Morgunblaðið - 24.12.1959, Page 7

Fimmtudagur 24. des. 1959
MORCVTSBLAÐIÐ
31
Black Label og allir hinir hafa
sama háttinn á, en enginn bland-
ar eins. Þetta er efnafræðileg
blöndun fyrst og fremst, en auð-
vitað verður maður að „smakka“
við og við.
— Ég greini muninn á öllum
whiskytegundum á stundinni, á
„bragðinu“. Sjáið þið t.d. Hér hef
ég tvær tegundir. Getið þið fund-
ið muninn? Hann helti úr flösk
í glas — og síðan úr annarri í
annað glas. Svo hristi hann
glösin, lyktaði upp úr þeim til
skiptis og sagði: — Þegar ég
„smakka" whiskyið, þá lykta ég
bara. Lyktarskynið er miklu næm
ara en bragðskynið, sem dofnar
Ííka fljótt, ef maður þarf að
„smakka“ 100—200 blöndur á
dag.
Síðan var okkur boðið að
„smakka“ og við stungum nef-
inu niður í glösin til skiptis.
— Nei, sagði Tasker. Ég held
að ég finni ekki muninn nema að
smakka á — og vonbrigðin
leyndu sér ekki í röddinni.
PéSur Ottesen
gerðist háseti
og vonaðist
til að vera
HINN MIKLI þingskörungur og
bondi, Pétur Ottesen, var ferða-
klæddur er einn af blaðamönn-
um Mbl., mætti honum á förnum
vegi hér í bænum í byrjun jóla-
föstunnar.
— Þú ert náttúrlega í kaup-
staðarferð svona fyrir jólin?
— Það stendur nú meira til en
það, segir Pétur, því ég er
að fara um borð. Ég er
búinn að kveðja fólkið heima,
óska því gleðilegra jóla og
nýjárs, því ég verð ekki heima
um hátíðarnar.
— Ertu að fara eitthvað með
skipi?
— Ferðinni er heitið til
er pabbi sál. kom á fætur, sá
hann bát með þremur mönnum
á reki fyrir framan lendinguna
í Hólmi. Átti báturinn örskammt
eftir að lenda í brimgarðinum
við hólmann, því landsýnings-
rok var á og stórbrim. Pabbi brá
skjótt við, mannaði út sex manna
far og tókst að koma kaðli í bát-
inn og draga hann að landi. Hér
skall hurð nærri hælum. Bátur-
inn var á þriðju báru frá brim-
garðinum og mennirnir í bátn-
um voru komnir úr stígvélunum,
svo þeir gætu synt, er bátnunr
hvoldi, en það sáu þeir fram á
að verða myndi.
Þetta var- skipsbátur og í hon-
um voru þrír Englendingar,
skipstjóri af brezkum togara og
tveir hásetar. Þeir höfðu farið
úr landi er dimmt var orðið,
kvöldið áður til að komast út í
togara er lá utarlega á Reykja-
víkurhöfn. Bátinn hrakti í hvass
viðrinu fram hjá honum og var
báturinn á reki alla nóttina. —
Mjög var af mönnum dregið. En
við góða aðhlynningu hresstust
þeir furðu fljótt og varð ekki
ir minn og hann. Ég var um
langt árabii, að hausti og vetra-
lagi hjá þessum ágæta manni.
Var það mikið lán fyrir mig
að vera langdvölum á heimili
hans, Morten Hansen bjó í
barnaskólahúsinu og hafði þar
bóka- og ritfangaverzlun, sem ég
aðstoðaði hann við. Höfðu skóla-
börnin þar mikil viðskifti en það
leiddi til mjög náinna kynna
minna af æskulýð Reykjavíkur
á þessum árum. Ég bý enn að
þessum kunningsskap mér til
mikillar ánægju.
Þegar ég var kosinn á þing
1916 var einhver Reykvíkingur
að því spurður, hvort hann kann
aðist nokkuð við þennan Pétur
Ottesen. Har.n hélt að hann
kannaðist við hann. Þetta væri
gamall grifflasali hjhonum
Morten Hansen.
— Jæja, við erum komnir
nokkuð út frá efni samtalsins,
er það ekki?
Að komast í snertingu
— Hvernig leggst jólaferðalag-
ið í þig, Pétur?
