Morgunblaðið - 30.09.1959, Blaðsíða 20

20
MORCVNBL4Ð1Ð
Miðvikudagur 30. sept. 1959
„Það er gott“. Lögreglustjór-
inn hallaði sér aftur. „Sjáið þér
til, Antóníó — það kemur ekki
til greina, að þér hafið framið
verknaðinn, en það leikur grun-
ur á, að þér séuð við hann rið-
inn“. Hann horfði á Veru. „Frú
Wehr kallaði fyrst á yður, og húft
eyddi dýrmSetum tíma, áður en
hún lét lögregluna vita“.
„Sá, sem þetta framdi, hefði
ekki farið svo óhyggilega að“,
sagði Anton, „nema það hefði
verið gert til þess, að koma vopn
inu burt úr húsinu".
Það varð þögn í heila mítútu.
Þá mælti Anton:
„En í hamingju bænum,
Verneuil, hvers vegna hefði frú
Wehr átt að ráða bróður mínum
bana?“
„Það er mjög skynsamleg spurn
ing“, sagði lögreglustjórinn,
„skynsamleg og hættuleg. Þér
vitið, að við rannsókn á hverju
morði er mikil áherzla lögð á
éstæðuna. Frú Wehr hefur sagt,
- *
KÆLISKAPURINN
Eftirlæti hagsýnna h’úsmæðra
Prýði eldhúsa — stolt húsmæðra
KELVINATOR
er rúmgóð og örugg
matvælageymsla.
hefir stærra frysti
rúm en nokkur annar
kæliskápur af sömu
stærð.
er ódýrastur miðið
við stærð.
• Stærð 8,2 rúm. cubfet Verð kr. 10,994 -
— TiIbún i r ti I afgreiðslu —
— Vitjið pantana yðar —
Jfekla
Austurstræti 14
Sími 11687.
að morðið sé að sínú áliti í sam-
bandi við málaferlin gegn Sewe.
En Hermann Wehr átti yfirleitt
engan þátt í málaferlunum. Hann
var hvorki ákærandi né verjandi.
Og það kom ekki til greina að
hann væri vitni, þar sem hann
hafði ekki átt heima í Leopold-
ville nema stuttan tíma. Hvers
vegna ætti nokkur að fara að
skjóta saklausan áhorfanda?"
Hinn saklausi áhorfandi, hugs-
aði Vera. Veit þessi litli maður
ekkert um samsærið gegn Adam
Sewe, sem hófst þegar Hermann
kom til Leopoldville? Verð ég að
fórna hinum dána til þess að
vernda sjálfa mig?
En það kom ekki til þess, að
hún segði neitt.
„Og hvaða ástæðu getur frú
Wehr hafa haft?“ spurði Anton.
Lögreglustjórinn horfði á An-
ton og Veru á víxl. Hann virtist
vera að reyna, hvort þau þyrðu
bæði að mæta augnaráði hans.
Loksins sagði hann:
„Ást hefur alltaf verið helzta
og fremsta ástæðan hjá konum“.
Anton leit ekki á Veru. Hann
hugsaði um uppgötvanirnar, sem
hann hafði gert í gær, um byss-
una, sem var horfin, og um Zentu
sem hvarf. Það benti á sök Lúlúu,
að þriðja veiðibyssan hans var
ekki lengur á sínum stað. Það
benti gegn söngkonunní, að Zenta
hafði ekki verið á veitingastað
sínum á þeirri stundu, sem morð
ið var framið. Vissi Verneuil ekk
ert um allt þetta? Og væru það
ekki vandræði, að líkurnar
eyddu hvorar öðrum, þar sem
báðar konurnar gátu ekki verið
sekar. Hann hikaði ermþá við
að segja lögreglustjóranum frá
athugunum sínum.
„Verneuil lögreglustjóri", sagði
hann, „þér eruð á villigötum. Þér
hafið bundið yður við hugsun,
sem leiðir yður afvega. Vera elsk
ar mig ekki“.
Þá mælti Vera:
„Nei, herra lögreglustjóri, þér
hafið á réttu að standa. Ég
elska hann, en ég hef ekki myrt
manninn minn“.
Hún kafroðnaði.
Anton leit á hana. Hamingju-
tilfinningín, sem greip hann var
svo sterk, að hann varð að stilla
sig, til þess að stökkva ekki á
fætur og faðma Veru að sér. —
Hafði ástarjátning nokkurn tíma
verið mælt fram þegar undarleg
ar stóð á? Menn játa tilfinningar
sínar fyrir sjálfum sér, þegar þeir
eru einir, og það var sagt, að þeir
þyrftu hinna réttu geðhrifa, til
að tala um ást. Vera hefði aldrei
sagt þetta — eins og í geðhrifum.
