Morgunblaðið - 04.11.1962, Qupperneq 3

MORGl NBL A Ð1Ð
•s
3
Sunnudagur 4. nóvember 1962
Fyrsta vetrarferð Gulifoss
son, er 17 ára gamall, en hann
er auSheyrilega ekki kominn
eins langt í virðingastiganum
samt, því Reynir hefur yfir-
leitt orðið, enda er Kristján
bara búin að fara 6 ferðir.
—Eruð þið svo ekkert sjó-
veikir?
— Við vorum það bara rétt
fyrst, segir Reynir, en Krist-
ján er ekki alveg eins örugg-
ur, enda veit hann, að Reynir
veit allt um hans sjóveiki.
Um leið og við förum,
spyrjum við þá hvort það sé
gaman að koma í land úti.
Jánka þeir því ákafir, en mót
mæla samt ekki þegar við
— Verð vonandi ekki ljós-
móðir í þessari ferð líka.
ÞEGAR GULLFOSS var að
leggja upp í fyrstu vetrarferð
ina vorum við staddir um borð
og röbbum við farþega og á-
höfn.
Við hittum þarna Sigtirð
Hólmstein Jónsson, blikksmið,
ok konu hans og tökum þau
tali.
— Þér hafið verið fljótir að
bregða við og panta far?
— Já, ég fór fyrsta daginn,
og var strax ákveðinn, þegar
ég heyrði þessi kostakjör. Eg
er ekki farinn að taka sumar
fríið fyrr en núna.
í þessu ber þarna að Óttar
Möller, framkvæmdastjóra
Eimskips, og frúin fer að
spyrja hann eftir hvort til sé
um borð eitthvað létt lestrar
efni. Óttarr nær í stýrimann
og kemur þá upp úr kafinu,
að íslendingasögurnar eru til
um borð. Frúnni lízt það hins
vegar vera helzt til þungmelt
lestrarefni með sjóveikinni, en
þótt Óttarr haldi stíft fram
ágæti íslendingasagnanna er
okkur ekki grunlaust um að
bókasafn skipsins ,rúmi meira
lesefni en þær.
— Alla vega verð ég að sjá
um að það verði keypt tíma
rit fyrir skipið, heyrum við
Óttarr segja um leið og við
hverfum frá.
Næst lítum við inn í reyk
með 89 skemmtiferðafarþega í
fyrstu vetrarferð sína á þessu
ári.
sal og hittum þar tvo messa
stráka. Annar kvaðst heita
Reynir Karlsson og vera 15
ára gamall og vera búinn að
vera á Gullfossi 12 ferðir. —
Hinn heitir Kristján Sigurðs-
— Strákinn langaði með,
drögum það í efa, að þeir fari
eins mikið í land og hinir.
Þegar við förum fram aftur
rekumst við á Stefán G.
Björnsson hjá Sjóvá, og
kvaðst hann líka hafa ákveð
ið sig strax þegar hann vissi
um ferðina.
— Og þið eruð ekkert
hrædd við að verða sjóveik?
— Hvað, svarar frúin, þetta
sem er bezti tími ársins. Eg
héf oft verið sjóveik, en hætt
því núna.
— Eg ætti að fara á sjó í
megrunarkúr, grípur einhver
landkrabbi fram í, en frúin
er ekki á sama máli.
— Gullfoss væri nú ekki
beinlínis heppilegasti >taður-
inn til þess, hélt hún.
Nú biður Stefán okkur að
láta G-ið fljóta með nafninu,
því alnafni hans sé víst með
um borð, og sá sé á Skatt-
stofunni. — Og hana vil ég
ekki vera bendlaður við.
Við göngum nú aftur á skip
ið, og það er farið að líða mjög
að brottfarartíma, enda erum
við aðvaraðir. En einhverjir
telja, að við hefðum þá ekkert
á móti að koma með í ferðina.
Afíur í skut sjáum við stýri
mann, Hannes Hafstein. Við
smellum af honUm mynd, þeg
ar l._nn lítur til okkur um
leið og við óskum honum góðr
ar ferðar og látum í ljósi von
ir um að hann þurfi ekki að
sinna ljósmóðursstörfum é
leiðinni.
Þegar við komum niður á
bryggju stendur fjölskylda
Hannesar þar og er að kveðja.
Sonur hans, Stefán Jón, er
ekkert kátur að sjá og langar
greinilega að fara með ^abba
út á sjó. Hann neitar alveg að
láta mynda sig, en lítur samt
til hliðar og það er nóg. Hver
veit nema strákurinn standi
einhvemtíma borðalagður uxn
borð í skipi.
Dóttur hans, Þórunni, lang-
ar hins vcgar ekkert með, og
hún er alveg viss um að hún
yrði sjóveik, og vill ' fnvel
halda því fram að pabbi henn
ar sé það líka.
