hækjur
þeirra. Allt í einu missti ég hækj
urnar mínar. Hérna lifði ég fyrir
utan mitt eigið sjálf. Ég fór aft-
ur til Zentu. En brátt fann ég að
hún var mér einskis virði“. —
Hann lækkaði róminn. „Ég hefði
komið til þín aftur . . . og allt
hefði verið gleymt".
„Og þá varð þessi innborna
stúlka á vegi þínurn?"
Hann leit á hana með þakk-
læti, þar sem hún hjáipaði hon-
um til að halda áfram.
„Hún stóð allt í einu við veg-
arjaðarinn. Eitrið íór að byltast
í mér það gerði allt auðveldara,
að hún var svört. . .“
„Hlífðu mér við einslökum at-
riðum, Hermann".
^Þú skilur ekki. Ég er ekki að
tala um líkama hennar. Af því
að hún var svört, stóð hún ennþá
frekar en Zenta utan við minn
eigin heim. Það getur ekkert
komið fyrir, hugsaði ég. I.úlúa
tekur Veru ekki burt. Hún er
barn annarrar stjörnu“.
Nú fyrst kom reiðm upp í
henni. Hvaða mælgi var þetta.
Hún mundi eftir deginum, þeg-
ar hann hafði komið með fyrstu
lygina um stúlkuna. Hún mælti:
„Og þú taldir það nauðsynlegt,
að koma með hana hingað á
heimili okkar. Þú hefir trúað
henni fyrir börnum þínum“.
Hann fálmaði eftir gleraugun-
um sínum nærri því eins og
blindur maður og þurrkaðí af
þeim í flýti á vasaklútnum sín-
um.
„Ég mun aldrei fyrirgefa sjálf-
um mér það“, sagði hann og lét
á sig gleraugun með skjálfandi
hendi. „Það fyrirgef ég sjálfum
mér aldrei. En ég var ekki með
fullu ráði, gat ekki ráðið athöfn-
um mínum. Ég var frávita".
Hún sneri sér undan. Hún fann
aftur til þess, hve þetta samtal
var óþægilegt. „Þú sagðir, að hún
ætlaði að eyðileggja þig“, sagði
hún, til þess að þessi orðræða
yrði ekki allt of persónuleg.
„Þú verður að fá að vita allt.
Það var ekkert okkar á milli, á
meðan hún var hér heima. Ekk-
ert. Og það er það versta. Við
hittumst leynilega ufan heimilis-
ins. En þar gerðist ekki neitt
heldur“.
„Það kemur mér ekkert við“.
„Víst kemur það þér við, því
þú verður að vita það, að þetta
villidýr elskaði mig aldrei ekki
eitt einasta augnablik. Hún hefir
aldrei hætt að elska Anton“.
Anton! Nú var nafn hans nefnt.
Hann stóð nú þegar eins og vegg-
ur á milli hjónanna. Það varð
þögn. það heyrðist aftur tifið í
klukkunni. Það var erfitt, að
gera sér í hugarlund, að það væri
heimur utan við þetta herbergi,
að Pétur og Silvía sváfu uppi á
lofti og vissu ekki neitt, að Adam
Sewe málaferlin færu fram,
þetta mál, sem hafði flett ofan
af öllum sárum og rifið þau upp.
Hermann hélt áfram:
„Ef eitthvað hefði verið áður
okkar á milli, þá hefði ég eldrei
fallizt á þetta stefnumót okkar
í Brazzaville. En hún lofaði
mér . . .“ Hann þagnaði, „Ég
gat ekki staðizt það. Ég sagði
þér, að ég myndi koroa hei.n á
laugardaginn frá Briissel, en ég
flaug til Brazzaville á fösíudag-
inn. Þar beið hún mín.“ Nú tal-
aði hann hratt og var staðráðinn
í að láta ekki taka fram í fyrir
sér. „Auðvitað var allt ráðgert
fyrirfram. Það miðaði allt að því,
að eyðileggja mig — frá þeirri
stund, sem hún komst inn í þetta
hús. Ef til vill hefir það verið
uppástunga Antons . . . ég veit
það ekki“.
„Og hvernig getur hún eyði-
lagt þig?“, spurði Vera stillilega.
„Ég var með skjalatöskuna
mína frá Brussel. f skjalatöskunni
voru áríðandi skjöl, þar á meðal
skeyti, sem Delaporte hafði sent
mér til Brussel, fyrirskipanir
varðandi samtal mitt við André
Martin".
Vera stóð upp. Hún fékk sting
í hjartað. Hún gleymdi, að þau
Hermann voru á öndverðu meiði.
Hann barðist gegn Adam Sewe.
Hún hafði samúð með Adam
Sewe. Nú hugsaði hún eingöngu
um það, að framtíð Hermanns
var eyðilögð, framtíð hennar og
nafnið, sem börn hennar báru.
