Morgunblaðið - 22.03.1960, Side 12

12
MORGVNBLAÐIÐ
Þríðjudagur 22. marz 1960
Utg.: H.f, Arvakur, Reykjavík.
S’ramkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Lesbók: Arni Óla, sími 33045.
Auglýsingar: Arni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Askriftargjald kr. 40,00 á mánuði innanlands.
1 lausasölu kr. 2.00 eintakið.
KAUPMÁTTUR
TÍMAKAUPSINS
¥ EIÐTOGAR kommúnista
hamra mjög á því að
kaupmáttur tímakaupsins
hafi á undanförnum árum
minnkað verulega og sé nú
allmiklu minni en hann var
árið 1947.
Ef þetta væri nú rétt, hvað
þýðir það þá?
Það þýðir það, að sú „kjara
bótabarátta", sem kommún-
istar segjast hafa haldið uppi
fyrir hönd verkalýðsins, hef-
ur alls ekki haft í för með sér
bætt lífskjör, heldur þvert á
móti þverrandi kaupmátt
launanna, ef trúa á þeirra
eigin yfirlýsingum.
Kauphækkun skilað
aftur
Á árinu 1955 höfðu komm-
únistar t. d. forystu um það,
að allt kaupgjald í landinu
hækkaði að meðaltali um rúm
lega 20%. Með þessu sögðust
kommúnistar vera að bæta
lífskjör almennings í landinu.
En ekki höfðu þeir fyrr setzt
í ráðherrastóla í vinstri stjórn
inni en þeir beittu sér fyrir
því, að verulegur hluti kaup-
hækkunarinnar frá 1955 var
tekinn af almenningi.
Þá var það hreinlega
viðurkennt, að framleiðsl-
an hefði ekki getað staðið
undir henni og þess vegna
yrði fólkið að skila henni
aftur.
Sjálfstæðismenn sögðu
þjóðinni sannleikann
Þannig neyddust kommún-
istar til þess að viðurkenna
það, að þeir hefðu farið með
blekkingar einar, er þeir
tældu fjölda verkalýðsfélaga
út í baráttu fyrir hækkuðu
kaupgjaldi á ári'nu 1955. Þeir
viðurkenndu að Sjálfstæðis-
menn hefðu haft rétt fyrir
sér, er þeir sögðu þjóðinni að
enginn grundvöllur væri fyr-
ir kauphækkunum, þar sem
framleiðslan gæti ekki risið
undir þeim.
Komnir í sjálfheldu
Kommúnistar eru nú komn
ir í algera sjálfheldu í þessum
málum. Almenningur man,
að á undanförnum árum hafa
þeir sífellt sagzt vera að bæta
kjör launþega með því að
beita sér fyrir kauphækkun-
um þeim til handa Nú kemur
jafnvel sjálfur Einar Olgeirs-
son og lýsir því yfir, að kaup-
máttur tímakaupsins sé minni
nú en árið 1947.
Þetta hefur þá orðið árang-
urinn af allri „kjarabótabar,-
áttu“ kommúnista. Launþeg-
arnir standa ekki aðeins ístað,
heldur segja kommúnistar að
kaupmáttur tímakaups þeirra
sé minni en hann var fyrir 13
árum síðan!
Hvernig geta nú kommún-
istar ætlazt til þess að almenn
ingur í landinu taki þá alvar-
lega, þegar þeir nú enn á ný
telja kauphækkunarbaráttu
nauðsynlegá til þess að bæta
lífskjör fólksins?
Grundvöllur kaup-
hækkana
Reynsla þjóðarinnar hefur
á ótvíræðan hátt sannað, að
Sjálfstæðismenn hafa haft
rétt fyrir sér, er þeir lögðu
áherzlu á, að raunverulegur,
sannur grundvöllur kaup-
hækkana gæti aðeins verið
aukin framleiðsla, bæði að
magni og verðmæti. Það er
aðeins með þeim hætti, að
meira sé til skipta milli stétta
og starfshópa í þjóðfélaginu,
sem almenningur í landinu
getur bætt lífskjör sín. Kaup-
hækkanir, sem framleiðslan
getur ekki risið undir, hafa
ekki í för með sér bætt lífs-
kjör. Af þeim leiðir ekki auk-
inn kaupmátt tímakaupsins.
