Morgunblaðið - 24.04.1963, Síða 11

MifSvikudn'gur 24. npríl 1963
M ORC UlMiLAÐlD
11
breytir áætluninni og nú, vinur
liijnn, ílýgur þú þser leíðir, sem
við hinir ekki þekkjum. Ég
þakka þér samstarfið, sem var
énægjulegt en allt of skammit.
Far þú í friði vinur. Ungu kon-
umni og litlu bömunum, sem
sjá á bak ástríkum eiginmanni
og föður votta ég mína dýpstu
samiúð og bið Guð að blessa
ykkur minningu hins ágæta
drengs.
Jón R. Steindórsson.
t
fcrigin fregn hefur valdið mér
frekari harmi, en sú er barzt
til ofckar á páskadag um flug-
slysið í Noregi.
Hrímfaxi, er svo oft hafði bor-
ið okkur um loftin blá var horf-
inn og með homum 12 mannslíf,
áhöfn, 5 manns, sem ég hafði
svo oft starfað með og ávallt
með ágætum, bæði í blíðu og
stríðu.
En þesi orð mín eiga sérstak-
lega að véra kVeðja til Ólafs
Zoega flugmanns, við höfðum
starfað í þágu FIugféLags ís-
lands svo að segja jafnlengi, og
var ég svo heppinn að tengjast
Ólaifi góðum vináttuböndum.
Við félagar hans fengum oft
taekifæri til að dázt að hæfni
hans bæði í verklegu og bóklegu
námi, en það var “honum svo
innilega e-lilegt að taka hinum
góðu hæfileikum sínum með
lítillæti og prúðmennsku, og var
í því se... öðru til fyrirmyndar
okkur samstarfsmönnum hans.
Samsfarfið varð ekki langt,
við skiljum ekki örlagadómana,
en öll lifum við í þeirri sann-
færingu að guðshjálpin nái út
yfir gröf og dauða.
Ég þakka þér Ólafur góða vin-
áttu, þér Elísabet og börnum
ykkar c { öðrum ástvinum votta
ég innilegustu samúð.
Rúnar Guðbjartsson.
Ingi G. Lárusson
F. 2. 10. ’39. D. 14. 4. ’63.
OKKUR sem yngri erum er það
svo gjarnt að líta á dauðann í
einhverri ómælis fjarlægð. Líkt
og hann muni aldrei koma okkur
neitt við; aldrei koma okkiur nær.
Því verður kaldur raunveruleik-
inn enn ömurlegri, er hann slær
niður við hlið okkar og þrífur á
brott okkar bezta vin, án nokk-
urrar viðvörunnar. Ungan mann,
nýhaíinn sitt ævistarf; æsku-
’draumar teknir að rætast. Eftir
er aðeins minningin um góðan
dreng.
Á stundum sem þessum, er
sem hugurinn vilji ekki hlýða.
Um leið og minningarnar hlaðast
upp, er sem við undir niðri neit-
um að trúa því, að svo hörmu-
legir atburðir geti skeð, hafi
skeð; séu af æðri völdum látnir
ske. Aldrei er efinn um tilgang
lífsins meiri en á þessum stund-
um.
Er ég sit og skrifa þessar fáu
línur; þessa hinztu kveðju til
góðs vinar, er margt sem kemur
upp í huga manns. Minningamar
um yndislegar stundir á heimili
hamingjusamra hjóna, njótandi
gestrisni og glaðværðar eins og
mest og bezt finnst. Þau kvöld,
þær dagstundir, em óteljandi.
Veiðiferð á Þingvöll. Strákasprell
fyrrum. Af hvaða gnótt er ekki
eð taka? — En yfir öliu er sú
minning sem hæzt ber. Minning-
in um ómetanlega og trausta vin-
óttu, sem aldrei gleymist.
Það munu vera um tíu ár síðan
við Ingi hittumst fyrst; tíu ár
sem nú virðast hafa verið svo
stult, er litið er um öxl. Með okk-
ur tókst fljótt kunningsskapur,
sem síðan efldist í órofa vináttu.
Ingi var óvenju traustur maður,
fullur áhuga á hverju því sem
hann tók sér fyrir hendur; fastur
í skoðunum. Ungur fékk hann
mikinn áhuga á öllu er að flug-
málum laut, og kaus sér flugið að
ævistarfi. Hann lauk pófum at-
vinnuflugmanns, svo og prófum
í loftsiglingafræði og hóf síðan
6törf hjá Flugfélagi íslands í
marz 1961, sem loftsiglingafræð-
ingur.
