Morgunblaðið - 14.10.1960, Qupperneq 16

16
MOKClJlSm AÐl Ð
F6studagur 14. oVt. 1960
laun hans mundu lækka og allar
framavonir yrðu að engu. Þetta
var kennt kreppunni, sem Xngr
am sagði, að nú væri notuð sem
íkálkaskjól fyrir hverskonar svik
vanþakklæti og fjárdrátt.
Meðan Ingram lauk máli sínu
gekk hann um gólf og veifaði
glasinu sínu. Hann fann nægilega
á sér til þess að láta tilfinningar
sínar í ljós, en var alis ekki nógu
drukkinn til þess að gera söguna
að tárumdöggvuðum sorgarleik.
Newell fylgdi honum með aug
unum fram og aftur um gólfið.
Það gat verið góð tilbreyting að
heyra einu sinni um órétt, sem
aðrir höfðu orðið að þola, og svo
var frásögn Ingrams dálítið sér
stök í sinni röð. Newell þóttist
sjálfur kunna sæmilegan forða af
stóryrðum, en þarna varð hann
að játa, að hann komst á þessu
sviði ekki í hálfkvisti við sögu-
manninn, því að skammaryrði
hans voru svo mögnuð, að hann
blygðaðist sín fyrir sína eigin fá
kunnáttu.
Hann fór að hugsa um, hvort
þessi mergjaða frásögn krefðist
þess, að hann sjálfur kæmi með
sina sögu, — Ekki hafði hann
samt löngun til að segja honum
hana alla eins og hún lagði sig.
En það kom brátt í ljós, að
hinn ákafi ræðumaður var allt of
hrifinn af sinni eigin ógæfu til
þess að hugsa neitt sérstaklega
um ógæfu náungans.
— Heyrðu mig nú! Ingram,
sem var orðinn móður og sveitt
ur, datt allt i einu gott í hug. —
Við höfum báðir þörf á hreinu
lofti. Uppi á fjöllum. Langt uppi
yfir þokunni og þessari bölvuðu
tilveru hér niðri á jörðinni. Við
kaupum okkur teppi og eitthvað
að éta og förum í útilegu í einn
eða tvo mánuði. Hvernig lízt þér
á það?
Paige hló og hristi höfuðið. —
Eg er víst alveg ónýtur í það.
Eg hef aldrei farið í útilegu á
ævinni.
— Það hef ég heldur ekki, svo
að þetta er alveg eins og sniðið
á okkur. Við fáum okkur fylgd
armann. Hann þarf ekki að verða
dýr núna.
— Kannski við ættum að
geyma að afráða þetta þangað til
við erum ófullir, sagði Paige.
— Ófullir? Hvað áttu við með
því? spurði Ingram ógnandi.
— Jæja, þangað til ég er ófull
ur, ef þú ert svona viðkvæmur
Ingram lét fallast niður í stól,
hló, neri andlitið og sagði, að
hann hefði gott af að fá sér sjóð
heita lauksúpu. Paige lét þá skoð
un í ljós, að kaldar áfir væru
heppilegri, og eftir að þeir höfðu
karpað um æskilegasta hressing
armeðalið, gengu þeir saman nið
ur í matsalinn.
— Þú gengir betur i augun ef
þú settir upp flibba og greiddir
þér, sagði Paige.
— Ja, svei, þarna er þessari
siðmenningu rétt lýst, nöldraði
Ingram. Flibbar og hárgreiðsla!
Nei, ég vil hreint loft, fjöli, víð
áttu.
— Jæja, jæja drafaði Paige.
— Þá segjum við það bara. Það
iætur nú kannske skrítilega í
eyrum, en ég spái, að við verð
um komnir aftur áður en sólar
hringur er liðinn — en við skul
um bara reyna það samt!
