Morgunblaðið - 13.09.1962, Qupperneq 20

20
MORGVPBLAÐIh
Fimmtudagur 13. sept. 1962
_ HOWARD SPRING: _29
| RAKEL ROSiNG
©PIB
— Við erum sannarlega heppin. Þetta er yfirkokkurinn á fyrsta
farrými.
XV.
Hún yfirgaf þær meðan þær
voru að koma sér í þungu, víðu
flíkurnar. Hún heyrði undir
væng, er frú Harrison sagði. —
Heyrið þið, stelpur. Eg er að
hugsa um að skrifa honum
Charlie B. Coohrane og benda
honum á númerið okkar.
2.
Þegar rauði bíllinn hennar
Wilihelminu nálgaðist heimreið-
ina að húsinu, sá hún tigulegan
Rolls Royce koma í áttina til
sín. Hann beygði inn á stiginn
á undan henni, og rét.t slapp við
að rekast á hennar bíl að fram-
an en um leið gaf flautan frá
sér sönglandi hljóð. sem gerði
ekki sitt til að draga úr reiði
hennar. Á stígnum var ekkert
rúm til að komast fram úr öðrum
bíl en sá fíni hafði nú dregið úr
ferðinni, svo að hann rétt mjak-
aðist áfram. Hún elti hann, ofsa-
reið. Einhver bölvaður bjáninn
er að gera þetta bara til að
stríða mér, hugsaði hún. Og hún
átti kollgátuna. Þarna er systir
mín að aka í benzínbrúsanum
sínum, sagði Julian við Rakel.
Hún er með bíladellu. Við skul-
um kenna henni að aka eins og
manneskja.
Þegar þetta bættist nú ofan á
viðskiptin við kerlingarnar úr
þorpinu, var engin furða þó að
Mina væri ekki í sem beztu
skapi þegar hún kom á mölina
fyrir framan húsið. Hún var að
smábölva í hljóði þegar hún sá
Julian hjálpa Rakel út úr fína
bílnum. Mina hljóp niður úr
sinni beyglu, stóð eins og stjörf
andartak og æpti síðan upp yfir
sig: Guð minn góður, Julian. En
sú dásamlega kona. Hvar gaztu
fundið hana?
Frú Bannermann, sagði Julian,
þetta er Wilhelmina systir mín.
Þér munuð hafa heyrt af orðum
hennar, að hún hefur ekki lært
stórborgasiði.
Konurnar heilsuðust með
handabandi og stóðu síðan kyrr-
ar og horfðu hvor á aðra —
önnur í blossa en hin með falinn
eld í sér. Á ferli sínum hafði
Rakel orðið að hitta marga karl-
menn, en hún hafði aldrei grann
þekkt neina konu, sem ekki var
af hennar eigin stétt. Það hafði
verið draumur hennar að kynn-
ast einhverri slíkri, en hún hafði
aldrei ímyndað sér þær eins og
þess, sem nú stóð hjá henni.
Þetta var þá einkadóttir Upa-
vons lávarðar, í þessum hræði-
lega druslulegu buxum, skrítna
jakkanum og rykugum gylltum
ilskóm. Og samt varð Rakel hrif-
in. Mina var algjörlega ómáluð
og bar ekki ögn af varalit eða
andlitsdufti, en hún var samt
eitthvað sérkennileg og bar eitt
hvað með sér í svipnum, undir
blossarauðu hárinu.
Þér megið kalla Minu hvað þér
viljið, sagði Julian stríðnislega.
Hún ’er kölluð Blossinn og fleiri
slíkum nöfnum og pabbi verður
að tvöfalda brunatrygginguna
sína, hvenær sem hún er heima.
Eruð þér ekki oft heima?
spurði Rakel.
Ekki nema þegar ég er atvinnu
laus, sagði Mina. Eg er leikkona.
Það þýðir sama sem, að ég hef
oft ekkert að gera. Þá dunda ég
hérna heima og passa hundana
mína og reyni að gera það, sem
ég get fyrir fólkið í þorpinu.
Og það nýjasta á því sviði er
„Æska á fertugsaldri", sagði Juli-
an. Við frú Bannermann sáum
auglýsingarnar þínar. Þá hefurðu
fengið fasta lífsstöðu, kelli min.
Þú gætir eins vel kennt beljun-
um að dansa.
O, jaeja, sagði Mina og skein
út úr henni vonleysið.
Það er eins og þú hafir átt
eitthvað erfitt.
