Morgunblaðið - 16.09.1960, Qupperneq 6

e
MORCVNnr. 4 ÐIÐ
Föstudagur 16. sept. 1960
Pípuorgelsjóður Sauóárkrókskirkju
Kirkjan á Sauðárkróki.
stofnunar sjóðsins. Oddgnýr Ól-
afsson, Sauðárkróki gaf þá eirm
ig 1.000.00 kr. og nokkrir spila-
félagar 2.500.00 kr. Var siðan
hljótt um mál þetta um nokkurt
skeið, því fyrirsjánlegt var að
ekki mundi hægt að koma pipu-
orgeli fyrir í kirkjunni, fyrr en
hún hefði verið stækkuð. en sú
framkvæmd var reyndar þegar
ákveðin og framkvæmd nú fyrir
nokkru. Er hinu væntanlega
píporgeli búinn þar mjög vel
hæfur staður.
En hafizt var handa um stækk-
un og endurbyggingu kirkjunn-
ar, komst einnig skriður á söfn-
unina í pípuorgelsjóðinn. Hafa
honum borizt margar ágætar
gjafir frá einstaklingum og fyrir
tækjum, gjafir, sem kirkjan tjá-
ir innilegt þakklæti sitt fyrir og
verður nánar greint £rá þeim,
þegar orgelið er komið upp.
Kirkjuikór Sauðiárkróítskirkju
hefur haft veg og vanda af máii
þessu undir forystu söngstjóra
síns Eyþórs Stefánssonar. Hefur
kórinn unnið að þessu af mikium
dugnaði í samráði við aðra safn-
aðarmenn og er árangurinn ágæt
ur, þegar miðað er við það. að
söfnuðurinn hefui orðið að taka
á sig miklar álogur vegna end-
urbyggingar kirkjunnar, en hún
er nú líka söfnuðinum til mikils
sóma í hvívetna
Frh. á bls. 23
FYRIR tæpum 20 árum sá ég
aldraða konu á hlaupum á Silf-
urtorgi á ísafirði. Hún var létt
upp á fótinn, gamla konan, kunni
naumast að ganga í hægðum sín-
haust hefur hún í hyggju að
koma sér upp kindum að nýju.
Henni þykir vænt um þær og fer
vel með þær. Hún unir glöð við
sitt og hefur nóg að bíta og
heyjum. En baráttan heldur á-
fram, framundan eru göngur,
réttir og langur vetur, síðan vor
og sumar með ilm úr grasi og
skógi. S. Bj.

Sesselja
(Ljósn' Bergur
Skógum með postilluna sina.
Ólafsson. Myndin var tekin í sumar).
HINN landskunni hagyrðingur
ísleifur Gíslason lézt hér á Sauð
árkróki hinn 29. júlí sl. og var
jarðsettur hinn 6. ágúst frá Sauð
árkrókskirkju. Kirkju þeirri
unni hann mjög, hafði starfað í
sóknarnefnd Sauðárkrókssafnað-
ar í fjölda ára og var þ^r stöð-
ugur kirkjugestur, átti sitt íast-
ákveðna sæti við hverja guðs-
þjónustu. Nú er hans sæti autt,
en dóttir hans og tengdasonur,
þau hjónin Elísabet ísleifsdóttir
og Kristjón Kristjónsson forstj.,
hafa minnzt hans á verðugan og
honum áreiðanlega mjcg hug-
þekkan hátt með 5 000.00 kr.
minningargjöf í Pípuorgelsj óð
Sauðárkrókskirkj u.
Um leið og ég þakka innilega
þessa gjöf, sem er stærsta gjöf
einstaklings til sjóðsins, langar
mig tii að geta sjóðsins nárar
með nokkrum orðum.
Hugmyndin um stofnun pípu-
orgelsjóðs fyrir Sauðárkróks-
kirkju er orðin nokkuð gómul,
upphaflega komin frá Eyþóri
Stefánssyni tónskáldi, organista
og söngstjóra kirkjunnar. Gekkst
hann fyrir því, að kirkjukórinn
gaf á 60 ára afmæli kirkjunnar
árið 1952 10.000.00 krónur til
Sesse!ja í Skógum býr enn
um á götu. Þessi kona var Sess-
brenna.
elja Helgadóttir í Skógum. Hún
hafði þá búið ein á fæðingarstað
þjóðskáldsins í nokkur ár, keypt
jörðina og rekið þar bú, heyjað
ein fyrir búpeningi sínum, 50—
60 kindum og einum hesti.
Sesselja er nú um 85 ára göm-
ul, og hún býr ennþá í Skógum.
