Morgunblaðið - 12.05.1963, Blaðsíða 3

Sunnudagur 12. maí 1963
MORCVNBL 4 f) I Ð
Sr. Bjarní Sigurðsson, IViosfelli:
VON
Júlíus sér, að púströrið er i'est víö fjöðrina með snærisspotta.
Skoðun og endurskoðun
BIFREIÐASKOÐUN stendur
nú sem hsest í Reykjavík, og
brugðu blaðamaður og ljós-
myndari Morgunblaðsins sér
fyrir skömmu í heimsókn til
Bifreiðaeftirlitsins við Borgar
tún. Hittum við að máli föstu
starfsmennina tvo, Júlíus
Bernburg og Ágúst Korne-
líus, sem ásamt 2—3 aðstoð-
armönnum vinna að skoðun-
inni.
Júlíus er rétt i þessu að
líta á sendiferðabifreið af ár-
gerð 1946, sem ekki er í sem
allra beztu lagi.
— Hvað er að sjá þetta,
segir Júlíus, púströrið er
hnýtt með snæri við fjöðrina,
afturrúðuna vantar, og engin
aurbretti eru á bílnum. Hann
hlýtur að ausa aur og
leðju yfir vegfarendur.
— Bílstjórinn á kajinske
efnalaug, segir ljósmyndar-
inn.
— í>að ér enginn vandi að
skvetta á vegfarendur, þótt
maður hafi aurbretti á bílun-
um, svarar Júlíus.
— Fékk þessi skoðun? spyrj
um við Júlíus þegar eigandi
sendibílsins er farinn.
— Nei, hann verður að láta
gera við ýmislegt og koma
aftur eftir nokkra daga til end
urskoðunar.
— Eru margir gerðir aftur-
reka?
— Já, já, sumir eru hér
með annan fótinn allt árið.
Eru bílar oft kyrrsettir og
tekin af þeim númerin?
— Ekki mjög oft. Það er
slæm.t að þurfa að taka bíla
af mönnum. Við skiljum það,
að margir eiga erfitt með að
vera bíllausir, þótt ekki sé
nema nokkra daga. Hins veg-
ar ber.svo við, að við neyð-
umst til að kyrrsetja bíla, ef
við teljum þá alls óhæfa til
aksturs.
— Hvaða lagfæringa krefj-
ist þið helzt á bifreiðunum?
spyrjum við Ágúst.
— Þær eru nú margskonar,
segir Ágúst, en einna algeng-
ast er, að eitthvað sé athuga-
vert við hemla og ljós. Það
hefur komið fyrir, að menn
hafi mætt hér á algerlega
bremsulausum bílum. Þá er
nú ekki um annað að gera
,en að taka þá úr umferð.
— Halda menn, að þið at-
hugið ekki hemlana?
— Ég get ekki ímyndað
mér neitt um hvað þeir
menn halda, sem akajim á
hemlalausum bílum, svarar
ÁgÚSt.
Nú streyma bílar að til
skoðunar, svo að við kveðj-
um og höldum brott.
Ágúst athugar, hvort allt sé
Þ A Ð er athyglisvert við marga
texta kirkjuársins, hve sterk von
birtist í boðskap þeirra. Þennan
drottins dag er það fyrirheitið
um, að heilagur andi muni send-
ur söfnuðinum. Og vitaskuld er
það svo, að vongleði kristinnar
trúar kemur hvarvetna fram í
hinum heilögu ritningum, einn-
ig í lífsskoðun þeirra, sem rækja
trúna í hugsun og starfi. „Mitt
á hryggðar dimmum degi / dýr-
legt oss hún kveikir Ijós, / mitt í
neyð á vorum vegi / vaxa lætur
gleðirós."
A lífsleiðinni erum vér sífellt
að velkjast milli vonar og ótta,
þessara tveggja skauta, sem
segja má, að togist á um lífs-
hamingju vora og örlög. Horf
vonarinnar við framtíðinni er
jákvætt, hún veitir djörfung og
gleði og þrek, hún blæs krafti í
trú vora; horf óttans, kvíðans
við framtíðinni er neikvætt og
sýgur úr trú vorri allan merg,
ef hann fær að grafa um sig og
vinna sín spjöll.
Vitanlega er mönnum nauðsyn
að gefa því gaum, sem fram
undan er, að þeir fljóti ekki sof-
andi að feigðarósi. Hin kristna
INiorrænt þfóðdansamót
TUTTUGASTA þjóðdansmót
Norðurlanda (20. nordiske bygde
tmgdomssbevne) verður haldið í
Osló 28.—20. júnií í sumar. Hitt-
ast Þar flokkar frá öllum Norð-
uriöndum. Slíik mót eru haldin
é þriggja ára fresti til skiptis
í höfuðborgum þeirra landa, sem
eru aðilar að norrænu þjóðdansa-
aamtökunum.
ísland mun nú í fyrsta sinn
taika þátt í þessu móti, þar sem
Þjóðdansafélagi Reykjavíkur hef
ir borist boð frá vinafélagi sínu
Leikarringen í Bondeungdoms-
laget, að senda 35 manna flokk
til þátttöku í mótinu. Verður-
þetta gagnheimsókn, en 38 manna
flokkur frá Leikarringen voru
gestir Þjóðdansafélagisins sumar-
ið 1959.
Fyrirhugaðar eru miklar sýn-
ingar meðan á mótinu stendur.