— Þér hafið rangt fyrir yður,
herra minn, sagði hr. Smart og
lagði glösin frá sér. Lyktarskyn-
ið er sterkara. Það veit ég.
— Ég er kvefaður, sagði Task-
er afsakandi.
— Þá finnið þér heldur ekkert
bragð, herra minn, svaraði hr.
Smart. Ég þekki þetta. Ég fékk
einu sinni kvef, það var eftir
stríð. Þurfti að fara til læknis og
var frá vinnu í tvo daga. Annars
verða þeir sjaldan veikir, sem
hafa vín mikið um hönd, eins og
t.d. ég.
— Eg fæ mér stundum neðan
í því, hélt hr. Smart áfram, þeg-
ar ég er búinn í vinnunni. Þegar
maður hefur staðið við að
„smakka" allan liðlangan dag-
inn er oft gott að fá sér hress-
ingu eftir vinnutíma.
— Og hvenær hættið þér að
vinna, spurði Tasker og var nú
allur annar maður.
— Eftir 15 mínútur, herra
minn. Tyllið ykkur. Við skulum
drepa tímann. Mig langar til að
skála við ykkur, sagði hr. Smart.
— Er það ekki full snemmt.
Eigum við ekki að bíða til kl. 6.
Eg er vanur að hátta kl. 10, sagði
hr. Gilbert.
— Þú ferð þá bara að hátta
kl. 9, sagði hr. Smart. Þú getur
þá slökkt ljósið klukkutíma fyrr
en venjulega.
Og hr. Gilbert varð að sætta
sig við það.
Á slaginu 5 var tekið til
óspilltra málanna. Það var ekki
lyktað lengur, heldur smakkað —
rækilega. Tilraunaglösin voru öll
tæmd í fyrstu atrennu og síðan
tekið til við stærri glös og flösk-
ur. — Svona lýkur okkar vinnu-
degi oft, sagði hr. Smart og klapp
aði á öxl hr. Gilberts, sem bland-
aði whiskyið á sinn ómetanlega
hátt fyrir okkur alla. En það
fylgir ekki sögunni hverjir sofn-
uðu áður en þeir háttuðu það
kvöldið. ,
Betlehem á jólanótt
„Landsins helga“. Ég vonast til
þess að geta verið í Jerúsalem
um jólin og helzt af öllu í Betle-
hem á jólanóttina, sagði Pétur
Ottesen. — Þetta er nokkurs
konar pílagrímsför „Suður-
ganga“, eins og það var nefnt
hér í gamla daga.
Nú er ég orðinn háseti á
Drangajökli og við leggjum bráð-
lega úr höfn. Tökum beina stbfnu
yfir Atlantshafið til suðurs og
höfum enga landkenningu fyrr en
undan ströndum Portúgals, áð-
ur en skipið sveigir inn á Mið-
jarðarhafið.
— Komið þið við í Gíbraltar,
hinu mikla hervirki Bretanna?
Mér er sagt, segir Pétur,
h.j.h.
1 að það sé venja að byrgja sig
þar upp með eldsneyti og vistir
| til hinnar löngu siglingar á Mið-
! jarðarhafinu. Því leiðin frá ís-
i landi til Haifa í Palestínu er
ekki nema hálfnuð í Gibraltar.
Ekki dugir að liggja á
spýjustokknum
— Þú ert sjóhraustur.
— Ég er gamall sjómaður og
þótt ég kynni að kenna sjóveikis
fyrsta dægrið, ef illt er í sjó, þá
eru þau óþægindi rokin út í veð-
ur og vind óðar, og ég fer að
sjóast. Enda færi ekki vel á því
að lögskráður háseti lægi á
spýjustokknum til lengdar! —
Þetta er í fyrsta sinn, sem ég fer
út fyrir pollinn á skipi.
— Samt hefur þú gert harla
viðreist um dagana, Pétur?
— Já. Þó byrjaði ég ekki að
ferðast til útlanda fyrr en árið
1949. En síðan hef ég líka all-
víða farið um hinn Gamla heim
og nýja, en alltaf í flugvél. Það
er dásamlegt að fljúga, svífa um
háloftin — ofan við öll veður —
ef svo býður við að horfa. Ég hef
haft ákaflega gaman af þessum
ferðalögum og þegar ég frétti
um þessa siglingu Drangajökuls
héldu mér engin bönd. Forráða-
menn Jöklaútgerðarinnar voru
strax svo elskulegir að taka mig
á skipið hjá sér.