„Hún hefir stolið frá þér skjöl-
um“, sagði hún.
Hann kinkaði kolli.
„Ég veit ekki, hvar l.'ún hefir
fengið svo nákvæma vitneskju.
Hún stal ekki öllum skjölum mín
um. Langt frá því. Hún stal em-
mitt þeim, sem sanna, að það
er um að ræða samsæri gegn
Adam Sewe. í einu bréfinji er
Anton nefndur, Ef það bréf er
rétt lesið — og málafæ.-slumað-
ur Sewe mun sjá urn, að það
verði gert — þá tekur það af all-
an vafa um, að Anton hefir ver-
ið mútað til að vitna gegn Sewe“.
Hann starði fram fyrir sig. „Það
er verra en meinsæri. Það er að
stofna til meinsæris. Það eru
endalok mín“.
Vera snéri sér frá honum. Hún
gekk að hægindastól í hinum
enda herbergisins og iét fallast
J hann.
Tilfinningar hennar háðu harða
baráttu sín á milli. Hún varð að
skipa því niður, sem hún liafði
heyrt óskipulega. Hermann hafði
á röngu að standa. Lúlúa gat
ekki hafa unið að undiriagi Ant-
ons. Skjölin voru ekki síður Ant-
on að meini en Hermamti. Bræð-
urnir, óvinirnir, voru í sömu
hættunin. Eftir hvers skipun
hafði stúlkan fra?—■svæmt verkn-
að sinn? Sewes? Hann var ekki
fær um að stofna til þjófnaðar.
En það skipti ekki máli þessa
stundina.
Hún fór allt í einu aðhlæja.
Hermann starði á hana. Hann
skildi ekki í þessu.
Hún ein vissi, hvers vegna
hún var að hlæja. Hún var að
hlæja að sjálfri sér. örlögin
höfðu gert henni illan grikk. Ef
hún elskaði Anton, varð hún nú
að flýta sér til hans og vara
hann við. Ennþá var hann ekki
búinn að sverja rangan eið. Hann
vissi ekkert um hin stolnu skjöl.
En ef hún varaði Anton við, þá
vann hún gegn Adam Sewe, sem
hún virti meir en okkurn ann-
an, og ef Anton breytti framburði
sínum, þá bjargaði hún Hermanni
um leið, sem hafði svikið hana
og farið á bak við hana. Bjarg-
aði honum að minnsta kosti frá
því versta, ærumissinum. Hlátur-
inn hætti. Hún stóð upp.
„Ég ætla að fara til Antons",
sagði hún. „Ef hann verður yfir-
heyrður á undan Lúlúu, þá er
það ekki of seint enn. Vitni hann
ekki gegn Sewe, þá hefur Lúlúa
ekkert til að ljóstra upp, eða þá
að enginn trúir henni“.
Hermann reis líka á fætur. —
Náfölur og titrandi stóð hann
fyrir framan konu sína, sem bar
höfuðið hátt.
„Ætlar þú að gera það fyrir
mig?“ sagði hann.
Hún hristi höfuðið.
Það hefði verið of auðfenginn
sigur, ef hún hefði sagt: Nei, Her
mann, ég geri það ekki fyrir þig.
Ég geri það fyrir Anton bróður
þinn, sem ég elska. Hún mælti:
„Ég geri það fyrir börnin! Ég
geri það, til þess að þetta and-
styggilega mál falli um sjálft sig.
Þú missir stöðu þína. Þú verður
að byrja að nýju. Það nægir. Við
munum byrja að nýju“.
Hann virtist hafa misskilið
hana, — einkum síðustu setning
una. Honum virtist hún bera vott
um fyrirgefningu og vera fyrir-
heit um, að hún myndi standa
við hlið hans í þessari nýju byrj-
urí. —
Hann rétti út handleggina eft-
ir henni.
Hún vék sér undan faðmlögum
hans.
Handleggir hans féllu niður
eins og skotnir fuglar. Því næst
strauk hann hendinni yfir enn-
ið og reikaði út að dyrunum.
Hún horfði á eftir honum. —
Hann gekk lotinn eins og gamal-
menni. Hún barðist við meðaumk
unina, sem kom ffam hjá henni.
„Ég verð að fá hreint loft“,
sagði hann. „Ég er að kafna“.
Hann opnaði dyrnar. Það var
dimmt í framherberginu. Hún
heyrði, hvernig hann þreifaði sig
áfram. Hann opnaði útihurðina.
Hið svala loft júlí-næturinnar
kom gegnum opnar dyrnar inn í
herbergið, þar sem loftið var
rakt og þungt. Á ég að fara til
Antons undir eins í nótt“, hugs-
aði hún.
