Morgunblaðið - 27.10.1960, Blaðsíða 16

16
MORGUNm AÐIÐ
Fimmifjdagur 27. okt. 1960
þinni, voru Endicott yfirlækni að
kenna. Skurðstofu-hjúkrunarkon
an sagði Clay Brock frá því, og
hér hefurðu alla söguna, eina og
hann skrifaði Elísu hana.
Phyllis dró æ örar andann, eft
ir því, sem hún las lengra. Hnén
skulfu undir henni, þegar hún
settist á stólinn. Ó, Newell Paige
hafði ekki gert það! Hann hafði
tekið á sig sökina, til þess að
hlífa manninum, sem hann lesk-
aði og virti! Og Sonja hafði farið
til þess að vita, hvað Endicott
mundi segja, þegar gengið væri á
hann. Hún hafði enn ekki ráðið
það við sig, hvernig hún aetti
að snúast í málinu, en eitthvað
vildi hún gera.
Þegar Phyllis hafði lokið við
bréfið, dró hún stólinn út að
glugganum og byrjaði á því aftur
. . . Dásamlegt! Dásamlegt!
Þá var barið létt á hurðina og
frú Gibson kom inn.
Phyllis þaut á fætur, stakk
arminum undir arm fru Gibson
og sagði með rödd, sem skalf af
gleði: — Það er frá Sonju . . .
einn vinur okkar er . . . hefur
fengið gleðilegar fréttir . . . Það
er svo gott, að maður getur varla
trúað því . . . Eg skal segja þér
það, þegar við höfum tíma, því
að það er löng saga.
— Það verður gaman að heyra,
sagði frú Gibson, ofurlítið stríðn-
islega. — Sagðirðu vinur? Þú
ættir að sjá sjálfa þig í speglin-
um! Þú ert alveg hrífandi, telpa
mín . . . maður getur bara alveg
séð himininn opnast og smáengia
hamast í klukkustrengjunum
þangað til augun ætla alveg út
úr þeim . . . nei, þú platar ekki
Maudie gömlu frænku!
Phyllis faðmaði hana að sér, og
sagði, að hún væri hreinasta gull!
— Eg hlýt að geta hjálpað til
við eitthvað niðri, sagði Phyllis
og reyndi að komast niður á jörð
ina aftur.
— Víst ekki! Eg kom bara til
að sækja þig í matinn. Kannski
þú viljir heldur fá hann hingað
upp? Auvitað viltu það, eins og
þú lítur út. Eg skal segja Idu j
af því. En er þessi tík *kki fyrir
þér hérna? Sylvia stóð með fram
lappirnar uppi í gluggakistunni
og horfði út. Það fór talsvert
fyrir henni í ekki stærra her-
bergi.
—Eg held nú síður. Eg elska
hana!
— Nei, rétt eins og er, væri víst
sama þó að heili hestur væri hér
inni, ef hann væri til, sagði frú
Gibson glettnislega. — Eg yrði
vitlaus ef ég ætti að hafa hana
kring um mig, svona dag og
nótt. Eg vildi óska, að eigandinn
kæmi bráðum að sækja hana. Og
Frank er á sama máli. Það er of-
mikill ábyrgðarhluti. Og nú, þeg-
ar fer að kólna er engin ástæða
til að láta hana vera hér niður-
frá.
—Kólna?spurði Phyllis og
skildi ekki, hvað hin var að fara.
Frú Gibson gekk út að dyr-
um og hélt áfram: — Já, hann
var eitthvað hræddur um, að hún
kynni að verða stungin af . . .
eitruðum flugum eða þessháttar.
En nú eru þær allar í holum sín
um . . . eða hvar það nú er sem
þær eru á veturna.
Morgunverðurinn kom nú upp
til Phyllis — ágætur matur, en
hún hafði enga hugmynd um,
hvað hún var að borða. Augu
hennar ljómuðu og hún dró and
ann ört af ánægju. Hausinn á
Sylviu hvíldi í kjöltu hennar, og
tíkin smjattaði ánægjulega við
— Þú verður aff gera eitthvaff, maður. Ekki getum við staðið
hér í alla nott!
hvern gómsætan bita, sem henni
var réttur.