—O—
Þeir voru svo heppnir að rekast
á fylgdarmann, sem var laus og
liðugur. Pete var að vísu ljótur
og ólundalegur fantur, en hann
átti nú heldur ekki að vera neitt
stofustáss, eins og Ingram orð-
aði það, og ef hann gegndi skyld-
um sínum og stillti sig um að
nudda sér utan í þá, var allt í
lagi.
Það var orðið áliðið kvölds
þegar lestin þeirra kom til Bail-
eys Gulch. Þeir skildu eftir far
angurinn sinn hjá stöðvarstjór-
anum og löbbuðu eftir þröngu
götunni til verzlunarinnar á
staðnum, sem jafnframt var póst
hús. Nokkrir iðjuleysingjar, sem
sátu þar á tröppunum, litu þá
forvitnum augum, og eitruðu
augnagoturnar, sem þeir sendu
nýju stígvélunum þeirra, voru
ekki beint uppörvandi.
Ingram spurði kurteislega,
hvort hægt væri að fá fylgdar-
mann í klifurferð upp í fjöllin.
Tveir þeirra hristu höfuðið, en
þrír eða fjórir mjökuóu sér til
og horfðu þöglir hver á annan
og loks spýttu þeir allir, svo
sem í neitunarskyni.
— Jæja þá, sagði Ingram, stutt
aralega og gekk inn í pósthúsið.
Póstmeistarinn var stuttur í
spuna, en þó ekki beint afundinll.
Það væri leiðinlegt, en hann
þekkti ekki neinn, sem gæti tekið
þetta að sér.
—Hvað verður þetta lengi?
spurðj svartkrimóttur náungi,
sem sat á naglakassa lengst úti
í horni.
Ingram og Paige gengu til
hans og skýrðu í stórum dráttum
frá ferðaáætlun sinni. Pete —
sem virtist ekki heita neitt
meira — setti upp svimhátt kaup,
en ekki þýddi neitt að fara að
þjarka þegar ekki voru fleiri um
boðið. Þeir komu sér saman um
að leggja af stað næsta morgun
um sólarupprás. Póstmeistarinn
hýsti þá um nóttina, og þeir urðu
að sofa saman á þunnri dýnu í
í rúmi, sem brakaði undir þess-
um mikla þunga.
Klukkan var hálfsex um morg
uninn þegar þeir lögðu af stað.
Pete fór fyrir og ævintýramenn-
irnir voru í prýðilega.sta skapi.
Sylvia, sem var óvön að ganga á
eggjagrjóti, steig varlega niður
fótum og stanzaði öðru hverju
og snuggaði út í loftið, rétt eins
og hún væri móðguð yfir þessu
nýja andrúmslofti.
— Pete, sagði Paige, þegar þeir
sátu við morgunverðinn um ell-
efuleytið, rétt við fossandi fjalla
læk. — Við ætlum ekki að setja
nein met á þessu ferðalagi. Við
erum óvanir öllu klfri, en eftir
svo sem tvo daga verðum við
orðnir eins úthaldsgóðir og þér
eruð. En þangað til skulum við
fara að öllu rólega.
Þegar klukan var sex, stönz-
uðu þeir, lögðust endilangir á
jörðina og dáðust að sólsetrinu.
Pete bjó til kvöldmatinn og fór
sér hægt að því. Maturinn var
annars ágætur: flesk og baunir
og svo eldsterkt kaffi á eftir.
— Við skulum ekkert flýta okk
ur á morgun, Pete, sagði Ingram
og horfði á auma fætur sína. —
Við höfum kappnógan tíma.
Þrátt fyrir þessa bendingu var
maturinn kominn á eldinn klulck
an fimm næsta morgun, og klukk
an sex voru þeir farnir að klifra
upp eftir erfiðu einstigi. Pete var
kominn í miklu betra skap, þeg
ar þeir komu um hádegið að ofur
lítilli flöt, þar sem vatnið hafði
alið upp svolítinn jurtagróður.