Hún lét fallast niður á stól og
huldi andlitið í höndum sér.
Klukkustund síðar — það var
nákvæmlega klukkan hálf tvö —
hringdi síminn hjá rúmi Antons
Wehr.
Honum hafði verið órótt þetta
kvöld. Það voru ekki nema fá-
einar mínútur síðan hann hafði
steinsofnað.
Hann greip heyrnartóíið áður
en hann var búinn að finna
kveikjarann.
„Anton“.
Það var málrómur Veru. Hann
varð þegar glaðvakandi.
„Hvað hefur komið fyrir?“
spurði hann.
Hann vissi þegar, að eitthvað
hafði komið fyrir. Hann settist
upp í rúminu.
„Hermann er dáinn“, sagði hún.
„Hermann — dáinn?“
„Einhver hefur skotið hann“.
„Hvar?“
„1 garðinum okkar. Fyrir fimm
mínútum. Ég fann hann dauðan
á grasblettinum". Hingað til
hafði rödd hennar verið róleg, en
nú brast hún í grát.
„Þú verður að koma undir
eins“.
„Láttu lögregluna vita“, sagði
hann. „Ég verð kominn til þín
eftir fimmtán minútur“.
Klukkan var nærri tvö um
út úr leigubílnum fyrir framan
nóttina, þegar Anton Wehr steig
húsið á Mont Leopold-Vue. Húsið
var allt uppljómað. Að utan var
nærri því svo að sjá, sem þar
inni fyrir væri verið að halda
veizlu.
Hin gildvaxna blökku-barn-
fóstra opnaði hurðina. Hún var
rauðeygð af gráti og skalf eins
og hrísla.
„Náðuga frúin er í salnum“,
stamaði hún.
Vera var enn í sömu fötunum
og um kvöldið. Hún stóð í miðju
herberginu, þegar Anton kom
inn. Hann hræddist að sjá hana.
Varirnar voru jafnhvítar og and-
litið. Hin blágrænu augu hennar
voru innfallin. Það var auðséð,
að hún hafði ekki grátið. Hún
starði fram fyrir sig eins og sá,
sem ekki skilur hvað er að ger-
ast. —
......gporiö yður hiaup
& nailli maxgra vtrrz'kma1-
«01
0 ÖllUM
»W1!
- Ausfcurstrsetj
SHUtvarpiö
MiSvikudagur 23. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn —•
8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —•
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum.
15.00 Miðdegistónleikar:
Fréttir og tilkynningar).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Að tjaldabaki (Ævar Kvaran
leikari).
20.50 Tónleikar: Elisabeth Schwarzkopf
syngur aríur eftir Puccini.
21.05 Upplestur: Hugrún les frumort
ijóð.
21.20 Einleikur á píanó. Beia Siki leik-
ur „Karneval" eftir Schumann.
21.45 Samtalsþáttur við Jón Arason,
skipstjóra á Þingeyri: Um sjó-
mennsku og sjósókn á Vestfjörð-
um (Ragnar Jóhannesson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: Úr „Vetrarævintýr-
um" eft. Karen Blixen. VII. lestur
(Arnheiður Sigurðardóttir).
22.30 í léttúm tón: Pat Boone o. fl.
syngja og leika létt lög.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 24. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.50—14.00 „Á frívaktinni", sjómanna
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15,00 Miðdegisútvarp. — (lp.00 Fiéttir
og tilk.). — 16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: íslenzka þjóðkirkjan í nú-
tíð og framtíð. Fyrra erindi (Séra
Áreiíus Níelsson).
20.55 íslenzk tónlist: Flutt verða verk
eftir Árna Thorsteinsson og Frið-
rik Bjarnason.
21.30 Útvarpssagan: Garman og Worsa
eftir Alexander Kielland. XII.
lestur (Séra Sigurður Einarsson).
22.10 Kvöldsagan: „Þögn hafsins" eftir
Vercors, í þýðingu Sigfúsar Daða
sonar. I. lestur (Guðrún Helga-
dóttir).
22.30 Sinfóniskir tónleikar:
Sinfónía nr. 5 í e-moll, „Frá nýja
heiminum" eftir Dvorák, Fílharm
óníuhljómsveitin i Vínarborg
leikur. Rafael Kubelik stjórnar.
23.10 Dagskráriok.
Ný sending
DANNIMAC
Regnkápur
Mikið úrval
MARKABKRINN
HAFNARSTRÆTI 5
a
L
ú
ó
I Ég kemst ekki mikið nær 1 mig um það bil tvo tíma að klífa I Seinna. Ég hef ekki orðið var við [ ekki verið betra.
eyðikofanum en þetta. Það tekur Jþangað upp og aftur til baka. Ineinar mannaferðir. Þetta gæti i