Æ, grábölvað, hraut út úr
Minu. Alveg fjandalegt. Æ, hvers
vegna er fólk svona andstyggi-
legt? Þú mundir aldrei trúa þvj,
Julian. En ég hafði aldrei séð
þær í stuttbuxum.
Julian rak upp hrossahlátur!
Þú hefur þó ekki farið að hafa
þær í stuttbuxum. Frú Harrison
í stuttbuxum, guð minn góóur.
Ó, Mina.
Mina leit á hann með gremju-
svip. Frú Harrison í stuttbuxum
er ekkert hlátursefni, sagði hún.
Svo tók hún Rakel undir arm-
inn. Og svo að koma heim og
hitta yður. Það er þó ofurlítil
raunabót. Komið þið nú inn. Hún
dró Rakel áleiðis að húsinu. Þið
borðið auðvitað hádegisverð,
Julian?
Eg vildi nú heldur borða í
kránni, ef ég get átt von á, að
frú Harrison sé enn í stuttbux-
unum en ef hún er búin að hafa
fataskipti, verð ég kyrr.
Þá verðurðu kyrr. Þetta verða
ekki nema við þrjú. Pabbi er far
inn til borgarinnar. Einhver dé-
skotans stjórnarfundurinn, býst
ég við.
Og þar ættirðu líka að vera
sjálf, kelli mín. Hvernig geturðu
ætlazt til, að leikhússtjórarnir
finni þig, ef þú felur þig alltaf
úti í sveit?
Æ, ég veit ekki, svaraði Mina.
Að vísu þykir mér gaman að
leika en hins vegar hef ég and-
styggð á öllu þessu, sem í kring
um það er, kapphlaupinu eftir
hlutverkum, afbrýðissemi Og
baktali. Svo glaðnaði yfir svipn-
um á henni. En ef ég væri eins
og þér, frú Bannermann, þá
þyrfti ég ekki annað en ryðjast
inn til leikhússtjóranna og koma
út aftur stjarna.
Rakel yppti öxlum. Líklega er
nú málið ek-ki svo einfalt.
Það var ekki fyrr en smám
saman, að það rann upp fyrir
honum, að hún lifði í allt öðrum
heimi en hann. Matargerðin henn
ar var súrrealistisk. Einu sinni,
þegar hún hafði búið til kaffi,
spurði hann hana, hversvegna
það væri svona beizkt á bragðið
— hvað hún hefði sett í það?
Hún kvaðst hafa heyrt, að salt
bætti bragðið af kaffi og hefði
sett heila teskeið í bollann!
Einu sinni bjuggu þau hjónin
á stað í San Fernando-dalnum,
þar sem voru nokkrir bóndabæir.
Hjónin í næsta húsi áttu kú, sem
var beitt handan við veginn.
Einu sinni í miklu slagveðri, var
kusa þar á beit, en bóndinn og
kona hans höfðu farið eitthvað
að heiman. Marilyn komst við af
meðaumkun með nautgripnum.
Hún náði sér í þvottasnúru og
hnýtti hana um hálsinn á kusu,
teymdi hana síðan upp tröppurn-
ar á húsinu, og reyndi að draga
hana inn í stofu, en kusa streitt-
ist á móti. Marilyn togaði í þessa
áttina, en beljan í hina. Þegar
þetta stóð sem hæst, kom maður
hennar heim.
„Hvað ertu að gera?“, spurði
hann, enda þótt það lægi nokkuð
í augum uppi.
„Hjálpaðu mér, Jim. Hún hef-
ur verið að hrekjast úti í rign-
ingunni. Ýttu á eftir henni og ég
skal toga.“
„Já en, góða mín — við eig-
um ekki kúna. Láttu hana af-
skiptalausa“.
„Við getum ekki látið aum-
ingja skepnuna vera úti í þessu
hræðilega veðri“, sagði hún.
Hún stóð nú í stóra forsalnum
og leit kring um sig. Hún gat
einhvernveginn skynjað, þótt
ekki vissi hún hvernig, muninn
á þessu húsi Og húsi Maurice við
Portmantorgið. Og það gerði ekki
einungis útsýnið út um dyrnar,
heldur eitthvað við húsið sjálft.
