Morgunblaðið - 24.12.1961, Síða 13

Sunnudagur 24. des. 1961
M ORCUNBL AÐIÐ
61

ísarn hf., L.andleiðir hf.,
' Klapparstíg 27,
Við sendum öllu okkar verkafólki
og viðskiptavinum beztu jólaóskir.
Ég óska öllum mínum góðu
viðskiptavinum
Ó L I blaðasali,
LAND-
-ROVER
Hvar sem er um víða veröld, í hverskonar landslagi og við allra
erfiðustu aðstæður er óhætt að treysta LAND-ROVER.
Ef þér þurfið á öruggum, aflmiklum og traustum bíl að halda,
sem hefur drif á öllum hjólum, þá ættuð þér að líta á LAND-
ROVER og kynnast kostum hans..
★
Áætlað verð á LAND-ROVER, (220 cm, milli hjóla,)
með benzínhreyfli, mólmhúsi og hliðargluggum:
Kr. 115.500,00
Aftursæti ...................... — 1,990,00
Miðstöð og rúðublásari: .. — — 1,890,00 th
★ 1
Áætlað verð á LAND-ROVER (220 cm, milli hjóla,) f'fjjlfif
með dieselhreyfli, málmhúsi og hliðargluggum: *
Kr- 132,100,00
Aftursæti: ...................... — 1,990,00 j í
Miðstöð og rúðublásari: ........ — 1,890,00
Allar nánari uppl. hjá einkaumboðsmönnum:
THE ROVER COMPANY LTD.
um ekki nógu fljótur að reisa
varnargarð sinn gegn kampavíns-
hvíslinu — en hann var líka eini
íslendingurinn, sem kjallarahol-
an sú arna gat hrósað nokkrum
gróða af þetta kvöld, og þó harla
óverulegum. — Þegar við fikruð
um okkur aftur út úr dimmunni,
hefir óreiðanlega enginn þeirra
„lambakroppa", sem þarna voru
til þjónustu reiðubúnir — fyrir
„bítaling" (góð orð voru víst ekki
nauðsynleg) — harmað brottför
svo þurradrumbslegra gesta frá
hinu svala norðri.
Þegar út kom, snerumst við
gegn litla naggnum borðalagða,
sem fyrr var getið, og þóttumst
vera harla reiðir. Létum við
dynja á hönum skammirnar, á
kjarnmikilli „djöflaþýzku“ og
tjáðum hönum í hreinskilni, að
kjallaraholan hans væri hin
versta leiðinda-„búlla“, enda
hefði hann logið hverju orði, er
hann fyrir stundu lýs.ti „dásemd-
um“ staðarins fyrir Okkur. Báð-
um við kauða og allt hans pakk
aldrei þrífast.
Við svo kaldar kveðjur hopaði
dusilmennið á hæli, setti undir
sig hausinn og hoppaði fram og
aftur um gangstéttina eins og
þriðja flokks trúður. — Ekki
reyndi hann að svara okkur, að
öðru leyti en því, að hann stakk
hendi í barm sér og þusaði I
sífellu: — Ég hefi hníf, langan
hníf — héina!
Við héldum ófram að stríða
hönum dálitla stund — en ekki
fengum við að sjá hnífinn langa.
Og jafnskjótt sem við snerum
við honum bakinu, hélt hann
áfram að æpa sitt utan að lærða
skrum út í neonljósa nóttina. . . .
H. E.
Einn okkar íét Hnífurinn langi
tælast af Eigi að síður var einn úr hópn
.kampavíns-
avíslinu” ....
Heildverzlunin HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 — Sími 11275.
virðuleik eins og við værum bara
að fara á áramótagleði á Borg-
inni. Síðan trítluðum við sjálf-
umglaðir — og virðulegir enn,
að eigin áliti — inn í salinn, ef
sal skyldi kalla. — Af einherri
hundaheppni, eða eðlisávísun,
varð mér þegar ljóst, að þarna
hlaut fyrsta boðorð fyrir auralít-'
inn ferðamann að vera það að
kunna að segja sem ákveðnast og
ótvíræðast NEI, jafnvel þótt lysti
lega málaðar rósavarir hvísluðu
út í rökkrið — á hálfgerðu rósa-
máli —eitthvað um það, að víst
mundu þær nú þiggja eitt glas
af „champagne“. Og svo fylgdi
viðeigandi tillit hálfluktra augna,
með lærðan lostaglampa í krók-
unum.