Sumarið 1958 kvæntist Ingi
eftirlifandi konu sinni, Álfheiði
Óladóttur, glæsilegri stúlku, sem
stóð honum styrk við hlið á oft>
fjárhagslega erfiðum námsárum,
jafnt og hún brosti með honurn
mót bjartri framtíð, er staxfið að
áhugamálunum hófst. Þau höfðu
eignast tvö yndisleg böm, og biðu
með tilhlökkun komu þess þriðja,
er hinn hörmulega atburð bar að
höndum. Er nú þungur harmur
kveðinn að þessum ástvinum
hans, sem og foreldrum og syst-
kinum; harmur sem fátækleg orð
fá ekki huggað. Ein er þó hugg-
un harmi gegn, minningin um
ástríkan eiginmann og föður, son
og bróður, sannan dreng.
Ingi minn! Er þú nú leggur upp
í þessa ferð, þá ferð sem okkar
allra bíður einhvemtíma vil ég
þakka þér fyrir hönd okkar
hjónanna alla þá vináttu er þú
ávallt sýndir okkur. Minningin
um hana gleymist aldrei. Atvikin
haga því svo, að við getum ekki
verið viðstödd er þú verður
kvaddur, en hugurinn verður hjá
þér.
Við óskum þér góðrar ferðar!
Hittumst heilir.
Tómas Agnar.
t
F. 2. okt. 1939. D. 14. apríl 1963.
Á PÁSKADAG barst sú harma-
fregn, að Ingi Guðmundur Lár-
usson loftsiglingafræðingur hefði
látizit af slysförum. Hann var
fæddur í Reykjavík 2. október
1939, sonur hjónanna Ingibjörgu
Láru Gladóttur og Lárusar Karls
Lárussonar, fulltrúa. Hann lauk
prófi frá Gagnfræðaskóla Verk-
nárns vorið 1955, og var um hríð
við nám í Bretlandi. Prófi í loft-
siglingafræði lauk hann vorið
1960, og hóf starf sem loftsigl-
ingafræðingur hjá Flugfélagi ís-
lands h.f. 1. marz 1961, en flugið
átti hug hans allan.
Við Ingi höfum þekkst frá
bernsku, og á ég ótal skemmti-
legar minningar frá þeim tíma.
Ingi var myndarlegur maður og
manna geðfelldastur og man ég
hann aldrei öðruvísi en kátan
og fjörugan, enda var hann
hvers manns hugljúfi.
Fyrir tæpum fimm árum
kvæntist hann sinni elskulegu
eiginkonu Álfheiði Óladóttur og
áttu þau tvö efnileg böm Þórdísi
Láru 4 ára og Lárus Karl 3 ára.
Margar ánægjustundir höfum við
hjónin átt á heimili Inga. Hann
var mjög góður heim að sækja,
hvenær sem var, enda féLagslynd-
ur mjög, og hrókur alls fagnað-
ar. Ingi var sérlega greiðvikinn
og hjálpsamur vinum sínum.
Það er erfitt að sjá á bak svona
ungum manni í blóma lífsins, sem
átti framtíðina fyrir sér, en þeir
deyja ungir sem guðimir elska.
Mikil sorg er lögð á eiginkonu
hans, litlu börnin þeirra, for-
eldra hans, systkini, ömmu og
tengdaforelda. Ég bið Guð að
styrkja þau í hinni þungu sorg.
Við hörmum öll fráfall Inga
Lár, eins og við nefndum hann
vinimir en minningin um góð-
an, lífsglaðan og fjörmikinn
dreng lifir í hjörtum okkar allra.
Ingi minn ég þakka þér allar
okkar samverustundir í bernsku,
á heimili þínu og utan þess, en
þáér eru ógleymanlegar. Vertu.
sæll elsku vinur og minningin
um þig gleymist aldrel. — Vinur.
María Jónsdóttir
Þ E G A R mér barst sú harma-
fregn, að María Jónsdóttir, vin-
stúlka mín, hefði farizt í flug-
slysinu mikla á páskadag, átti ég
erfitt með að trúa að svo gæti
verið. Við höfðum kvaðst tveim
dögum áður og ákveðið, eins og
venjulega, að ég sækti hana á
flugvöllinn næst þegar hún
kæmi. Hún var þá svo full af
lifsþrótti og lífsgleði, að dauð-
inn var, í návist hennar, fjarlægt
hugtak.