Nú sagði hún það, af því að borð
var á milli þeirra og á meðan
hin athugulu augu lögreglustjór-
ans athuguðu þau.
Enginn sagði neitt. Anton rauf
þögnina.
„Það er tvennt, sem ég þarf að
skýra yður frá, lögreglustjóri",' ekki minni. Hinn gráhærði, hvít-
sagði Anton. „Þér spurðuð mig, J klæddi blökkuþjónn, sem opnaði
hvort ég ætti nokkrar veiðibyss-
ur. Ég átti þrjár. En nú eru þær
ekki nema tvær. Ein er horfin úr
íbúðinni,' sem ég lét Lúlúu fá
lykilinn að. I öðru lagi: þér hafið
yfirheyrt Zentu, ástkonu bróður
míns. En þér hafið ekki sann-
prófað, að það var ein klukku-
stund, sem hún ekki var í
„Perroquet“-veitingastofunni
kvöldið, sem morðíð var framið.
Orð Antons virtust ekki hafa
mikil áhrif á lögreglústjórann.
Hann sat kyrr í sömu stellingum
og áður.
„Hvers vegna hafið þér ekki
sagt mér neitt um það hingað
til? “ spurði hann þurrlega.
„Ég hef andúð á lögreglunni",
svaraði Anton.
„Auk þess vilduð þér vernda
að minnsta kosti aðra konuna“.
Hann talaði við Anton, en sneri
sér að Veru. „Hvers vegna hefð-
uð þér annars lagt fram trygg-
ingarféð fyrir Lúlúu?“
„Það kemur yður ekki við,
hvers vegna ég gerði það. Og
Vera er saklaus hvort sem e~r. Og
því lengur sem þér farið eftir
skakkri slóð, því erfiðara verður
það fyrir yður, að finna morð-
ingja bróður míns“.
Lögreglustjórinn stóð upp. —
Hann hneigði sig lítillega fyrir
Veru.
„Þakka yður fyrir“, sagði hann.
„Ég á aðeins eina bón enn til yð-
ar. Málið gegn Sewe verður tek-
ið fyrir aftur hinn daginn. — Þér
mynduð gera mér mikinn greiða,
ef þér væruð viðstödd í réttar-
salnum“.
Áður en Vera gat látið sam-
þykki -eitt í Ijós, eða fylgt hon-
um til dyra, gekk hann út úr •
herberginu.
Nú voru þau ein.
Þau sátu kyrr, nærri því hreyf
ingarlaus.
Nú vissi hún, að hann elskaði
hana og hann vissi, að hann var
elskaður. En skuggi hins dauða
manns var á milli þeirra. Á milli
þeirra lá grunurinn, sem hvíldi
á þeim báðum. Á milli þeirra
stóð hin leyndardómsfulla blökku
stúlka, sem hann hafði leyst út.
Á milli þeirra lágu málaferlin,
en undir úrslitum þeirra var það
komið, hvort hann yrði betlari
eða meinsærismaður og auðugur.
Og að lokum stóð Leopoldville
á milli þeirra, borgin við hið-
grugguga Kongó-fljót, borgin,
sem byggð var með því að svipta j
frumskóginn nokkru svæði, en
var sjálf frumskógur smyglara,
braskara og njósnara.
„Ég verð að fara til barn-
anna“, sagði Vera.
Anton stóð upp og gekk fram
hjá henni án þess að segja eitt
orð. —
dyrnar, var einungis hinn fyrsti
a fjórum eða fimm þjónum, sem
fylgdu Anton inn í húsið, þangað
til einn þeirra barði að dyrum
vinnuherbergisins, þar sem Dela
porte beið gests síns. Það var
auðséð, að húsið var búið út án
þess að hafa hliðsjón af hitabelt-
isloftslaginu. Gólfin voru þakin
flókadúkum og það var gengið á
þykkum gólfábreiðum. Húsgögn-
in voru af fornlegri gerð, þung-
lamaleg og dökkleit. Þykk og
þung viðarhurð, sem hefði sómt
séi vel í veiðihöll í Norður-
Þýzkalandi, lokaðist að baki
þeim, sem inn gekk.
Námueigandinn handleggslausi
stóð upp frá hinu stóra, gull-
skreytta skrifborði og kom á móti
Anton. Hann rétti honum ekki
vinstri höndina, heldur kinkaði
aðeins kolli og bauð honum sæti.
