Morgunblaðið - 18.02.1961, Blaðsíða 14

14
r MORGVTSBL ifílb
Laugardagur 18. febr. 1961
Einar Ólafsson
Kristmann og Margrét.
Gullbrúðkaup:
Margrét Jónsdóttir og
Kristmann Eyleifsson
Minning
EINAR Ólafsson fæddist á gaml-
árdag 1869 að Eyvindarstaðakoti
í Álftaveri. Voru foreldrar hans
Ólafur Einarsson og Oddný Sig-
urðardóttir, er þar bjuggu. Þegar
Einar var á fyrsta ári, dó móðir
hans frá tveim börnum sínum.
Hitt barnið var Kristbjörg er
giftist Guðmundi Sigvaldasyni
©g bjuggu þau mörg ár í Ásbúð,
en fluttust síðar til Reykjavíkur.
Eiga margir eldri Hafnfirðingar
góðar minningar um þau hjón
og börn þeirra.
Eftir lát móður sinnar var Ein-
ari komið í fóstur til móðursyst-
ur sinnar og manns hennar sem
bjuggu að Hausastöðum í Garða
hreppi. Þar dvaldisft hann til
fermingaraldurs. Eftir ferming-
una réðist hann í vist til Krist-
jáns útvegsbónda að Hlíðsnesi,
en hann var góður formaður og
mikill atorkumaður. Þar hófst
sjómannsferill Einars, sem stóð
óslitinn í rösk 70 ár. Sjálfsbjarg
ar viðleitnin og sjálfstæðis-
kendin kom snemma fram í
Einari og því keypti hann sér
lausamannsbréf, eins og þá var
krafizt, er hann hafði aldur til.
Var hann þá ýmist formaður á
bátum eða háseti á þilskipum og
hafði öðlazt stýrimannsréttindi
er hann var 26 ára gamall. Um
þær mundir hóf hann búskap
með heitmey sinni Sigríði Jóns-
dóttur.
Sigríður var ættuð úr Gríms-
nesinu, alin upp að Minna Mos-
felli hjá Arnóri bónda Jónssyni,
föður Einars prófessors og ráð-
herra. Gjafvaxta fluttist hún í
vist að Hlíð í Garðahverfi, en í
Garðahreppi bjó þá líka Gísli
bróðir hennar, sem síðar bjó að
Suðurgötu 34 í Hafnarfirði. Átti
Sigríður mörg systkini og meðal
þeirra var, auk Gísla, sá mæti
maður Sigurður Jónsson, sem í
mörg ár var kennari og skóla-
stjóri við Miðbæjarskólann í
Reykjavík. Þarna á heimili Gísla
bróður síns kynntust þau Einar
og Sigríður. Einar festi þá kaup
á litlum og hrörlegum bæ í Hafn
arfirði sem hét Gesthús. Reif
hann bæinn og byggði lítið timb
urhús á lóðinni. Fluttust þau í
nýbyggða húsið og giftust í nóv.
1896. Dvöldu þau þar alla sína
hjúskapartíð og þar dó Einar
11. þ.m. Sigríður var indæl kona
og umhyggjusöm móðir og lézt
eftir margra ára vanheilsu árið
1945. Þótt þau hjónin væru um
margt ólík, þá var hjónaband
þeirra farsælt. Þau kepptu bæði
að sameiginlegu markmiði með
árvekni og atorku, að gjöra börn
sín og fósturson að vönduðum og
iðjusömum þjóðfélagsþegnum.
Einar lá ekki á liði sínu til að
afla til heimilisþarfa. Hann var
ýmist formaður á opnum skip-
um eða háseti, stundum stýri-
maður á þilskipum. Þegar farið
var að gera togara út frá Hafn-
arfirði, réðist hann á þá og hélt
því nær óslitið þar til hann varð
hálfsjötugur. Síðar reri hann bát
sínum til fiskjar á heimamiðum,
þegar veður gaf en þess á milli
vann hann að tilbúning veiðar-
færa. Aldrei féll honum verk úr
hendi.