Kynni okkar Mariu hófust
fyrir 12 árum, þegar hún var 18
ára, en fyrir þann tima vissi ég
þó á henni nokkur deili. Fljót-
lega eftir að við kynntumst tókst
með okkur vinátta, er með
hverju ári sem leið, varð inni-
legri og traustari. Held ég að
það sé fágætt, að svo gagn
kvæm og heilsteypt vdnátta tak-
ist með fólki á eins ólíku ald
ursskeiði og við vorum. — En
þannig var María; hjarta henn-
ar var svo hlýtt, viðmót hennar
svo gott og framkoman svo fág-
uð, að hún vann hug og hjarta
allra, sem kynntust henni.
Henni var í öllu dagfari svo
eiginlegt að vera sönn dama, að
það vakti strax athygli við
fyrstu kynni.
Þessir eiginleikar komu ekki
hvað sízt fram í flugfreyjustarf-
inu, enda var hún þar virt og
dáð, jafnt af samstarfsfólki sem
farþegum; og ekki mun á aðrar
flugfreyjur hallað, þótt sagt sé,
að Flugfélag íslands hafi með
henni misst eina af sínum reynd-
ustu og beztu flugfreyjum. Hún
hafði starfað hjá félaginu frá
1956, en áður hafði hún lokið
prófi frá Kvennaskólanum í
Reykjavík og unnið nokkur ár
við afgreiðslustörf í verzlun; og
var einnig þá á orði haft, hve
fáguð og aðlaðandi framkoma
hennar væri.
María Jónsdóttir var fædd 1.
nóvember 1932, og því aðeins á
31. aldursári, þegar hún var
kölluð héðan. Þungur harmur er
kveðinn að foreldrum hennar,
Sigurlaugu Guðmundsdóttur og
Jóni Vigfússyni, Hringbraut 47,
og ástvinunum öllum. En mikil
huggun er það í harmi þeirra,
að hún lætur eftir sig yndislega
þriggja ára dóttur, sem virðist
ætla að erfa alla hennar eigin-
leika. f henni mun hún því lifa,
þótt sjálf sé hún horfin sjónum.
Með innilegu þakklæti og
fyrirbænum kveð ég þessa vin-
konu mína og sendi foreldrum
hennar, dóttur og öðrum ástvin-
um hjartanlegar samúðarkveðj-
ur. —
Ásta Möller.
FREGNIN sem barst okkur á
páskadag um hið hörmulega
flugslys er Hrimfaxi fórst á er-
lendri grund, þar sem 12 manns
létu lífið, vakti harm og samúð
allrar þjóðarinnar. Meðal þeirra
er fórust, var María Jónsdóttir,
ein af færustu flugfreyjum okk-
ar og hefir fráfall hennar vakið
óvenjulegan trega og eftirsjá
meðal vandamanna og vina.
María var af traustu og dug-
miklu fólki komin í báðar ættir.
Hún var fædd í Reykjavík 1.
nóv. 1932. Foreldrar hennar eru
sæmdarhjónin Sigurlaug Guð-
mundsdóttir og Jón Vigfússon.
Ólst hún upp í foreldrahúsum
ásamt yngri systur sinni Esther,
sem gift er og búsett I Banda-
ríkjunum. Má því nærri geta
þvílíkt áfall það er fullorðnum
foreldrum að sjá á bak Maríu,
þar sem hin dóttirin var horfin
þeim í aðra heimsálfu. En þó er
nokkur raunabót fyrir þau að
fá að halda hjá sér Sigurlaugu
litlu dóttur Maríu, mesta efnis-
barni, nú þriggja ára. A heimili
foreldra sinna naut María góðs
uppeldis, er varð henni drjúgt
veganesti í gegnum lífið. Iðju-
semi, ráðdeild og höfðingslund
mótuðu hana þar. Efnahagurinn
var oft þröngur, en ástríkið og
fórnarlundin því meiri.
Að loknu burtfararprófi úr
Kvennaskólanum, hóf María
starf í verzluninni Ócúlus og
vann þar um 6 ára skeið. Kom
brátt í ljós óvenju lifandi áhugi
hennar á starfinu. Vandvirk,
reglusöm og smekkvís var hún
með afbrigðum, enda var hún
snemma höfð með í ráðum, um
val og innkaup á vörum fyrir
verzlunina. Með sínu hlýja við-
móti og fjölþættum hæfileikum
ávann hún sér traust og hylli
vinnuveitanda og viðskiptavina.