í húsi Maurice var allt eins og
því hefði verið safnað saman,
sitt úr hverri áttinni, en hérna
var allt eins og það væri sprott-
ið upp á staðnum. Allt var það
þunglamalegra og dimmara yfir-
litum en hjá Maurice, en samt
orkaði það sterkar á hana. Hún
gekk með Minu og Julian inn í
borðstofuna. Rakel tók eftir því,
að málverkin þarna voru ekki af
landslagi eða uppstillingum, held
ur mest af fólki, sem gaf til
kynna, að hér hefði jafnan verið
fólk á ferli, fyrst og fremst. Það
var sama hversu fáránlega Mina
klæddi sig og hve alvanalegur
Julian var í klæðaburði, en bæði
höfðu þau eitthvað við sig, sem
átti hér heima. Hún fór að velta
því fyrir sér, hvort henni gæti
nokkurntíma fundizt hún eiga
heima hjá þessu fólki, eins og
hún gat hjá Maurice Banner-
mann. Hann hafði aldrei gengið
fram af henni.
Mina hafði staðið með hendur
í buxnavösum og horft út um
gluggann, en nú snarsneri hún
sér við, rétt eins Og hún væri að
svara hugleiðingum Rakelar: Það
eina, sem nokkurs er virði, er
að vera falleg.
Þá er frú Bannermann viss
með sigurinn, sagði Julian. En
eigum við ekki að fá eitthvað í
gogginn?
Jim fannst sambúðin við
Marilyn vera eitthvað skrítin á
köflum.
Einu sinni bað hann hana um
að blanda sjússa handa kunningj-
um sínum. Hún lét nokkra ís-
mola í hvert glas, og fyllti það
síðan óblönduðu viskii. Eftir eitt
glas á mann, voru allir orðnir
fullir.
Jim hafði gaman af að veiða
og einu sinni kom hann heim
með mikið af steinbít. Hann bað
konu sína að matreiða fiskinn. I
suðurhluta Kaliforníu er mikið
um Japani og Norma Jean hafði
heyrt getið um einhvern fiskrétt
þeirra, sem hét sashimi og er
hrár fiskur, svo að henni datt í
hug, að gaman gæti verið að
reyna þetta einu sinni. Hún tók
roð og bein úr fiskinum og bar
hann síðan á borð. Jim hrækti
út úr sér fyrsta bitanum.
„Hvenær í andskotanum ætl-
arðu að læra að sjóða mat?“
öskraði hann.
„Þú ert skepna!“, svaraði hún
og henti ruslafötunni í hann.
Jim varð eins og Petruccio. Hann
greip konu sína, fór með hana
undir steypibaðið og vætti hana
rækilega í ísköldu vatni.
„Nú kólnar þér kannske ofur-
lítið, kelli mín“, sagði hann.
í annað sinn, þegar hún var
ein heima, varð skammhlaup í
rafleiðslunni og gaus upp mikið
neistaflug. Marilyn slökkti með
því að skvetta úr kaffikönnunni
á neistana. Svo faldi hún sig inni
í svefnherberginu og læsti að sér.
En það voru annars baunirnar
og gulræturnar, sem gengu fyrst
1.
Um leið og bíllinn hvarf sjón-
um, heyrði Oxtoby kallað á sig,
og er hann leit við, sá hann
Mike Hartigan standa við aðal-
dyrnar.
Hvert fór frú Bannermann,
Oxtoby?
Það veit ég ekki. Hún talaði
ekkert um það. Sagði bara, að
hún þyrfti á bílnum að halda,
en ekki mér.
Hver var þessi ungi maður?
Eg gat varla farið að spyrja
að því, hr. Hartigan.
Þér eigið náðuga daga, Oxtoby.
Eg býst við, að bíllinn verði kom
inn aftur innan skamms og þá
hringi Bright á yður til að aka
honum að skúrnum. Það er létt
dagsverk, svei mér þá.
Oxtoby yppti aðeins öxlum.
Eg þarf að fara bráðum í
sjúkrahúsið og heimsækja hr.
Bannermann.
Því miður, hr. Hartigan, þá er
bara einn bíll hérna. Það er nóg
rúm í skúrnum og ég tala ekki
alveg fram af honum. Átta árum
eftir skilnað þeirra, ásóttu þær
hann enn. Hann var nú kominn
í lögregluna í Van Nuys, hafði
kvænzt aftur og átti þrjár dætur.
Þegar hann var spurður af blaða-
manni, hvort hann gæti hugsað
sér ástæðuna til þess, að Mari-
lyn og Joe Di Maggio hefðu skil-
ið, gaf hann í skyn, að matar-
gerðin hennar gæti hafa orðið
þeim að sundrungarefni. Hann
sagðist geta hugsað sér, að stór
og myndarlegur maður eins og
Joe vildi hafa einhvem almenni-
legan mat milli tanna. „En ég
fékk aldrei steik eða annan al-
mennilegan mat. Hún fóðraði mig
á baunum og gulrótum". Annað
eldaði hún aldrei, að ég bezt get
munað. Hvorugu okkar þótti
þetta gott, en ég varð að éta það.