Þau hjónin eignuðust 5 börn.
Fyrsta barnið, drengur, dó korn
ungur og dóttur misstu þau er
hún var rúmlega tvítug. Hét hún
Helga og var mesta efnisstúlka.
Þrjú lifa föður sinn Sigurjón
skipstjóri, forstjóri Hrafnistu,
kvæntur Rannveigu Vigfúsdótt-
ur Elísabet gift Guðm. Ág. Jóns
syni bílstjóra og Laufey gift
Snorra Jónssyni verkamanni.
Auk þess ólu þau upp Kristján
dótturson sinn, son Laufeyjar og
Kristjáns Davíðssonar bæjar-
fulltrúa Kristjánssonar. Dó fað-
irinn er drengurinn var þriggja
vikna. Hann er nú skipstjóri, bú
settur á Akranesi og kvæntur
Elínu Frímannsdóttur, Lil j
Eftir lát konu sinnar, gat Einar
ekki hugsað sér að breyta um
dvalarstað. Þarna naíði honum
liðið vel og þar vildi hann bera
beinin. Börnin voru löngu horf-
in úr hreiðrinu, áttu sín eigin
heimili, og fóstursonurinn var
orðinn uppkominn og langdvöl-
um á sjónum. Með aðstoð
barnanna ' heppnaðist honum
að fá alltaf góða leig-
endur, sem sáu honum fyrir
daglegum þörfum, en fyrir rúm-
um 4 árum, flutti yngsta dóttirin
með manni sínum og syni til
hans og naut hann frábærrar
alúðar þeirra hjóna, enda var
hann þeim þá líka mjög þakk-
látur fyrir það,
Einar var um margt sérstæður.
Hann var „þéttur á velli og þétt-
ur í lund“, samanrekinn þrek-
RÉTT í þessu barst mér sú
fregn, að þau hjónin Margrét
Jónsdóttir og Kristmann Eyleifs-
son á Holtsgötu 18, væru að kom-
ast á 50 ára hjónabandsafmæli
sitt. Eins og eldingu, brá fyrir
huga minn ýmsum smáatvikum
úr langri kynningu minni við
þessi ágætu hjón.
Margrét er Landeyingur að
fyrstu gerð, myndarkona hin
mesta, greind, fróð og minnug,
hefi ég haft margan frógleik af
samtali við hana enda man hún
tver*ia tímarna. Hún gæti nú
sagt ungum stúlkum hvernig það
var í gamla daga, þegar hún og
stalisystur hennar riu upp grjót,
til þess að brjóta klakann af
vöskunarkörunum kl. 6 á morgn
ana svo unnt yrði að þvo salt-
fiskinn upp úr ísvatninu, auð-
vitað á bersvæði, móti norðan
næðing eða nöprum austansvala.
En kjark, þrek og viljafestu, mun
hún hafa átt í ríkum mæli á
yngri árum. Þá var líka annað
hvort að duga eða drepast, en
sá sem dugði dó ekki og Margrét
lifir enn.
Um Kristmann, sem er upp-
runninn á Akranesi og mun þar
hafa marga hildi háð, held ég að
megi segja að hann sé geðmikið
góðmenni. Hann horfir ekki
á smælingja misþyrmt án
þess að hefjast handa, og
engan öfunda ég af að
komast í það skrúfstykki
ef rangindi eru viðhöfð eða yfir
læti sýnt. Hann hefir verið há-
seti minn um margra ára bil. Auk
dugnaðar hans og manndóms, er
hann það mesta snarmenni, sem
ég hefi kynnst. Mér verður ætíð
í minni, er við vorum eitt sinn
maður, sem má segja að aldrei
yrði misdægurt alla sína löngu
ævi þótt oft væri lagt hart að
sér við vinnu í kulda og’voshúð.
