Morgunblaðið - 06.07.1963, Síða 20

20
MORGVISBLAÐIÐ
Laugardagur 6. júlí 1963
HULBIRT FOOINER:
H
Æ
T
* T
IJ
L
E
G
U
R
FARMUR
n
l>au stríddu jsannig hvort öðru
óendanlega. En samt hafði frú
Storey fundið eina veilu í brynju
hans: eiginkonuna.. Martin tal-
aði um hana í gamansömum
kæruleysistón, eins og hann var
vanur að tala um flest, en þó
gat hann ekki að því gert, að mál
rómurinn hlýnaði og tindrandi
augun urðu næstum eins Og í
manneskju.
— Hvað heitir hún? spurði frú
Storey.
— Miriam.
— Og hvernig lítur hún út?
— O , þetta er gamaldags
stúlka. . hún er ágæt. Hún tók
m_r, af því að ég var svona ó-
artugur strákur.
— O, þú ert nú ekki sérlega
siæmur.
-— Góða mín, þú þekkir nú
ekki helminginn af því.... Hið
mikla hlutverk frúarinnar er að
bjarga sálinni í mér. Þú getur
verið viss um, að ég verð að
...með kvöldkaffinu
ÞEGAR ÞÉR gistið i Kaup-
mannahöfn, getið hér lesið
Morgunblaðið samdægurs, —
með kvöldkaffinu í stórborg-
inni.
FAXAR Flugfélags Íslands
flytja blaðið daglega cg l>að
er komið samdægurs í blaða-
söluturninn i aðaljárnbrautar-
stöðinni við Ráðhústorgið —
llovedbanegardens Aviskiosk.
FÁTT er ánægjulegra en að
lesa nýtt Morgunblað, þegar
verið er á ferðalagi vtra eða
dvalizt þar.
fara varlega. Ef ég betraði mig,
þætti henni ekkert í mig varið
lengur. En ef hún hinsvegar
vissi um alla gallana mína,
mundi hún hlaupa frá mér í
hryllingi!
— Þú ert góður sálfræðingur,
sagði frú Storey þurrlega. —
/-ttu mynd af henni?
— Já, hún sendi mér eina i
síðasta bréfinu sínu. Hann dró
umslagið upp úr vasanum.
Eg leit yfir öxlina á frú Stor-
ey og sá hávaxna, fallega stúiku
með viðkvæmnislegt andlit. Hún
var brosandi, en það var samt
einhver sorgarsvipur í augunum,
sem hún hefur senniiega ekki
vitað af sjálf.
— Hún er indæl, sagði frú
Storey og rétti honum myndina
aftur.
Hún hafði tekið eftir áritun-
inni á horninu á umsiaginu, og
þegar við komum niður til okk-
ar, sagði hún: — Martin á heima
í Greycourt-húsinu, Broadway
2527. Það er bezt að skrif. það
einhversstaðar hjá sér.
— Á laugardag lentum við í
þvi, sem Les Farman kallaði „al-
mennilegan storm", og allir gest
irnir hurfu af þilfarinu. Þetta
var eitt þessara sögulegu óveðra
þegar mörg skip fórust. Þarna á
Sjóræningjanum heyrðum við
dauf SOS-merki, en við vorum of
langt burtu til þess að geta orð
ið að neinu liði. Þetta var óhugn
anlegt ævintýri að komast i, skip
ið hjó og valt, svo að allt ætlr
vitlaust að verða. Samt leit sjór
inn ekkert sérstaklega illa út, en
var bara grár og viðsjáll.
Mitt í öllum ólátunum kom Les
Farman skálmandi niður í sjó-
stigvélum og olíufötum. til að
husga okkur. Andlitið ljómaði.
Þetta er stórkostlegt! sagði hann
— Þið ættuð bara að koma upp
á brúna og sjá. hvernig dallurinn
stendur sig. Ekki einn dropi inn
íyrir borðstokkinn! Þetta er dá-
samleg fleyta!
Eftir þetta leið okkur betur.
Síðari hluta sunnudags, - var
betta af staðið Og gestirnir komu
upp á þiljur, með sín fyrri bros
á vör. Líklega hafa flest ókkar
hugsað það sama: Aðeins sólar-
hringur eftir. Og kvöldverðurinn
var allra fjörugasta máltíð.
