Morgunblaðið - 24.12.1963, Síða 3

PPJ9 J3 8BcJ iJigusja"
íieSBs so bjji9<í ni uut
gtgnjon uuijngBuiSnjj
JJBJ punjs BplJBp Jijja
jipUBS* UJBC JJI9U gBJH
jjjíj Jioc} ngjoq isjpiy
jlJÁIUlA*
WTIIAH MippBjs npaeq
I nJOA jio<} gB ‘uinisæu
npuiAeiS Jj0q gB ‘ipuBjijq
oas uinSnB giA ijsBiq
uias ‘upfs ns So jjngBj
jba giJgaA 'puBi jijA
uui jioq npifq njq uin
-joa jb gjo iiiaeui uuigua
So uibjjb ngnjj Jia<i
'UBjo uinuuiiq jb
BdBjq gB xbjjs ijaeA uueq
2o suia jn jpi jnjnu}!
go uuidiAS b ipuBsSnq
gjBA uuijngBuignia
uipuigij uinuiuuBuignu
BfSas So uinuBSSniS Bqo[
ge jos ijl-íij JBuSy
'ubijb
ge nguijsaj iuui0 b suia
-ge qqaq So luuqaA bjj
gBUiqs igjeq uuijnjBg
•nSuijq 1 qpqs uln
-uoq jneqs qsBiq giA uies
uiuofg 'T8JOCl uueq So
jn JSubi suia Sis igSiÍ0j
uubji 'J0S b nuigjoq
jb BqnCj ipunui giJBq
jsuubj uinuoq gB ‘uueq
uin oas ippœu uuun
“PUTA 'TU nuigjoq qqejs
jbuSv 'uinqoi ge juibs
jsqqi ua Jngju uuBSSnjS
Bjnjqs ge UIJJ0 jba gecj
•uuijngBuiSnij igBneq
‘„UIS0UI BJJSUIA uuijeq
gaui 1SB19 1 J0 gBAquia
jjoAq ‘nnaeSgB 3o Jn
-giu Bungnj ngejnjqs“
'uinue
-joiqujofjs gB ddn jas ige
Xl«q jbuSv 'J*u Buioq ge
uinunfSuajp ijuaq So giA
jas U0us uuiJngBuiSnja
'Buuegiiq BUUUCBA
-iSoqs ttitui puBqjnjjTS
So suia [sigegii uuijngjqfj
So uinsnqngruq jb ujbs
-ui'BS So suia uuijæq jsbs
eq uegau jijiCj [SuBq; gi
Snu igeqqæq uiiaASnia
„igiuuiCuiJBUjeq
UBjn jtjXj nfneq e jsiqaj
giA uinjoq ifiA m jg“
„i------TW TJBU ‘lí°I ?
UinJOJ glA JBSsq ‘BUII0A
-Snu b uioq ui0S ‘uui
-jnqqiíuq ge ejeg 1SB19
1 BJ0A ge JnjXiq gBAqma
•nfjaAqup B jeqqo qSAq
-JB Bl>[0A gB BJ0A [SlgJTA
So BuqaASnu b jipuaq gt
qiga 'Jnqqo BjiaA ge iqqa
nja neq“ ‘jnjeqe uueq
igedgjq ,,‘sjbuub ngeCs
ua“ ---- 'JBUSV IgBJBAS
,,‘neq 0S Sf ‘bC ‘Bp“
„•jnqqo BJI0A ge ma
neq So 'Bjgau eujeq iiiji
nja neq gBAq ‘ngBCg“
•juungnj ge uinujppojq
-jau usiCjq So jninuji
Tgedgjq „'ngeCs ‘ngeCs"
•iubjjb nuiqBiSnjj [uibs
qaq ua ‘jxo uin [SSous
[jai umjngeuiSnia
'jgBJiqu
So Jieqs uujjnqqojqsje
-[OASnu jnqB So jj[S0jq
So qejq [SjgJiCoq ‘lAq
jb Bgj0A Ifl sqoi uueq
jeSaq So uinsnei jas
Bddeis ge gjA jgejjiq uueq
So suja JBA [UIBS ua ‘ijoi
B [zjjBq jba U10S jæuoAq
IiæS jBiqejS uuqSna uue
gejq qqC umjngBmSnia
•mnuipijJBABCs BJJ
ddn numjBA [gJjC mnun
gods bjj uuunisnS jeSaq
‘Bueiieq mn nduS uuam
So ge[s jb uubj uiifA eq
e nnjjBSmuioi ngjjoq So
munCSSXjq b ngqjs mas
‘Bqqejq mmm ejqqou
b jpuBsojq uSjs nin
JJ04 -uuBjaiqBSaqjBj j
jngrn ngnjjqq jjujjSuajp
jBSeq ‘usojq giqiga