Eitt bezta einkenni 'Maríu var
að hún felldi fast hug að hverju
því viðfangséfni sem hún tók
sér fyrir hendur, enda reyndist
hún alls staðar hlutgeng í beztá
lagi, hvort heldur hún fékkst við
nám, íþróttir eða önnur störf,
enda skorti hana hvorki gáfur
né dugnað. Svo óvenju góðum
tökum náði hún á erlendum
tungumálum, einkum á enskri
tungu og Norðurlandamálunum,
að orð fór af.
María kunni öðrum fremur að
hrífast og gleðjast. Lífsþróttur-
inn og lífsgleðin streymdu þá
frá henni og orkuðu á alla, sem
i návist hennar voru. En geð-
brigðin gátu verið snögg, því
skapið var mikið og hrifnæmt.
Meðalvegurinn var henni ekki
tamur, svo stórbrotin og tilfinn-
ingarík sem hún var.
Hjartahlýja og rausn Maríu
kom bezt í ljós á heimilinu. Um-
hyggja hennar fyrir foreldrum
og litlu dótturinni var mikil og
fór vaxandi.
María mun ógleymánleg öllum
þeim er nokkur kynni höfðu af
henni, svo óvenju sterkan per-
sónuleika hafði hún.
Er því sár harmur kveðinn að
litlu dótturinni, foreldrum og
systur. En það er þeim huggun,
að minningarnar um Mariu eru
allar bjartar og fagrar,’ munu
því ástvinir hennar geyma þær
í þakklátum huga.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Þorsteinn Davíðsson.
F. 1/11 1932. D. 14/4 1963.
ÞEGAR ég kom heim frá Olynii-
píuleikunum í London 1948, veitti
ég því athygli, að allmargar korn
ungar stúlkur voru byrjaðar að
iðka hinar svokölluðu frjálsu
íþróttir hér heima í Reykjavík.
Framh. á bls. 15.
Margrét Bárðardöttlr
KVEÐJA FRÁ VINKONU.U
Ö L L U M sem þekktu Möggu
mun hafa sett hljóða við hið
sviplega fráfall hennar. Um-
hverfis hana ljómaði lífið sem
bjartast nú, og þá skyndilega
er hún tekin burtu héðan af
æðra áfli, afli sem okkur mönn-
unum er óskiljanlegt og við
stöndum magnþrota andspænis.
Við sem erum ung væntum svo
mikils af jarðneska lifinu — og
vörpum fram spurningum sem
við eflaust aldrei fáum svarað.
Okkur finnst óréttlátt að hún
skuli hafa verið kölluð burt svo
fljótt, hún sem var svo mörgum
góðum gáfum og hæfileikum
gædd, hæfileikum sem ekki eru
gefnir hverri manneskju, og sem
án efa hefðu þroskazt meira og
notið sín því betur. Hvar sem
Magga kom fylgdi henni glað-
værð og hlýja, hún kom öllum
í létt skap með sínum skemmti-
legu tilsvörum og var með sanni
hrókur alls fagnaðar hvar sem
hún fór. Hin sérstæða kimni-
gáfa hennar naut sín jafnt í riti
sem ræðu. Það er stórt skarð
höggvið í vinahópinn þar sem
Magga er farin en hve sár lítur
ekki missirinn að vera fyrir for-
eldra, að þurfa að sjá af einu
dóttur sinni, og unnustanum
sem var henni svo hjartfólginn
en aðeins fékk að njóta samvist-
ar hennar um svo stuttan tima.
Við flytjum þeim okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Við vitum að
ávallt geymist minningin um
yndislega stúlku og lýsir upp
myrkur sorgarinnar.
Elsku Magga, við kveðjum þig
í hinzta sinni.
Svo óvænt horfin okkur vina
kær
í æsku líkust rós á vori.

Um farin veg, þín frjálsa og
glaða mær,
er fegurð lífsins skráð í hverju
spori.
Við áttum með þér marga glaða
stund,
hver minning skín nú eins og
geisli fagur
þín hreina gleði bjó í léttri lund
og líf þitt varð því bjartur sól-
skinsdagur.
Þó sorgin drúpi þung og þögul
hér
og þjóðin gráti kæra syni og
dætur.
f trúnni skín það ljós sem eilíft
er
og aftur dagur rís að baki nætur.
Við munum allt er áttum við
með þér,
þitt aðalsmerki, gleði hreina og
bjarta
þín góða minning gullinn geisli
er
sem geymum við með ástarþökk
í hjarta.
Vinkonur.