— Sylvia . . . ég veit nú nokk
uð! sagði Phyllis grafalvarleg.
— Hann heíur skilið þig hérna
eftir til þess að flugurnar stingi
þig ekki. Nú eru allar flugurnar
dauðar, en hann sækir þig samt
ekki, vegna þess, að okkur þykir
svo vænt hvorri um aðra, og nú
situr.hann aleinn þarna uppi í
fjöllum og þráir þig. Vildirðu
ekki gjarna fara til hans? Mikið
yrði hann hissa!
Hún stóð upp og gekk út að
glugganum og Sylvia elti hana
. . . Gibsonhjónin vildu losna við
Sylviu og gátu ekki skilið, hvers
vegna hann sótti hana ekki. Ne-
well — það var fallegt nafn. Allt
í einu datt henni nokkuð skcmmti
legt í hug.
— Eg ætla svolítið út að labba,
sagði hún við frú Gibson, þegar
þær hittust í forstofunni.
— Það get ég vel skilið.
Reyndu að ganga það af þér!
Þær gengu nú eftir stígnum,
sem henni var farið að þykja svo
vænt um síðan sunnudaginn
góða. Phyllis klifraði fimlega
upp brekkuna, en Sylvia var eitt
hvað eirðarlaus. Þegar þær komu
upp á flata granítklettinn, stað-
næmdist Phyllis.
— Sylvia! sagði hún og benti
upp eftir stignum. — Farðu og
finndu hann!
Sylvia stóð andartak kyrr og
dinglaði rauða skottinu ákaft.
Phyllis datt fyrst í 'nug að taka
grein og reka hana með henni,
en sá sig svo um hönd. Hún gekk
til tíkarinnar og ætlaði að út-
skýra málið með orðum, enda
þótt lítt væri hugsanlegt, að
skepnan skildi það . . . Hún féll
á kné í visnu laufinu, lagði vang
ann að silkimjúku eyranu á
Sylviu og hvíslaði: — Nú verð-
urðu að fara, heyrirðu það! Eg
vil ógjarna vera án þín, en hann
þarfnast þín. Farðu og finndu
hann og þú mátt gelta að honum.
,,Eg elska þig“ . . . líka frá mér.
Augu Phyllis voru tárvot, er
hún stóð upp.
— Farðu, Sylvia! skipaði hún í
hörkutón.
Síðan sneri hún sér við og gekk
einbeittlega niður stiginn. Þegar
hún heyrði ekkert hljóð að baki
sér, leit hún við. Sylvia
horfin.
XVIII.
Dr. Bruce Endicott gat ekki
munað, hversu oft hann hafði
gefið kaupsýslumönnum um
sextugt það ráð, að minnka við
sig vinnu ot fara sér hægar.
Geislandi af lífsfjöri hafði hann
gefið öðrum þessi góðu ráð og
síðan flýtt ser í allt það marga,
sem hann varð sjálfur að Ijúka
við fyrir sólarlag.
—Þér getið valið um tvennt,
sagði hann. — Annað er að
draga úr hraðanum, hitt er að
staðnæmast alveg. Svo getið þér
sjálfur ákveðið, hvort ráðið þér
viljið taka. Þegar svo sjúkling-
arnir, eftir hálfs mánaðar með-
ferð, fóru að reyna að skrópa frá
fyrirskipunum, eða finna eiai-
hver sniðug brögð til að fara í
kring um þær, hafði honum alltaf
fundizt hann vera að fást við ó-
vita og fyrir kom það, að hann
hafði orð á því við sjúklingana
sjálfa.
