Morgunblaðið - 25.10.1960, Qupperneq 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 25. okt. 1960
káka við það . . . Það var víst
ekki hægt að segja, að neinn
sveitaþorpsbragur væri á svona
rausn. Eí hún heyrði framvegis
talað um smábæi, þá ætlaði hún
að taka fram í og segja frá sinni
reynslu af sumum þeirra.
Þegar Phyllis hafði verið viku
þarna í húsinu, spurði frú Gib-
son hana, hvort hún kærði sig
um að vera þar áfram sem gest-
ur þeirra. Gerry hefði gott af
því. Phyllis varð þessu tilboði
fegin, en setti það aðeins upp, að
hún fengi að borga fyrir dvöl
sína þar. En þá greip Frank inn
í samtalið og sagði: — Við
Maudie erum að vísu engir ríkis-
þubbar, en við höfum heldur
efeki neitt greiðasöluhús. Eftir
þetta óvænta svar hans, brosti
hann góðlátlega og sagðist von-
ast tU, að Phyllis gæti vanizt
þeim smátt og smátt.
— Það tekur nú alltaf dálítinn
tíma fyrir Gerry að komast inn
í siðmenninguna, en þér kunnið
áreiðanlega að hjálpa henni til
þess sársaukalítið. Stelpan hefur
f alltaf% verið þægari með góðu en
iilu.
— Þér megið fara að henni al-
veg eins og yður sjálfri þykir
bezt, ungfrú Dexter, sagði frú.
Gibson, brosandi. — Þér trúið
því ekki, hvað hún er strax far-
in að lagast á þessum stutta tíma.
—Viljið þið hjónin þá ekki
kalla mig Phyllis, meðan ég er
hér?
Þau urðu bæði öll að einu
brosi og Frank tottaði vinduinn
sinn af kappi, og. lýsti því sið-
an hátíðlega yfir, að þeim mundi
áreiðanlega koma vel saman.
Nú kom Gerry heim og móðir
hennar sagði henni strax ráð-
stafanir þeirra. Fyrir viku hefði
hún sagt: — Stórfínt! eða eitt-
hvað í þá átt, en nú gekk hún
yfdr gólfið með miklum yndis-
þokka — því að hún hafði tekið
eftir Phyllis og hennar fram-
komu, með góðum árangri —
og svaraði: — En hvað ég er
fegin! og bar öll samhljóð vand
lega fram, eins og þau væru of
viðkvæm til að gleypa þau. Hr.
Gibson stillti sig um að brosa
og Phyllis leit ástaraugum á litlu
stúlkuna. Varir mömmu henn-
ar höfðu líkzt þessu, þegar hún
talaði.
★
Það var kominn síðasti októ-
berdagur og loftið var orðið
kuldalegt. Það mátti finna, að
veturinn var smátt og smátt að
færa sig ofan úr skógivöxnum
hæðunum við Boone-fjallið og
niður til Wembleton, sem var
eins og hlýr blettur í dalnum.
Á sunnudögum var alltaf bor-
inn fram viðhafnarmatur klukk
an hálftvö, og að því loknu voru
Frank og Maudie vön að leggja
sig. Eftir klukkan fimm fór fjöl-
skyldan aftur á stjá, og brátt
varð húsið krökt af fólki. Það
var gamall siður, að hús Gib-
sons væri einskonar miðstöð fyr
ir tíu eða tólf fjölskyldur af
skárra taginu, þarna í Wemble-
ton.
í dag var Gerry í boði hiá
vinstúlku sinni, svo að óvenju-
leg kyrrð ríkti i húsinu. Þegar
hádegisverðinum var lokið og og
svefnherbergisdyrunum hafði
verið lofeað, datt Phyllis í hug
að fara út að ganga sér til hress-
ingar. Sylvia horfði með vax-
andi áhuga á hana meðan hún
var að hafa fataskipti. og gat
næstum ekki stillt sig, þegar hún
sá þykku stígvélin koma fram
úr skápnum.
Það þurfti ekki langt að ganga
til þess að komast út úr bænum.