En strax eftir máltíðina varð
samt gos, sem sýndi bezt hve
þunn var skurnin á eldfjallinu.
sem við gengum á. Þetta gerðist
í setuskálanum. Svo virðist sem
Adela og Frank Tanner hafi set-
ið þar úti í horni, þegar Horace
kom inn, til að ná sér í vindil.
Horace gat einhvernveginn ekki
þolað, hvernig Frank horfði á
hann, og lét þess getið, en Frank.
sem var gramur fyrir, út af öllu
b f ranglæti — raunverulegu og
ímvnduðu — sem Adeln hafði
orðið fyrir, þaut snögglega upp.
Þegar ég kom á vettvang, var
Horace að öskra: — Þú ert rek-
inn út með þig!
— Skepnan þín! Eg vildi ekki
vinna hjá þér þó að allir pening
arnir þínir væru í boði! öskraði
Frank.
— Það þarftú ekki að taka
fram. Komdu þér burt áður en
ég fleygi þér út!
— Hvert ætlarðu að fieygja
mér? Fyrir borð? hvæsti Frank.
— Þú hefur æfinguna í því, morð
ingi!
Horace gaf hinum, sem var
minni vexti, högg, svo að hann
riðaði við. Hann féll við fætur
Adelu og lá þar, hvæsandi og Ofsa
reiður. — Morðingi, morðingi!
tautaði hann. Ef hann hefði verið
með byssu, hefði þetta orðið síð-
asta stundin hjá Horace. Ekki
þorði hann að standa upp, því
aó Horace stóð reiðubúinn að slá
hann aftur, og sýndi tennurnar.
Adela var alveg róleg, en morð
fýsnin skein einnig út úr hennar
augum.
Frú Storey stakk hendi undir
arminn á Horace og dró hann
með sér. — Þetta er ekki ómaks
ins vert, sagði hún rólega.
Hann strauk hendi yfir andlit
sér og horfði á hana eins og bjáni
Reiðikastið var af staðið, og
hann lét hana leiða sig út að dyr
um.' Þegar þau sneru frá, hló
Adela.
Til allrar óhamingju þurftu
þau að fara fram hjá Emil á leið
inni til dyranna. Augu unga
mannsins leiftruðu. Horace
st nzaði. — Hvað gengur að þér?
urraði hann.
— Hversvegna lemurðu ekki
mann, sem er eins stór og þú sjálf
ur sagði Emil.
— Hver andsk.... sagði Hor
ace og kreppti hnefann. En Soff-
ía og Celia æptu upp, og hlupu
svó fram fyrir Emil og ýttu hon
»m niður í stól. Horace hló hrana
le?a og gekk út á þilfarið.
Martin og við frá Storey fylgd
um honum niður í íbúðina hans.
Martin sagði ekkert. en snerist
kring um hann af mestu nær-
gætni. Þegar niður kom, fleygði
Hörace sér niður i stól og grein
báðum höndum fyrir andlitið.
Eins Og vant var eftir svona reiði
köst, var honum flökurt.
— Æ, guð minn góður! and-
varpaði hann. — Ef ég verð fyr
irf meiru af þessu. verð ég
band-snarvitlaus; það er sam-
særi hér um borð til bess að gera
mig geggjaðan! Eg evði pening-
unum mínum í þetta fólk og held
bað eins og kónga. og bað snýst
^cgn mér og sýnir tennurnar,
eins og rottur!
Martin sótti drvkk handa hon
um. Frú Storey stóð og horfði á
hann. torræð á svipinn. Eg gat
bó getið mér til um hugsanir
hennar. Hún sagði:
— Þú hefur orðið' mikið að
bola. En nú er ekki nema einn
dagur eftir. Hversvegna heldurðu
big ekki frá bessu fólki á morgun
Vertu inni hjá sjálfum bér. Undir
eins Og við komum til hafnar, lag
ast þetta allt.
— Eg held að það sé heilla-
ráð, tautaði hann. — Eg ætla að
gera það. . Hann horfði á hana
bænaraugum.. —Ef þú vilt
koma og vera svolítið hjá mér,
Rosy.