Hefst það með setningarhátið í
ráðhúsi Oslóborgar föstudaginn
28. júmí. Verða útisýningar í borg
inni, á íjþróttaleikvanginum í
Jordal Amfi og úti á Bygdöy,
sem er byggðasafn Osióborgar,
einnig verður farið'í skrúðgöngu
um götur borgarinnar í þjóðbún-
ingum og sýning verður í ráð-
húsinu.
bílar í happdrætti
Sjálfstæðisflokksíns
Kaupið miða í tima
Að þessu móti loknu verður
farið til Bodö, sem er 1300 km
leið frá Osló. Þar verður halaið
norskt mót 5.—7. júlí. í tilefni
af þessari ferð hefir Þjóðdansa-
félag Reykjavíkur ráðist í að
kotma upp gömlum íslenzku-m
búningum, sem ekiki hafa verið
í notkun áratu-gum saman og
suimir eru ennþá eldri. Eru það
félagar úr sýningarflokki félags-
ins, sem vinna mikið að þessu
starfi í tómstundavinnu i sam-
ráði við stjórn félagsins og njóta
einnig aðstoðar frá Þjóðminja-
safni íslands.
Á vorsýningu Þjóðdansafélags
Reykjavíkur í Háskólabíói 19.
þ.m. koma þessir búningar fram
í fyrsta sinn, þar sem hluti af
Noregssýningunni verður þá synd
ur.
Keflavík
SJÁLFSTÆÐISFÉLAG Kefla-
víkur, heldur fund í Sjálfstæðis-
húsinu, Keflavík, þriðjudaginn
14. maí kl. 20,30.
von er ekki heldur blind, hún er
síýökul, hún er leitandi, hald-
andi dauðahaldi í handleiðslu
drottins. Það er líka lífsnauðsyn
farsælu hamingjulífi, að vér
mörkum framtíðina merki trúar
og vonar, að vér göngum fram í
þeirri trú að það sé yfir oss
vakað.
Hvað sem vér tökum oss fyrir
hendur, hversu smátt og auvirði-
legt, sem það kann að sýnast,
kemur vonin til eins og ómiss-
andi orkugjafi. Móðirin gætir
barns síns og hjúkrar því, bónd-
inn gengur út að sá, sjómaður-
inn rær til fiskjar, smiðurinn
heflar fjöl sína, skrifarinn ritar
blað sitt og öll eiga þau sam-
merkt um það, að við hlið þeim
stendur góður engill vonarinnar
og leysir starfsorku þéirra úr
læðingi.
Um öll störf vor og breytni
leikur sú hugsun, að betur sé
unnið en óunnið, að þáð sé ó-
maksins vert að gjöra það, sem
rétt er, að vorri innstu þreyju
sé bezt þjónað með því að sækja
að settu marki. Vér tökum oss
verkfæri í hönd, vér tökumst
verkefni á hendur, af því að’ það
er vænlegt að trúa því og vona
það, að eitthvað gott muni af
því hljótast. Sýn vor inn í fram-
tíðina, hvort sem hún nær langt
eða skammt, knýr oss til að hefj-
ast handa, — þetta að vér eigum
oss von um árangur. Þvílík er
sú von, sem vér hrærumst í dag-
lega; hún er svo samgróin eðli
voru, að vér veitum henni ekki
fremur athygli en andrúmsloft-
inu í kring gn þó er hún svo
nauðsynleg lífi voru sem líkam-
anum andardráttur.
En mannkynið á sér líka aðra
von, háleita og göfuga, sem
mætti varpa ljóma gleði og ham-
ingju á hverja andrá lífs vors,
því að hin kristna von er ekki
einvörðungu bundin framtíð-
inni, heldur hlýtur og að orka
með meginkrafti á lífsviðhorf
vort hverja stund. En svo vítt
getur hún horft hin kristna von,
að sjái um heima alla. Sú von
hjálpræðisins á sér raunar ekki
óverðugra endimark en eilífðina
sjálfa: „Og röddin hin innri, hið
eilífa mál, / það aldregi bregzt
hinni vonandi sál.“
Á bautasteinum fornaldar eru
algengustu táknmyndirnar kuln-
aður kyndill eða brostin súla,
merki þess, að allt sé um garð
gengið. En á gröfum kristinna
manna breytist þetta, þar rís
krossinn, fyrr á öldum einatt
akk^rið líka, merki vonarinnar.
Þetta eru tákn eilífs lífs.
Það leikur ekki á tveimur
tungum, að margir þeir, sem
skírzt hafa til kristinnar trúar,
líta svo á, að líf þeirra kulni
út fyrir fullt og allt, við líkams-
dauðann, lífsmeiður þeirra bresti
endanlega. Kaldri krumlu efnis-
hyggjunnar hefir því miður
tekizt að kremja svo mörg mann
anna hjörtu, að í augum sumra
manna er gröfin hinzta endi-
mark í bráð og lengd. Von þeirra
er öll bundin við tímanlega
hluti. Oft er það þó svo, að í
volki áranna skolast af mönnum
steigurlæti formúlunnar svo að
þeir geta játað: „Og ég .finn aft-
ur andans fögru dyr / og engla
þá, sem barn ég þekkti fyrr.“
í ljósi upprisutrúarinnar og
ófölskvaðs guðstrausts er krist-
inn maður jafnan vonglaður, hve
kalt sem er umhverfið og dimmt.
Vér reynum því af veikum
mætti að horfa til takmarksins
„í gegnum Jesú helgast hjarta."
Og hvað sem helsprengjuótta og
bölsýnis barlómi líður, fölksv-
ast ekki sú von vor, að skapar-
anum takist tilraun sín með
manninn.