þau hljómi dálítið annarlega á
þessum ókunna, erlenda gleði-
stað.
Við tefjum ekki lengi þarna,
en göngum brátt aftur út í sindr-
andi birtu neonljósaskiltanna, er
þarna prýða flesta veggi. Sum hús
in eru bókstaflega þakin slíku
skrauti — rauðu, bláu, gulu,
grænu — í öllum regnbogans lit-
um.
Það er ekki sérlega mikil um-
ferð þarna núna. Furðum við okk
ur nokkuð á því, þar sem nú er
sunnudagskvöld.
En morguninn eftir kynntumst
við því hve Hamborgarbúar eru
yíirleitt snemma á fótum — og
þá undruðumst við það ekki leng
ur, að fáir þeirra höfðu heiðrað
Reeperbahn með nærveru sinni
kvöldið áður. Þjóðverjar eru árris
ulir menn. Méi þótti mikið til um
eigin dugnað, þegar ég reis úr
rekkju kl. rúmlega sjö, eftir heim
sóknina í St. Pauli — en þá var
þegar þétt Og ör umferð um öll
stræti í nágrenni hótelsins okkar
.(„Hotel Reichshof, sem er rét't hjá
eðaljárnbrautarstöðinni).
■jfc- Hinir borðalögðu
Þó ríkir engan veginn nein graf
Erþögn í St. Pauli umrætt sunnu-
dagskvöld. Það er talsverður ys
©g þys á götunum, ög hávær hróp
eg köll berast frá svo að segja
hverju húsi. Þessi gjallandi hróp
koma úr börkum borðalagðra
„embættismanna", er standa fyr-
ir dyrum úti á krám þeim marg
víslegum, sem þarna eru við
Ihvert fótmál. — Ekki veit ég,
hvort nefna ber þessa dánumenn
öyraverði, kallara, eða eitthvað
annað — en nokkuð er það, að
þeir inna starf sitt af hendi með
stakri samvizkusemi: Láta sér
ekki nægja að æpa sig hása, held
ur æða þeir um og stikla eins og
Við hinar erfiðustu aðstæður
kálffullar kýr — snarast í veg
fyrir þá, sem leið eiga framhjá-
þeim — og lýsa því óðamála,
hvers vegna vegfarandi megi alls
ekki missa af því, sem fram fer
innan dyra í viðkomandi
„sjoppu“.
Einn þessara borðalögðu öskur
apa —■ tirðilvaxinn og ósjálegur
naggur — gekk þvert í veg fyrir
okkur fslendinganna og breiddi
út faðminn, með álíka tilburðum
og íslenzkir bændur viðhafa, þeg
ar þeir eru að reka safnið inn í
réttina á haustin — Og lét dæl-
una ganga af mikilli mælsku um
ágæti krár þeirrar, sem hann
æpti fyrir. Við vorum hvort eð
var í kynnisför — Og höfðum því
fullkomna afsökun fyrir því að
fara að ráðum „apans“ og líta
inn í krána hans.
Fyrsta og síðasta
boðorð: — NEI!
Ekki skal hér gerð nein tilraun
til þess að lýsa því, sem fyrir
augu bar í þessari hálfdimmu Og
óvistlegu kjallaraholu. Það var
en'gan veginn margra peninga
virði — en hins vegar var það
greinilega meginmarkmið þessar-
ar „stofnunar“ að tæma sem flest
peningaveski sem flestra gesta —
á sem skemmstum tima. Þetta
fannst mér liggja í loftinu um
leið Og við gengum inn í and-
dyrið, sem Var svo sem ekki
neitt. En það lítið það var, var
það yfirfullt af „lambakroppum“,
sem höfðu tyllt sér þar í þær
stellingar, sem í þessu umhverfi
munu teljast vænlegastar til „for
íæringar“ fákænum og ævintýra-
gjörnum útlendingum.
Þrátt fyrir fyrirfram undirbúna
freistingu, held ég, að okkur hafi
tekizt að skilja við okkur yfir-
hafnirnar með álíka miklum
er engínn líkur LAND-ROVER
(