Við hverfum þarna frá, því
rétt í þessu er farið að losa
landfestar, og Gullfoss siglir
— en dóttirin var viss um að
Messastrakarmr Reymr og Kr.stjan. (Ljosm. Mbl.: Sv. Þorm.) pabbi væri alltaf sjóveikur.
Tekur Dillon við embætti
utanríkisráðherra IJSA
Baltimore 2. nóv. (NTB).
BLAÐIÐ Baltimore Sun hafði
það í dag efltir áreiðanlegum
heimildum innan bandaríska
republíkanaflokiksins, að Kenn-
edy Bandaríkjafloi'seti hygigðist
iáta Douglas Diilon, fjármálaráð
herra, sem er repúblíkani, taika
við embætti uitanríksiráð'herra
af Dean Rusk, að afloknum kosn
ingum í Bandaríkjunum.
Blaðið segir enn fremur, að
talið sé, ©ð repúblíkani muni
taka við starfi Adlai Stevenson
hjá Sameinuðu þ; 'ðunum og hef
ur John. Mccloy, formaður Kúbu-
nefndt Kennedys, verið nefnd
ur í því sambandi.
Blaðið skýrir ek'ki frá því
hvað embætti Rusk og Steven-
son séu ætluð, ef til breyting-
anna kemur.
Sr. Jónas Oaslason:
Hinn hvítklæddi skari
„En er hann sá mannfjöld-
ann, gekk hann upp á fjallið,
og er hann var setztur niður,
komu lærisveinar hans til
hans. Og hann lauk upp munni
sínum, kenndi þeim og sagði:
Sælir eru fátækir í anda, því
að þeirra er himnariki. Sælir
eru syrgjendur, því að þeir
munu huggaðir verða. Sælir
eru hógværir, því að þeir
munu landið erfa. Sælir eru
þeir, sem hungrar og þyrstir
eftir réttlætinu, því að þeir
munu saddir verða. Sælir eru
miskunnsamir, því að þeim
mun miskunnað verða. Sælir
eru hjartahreinir, því að þeir
munu Guð sjá. Sælir eru frið
flytjendur, því að þeir munu
Guðs synir kallaðir verða. Sæl
ir eru þeir, sem ofsóttir verða
fyrir réttlætissakir, því að
þeirra er himnaríki. Sælir er
uð þér, þá er menn atyrða yð
ur og ofsækja og tala ljúgandi
allt illt um yður mín vegna.
Verið glaðir, og fagnið, því að
laun yðar eru mikil í himn
unum. Því að þannig ofsóttu
þeir spámennina, sem voru á
undan yður“.
Matt. 5, 1—12.
r.
f dag er allra heilagra messa. í
dag minnumst við allra þeirra
fjölmörgu, sem hafa fullnað skeið
sitt hér á jörð og höndlað hnoss
ið, sem Jesús Kristur hefur heit
ið þeim, kórónu lífsins heima hjá
Guði föður á himnum. Lexía dags
ins segir frá sýn Jóhannesar post
ula í Opinberunarbókinni, er
hann sá hinn hvítklædda skara,
sem stendur frammi fyrir hástóli
Guðs, lofsyngjandi og fagnandi.
Við heiðrum minningu þeirra
mörgu, sem reyndust trúir allt til
dauða. Við þökkum Guði fyrir líf
þeirra hér. Jafnframt látum við
sögu þeirra verða okkur áminn-
ingu og hvatningu til þess, að við
mættum fá staðizt allt til dauða
og hljóta hin sömu laun.
Ef við fengjum að sjá þennan
íhvítklædda skara og okkur væri
| sagt hver hlutur þeirra hefði ver
I ið í hinu jarðneska lífi, þá veit
ég, að við mundum verða hissa.
Þeir, sem skreyta spjöld mann-
kynssögunnar, eru ekki mest á-
berandi í þessum hópi. Það ber
meira á mörgum öðrum.
Við sjáum þræla, sem allt sitt
jarðlíf urðu að sæta því hlut-
skipti að vera ófrjálsir, verða að
lúta í einu og öllu duttlungum
og vilja þrælaeigandans. Við sjá
um fátæka beiningamenn, sem
vart áttu málungi matar, voru
gersneyddir þessa heims gæðum.
Við sjáum fátæka móður, sem
neitaði sér um allt, til þess að
hún gæti séð litla barninu sínu
borgið. Bóndinn, sem i sveita síns
andlits yrkti jörð sína og fór á
mis við margt, sem samtíðar-
menn hans gátu veitt sér af þessa
heims gæðum.
Og þannig gæti ég lengi haldið
áfram. Það eru þessir, sem lifðu
lífi sínu án þess að vekja nokkra
athygli fjöldans, sem fjölmenn-
astir prýða þennan hóp. Þetta
vekur furðu margra, og menn
spyrja: Hvers vegna er þessu svo
farið? Hvað áttu þeir fram yfir
hina, sem meira bar á og meira
voru metnir í mannlegu sam-
félagi?
U.