Greiðasti vegur.inn lá vestur, og
Phyllis valdi sér þennan veg,
sem var sagður vera góð afebraut
í fyrstunni, en enda í sjö mílna
fjarlægð sem mjór gangstígur að
fjallakofa, sem þarna var eina
mannvirkið.
Það gæti verið gaman að ganga
eins langt og mann lysti, en það
gat verið of áhættusamt. Phyllis
hafði áður gengið eftir þessum
vegi, en aldrei lengra en svo,
að hún gat séð húsaþökin í
Wembleton. f dag hætti hún sér
ofurlítið lengra, ekki sízt vegna
þess, að tveir skólastrákar
gengu fram á hana og horfðu
með mikilli aðdáun á Sylvíu.
Eftir það var hún ekkert hrædd
og fannst þessi vegur bara
skemmtilegur.
Þegar hún hafði gengið hálfa
mílu enn, tóku trén að loka fyr-
ir útsýnið, svo að henni datt 1
hug, hvort ekki væri ráðlegast
að snúa við. Á bessari stundu
fannst henni það vandræðalegt
að vera kona. Tvö hundruð skreí
um lengra Var klettastallur til
vinstri við veginn, þaðan sem
var stórkkostlegt útsýni yfir
Wembleton. Phyllis hætti sé nú
samt þennan síðasta spöl og
gekk upp á flata granítklettinn,
þangað til vítt útsýni opnaðist
yfir trátoppana. Hún gekk upp
í ennþá meiri hæð, settist þar
niður með armana um hnén og
fannst hún vera svo einkenni-
lega langt frá öllum og öllu.
Sylvia settist svo þétt upp að
henni, að hún gat fundið hitann
af henni gegnum fötin. Það var
Ijótt, að Sylvia skyldi ekki geta
talað. Phyllis var með svo marg-
ar mikilvægar spurningar á sam
vizkunni, sem hún hefði viljað
fá svar við. Eins var það vel til,
að Sylvia sjálf vildi fá svar við
einhverjum spurningum, eins og
til dæmis þessari: — Hvar er hús
bóndi minn og hversvegna skipt
ir hann sér ekkert af mér leng-
ur?
Þessi ást tíkarinnar á henni
var líka atriði, sem hana lang-
aði að fá skýringu á. Gibson-
hjónin höfðu verið hissa að verða
hennar vör, en höfðu látið sér
nægja það svar, að það væri
aldrei að vita, hvað hundar hugs
uðu.
Þegar Phyllis hafði ætlað að
spyrja Gerry með lagi, hvers-
vegna Sylvia væri þama, hafði
hún svarað, án nokkurs áhuga,
að það ætti hana maður, sem
héti Paige. Hann ætti heima
þarna einhversstaðar uppi í skóg
inum hjá eldri manni, sem héti
Stafford, og kæmi stundum til
þeirra að tala við pabba hennar.
Einstöku sinnum borðaði hann
með þeim, í vinnufötum og þykk
um stígvélum. Órólegur maður,
sem gæti aldrei setið kyrr.
— Ég veit ekki, hvað þeir eru
að gera uppfrá, hafði Gerry sagt.
— Kannske eru þeir að veiða.
Ég hugsa nú ekki, að þeir séu
sérlega miklir veiðimenn, þó að
hr. Paige sé lögulegur maður.
Líklega eru þeir að fela sig fyr-
ir einhverjum. Pabbi vill aldrei
tala um þá og mamma segir, að
mig varði ekkert um þá. Ég get
nú ekki skilið, hvað þau sjá við
þennan skituga Stafford, en þau
umgangast hann eins og hann
væri einhver ógnarmikill mað-
ur, en annars getur mamma ekki
þolað flakkara og beiningaroenn.
í fyrra var hún að þrælast í að
prjóna peysu. Ég hélt, að pabbi
ætti að fá hana, en svo þegar
til kom, gaf hún Stafford hana.
Nei, spurðu ekki mig!
Phyllis hafði einu sinni, rétt
sem snöggvast héð hr. Stafford
þegar hann var að fara. Hr.
Gibson hafði kynnt þau, en þó
að hann segði honum að þetta
væri nýja kennslukonan þeirra,
hafði hann ekkert sagt henni um
þennan taugaóst.yrka gest. Hún
gekk líka út frá því, að þetta
mót væri sökin i því að Newell
Paige hafði ekki komið þangað
svo lengi. Stafford hefði auð-
vitað sagt honum frá þessu og
hinn vildi jafn auðvitað korn-
ast hjá öllum vandræðum af að
hitta hana.