— Það skal ég gera með á-
nægiu, sagði hún.
Síðan yfirgáfum við hann.
Þegar ég vaknaði næsta morg-
un var dauður sjór og bjartur.
Kalda loftið, sem strymdi inn um
gluggann. var yndislegt. Hitabelt
ið gat auðvitað verið gott á sína
vísu, en ég var nú barn norð-
lægari slóða. Mér varð þægilega
létt um hjartað. Þessi tröllriðna
ferð var næstum á enda. í kvöld
svæfi ég heima hjá mér!
Eg fór í sundföt og fleygði
slopp utan yfir mig. Klukkuna
vantaði fáar mínútur í átta. Ekk
ert hljóð heyrðist enn úr herbergi
frú Storey. Ég hljóp eftir gangin
um. Fáum skrefum fyrir framan
mig var stiginn og síðan annar
til, niður að sundlauginni.
Þetta morgunsund mitt var eitt
af því fáa, sem ég naut veru-
lega um borð Sjóræningjanum.
Þá var ég alltaf ein Og gat ímynd
að mér, að ég ætti sjálf þessa
dásamlegu sundlaug. Svarta ker-
ið með grænleita vatninu í, sem
hreyfðist í takt við skipið, raðirn
ar af vrönnum súlum allt í krinf
og uonlýst hvelfingin — þetta
var dásamlegt!
Eg rak tána niður í vatnið til
að prófa hitann á því. Það hafð1'
verið volgt, alveg mátulega. Eg
hljÓD að framendanum, þar sem
st ikkbrettið var. Það voru vatn®
slettur á börmunum, sem gáfu
til kynna, að Horace hafði, ein'
0» veniulega, verið á undan mér
«ð synda. Eg gekk út á stökkbrett
tð. settí mig í stellingar og stakk
mcr síðan.
Þe?ar hendurnar á mér klufu
vatnið. rákust þær í eitthvað
Það fór hrollur um mig, því að
mér fannst betta eins og að
snerta á köldu holdi. Og ég varð
bá'fringluð. Eg greip andann á
lofti begar é* kom upp á yfir-
borðið, og flvtti mér upp úr. Eg
velti mér út á marmarabarminn
og horfði með hrvllinei á blett-
ínn þar sem ég hafði farið í kaf.
Svart höfuð kom ti»“t Og hæet
upp í vatnsvfirbórðið og hárið
breyfðist í vatninu. Svo sást and
liti með oDÍn og starandi augu
— þetta var máttlaus nakinn mað
ur.
Eg þreif sloppinn minn og
hljóp burt. Eg þaut uop báða
stigana án þess að finna til
nokkurrar áreynslu. Eg gaf ekk
ert hljóð frá mér, en bað var ekki
af því, að ég hefði vald yfir
sjálfri mér. Mig langaði til að
æpa, og verkjaði í hálsinn eftir
að geta gert það, en ekkert hljóð
kom. Eg reif upp hurðina okkar
og datt endilöng á gólfið.
Frú Storey kom þjótandi út úr
sínu herbergi. — Bella! Bella!
— Það er hann Horace stundi
ég. Drukknaður í sundlauginni!
XX Kafli.
Hálftíma seinna voru sjö okk
ar saman söfnuð við sundlaug-
ina: Frú Storey, Les Farman,
Martin, Soffía, Celia, Emil og ég.
Það kostaði mig mikið átak að
fara aftur á þennan hræðilega
stað, en ég vissi, að húsmóðir
mín mundi þurfa á mér að halda
Eg var nú búin að fá sæmilegt
vald yfir sjálfri mér. Það var
aðeins áreksturinn við líkið niðri
í vatninu, sem hafði komið mér
úr jafnvægi.