Hann stakk upp á að halda þarna
kyrru fyrir í svo sem tvo daga,
og sú tillaga var samþykkt í einu
hljóði.
Klukkan eitt lötraði Pete frá
þeim með haka um öxl, og kom
ekki aftur fyrr en farið var .að
dimma. Þeir sáu, að hann beygði
út af stígnum eitthvað hundrað
skrefum ofar og sneri til vinstri
og loks hvarf hann milli hvítra
klettanna. Þegar kvölda tók, án
þess að hann væri kominn aftur,
fóru þeir sjálfir að bjástra við
matinn, og urðu ásáttir um, að
hann væri miklu betri hjá þeim
en hjá Pete. Yfirleitt var þeim
orðið alveg sama um, hvort þessi
stóri slöttólfur kæmi nokkurn-
tíma aftur eða aldrei.
— Það er eitt gott við Kín-
verjana, sagði Ingram og tróð í
pípuna sina, þar sem þeir lágu
við kulnandi eldinn. — Þeir eru
heiðarlegir gagnvart starfi sínu.
Eg held það sé einhver meðfædd
virðing. Kínverjar hugsa sér
aldrei starfið sem köllun, heldur
er það arfur í þeirra augum. Ef
heiðarlegur faðir Kinverja hefur
verið skóari, dettur honum sjálf
um ekki annað í hug en verða
skóari líka. Langafi hans var líka
skóari og sonur hans og sonar-
sonur verða það lika, síðar meir.
Ef hann er fæddur í sveit, verð
ur hann kyrr í sveitinni, þar sem
forfeður hans eru grafnir, og yrk
ir jörðina.
— Líklega er þetta ástæðan til
þessa kínverska skorts á fram-
takssemi? spurði Newell.
— Já, eins og við skiljum það.
Davíð tuggði pípuna kappsam-
lega og bætti svo við: — Kunn-
ingi minn í New York sagði mér
um daginn að þegar maður skipt
ir um olíu í smurstöð hér heima,
verði maður að fara út úr bíln-
um til þess að vera viss um að lok
ið sé aimennilega skrúfað á. Ann
ars gleymir náunginn þvi og svo
er honum nákvæmlega sama,
hvað af hlýzt, ef það er illa gert.
— Þessu trúi ég nú varla, sagði
Newell, sem var snögglega grip
inn föðurlandsást.
— Jæja, en þessi maður vildi
nú halda þessu fram. Hann sagði
líka, að meirihlutinn af unga
fólkinu teldi sig hátt upp yfir
það hafinn að vinna — hati til
hugsunina um að gera nokkuð
fyrir aðra — og hafi auk þess
ekki nokkurn áhuga á heiðar-
legu starfi. Skortir gamla iðn-
(
félaga-stoltið. Heldurðu ekki, að
þetta sé alveg rétt athugað?
— Nei, það held ég ekki; mér
finnst þú gera of mikið úr þessu.
En vitanlega er ég ekki heppi-
legasti maðurinn til að dæma
um það. Því að þegar ég hugsa
til þeirra manna, sem ég hef
unnið með, þá finnst mér flestir
þeirra hafi haft áhuga á starfi
sínu. En vitanlega var það dá-
lítið sérstakt. Og auk þess hættu
j legt að vera kærulaus við það
starf.
j — Varstu í sprengiefnaverk-
smiðju?
Newell dokaði með svarið og
reyndi að glæða eldinn. — Nei,
ég var í spítala, svaraði hann. —
| Eg held ég verði að segja þér
| alla söguna.
| Klukkan var orðin tíu þegar
þeir vöfCu sig inn í teppin sin.
i Ingram tautaði eitthvað um það
í hneykslunartón, að þeir hefðu
, báðir sætt skammarlegri með-
I ferð, en Paige svaraði, að þeim
væri bezt að gleyma því og reyna
að njóta ferðalagsins eftir föng
' um — ekki sízt þegar þeir væru
búnir að eyðileggja á sér lapp
! irnar.