Hann var ákveðinn í skoðunum
hvort sem um einkamál eða opin
ber mál var að ræða og var
traustur liðsmaður þar sem hann
lagði hönd á plóginn. Hann var
ekki fyrir að trana sér fram,
krafðist meir af sjálfum sér en
öðrum og var frekar fámáll við
fyrstu kynni, en í kunningjahóp
var hann vel liðinn, kátur og
spaugsamur, smáglettinn og oft
hnittinn í tilsvörum. Eftir að
sjónin dapraðist kunni hann vel
að meta það er börn hans eða
aðra góða gesti bar að garði eða
þegar dóttir hans og tengdasonur
ræddu við hann, en það voru þau
óspör á.
Banalega hans varaði ekki
nema tæpan klukkutíma. Var
það honum mikið lán að þurfa
ekki að liggja lengi rúmfastur.
Manni með hans skapgerð hefði
orðið það ofraun.
Þegar ég settist að hér í Hafn-
arfirði, þá átti ég fyrsta árið
heima í næsta húsi við Gesthús.
Ég vil nú þakka hinum látnu
heiðurshjónum, afkomendum
þeirra og tengdabörnum fyrir
tryggð og vináttu öll þessi ár
og bið þeim öllum guðs blessunar.
Bjarni Snæbjörnsson.
á 7 mílna ferð að leggja strengi
dragnótar, hlekkirnir slógust í
borðstokkinn og losnuðu sundur.
Eins og kattarkló greip hann
hlekkinn, kastaði sér á dekkið,
spyrnti í dekkstultu og rak upp
öskur, það var tilkynningin. Ég
sá allt hvað gerðist og var þegar
byrjaður að spóla afturábak með
öllu fullu, þetta skipti engum
togum. Kristmanni var bjargað
úr klípunni, hlekkurinn uppi á
dekki en ekki á mararbotni, Ég
var hrifinn af þessum snarheit-
um og virði hann meira síðan.
Hafðu blessaður gert, þetta var
svo dásamlegt!
Kæru vinir, þetta er ekki grein
og ekki nein ævisaga, heldur
rabb eins og þegar við lágum
á Dagný litlu í Hvalfirði og við
hlustuðum á sögur þínar. — Það
hefði orðið skemmtileg bók,
skrifuð nákvæmlega með þínum
eigin hispurslausu orðum, eins og
þú sagðir frá.
Tíminn líður — tíu ár — árin
eru svo stutt nú orðið. Demant-
inn er í dálitlum fjarska, hann
smáskírist, hver veit nema þið
fáið hann í fangið, já, hver veit.
— Beztu þakkir fyrir liðna tíð.
Hamingjan breiði blóm sín á
ófarna ævileið ykkar.
Magnús Þórarinsson.
F. 11. apríl 1892 — D. 13. febr. 1961
Hjarta mætt í stormum stynur
strengir bresta — vonin hrynur.
Leiðir skiljast ijúfi vinur
lengi munum sakna þín.
Þó að margt á móti gengi
margoft f jör á þræði héngi,
gaztu jafnan stillt þá strengi
er stöðvuðu heitust tárin mín.
Lífs á hafi þrðtt oft þrýtur
þunga brimið margur hlýtur,
er á skerjum báran brýtur
boðar rísa á ýmsa hlið.
Þyngslin fékkstu þrátt að reyna
þv£ er ekki hægt að leyna
Barnatrúna — þitt athvarf eina —
alltaf gaztu stutt þig við.
Man ég stundir yngri ára,
yndi vorsins, haustið- sára
vegir ijóss og líka tára
lífsins för var björt og rík.
Þá var sælt að fagna og finna
förin gaf svo margt til kynna.
Yndisdraumar ennþá minna
oft á Litlu Breiðuvík.
— Athugasemd
Framh. af bls. 9.
nokkuð magn af saltsíld frá
sumrinu 1959, sem kaupendur
höfðu þá neitað sem gallaðri
vöru. Hafðí síldin batnað við að
vera geymd á annað ár?
10. Er Síldarútvegsnefnd sam-
mála ummælum formanns síns
í Ægi 15. jan. sl. „Það er óþarfi
að vera með nokkrar bollalegg-
ingar um þetta atriði (sölu og
útflutning gömlu gölluðuðu síld
arinnar), og út af fyrir sig er
ekkert nema gott um það að
segja, að unnt sé að selja það
sem framleitt er, þó gallað
kunni að vera?“.