Um nokkurt sk’eið hafði Phyllis
bæði óttazt og óskað að hitta
hann, en þegar svo vikurnar liðu,
án þess að hann gæfi frá sér
nokkurt lífsmark, hvarf hvort-
tveggja smám saman, óttinn og
vonin. Það var bersýnilega ætlun
hans, að þau skyldu ekki hittast
aftur.
Þar sem hún sat þarna á klett-
inum varð hún gjörsamlega niður
sokkin í drauma sína. Með furðu
legu minni og fullkominni ná-
kvæmni hugsaði hún um og upp-
lifði hverja mínútu af þessum
viðburðaríka degi, forðum. Hún
sá í anda, hvernig þau höfðu
hitzt hjá dómprófastinum. Hin
einkennilegu viðbrögð hans, er
augu þeirra mættust í fyrsta
sinn, og órósemi hennar, þegar
hún varð þess vör, að hann þótt-
ist þekkja hana . . . og svo henn
ar eigin tilfinningar . . . Hið
skrítna mót þeirra i skemmti-
garðinum, þegar Sylvia var að
reyna að kynna þau hvort öðru,
hik hennar þegar bíllinn stanz-
aði við hliðina á þeim, ökuferðin
til St Lawrence-gistihússins, og
svo það, hve innilega' hann hafði
horft í augu hennar, horft á var-
ir hennar þegar hún talaði, og
hendur hennar . . . rétt eins og
hann hefði aldrei séð konuhönd
fyrr. Hún hafði komizt í svo
undarlegt skap, að hún hafði alls
ekki vitað, hvað hún átti af sér
að gera. Kinnar hennar höfðu
verið brennheitar og hún hafði
talað allt of ótt, til þess að geta
leynt geðshræringu sinni. En svo
varð hinu heldur ekki neitað, að
hún hafði sjálf að lokum orðið
forvitin að vita, hvað væri í raun
inni að henni, og hafði horft
snöggvast í augu hans, og þar séð
eitthvað, sem jók henni svo
hjartslátt, að hún var beinlínis
hrædd um, að hann heyrði hjarta
hennar slá.
Allt í einu rétti Sylvia úr sér,
hallaði undir flatt og lyfti ann-
arri loppunni, rétt eins og hún
væri að kveða sér hljóðs — sem
þó hamingjan mátti vita, að var
óþarfi, í þeirri grafarþögn, sem
þarna var.
— Hvað var það, Sylvia?
spurði Phyllis órólega.
Eitt bops — eitt hopp og Sylvia
var horfin inn á milli trjánna.
Phyllis stóð upp og elti hana. Hún
gekk að rjóðrinu við stóra kletta
stallinn, þar eð hún hélt, að
þar væri þægilegra að standa, en
í
*
u
ó
YOU GOOD LOOKIN' YOUNG
60CK, AHO WHEN YOU WANT
TO, YOU HAVE QUITE A VMAY
WITH OE LAPIESf
1 HOLP ONfi ;
MINUTE, JOHNNY/
WHV ME? .
tVE GOTTEN THE IOEA THAT
BLAKELY WILL DO WHAT HI3
OAUGHTER SAYS. JOHNNY, SO
WE’LL HAVE TO SEE THAT
SHE 6NJOYS IT HERE/
I WELL, MY FREN’ L
I SEE DAT MISTA K
BLAKELEE CATCH FEESH
-YOU SEE DAT MISS EVE
. HAVE BEEG TIME...
— Ég er kominn á þá skoðun,
að Blakely geri eins og dóttirin
vill, Jói, svo við verðum að sjá
iuh að hún skemmti sér!
— Jæja, kunningi, ég sé um
að Blakely veiði . . . Þú sérð um
að ungfrú Eva skemmti sér! | — Þú ert laglegur ungur ná-
— Nei, bíddu nú hægur Jói! ungi og getur haft mikil áhrif
Hvers vegna ég? J á konur, ef þú kærir þig um!