Veðurtepptur í Reykjavík
—• Hefurðu verið að heiman
áður á jólunum?
— Einu sinni hefur það komið
fyrir. Var það á fyrsta þinginu,
sem ég átti setu á 1916. Það var
aukaþing og hófst 1. desember,
en var ekki lokið fyrr en í janú-
arlok. Fyrir og um hátíðarnar
var illviðrahamur og samgöngur
milli Akraness og Reykjavíkur
þá mjög slæmar. Ég komst ekki
heim fyrir jólin, En nú er öldin
önnur. Akraborgin fer nú dag- i
lega tvær til þrjár ferðir, þegar
frá eru teknir stórhátíðadagarn-
ir. Nú heftir það ekki ferðir
okkar Akranessbúa til Landsins
helga, að við ekki komumst til
Reykjavíkur í tæka tíð.
— Voru samgöngur milli Akra
ness og Reykjavíkur svona slæm
ar í gamla daga, að menn kom-
ust ekki á milli dögum saman?
— Já, vertu blessaður. Ég skal
segja þér, til dæmis, að þegar ég
átti í fyrsta skipti að fara til
Reykjavíkur fyrri hluta vetrar
1902, til Mortens Hansens skóla-
stjóra, þá var ekki um að ræða
aðrar ferðir en á árabátum. Ég
lagði tvisvar af stað, með Jóni
Gunnlaugssyni í Sjóbúð, síðar á
Bræðraparti, miklum formanni
og sægarpi. En hann varð að
snúa aftur í bæði skiptin. — 1
fyrra skiptið rauk hann upp á
útsunnan, en í síðara skiftið
lokaði ísspöng leiðinni, sem kom
út. úr Hvalfirði. En hvernig held
urðu að ég hafi svo, eftir þessar
hrakningar, komizt til Rvíkur?
Með brezkum togara til
Reykjavíkur
— Það er nú saga að segja frá
því. Morgun nokkurn í birtingu
meint af. Er á daginn leið slotaði
veðrinu. Sást þá til togara á leið
upp á Akranes og þekkti skip-
stjórinn, úr glugganum heima,
þar skip sitt og vissi sem var
að skipverjar hans myndu vera að
grennslast um afdrif bátsins. —
Vindstaða var þannig að ráða
mátti i að bátinn hefði rekið upp
á Akranes. Var nú enn mannað
út áraskip sem fór með skips-
bátinn í eftirdragi að togaran-
um, er hann hafði lagzt við
akkeri á Krossvík. Með þessum
brezka togara fór ég hina fyrstu
för til Reykjavíkur. En sagan er
ekki öll sögð, því þá beið byrjar
á Akranesi, hópur aðkomu-
manna, sem, eins og ég, fékk að
fljóta með til Reykjavíkur.
Þetta kemur annars ekki Suð-
urgöngunni beint við, sagði Pét-
ur. Þessi stutta saga sýnir ótví-
rætt hinar stórstígu framfarir,
sem á eru orðnar á sviði sam-
gangna á landi voru á þessari öld.
Gamall grifflasali!
— Þú sagðir að för þinni hafi
verið heitið til Mortens Hanse ’,
skólastjóra. Þekkturðu hann7
— Þeir voru miklir vinir, iað-
— Maður guðs og lifandi. Ég
hlakka til þess eins og ungling-
ur, sem fer sína fyrstu för í kaup-
stað. Þú skalt ekki halda það að
maður hafi skilið unglingseðlið
við sig. Nei, blessaður vertu. Það
er vissulega ánægjuleg tilhugs-
un að eiga þess kost að komast
í snertingu við sögu hinnar helgu
borgar og rifja upp atburðina,
sem maður lærði um í Biblíu-
sögunum og varðveitzt hafa æ
síðan í hugskoti manns.
— Ég verð að fara um borð!
sagði hinn virðulegi háseti á
Drangajökli og kvaddi.
— Þú hugsar til okkar þegar
þú átt stýristörn suður í Mið-
jarðarhafi, Pétur. — Góða ferð.
— Sv. Þ. ,
Cb&L
;
eg j o
uerzfar C
an