En þegar Endicott komst í
sömu aðstöðu sjálfur, fann hann,
að það er ekkert í það varið að
vera hálfgerður öryrki. Þá var
helmingi betra, sagði hann, að
f
fara hreinlega í bælið og láta ' Endicott stóð upp, þegar dyrnar
aðra stjana við sig. Að vera að | lokuðust hægt, og ’flutti tvo hæg-
nafninu til starfandi og samt (indastóla að arninum. Hann von-
horfa á aðra klaufast við verkin ' aði, að þetta yrðu skemmtilegar
sín, var óþolandi. Og svo allar ! viðræður. Hann var orðinn
þessar déskotans lífsreglur um, j breyttur með breyttum aðstæð-
um. Fyrir einu ári hefði hann hik
laust vísað hverjum manni á bug,
sem hefði ætlað að fá viðtal við
hann í heimahúsum. En nú var
| hann orðinn þreyttur og einmana
að hlaupa ekki hratt upp stiga
éta ekki kjöt og fara í bælið kl.
tíu . . . nei, þá var það skömm-
inni til skárra að drepast og
losna við það allt saman.
Af hreinni örvæntingu hafði
hann haldið fast í einstaka hlut,
sem hann vildi ekki án vera, og
læknarnir höfðu með tregðu gef
ið honum leyfi til að reykja einn
og feginn hverri tilbreytingu.
' Hann vonaði innilega, að þessi
kona ætlaði ekki að fara að
prakka upp á hann bókverki í
tuttugu og sex bindum, eða neitt
vindil, hálftíma eftir kvöldmat. 1 þessháttar. Áður fyrr höfðu ýms
Það var svo hlægilegt og aumk-
unarvert að horfa á hann sitja á
hverju kvöldi í bókastofunni
sinni og horfa á klukkuna og vís
ana á henni, sem voru að draga
dár að honum.
Endicott var einn síns liðs í
stóra húsinu. Konan hans var
dáin og börnin gift og farin að
heiman. Eignir hans, sem höfðu
verið talsverðar, höfðu horfið í
kreppuna, eins og aðrir forgengi
legir hlutir. Samt hafði hann átt
það mikið eftir, að hann gat hald
ið þessu húsi og rekið það eins
og áður. Það var heppni, sem
hann mætti þakka guði fyrir.
Hefði hann misst það, hefði það
riðið honum að fullu.
Klukkan var tiu mínútur yfir
átta. Eftir stundarfjórðung mátti
hann fá sér þennan vindil, sem
var helzta meðalið hans við veikl
uðum taugum. Hann dró að sér
vindlakassann, valdi sér dýran
Havanavindil og dró upp vasa-
hnífinn sinn.
Edwards, brytinn hans, kom
hljóðlega inn.
— Það er hérna ung kona, sem
óskar að talf. við yfirlækninn.
— Segir, að það hafi verið um-
talað.
Þetta var ekki nema satt, en
hann hafði bara gleymt því. Það
var líka heimska að fara að tala
við þennan blaðasnáp. Skrif-
stofumaðurinn í sjúkrahúsinu
hafði komið með boðin til hans,
afþví að sjálfur var hann önnum
kafinn, og hann hafði svarað, að
hann yrði í önnum allan daginn.
Loks þegar frekar var gengið eft
ir þessu, hafði hann svarað önug-
lega: — Jæja þá, klukkan kortér
var yfir átta, heima hjá mér — en
ekki nema nokkrar mínútur. Nú
var þessi kvenmaður kominn og
hann varð víst að tala við hann.
— Hún kemur of snemma,
sagði hann önugur. — Lofum
henni að bíða svolítið. En þegar
Edwards ætlaði að fara út, sagði
hann: — Hvernig lítur hún út?
— Óvenju aðlaðandi, ef mér
leyfist svo að segja.
— Já, því ætlið þér megið ekki
segja það, ef þér meinið það?
Endicott læknir skar oddinn af
vindlinum. Kannski það væri
ekki sem verst að skrafa svolítið
við laglega stúlku. Kvöldin voru
ekki svo skemmtileg hjá honum.
— Af hverju finnst yður hún svo
aðlaðandi, Edwards?
— Hún er mjög smekklega
klædd.
— Gott, láttu hana koma inn.