Pete var horfinn þegar þeir
vöknuðu um morguninn.
—Það lítur helzt út fyrir, að
við höfum fengið kostgangara I
staðinn fyrir aðstoðarmann og
fylgdarmann, sagði Paige.
— O, við megum vera fegnlr,
að hann hangir ekki yfir okkur.
Meðan hann strýkur ekki með
nestið okkar og skilur okkur eft
ir eina hér, skal ég ekki kvarta,
Lofum honum bara að fara hvert
hann vill.
Eftir morgunverð ákváðu þeir
að hætta sér upp til hægri við
stíginn. Vegurinn var slæmur og
þeir þurftu ekki nema klukku-
Sflíltvarpiö
Skáldið og roamma fitla
1) Nú er vorið komið fyrir
alvöru. 2) Fuglarnir syngja, brumið spring-
ur út á trjánum ....
3) .... og jörðin er vot og gljúp og
.... him, him ....
W
a
r
k
*
u
á
* — Ég á ekki von á því að þú
▼erðir heima mín vegna, Georg,
en þú gætir að minnsta kosti
hugsað um Evu. Þarna fáum við
tækifæri til að umgangast von
Winkle hjónin, og þú veizt hvaða
áhrif það hefur á stöðu Evu í
þjóðfélaeinu!
— Mér þykir það leitt Vivian,
en ég hefi þegar lofað að fara
þessa veiðiför.
Seinna.
— Hvað er að Vivian?
— Það er hann faðir þinn. Eg
á að vera gestgjafi í klúbbnum
á dansleiknum í næstu viku, og
nú segir hann mér að hann sé
að fara á veiðar! þ
Föstudagur 14. oktöber
8.00—10.20 Morgunútvarp. (Baon. —
8.05 Tónleikar. — 8,30 Fréttir.
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.),
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn«
ingjar.
15.00—lti.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00>
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
9.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Herúlar (Skúli Þórðarson
magister).
20.55 Frá kveðjutónleikum Karlakóri
Reykjavíkur 27. í.m. Söngstjóri:
Sigurður Þórðarson. Einsöngvar*
ar: Guðmundur Jónsson, Kristinn
Hallsson og Guðmundur Guð*
jónsson.
a) „Brennið þið vitar“ eftir Pá|
Isólfsson.
b) ,,Ar vas alda" eftir Þórarin
Jónsson.
c) ,,Kyrie“ eftir Sigurð Þórðarson
d) ,,Sof þú, blíðust“; ísl. þjóðlag
í raddsetningu Sigurðar Þórð«
arsonar.
e) „Gleðihreimur trumbunnar",
tékkneskt þjóðlag.
f) „Flyv fugl, flyv“ eftir Hart-
mann.
g) „Landkjending" eftir Grieg.
á—.30 Utvarpssagan: „Barrabas" eftir
Pár Lagerkvist; X. — sögulolc
(Olöf Nordal þýðir og flytur).
2.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður f
Havana“ eftir Graham Greene;
XXXI. — sögulok. (Sveinn Skorrl
Höskuldsson þýðir og les).
2.30 A léttum strengjum: Ricardo
Santos og hljómsveit hans leika
frönsk og ítölsk lög.
Í3.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 13. október
8.00—10.20 Morgunútvarp — (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.00 Laugardagslögin.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Isl^nzkt tónlistarkvöld: — Amt
Thorsteinson níræður. — Elsa
Sigfúss og Sigurður Björnsson
syngja lög eftir Arna og lesið
verður úr minningabók tónskálde
ins. — Dr. Hallgrímur Helgason
flytur inngangsorð.
21.25 Leikrit: „Scampolo" eftir Darle
Niccodemi, í þýðingu Björns Fran*
sonar. — Leikstjóri: Rúrik Har«
aldsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.