11. Hvernig stendur á því að
hverfandi lítið magn hefur ver-
ið selt af íslenzkri síld til
Vestur-Þýzkalands og Banda-
ríkjanna undanfarin ár. Vill
nefndin ekki upplýsa hver lieild
arinnflutningur á verkaðri síld
hefur verið til þessara landa sb
fimm ár og hver hlutur Norð-
manna og íslendinga hefur verið
í þeim innflutningi?
Við sjómenn gerum kröfu til
þess að Síldarútvegsnefnd sinni
störfum sínum eins og henni ber
að gera lögum samkvæmt, en sé
ekki ár eftir ár víðsfjarri vett-
vangi, þegar hinar þýðingar-
mestu ákvarðanir eru teknar,
eins og ákvörðunin um það,
hvenær söltun skuli byrja ár
hvert.
Þá er hitt ekki síður áríðandi
að vinna betur að markaðsmál-
um en nefndinni hefur tekizt til
þessa.
Eggert Gíslason.
— Flugslys
Framh. af bls. 3
nægjandi skýring er fengin.
Þetta er fyrsta Boeing-þotu
slys, sem verður hjá Sabena
flugfélaginu. Þotan, sem »ú
fórst, var einmitt mikið notuð
í sumar við flutning flótta-
fólks frá Kongó, er óeirðirnar
brutust þar út.
Flugstjóri í þessari örlaga-
ríku ferð var Louis Lam-
brehts, reyndur flugstjóri —
með þúsundir flugstunda hjá
Sabena að baki.
Margar á ég myndir skærar
munarblíðar, silfurtærar.
Allar slóðir ferðafærar
fagrar borgir áttum við.
Engin málað mynd þá getur
maður, eða fært í letur.
Margt ég sé nú miklu betur
mótað, og frá nýrri hlið.
Gæðin þín mér gleymast eigi
geisli skær á mínum vegi.
Heilsar þú nú dýrum degi
Drottni hjá sem var þitt skjól.
Þökk fyrir vinur sárt og sætast
sorgir flýja, vonir rætast,
senn við aftur munum mætast,
milt þar skín guðs náðarsól.
Auðlegð þín var andans gróður
Öllum börnum varstu góður.
Þau eru okkar æðsti gróður,
örva gleðibros á kinn.
Dótturbörnin bættu úr kjörum
blíðu með og hlýjum svörum,
bera þau nú fram bæn á vörum
blessa og kveðja afa sinn.
Á. H.
— Bæjarsfjórn
Framhald af bls 9.
Síðast stóð svo Guðmundur
Vigfússon upp til andmæla og
sagði, að það væri barnaverndar
nefndin sem sjálf hefði svert
sig.
Atkvæðagreíðsla fór síðan
fram, og var frávísunartillaga
Sjálfstæðismanna samþykkt meS
11 atkvæðum gegn 4, að við-
höfðu nafnakalli. Einnig var
samþykkt, með 10:4, að vísa frfi
tillögu Alfreðs Gíslasonar un»
að athugun yrði látin fara
fram með breytta skipan barna-
verndarmála fyrir augum.
Blóm n konudnginn
Eiginmenn munið eftir að færa
frúnni blóm á konudaginn.
Við sendum um allan bæ.
Litla Blomabúiðin
Bankastræti 14 — Sími 14957.
Rumgolt húsnæói
í miðbænum er til Ieigu fyrir markaði eða hvers
konar skyndisölur. Einnig getur verið um að ræða
framtíðarleigu á húsnæðinu, sem hentar einkar vel
fyrir léttan iðnað, verzlun, heildsölu, afgreiðslu ýmis
konar o. m. fl. Húsnæði þetta er mjög hentugt fyrir
þá, er þurfa á að halda vinnuplássi og góðri aðstöðu
til verzlunar jafnframt. — Upplýsingar í síma 12923.
*
Jóhann M. Olavsson
Keflavík