Marilyn fannst þetta svo fallegt
á borðinu".
Árið 1944 gekk Jim í sjóher-
inn. Eftir fyrsta reynslutímann
var hann sendur til Catalinaeyj-
ar, sem fimleikakennari. Norma
Jean fór með honum. Nú var
hún í fyrsta sinn síðan hún gift-
ist. eins og heima hjá sér: innan
um eintóma karlmenn! Hún sagði
einhverntíma: „Mér finnst ekk-
ert að því þó að heimurinn sé
að mestu fullur af karlmönnum,
ef ég sjálf get verið konan þar“.
Þarna á eyjunni moraði af karl-
mönnum, þar voru sjóliðar land-
gönguliðar og strandverðir. Og
ekki ofmargt kvenfólk. Jim
sagði, gremjulega: „Hún vissi, að
hún hafði fallegan líkama, sem
karlmenn girntust, og hún var
um, hvað það gæti verið þægi-
legt ef frúin gæti sjálf átt lítinn
bíl til svona ferðalaga.
Hafið engar áhyggjur af því,
Oxtoby. Hún fær hann bráðlegp
Það er ekki nema tímaspurning.
2.
Maurice opnaði augun með erf-
iðismunum og leit ringlaður
kring um sig í hvítu stofunni.
Þetta var allt svo fjarrænt, rétt
eins og hann væri að dreyma
það í stað þess að sjá það í
raun og veru. Hvítu nettjöldin
fyrir glugganum bærðust ofurlít-
ið. og í ringluðum augum hans
voru þau eins og einhverjar ver-
ur, sem væru að reyna að brjót-
ast inn í stofuna, en sæju sig um
hönd og hættu við innrásina.
Allt var hvítt. Veggirnir hvít-
ir, og hvíta dragkistan, bogadreg
in að framan, var eins og þver-
móðskulegur borgarísjaki I
smækkaðri útgáfu. Maurice
fannst hann sjálfur vera eins og
eitthvað hvítt. óhreyfanlegt í
miðri snjófönn, sem var hvíta
ekkert frábitin því að sýna hann
dálítið".
Frú Dougherty, gekkst upp við
blístur og augnagotur og tók nú
aftur að íklæðast þröngum peys-
um og pilsum, en stundum var
hún þó í hvítum stuttbuxum og
hvítri blússu. Einnig var hún
stundum í „hóflegum“ baðfötum,
eins og hún sjálf kallaði það.
Maðurinn hennar áminnti hana í
sambandi við þennan æsandi
klæðaburð, ásamt mjaðmavaggi
og brjóstatil’burðum. En hún
yppti bara öxlum við röksemdum
hans. En hann var miður sín að
horfa á áhrifin, sem hún hafði á
mennina og fór nærri um hug-
renningar þeirra. Víst vildi hann
hafa hana fallega og æsandi —
en bara fyrir sig einan.
Það er eldraun fyrir eiginmann
að vera giftur svona fegurðardís.
Þegar Yeats var að biðja fyrir
dóttur sinni, bað hann um fegurð
henni til handa, en bara ekki of
mikla. Marilyn var ekki of fög-
ur, en hún var meira ögrandi en
ýmsar stúlkur, sem fegurri voru.
Þegar þarna var haldinn dans-
leikur, var hún drottningin. Mað-
urinn hennar nóði ekki að dansa
nema einn dans við hana. Þegar
hann stóð utan við dansgólfið,
innan um menn, sem vissu ekki,
að hann var maðurinn hennar,
varð hann að hlusta á ýmsar
klúrar athugasemdir um líkams-
vöxt hennar. Þetta þoldi hann
ekki. Hann fór til hennar og
sagði, að nú yrðu þau að fara
heim. Hún sagði, að það væri
ekki einu sinni miðnætti enn.
Svo stakk hún upp á því, að
hún labbaði með honum heim og
biði þangað til hann væri sofn-
aður og færi þá aftur og dansaðl
iþangað til samkvæminu væri lok
ið.
„Hvar ætlar þú að sofa?“
spurði hann.
„Hvað áttu við með því, hvar
ég ætli að sofa?“
„Það, sem ég á við, er það, að
ef þú ferð aftur á þetta ball, þá
þarftu ekki að koma aftur —
hvorki í nótt né síðar“.