1 fyrrahaust var bústofn hennar
skorinn niður vegna mæðiveiki,
sem upp kom í sveitinni. En í
Saga einsetukonunnar í Skóg-
um hefur áður verið skráð. Hún
er um marga hluti merkileg.
Hún er talandi tákn þeirrar
seiglu og þess vinnuþreks, sem
mótað hefur störf syeitafólksins
á íslandi í margar erfiðar aldir.
Hinn bleiki fölvi haustsins er
nú að færast yfir lyngið og
kjarrið í Þorskafirði. Sesselja í
Skógum er sennilega fyrir löngu
búin að ná inn öllum sínum
• Hundar í borginni
Eins og menn minnast var
hundum útrýmt úr Reykja/ík
fyrir nokkrum árum og mælt
ist sú ráðstöfun mjög vel fyrir
af öllum þeim, sem unna heil-
brigði og þrifnaði. Þvt enda
þótt hundurinn hafi verið
tryggur förunautur Islendinga
allt frá landnámstíð, verndað
bústofn og bjargað lífi manna
og skepna, þá er ekki hægt
að loka augunum fyrir þeirri
staðreynd, að þegar komið er
í borgarasamfélagið er hlut-
verki hundsins lokið. Og góð-
um fjárhundum er enginn
greiði gerður með því að loka
þá inni í stofum unz þeir
verða værukærir og latii og
standa ekki upp úr skoti sínu
nema þegar húsbændur þsirra
leiða þá út á mölina. Að ekki
sé minnzt á þann sóðaskap og
smithættu, sem fylgir því • að
láta hunda ganga örna sinna
á götum borgarinnar.
Hundaútrýmingin í Reykja-
vík tókst vel á sínum tíma
og um margra ára skeið sást
ekki hundur á götum bæjar-
ins. Höfðu erlendir ferðamenn
sem hingað komu, orð á því,
hve dásamlega Reykvikingum
hefði tekizt að útrýma hunda
óþrifnaðinum, sem þjakar
margar stórborgir erlendar.
* Enginn hundahreins
unarmaður
f fyradag kom maður að
máli við Velvakanda og sagði,
að hundum færi óhugnanlega
fjölgandi í borginni, Er svo að
sjá, sem eftirlit sé ekki nógu
strangt, en flestu eftirliti fer
hrakandi er frá líður serr
kunnugt er.
Væri óskandi, að þeir, sem
þessum málum eiga að sinna
brygðu nú við hart og kæmu
þeim hundurn úr borginni,
sem hér er verið að ala upp,
en það verður því erfiðara að
hefjast handa og útrýma
hundunum því fleiri sem þeir
verða.
Þá hefur heilbrigðiseftiriit-
ið tjáð Velvakanda að þar
sem hundaeldi í borginni sé
bannað sé enginn hundahreins
unarmaður ráðinn. Eru þv:
hundarnir sem ganga örna
sinna á götunum, ef til viil
fullir af bandormum og sér
þá hver maður hvílíkur voði
getur af þeim stafað
• Vantar^lmennings-
salerni.
Ferðamenn, sem ganga sér
til ánægju um götur Revkja-
víkur á góðviðrisdögum hafa
haft orð á þeirri vöntun þess-
arar stóru borgar, að hér er
ekki nema eitt almennings-
salerni. Það er engu líkaia
en forráðamenn bæjarfélags-
ins viðurkenni ekki þessa
frumstæðu þörf þeirra, sem
um borgina fara, eins og
snjall maður orðaði það. —
Einhvern tíma í fyrndinni var
almenningssalernunum í
Bankastræti komið upp og
hafa þau sjáfsagt leyst vand-
ann meðan borgin var enn
ekki stærri en meðalþorp. En
nú hafa risið heil hverfi án
þess að þessar sjálfsögðu
stofnanir væru settar upp.
Þá er ekki úr vegi að mmnast
á Hljómskálagarðinn í þessu
sambandi. Þar hefir mjög
mikið verið gert til fegrunar
og prýði og er garðurinn all-
ur hinn smekklegasti. En
hvergi er þar salerni og lenda
mæður, sem eru með börn sín
í garðinum, oft í vandræðum
þess vegna. Af þessum sökum
mun fólk einnig oft dvelja
skemur í Illjómskálagarðinum
en það annars kysi, því fólk-
inu tekst ekki að leggja nið-
ur þessar frumstæðu þarfir,
sem forráðamenn borgarinnar
virðast hafa gleymt.
Velvakandi vill nú skora á
rétt yfirvöld, að láta salern-
ismálið til sin taka og hætta
ekki fyrr en svo mörg almenn
ingssalerni eru komin upp i
borginni, að ferðamenn geti
gengið um hana án þess að
biða tjón á heilsu sinni.