Þvert á móti hafa slíkar kaup
hækkanir í för með sér rýrn-
andi verðgildi íslenzkrar
krónu og stöðugt vaxandi
verðbólgu. Þegar framleiðsl-
an getur ekki . lengur risið
undir tilkostnaði sínum, leit-
ar hún á náðir ríkisvaldsins.
Ríkisvaldið fer síðan í vasa
launþeganna og alls almenn-
ings í landinu og tekur það af j
þeim, sem þeir hafa ofkrafið
framleiðslutækin um.
Alkunn saga
Þessa sögu þekkir hver ein-
asti vitiborinn íslendingur.
Kommúnistar þekkja hana
líka. Það var einmitt þetta
sem þeir gerðu í vinstri stjórn
inni.
Nú er í fyrsta skipti um
langt árafoil gerð heiðarleg í
tilraun til þess að snúa við
af ógæfuforautinni, miða
eyðsluna við arðinn af
starfi þjóðarinnar og
leggía grundvöll að heil-
brigðu efnahagslífi, jafn-!
vægi og uppbyggingu.
UTAN UR HEIMI
Jussi Björling
- söng^þóttsjúkurværi
HINN heimsírægi, sænski tenór-
söngvari syngur um þessar mund
ir í Covent Garden-óperunni í
Lundúnum — hlutverk Rodolfo
í „La Boheme“ eftir Puccini.
— ★ —
Á sýningunni sl. þriðjudag
gerðist það, að tjaldið var ekki
dregið frá á réttum tíma. — Biðu
áheyrendur lengi og voru tekn-
ir að gerast órólegir, þegar til-
kynnt var, að Björling hefði
skyndilega veikzt, fengið mikil
ónot fyrir hjartað, sem kallað er
— og var jafnvel gefið í skyn,
að um aðkenningu að slagi hefði
verið að ræða.
Framkvæmdastjóri óperuhúss-
ins sagði þó, að söngvarinn virt-
ist nú vera að jafna sig aftur,
og ef áheyrendur vildu gera svo
vel að bíða þolinmóðir svo sem
fimm mínútur enn, væri líkur
til, að sýningin gæti hafizt.
— ★ —
Og áhorfendur biðu — ekki
fimm mínútur, heldur nær stund-
arfjórðung — og voru orðnir von
daufir um að fá að heyra í hin-
um glæsilega söngvara. — En
þá kom framkvæmdastjórinn
fram fyrir tjaldið og tilkynnti,
að r.ú mundi sýningin hefjast
■ en varamaður yrði til taks til
þess að taka við af Björling, ef
á þyrfti að halda.
Þegar hann birtist á sviðinu,
var ekki á honum að sjá annað
en hann væri fullfrískur — og
er hann hafði sungið hina frægu
ariu í fyrsta þætti með miklum
glæsibrag, var honum klappað
lof í lófa. Hið eina óvenjulega,
sem menn veittu athygli — og þá
aðeins þeir, sem kunnugastir
voru söngvaranum — var, að
hann söng hægar en hans er
vandi.
— ★ —
Móðir Elísarbetar drottningar
var meðal áheyrenda þetta kvöld
og tók ótæpilega þátt í að hylla
söngvarann. — Síðar fréttist, að
Björling hefði ætlað að hætta
við að syngja — þar til hann
íretti af nærveru drottningar-
mó? urinnar. Þá kvaðst hann
ætla að reyna að ljúka hlutverki
sínu — og það tókst honum líka,
án þess að menn gætu merkt, að
honum væri hið minnsta brug-
ið, eins og fyrr segir. Eftir sýn-
ingu gekk hann á fund drottning-
armóðurinnar til þess að afsaka
töfina, sem varð.
Þeir, sem viðstaddir voru að
tjaldabaki, segja hins vegar, að
Björling hafi verið mjög áhyggju
fullur út af sjúkleika sínum —
sem varla er að undra, þegar það
er haft í huga, að tvisvar áður
hefir hjartasjúkleiki gert þannig
vart við sig hjá honum, og fyrir
um það bil ári lá hann nokkurn
tíma rúmfastur af þeim sökum.
■ E. t. v. hefir honum einnig
komið það í hug, að fyrir
skömmu varð góðvinur hans,
bandaríski baryton-söngvarinn
Leonard Warren bráðkvaddur á
sviðinu — eins og skýrt hefir
verið frá hér í þættinum. Jussi
Björling er nú 49 ára gamall.
Jussi Björling sem Rodolfo, ásamt ítölsku sópransöngkoi -
unni Rosanna Carteri, sem fór með hlutverk Mirr: