Morgunblaðið - 24.12.1959, Qupperneq 10

34
MORGVNBLAfílÐ
Fimmtudagur 24. des. 1959
Áhrifamikið
iistaverk
HÆGRA megin við háaltarið
í lítilli kirkju í Bologna á
Ítalíu stendur þetta meistara-
verk frá 5. öld, sem við birt-
um mynd af hér að ofan. Höf-
undur þess er myndhöggvar-
inn Nicolo di Puglia, sem
einnig var kallaður Nicolo
dell Arca og kenndur við verk
sitt. Stytturnar eru úr terra
cotta leir og í eðlilegri líkams-
stærð. Myndin heitir Pieta og
sýnir Krist eftir að búið er að
taka hann af krossinum og
syrgjendurna, sem standa í
kringum hann.
Stytturnar voru uppruna-
lega litaðar. Þegar tveir lista-
menn gerðu þær upp árið 1913
kom í ljós hinn áhrifamikli
svipur á andlitunum undir 7
55
°9
orctvpo
k
d
tiruin
unuintnn
ÞAÐ var einu sinni forar-
pollur, sem fannst hann
vera ósköp lítill og ljótur.
Hann skammaðist sín svo
mikið, að hann þorði ekki
að horfa upp í himininn,
sem var svo stór og fagur.
Þá komu tveir litlir dreng-
ir gangandi eftir veginum
og stönzuðu hjá pollinum.
„Komdu að vaða“, sagði
annar. — „Þá skít ég út
nýju og fínu stígvélin
mín“; sagði hinn, „við skul-
um heldur finna hreinan
poll“. Hann gekk af stað í
nýju stígvélunum sínum.
En hinn drengurinn stóð
kyrr hjá pollinum og kall-
aði: „Nei, sjáðu, hvernig
himininn speglast í hon-
um“. Aumingja forarpoll-
urinn, sem hafði ekki þor-
að að líta upp, til að sjá
ekki nýju stígvélin, varð
svo hissa að hann gleymdi
að skammast sín og leit
upp. Þá mætti hann bláum
og hreinum barnsaugum,
sem horfðu á hann full af
undrun og gleði — enn
hreinni en himininn, því í
þeim voru engin ský. Og
hváð var þetta, sá pollur-
inn ekki sjálfan sig í aug-
um drengsins. Hvernig gat
hann sem var svo ljótur,
speglazt í þessum hreinu
og fögru augum? Og hvern-
ig gat hann, sem var svo
lítill, speglað allan himin-
inn? — Aumingja pollur-
inn hélt sig vera að
dreyma. Hinn drengurinn
var nú kominn í nýju stíg-
vélunum sínum og sá það
^SSuin týri
rjtir ^dnc^imar
Sríend
Su
líka — himininn í forar-
pollinum. Þá var pollurinn
alveg viss um, að þetta
væri rétt — og allt í einu
fannst honum, að hann
væri hreinn — hreinn eins
og barnssál, og hann brosti
og brosti, svo hann virtist
allur þenjast út. Svo fóru
litlu drengirnir að vaða í
poilinum og þykjast stíga á
sólina. Og forarpollurinn
hló og hló. Þegar þeir fóru
heim að hátta voru nýju
stígvélin ekki lengur hrein
og gljáandi, en augu
drengsins, sem átti þau,
voru full af hamingju. Og
forarpollurinn vakti alla
nóttina til að spegla tungl-
ið og stjörnurnar á himn-
inum.
lögum af málningu.Á átjándu
öld var myndin fjarlægð úr
kirkjunni, vegna þess að þessi
sára og æðisgengna örvænt-
ing, sem listamanninum hafði
tekizt að ná fram á andlitum
syrgjendanna, þótti hafa of
truflandi áhrif á kirkjugesti
undir messunni. Árið 1877 var
haldin sýniAg á myndinni og
skemmdist hún þá talsvert á
flutningnum í sýningarskál-
ann.
Á myndinni eru, talið frá
vinstri, heilagur Nikodemus
(sem álitinn er sjálfsmynd af
listamanninum), María frá
Klopa, María mey, Jóhannes,
María móðir Jose og María
Magðalena, en listamaðurinn
hugsar sér sýnilega að hún
komi hlaupandi þarna að.
Yfir ásjónu Krists hvílir ó-
endanleg ró, í andstöðu við
átakanlegan örvæntingarsvip
þeirra sem eftir lifa. Hér með
birtum við stækkaðar myndir
af Maríu guðsmóður, lengst
til vinstri og Maríu Magða-
lenu, hér fyrir ofan. í andliti
guðsmóður speglast óendan-
legur sársauki og svipur
Maríu Magðalenu lýsir skelf-
ingu hennar, er hún sér hvað
orðið er.
Þetta 15 alda gamla lista-
verk þykir ákaflega áhrifa-
mikið.
e
icjurisóóon