Þeir settust við kringlótt borð
með dýrum, glitofnum dúk og
sást þaðan út á Kongó-fljótið yf-
ir steinsvalir.
„Ég þakka yður fyrir, að þér
brugðust svo fljótt við tilmælum
mínum“, sagði Delaporte með há-
tíðlegri kurteisi.
„Ég var of forvitinn til þess að
vera ókurteis", svaraði Anton.
„Bróðir yðar hefur hingað til
haldið kynningu okkar við“,
mælti Delaporte, „en hið sorg-
lega fráfall hans-----“.
„Þér skuluð spara yður hlut-
tekninguna, herra Delaporte. Ég
hafði engar mætur á bróður mín-
um. Það var ekki heldur ást til
hans, sem réði breytni minni Ég
þurfti á peningum að halda —“.
Delaporte ýtti vindlakassanum
til Antons.
.....áparió yður hlaup
& mílli margra vt;rzjama!
úömwoL
fl ÖllUM
HfDUM!
Austurslraeti
Þegar Anton kom aftur til gisti
húss síns, biðu hans skilaboð frá
Robert Delaporte. Námueigand-
inn, sem hann hririgdi þegar til,
bað hann að koma til sín.
Hús Delaporte lá við Promen-
ade de la Raquette, sem var glæsi
leg gata við þann hluta hafnar-
innar, sem nefndur er „Coin des
amoureux“, „horn elskendanna".
Það var hvítt hús, líkast höll og
sennilega ekki eldra en tíu ára,
en reist í hinum gífurlega íburðar
mikla stíl aldamótanna. Framan
við það voru feikna miklar tröpp
ur, en á því voru tveir þýðingar-
lausir turnar, háir, mjóir glugg-
ar og svalir, en undir þeim voru
þarflausar súlur.
Inni í húsinu var íburðurinn
awright, minnie /...
THIS TIME I'LL.
BE SURE/
a
r
k
ú
ó
Flökkuhvolpurinn fyllist ótta
Og skríður undir hænsnahúsið,
sem flytur Markús til Týnda
skógar. Ég sagði þér að reka
þegar hann heyrir í koptanum, I þennan f járans hvolp af landar-
eigninni, Pétur. Ég er þegar búj hann komi ekki aftur. Allt í lagi,
inn að reka hann tvisvar í burtu.l í þetta sinn skal það ekki bregð-
Sjáðu þá um það í þetta sinn, að I ast.
SPUtvarpiö
Miðvikudagur 30. september
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttlf
og veðurfregnir).
12.50—14.00 ,,Við vinnuna": Tónleikar
af plötum.
15.00 Miðdegisútvarp — (16.00 Fréttir,
tilk.). — 16.30 Veðurfregnir,
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfr.).
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Að tjaldabaki (Ævar Kvarnn
leikari).
20.50 Tónleikar: Artur Schnabel leikur
á píanó ,,Impromptu“ nr. 2, 3 og
4, op. 90 eftir Schubert.
21.05 Upplestur: Asmundur Jónsson frá
Skúfsstöðum les frumort minn-
ingakvæði.
21.20 Islenzk tónlist: Tónverk eftir
Karl O. Kunólfsson.
21.45 Samtalsþáttur við Magnús Olafs-
son prentara: Upphaf leiklistar og
prentlistar á Isafirði (Ragnar Jó-
hannesson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Þögn hafsins**, eft-
ir Vercors í þýðingu Sigfúsar
Daðasonar; I. lestur. (Guðrún
Helgadóttir).
22.35 I léttum tón: Toralf Tollefsen
leikur á harmoníku.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 1. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.03
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 ,,A frívaktinni", sjómanna«
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 FréttU*
og tilk.). — 16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfregnir).
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Islenzka þjóðkirkjan 1
nútíð og framtíð; síðará erindi.
(Séra Arelíus Níelsson).
20.55 Tónleikar: Atriði úr 2. þætti óper
unnar „Parsifal** eftir Richard
Wagner. Kristen Flagstad og
Lauritz Melchior syngja.
21.30 Utvarpssagan: Garman og Wors«
eftir Alexander Kielland. XIV.
lestur (Séra Sigurður Einarsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Þögn hafsins'* eftir
Vercors í þýðingu Sigfúsar Daðasonar
II. lestur (Guðrún Helgadóttir).
22.30 Sinfónískir tónleikar frá tónlist-
arhátíðinni í Björgvin sl. sumart
Píanókonsert í A-moll op. 16 eftir
Grieg. Robert Riefling og sinfón-
íuhljómsveit Björgvinjar leika;
Arvid Fladmoe stjórnar.
23.00 Dagskrárlok.