Hann kveykti á eldspýtunni og
bar hana að vindlinum. — Eg hef
nú aldrei séð smekklega klædda
blaðakonu, sagði hann og saug
vindilinn ákaft. — En þér komið
hérna inn klukkan hálfníu, Ed-
wards, og losið mig við hana.
„Læknirinn er beðinn að koma
strax í sjúkrahúsið“, er það ekki?
Edwards leyfði sér að brosa.
— Já, það getur litið trúlega út.
! ir miklir menn setið í þessum
stólum — frægir læknar og aðr
ir merkismenn — og góðir vinir
hans. Það kom kvalakippur í
andlitið, er hann minntist þess
j bezta þeirra allra — unga manns
ins duglega, sem horfði á hann
með svo einlægri aðdáun. Hann
gekk afturábak frá arninum og
tottaði vindilinn ákaft.
I —• Ungfrú Duquesne! sagði
Edwards hátíðlega.
I
ailltvarpiö
a
r
i
ú
á
. TRAIL,
YOU’VE BEEN ASKED
ENTERTAIH ME, PLEASE
PONT BOTHER ...l’M
NOT INTERESTEP/
Það er ekki ofsagt...Þetta er
Gangi yðUr vel herra Blakely ! i
Ungfrú Blakely, ég er hræddur ] ömurlegur staður !
um að yður leiðist hérna.
Get ég nokkuð gert ?..Ég er
enginn snillingur að leika tennis
en það má reyna, eða.....
Ef þú hefur verið beðinn að
hafa ofan fyrir mér, Markús,
skaltu ekki vera að gera þér það
ónæði„....Ég hef engan áhuga á
þvi !
Fimmtudagur 27. október
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn.
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
I 13.00 ,,A frívaktinni", sjómannaþáttur
(Guðrún Erlendsdóttir).
14.40 ,,Við, sem heima sitjum"; nýr
heimilisþáttur (Svava Jakobsdótt
ir B.A. hefur umsjón með hönd-
um).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður-
fregnir).
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyða
Bagnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Söngvar frá fjarlægum löndumí
Vaclav Kútséra og hljómsveit
hans leika lög frá Suður-Ame-
riku, Indónesíu og Suðurhafseyj-
um.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; I. (Andrés
Björnsson).
b) Kvæði eftir séra Sigfús Guð-
mundsson (Njörður P. Njarð-
vík, stud. mag.).
c) Islenzk tónlist: Guðmundur
Jónsson syngur lög eftir Skúla
Halldórsson; höfundurinn leik
ur undir.
d) Yfir vötn og sanda; — ferða-
þáttur (Sigurður Jónsson frá
Brún).
21.45 Islenzkt mál (Dr. Jakoh Bene-
diktsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: ..Félagarnir í stofu
13“, smásaga eftir Ingu Skarp-
héðinsdóttur (Valdimar Lárusson
leikari).
22.25 Kammertónleikar: Samleikur á
fiðlu og píanó (Wolfgang Schnei
derhan og Carl Seemann leika).
a) Sónata í C-dúr eftir Paul
Hindemith.
b) Duo Concertant eftir Igo
Stravinsky.
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 28. október
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.30 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður-
fregnir).
18.00 Börnin heimsækja framandi þjóð
ir: Guðmundur M. Þorlákssson
kynnir eyðimerkurbúa í Arabíu.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Oskar Halldórsson,
cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (Haraldur J. Ham-
ar og Heimir Hannesson annast
þáttinn).
20.35 Píanótónleikar: Wilhelm Back-
haus leikur ,,Waldszenen“ (Skóg
armyndir) eftir Schumann.
21.00 Upplestur: Herdís Þorvaldsdótt-
ir leikkona les ljóð eftir Jón
Oskar og Jón úr Vör.
21.10 „Harpa Davíðs“: Guðmundur
Matthíasson söngkennari kynnir
tónlist Gyðinga; I. þáttur.
21.30 Utvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell; II. —
(Hagnheiður Hafstein þýðir og
les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Erindi um áfengismál (Gunnar
Dal skáld).
22.30 I léttum tón: Frá sænska út-
varpinu.
I 23.00 Dagskrárlok.