Frú Storey hafði varið hléinu,
sem varð til þess að athuga stað
inn í næði. Ekki vissi ég, hverju
hún kynni að hafa komizt að. Les
hafði með hjálp eins hásetans,
dregið líkið upp úr vatninu og
lagt vað á marmaragólfið til
hægri. Það var svo hulið undir
ábreiðu. Svolitlir lækir sitluðu
undan ábreiðunni og runnu niður
í laugina. Martin var eins og
hann hefði verið sleginn. Af öll
um; sem þarna vOru um borð,
virtist hann vera eini syrgiand-
inn. Við hnipruðum okkur kring
um stigann. eins og við værum
hrædd við að koma nær. Adela
var hvergi nærri.. sem gat nú ver-
ið eðlilegt. en hitt var einkenni-
legra. að Frank Tanner, siálfur
skipslæknirinn. skyldi hvergi
vera nálægur. Húsmóðir mín var
einmitt nýbúin að senda háseta i
annað sinn til að biðja hann að
•koma.
, Hún og Les voru að athuga
fataskápana við laugarendann,
sem lengra var frá okkur. I ein-
um þeirra höfðu þau fundið inni
skó Og slopp af Horace. Þetta var
út af fyrir sig eftirtektarvert, þar
eð fæst okkar gáfu um að nota
skápana, heldur fleygðum við
af okkur, hvar sem vera vildi.
Loksins kom Frank Tanner nið
ur stigann. Líklega hafa hin ekki
tekið eftir því, en Adela var með
honum. Eg sá hana sem snöggv-
ast standa upp á stigagatinu, þar
sem hún gat heyrt allt sem fram
fór, án þess að láta sjá sig. Tann
er vár óviðkunnanlegur útlits.
Hann reyndi ekki að leyna hug
unum sínum, en horfði á líkið
undir ábreiðunni með illskusvip í
framstæðum augunum. Eg bjóst
næstum við, að hann mundi
sparka í það.
KALLI KÚREKI — * — -K — Teiknari: Fred Harman
VOU'gE 700 5MART FOE VOUR OM
HEALTM, KYDER • SURF, SAM'S ö-OTA
.38 SLUG-INHIM, FROM MYGUW/
i AW’ VOU HAMPED V
HIM YOURS.OMA-
SILVER PLATTERf,
MOWWAIT. JIMMIEf
VOU'LL GET A FAIR.
TRlALfMAVBE VOU
CAM PROVE SELF-
THERE WOM’T BE NO TKIAL.SMART
BOV/X OOT YOUR SUMrAN’MIME
T' BOOTAM' YOU WAS 5TUPIP
NOUGH T’ TIE TH' OL' MAMS HAWDSf
■ JUSTKKP TOUR HEAD TURKEP
YJHILE l JERK TH'SUPtCKOT, '
J/MMH ■■■JUS T OVE SECOVDÍ ‘
é&i
8,»*••*«. <"»• K'
—Þú ert gáfaðri en svo að heilsa
þín hafi gott af því, Kalli. Auðvitað
er Sam með kúlu nr. 38 í skrokknum
— úr byssunni minni!
— Og þú faerðir honum þína á silf-
urfati.
— Bíddu nú hægur, Jimmie. Þú
færð óhlutdræg réttarhöld. Kannske
geturðu sannað að þú hafir skotið
hann í sjálfsvöm.
— Það verða engin réttarhöld,
gáfnaljós. Ég hefi bæði mína byssu
og þína í höndunum .... og þú varst
nógu heimskur að binda hendur
gamla mannsins.
— Horfðu í aðra átt Jimmie......
rétt á meðan ég leysi hnútinn.... að-
eins eina sekúndu.
ajUtvarpiö
LAUGARCAGUR «. JÚLÍ:
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 Óskalög sjúklinga.
14:30 Úr umferðinni.
14:40 Laugardagslögin.
16:30 Veðurfr. — Fjör í kringum f6n»
inn: Úlfar SveinbjÖrnsson.
17:00 Fréttir. — Þetta vil ég heyraf
Hannes Þorsteinsson velur sér
plötur.
18:00 Söngvar í léttum tón. — 18:55
Tilknyningar — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Svona ljúga silungar, fyrri hlutl
smásögu eftir Roland Pertwee.
20:25 Á götum og torgum Kaupmanna*
hafnar: Músikalskur ferðapistiU
Jónasar Jónassonar.
21:00 Leikrit: Grallarinn Georg, eftir
Michael Brett; 2. þáttur: Gátan
um málverkið.
21:40 Chopin: Andrnte spianato •
grande polonaise i Es-dús, op. 29
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög. — 24:00 Dagskrárlok. >