í sama bili sá hún, hvað um var
að vera. Hún staðnæmdist í sömu
sporum með skjálfandi hnén og
hlustaði á Sylviu, sem gelti eins
og hún ætlaði vitlaus að verða.
En þá sá hún þau koma. Sylvia
hljóp á undan og sneri svo aftur
til hans og sneri upp á allan
skrokkinn, eins og frá sér numin,
Hann var í þykkum vaðmálsbux
um og háum stígvélum og með
gamlan flókahatt niður fyrir
augu. Magurt andlitið var dökkt
af sólbruna. , «
Þegar hann nálgaðist, tók hann
ofan hattinn og brosti til að róa
hana, rétt eins og hún væri dauð
hræddur stelpukrakki, sem hann
hefði hitt á einhverjum eyðistíg.
En það var sami þjáningarsvipur
inn í augunum, eins og daginn,
sem hún skildi við hann.
Phyllis var gripin iðrunar-
kennd. Hún leið nákvæmlega
eins og forðum í listasafninu, þeg
ar hún vissi ekki, hvort hún ætti
að fara til hans. Hún gekk til
móts við hann, og þegar hún rétti
honum höndina, greip hann hana
föstu taki. Og augnatillit hans
var svo fast, að Phyllis leit niður
fyrir sig.
SHÍItvarpiö
l>riðjudagur 25. október.
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —•
8.05 Morgunleikfimi. s- 8.15 Tón-
leikar. — 8,30 Tréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 ,,Við, sem heima sitjum“; nýr
heimilisþáttur (Svava Jakobsdótt
ir B.A. hefur umsjón með hönd-
um).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður-
fregnir).
18.00 Tónlistartími barnanna (Jón G.
Þórarinsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 í>ingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Oskar Halldórsson
cand. mag.).
20.05 Erindi: Ari fróði og forsaga ís-
lendinga (Hermann Pálsson
lektor).
21.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm*
sveitarlslands í Þjóðleikhúsinu;
fyrri hluti. Stjórnandi: Bohdan
Wodiczko.
a) ,,Egmont-forleikurinn“ eftir
Beethoven. „ L
b) Sinfónía nr. 88 eftir Haydn.
21.20 Raddir skálda: Smásaga eftir
Jóhannes Steinsson, og ljóð eftir
Jón Jóhannesson og Stefán Hörð
Grímsson. — Flytjendur: Stein-
dór Hjörleifssmi, Jóhann Hjör-
leifsson, Jón Oskar og Stefán
Hörður.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Framhald tónleika Sinfóníuhljóm
sveitarinnar í Þjóðleikhúsinu.
Einleikari: Rögnvaldur Sigurjóns
son. — Píanókonsert 1 d-moll op.
15 eftir Brahms.
22.55 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 26. október
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8,30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður-
fregnir).
18.00 Utvarpssaga barnanna: ,,A fíótta
og flugi“ eftir Ragnar Jóhannes-
son; II. (Höfundur les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 túngfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Upplestur: Séra Jón Thoraren-
sen les úr nýrri skáldsögu sinni.
„Marínu'*.
20.20 Islenzkt tónlistarkvöld: Karl O.
Runólfsson sextugut 24. þ.m. —
Flytjendur að verkum eftir tón-
•káldið: Þorvaldur Steingríms*
son, Jón Nordal, Sigurveig
Hjaltested, Hjálmar Kjartansson.
Einar Vigfússon, Jórunn Viðar#
karlakórinn Kátir félagar, Sin-
fóníuhljómsveit Islands og dr.
Hallgrímur Helgason, sem flyt-
ur einnig inngangsorð.
21.10 Vettvangur raunvísindanna: Ur
sögu erfðafræðinnar (Örnólfur
Thorlacius fil. kand. sér um þáitt
inn).
21.30 Utvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell; I —
(Hagnheiður Hafstein þýðir og
les). uh
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Rétt við háa hóla“: Ur ævisögg
Jónasar Jónassonar bónda é
Hrauni í Öxnadal, eftir Guðm. L.
Friðfinnsson (Höf. les).
22.30 Djassþáttur, sem Jón Múli Arua-
son sér um.
. 23.00 Dagskráríok.