Guðspjallið í dag gefur okkur
góða lýsingu á þeim.
Þeir voru «fátækir í anda. Þeir
vissu, að í sjálfum sér áttu þeir
ekkert til að byggja von sína á.
Þess vegna settu þeir allt traust
sitt til algóðs Guðs á himnum.
Og guðstraust þeirra varð ekki
til skammar. Þeir áttu hlutdeild
í himni Guðs.
Þeir voru syrgjendur. Þeir
höCðu kynnzt erfiðleikum og sorg
um lífsins. Þeir höfðu orðið að
sjá á bak svo mörgu, sem hafði
verið þeim kært. En mitt í sorg
inni hafði þeim lærzt, að huggun
er aðeins að fá hjá þeim Guði,
sem allt gefur og allt tekur aft
ur. Huggunin er fólgin í því að fá
að hvíla í öruggu trausti til náð
ar hans og fyrirheita. Það megn
ar að bæta jafnvel dýpstu sorg
og kvöl.
Þeir voru hógværir. Hugur
þéirra stóð ekki til metorða eða
valda í mannanna heimi. Hjarta
þeirra girntist það eitt, að vilji
Guðs mætti verða í lífi þeirra,
þeir mættu ganga á hans vegum.
Þá hungraði og þyrsti eftir rétt
lætinu. í engu vildu þeir á aðra
halla. í öllu vildu þeir láta fram
koma kærleika sinn til náungans,
bróðurins, sem Guð hafði falið
þeim að annast.
Þeir voru miskunnsamir. Þeir
vissu um þá óumræðilegu náð
og fyrirgefningu, sem þeim hafði
hlotnazt frá Guði föður fyrir náð
hans okkur veitta í Jesú Kristi.
Þess vegna lærðu þeir að fyrir-
gefa, auðsýna misskunnsemi. Það
var kærleikur Guðs, sem í hjört
um þeirra endurvakti kærleika
til annarra manna. Þeir voru er
indrekar í Krists stað hér á jörð.
Þeir voru hjartahreinir, þó ekki
af sjálfum sér. Enginn vissi bet
ur og sárar um ófullkomleik hjart
ans en einmitt sjálfir þeir, en
þeir áttu örugga vissu um hlut
deild í þeirri náð Guðs, sem hann
gefur okkur í Drottni Jesú Kristi.
I honum voru þeir hreinir, ekki
fyrir eiginn tilverknað eða verð
leika, heldur náð hans.
Þeir voru friðflytjendur. Þeir
þráðu heitast, að friður mætti
ríkja milli manna og þjóða, og
þó allra helzt milli manna og
Guðs. Og sá friður, sem þeir áttu
við Guð, gerði þeim kleift að
flytja öðrum mönnum hinn sama
frið frá Guði.
Og loks voru þeir ofsóttir, at
yrtir og rógbornir vegna Jesú
Krists. Margar tilraunir voru
gerðar til að úirýma trúnni á
Krist. En allt kom fyrir ekki. Fyr
ir hvern einn, sem lét líf sitt
vegna trúarinnar, bætti Guð
minnst tveimur nýjum í hóp
þeirra, sem trúðu. Þannig var það
á dögum hinna fyrstu píslarvotta.
Og þannig er það enn í dag, þar
sem kristnir menn verða enn að
líða og láta líf sitt vegna þjónust
unnar við Guð.
ra.
Þannig voru þeir. Slíkt var líf
þeirra hér í heimi. Og eitt var
þeim öllum sameiginlegt: Fyrir
trú á Jesúm Krist áttu þeir hlut
deild í öllum fyrirheitum Guðs
í honum. Þess vegna segir Jesú í
upphafi fjallræðunnar: „Verið
glaðir og fagnandi, því að laun
yðar. eru mikil í himnunum".
Og þar sjáum við leyndardóm
inn í lífi þeirra. Augu þeirra voru
ekki einskorðuð við okkar mann
lega heim. Þeir áttu þegar í þessu
lífi heima hjá Guði. Þeir gátu í
sannleika sagt: „Lífið er mér
Kristur og dauðinn ávinningur".
Hann fiutti þá aðeins heim, inn
til dýrðar Guðs. Þess vegna áttu
þeir kraft til að mæta ofsóknum
og pyntingum. Þetta er það, sem
hefur gert og gerir kristindóm-
inn að hinu ósigrandi afli, sem
ekkert fær brotið á bak aftur eða
staðizt snúning.
Við lifum, störfum og deyjum,
ekki í eigin mætti, heldur í krafti
þess Guðs, sem aldrei hefur
brugðizt neinum þeim, sem á
hann hefur vonað og honum
treyst. Hér er því ekki um að
ræða mátt manna, heldur kraft
Guðs.
Fylgjum fordæmi þessara votta
í lífi okkar. Þá eigum við sömu
náð og þeir fyrir hina sömu trú á
hinn sama frelsara, Jesúm Krist
Jónas Gíslason.