„ BgjmjBj 0A[
ejjaq [sbuub ge jnjjBifs
eijæ S15 uajjjqAC ‘bijba
Pt°q Sa iBunqira“
„iBjjaq ‘bubSbioj
nimoS e Biieq gB So y“
■„Bjqíqou [jeq ©q Jmjoq
uueq je ‘buiuoiS essjm
ge uujnq as uueq gB jsia
jqqa uuuBCæds ‘Xaujajx
jssaq BJBq ja ge< '[siuXs
jnqqo mes geq uin edqs
jBdjajS mn[Ei -ugíApiom
nsfeaq n.nq næq nja
ujgqiq JBSÓq ‘mnuuqgBJq
1 uæjjqæi gjA geSueq um
ddajqs gJA 'Jnqu nfuiaqq
j0 uueq So jœjua uuj
-gjo Ja uueqSuisiB^"
„BJjaq ‘ep“
„iiiajjiqjA"
•BtnS'Joq jijjC [n IgJJoq
So nueSnB bjj gmjiCjS
-U10 qqi Bunqqq mn ipue
-sSnq Jfs qnejjs uubji
'ígTJJ 1 gmp B[03 ge B
S9 ja ‘usBfp Jnuuo ujaej
So guq jjjjC [semoq ge
gjaA Sa 'IOJOQ JJIJO ‘joa
‘IIJUI ujes I JBUUUB[SI[BJB
-lem ujoisiuijS uuihji uuja
jbiuba 'gTJaS III 11911“
„j,uiiEqS'mstejyv BJjaq gjA
jaq gjSia 'Bjjaq ‘ff“
•„qiajq B bjbj
gjA mninqs ‘eueuospnH
giA ujSam mnuiq eujeq b
muiioq ja 9J So xbjjs“
„jBJJOq ‘Bf“
„iuoWTqM. ‘qo“
•BAgoA Egep[Xuq
gaui eSuneu uujqajue
m<es ‘uuis uofqsjSjaqjaq b
uueq igenBq ‘,,uejjiqAV“
•nSne
-JBUJB TpUBSul[S ‘SSOAq
So jeueSuqq gam ‘Jnipi
-ofm jba uubh 'nfSæuB
JBiuqjm iii jas ujgqtq nq
sbj So iCaijaAiBf) pJBqpia
BJjeq [bs gnqreuiaAs
-jedid TjSe[uuemqij j
•sujsjii
gjiou So BjiBq umsnei gj
qjaj njæS JiuJimijsriqiSni
ge oas ‘uuj efias ge niæ
BumuamniSeJSqi ge ‘[[b
Bq t nfSiuq ujjjjqsBgBiq
ge ‘jziaq miaq jsuubj mn
-punjs 'unnunuuqmBdæiS
‘minuis rnnufA jjjiCj Juia
-uuem nSaiBJBSJoq eujq
BpujaA ge mjaS njzoq
jjjja mBJje npiqq So
jSuuiæAq mnssaq mnjiq
jjjjC m.nuuo[ njsiuS Sö
uuqxBf b njjq ‘gAiedæiS
mnujnjdo jjbauSbS IgJ0A
b BJ0A ge ngJin [Sngqis
mas ‘JiujiuuamniSaJSqa
•BjqsSBp b jnjjB jsmoq
‘jBgunqnfs JJU91S So
jillfj ua geuuB gnqqou
mæA uuem.B[OjqjB [joAq
‘geq um uiSujujnds gn
-mqjjBjqquuem jpuejeqs
jnmejj mas ‘uieqSmsieAV
njiijCq So jgæjBSuiujijq
j.mduS njOA „eujAuuem"
ejqnfsjngqm jipu nsnq
jjæA jgoq iAq ge ‘efggjCjj
ge ili nqo gam [sjpSpCj
jngemniSajSquuiCai So
jqs gam [jojq e niujsnq Jn
[joqqa tgjoq uuijngem ge
‘jjjÁj oas [Sei uueq igjeq
‘[OjqSqj min Jnqas [q3[0
IgJiC uujjqfisjiJ ge ssoq
IIX 'JujiaAs ejsej j iuoa
jqiB mes Jeq ‘sueq nrnojj
rnn puiCmSnq ejeq [st
-jjja jnqqou sseq ue ‘gi
-snq rnn qqaS uuungej\[
•geqot eSSniS mnSua
So [sæ[ jeA gxnq uSua
— 'jnjqfqsjojquuj bjoa
[sejei So iuæugjm Jjlja
suisSuuæmeuqfium qoq j
uui bjbj ge iii rnnuis uin
uuom je uui0 jpuas uofjs
-[u jnimessqeimeja
'smeqSuisiejW
JBjieq So sXaujajx sjnjas
-ge iii npmjCajjs uuo.m
-Bjiqja 'uemes jeq j rua
61
VNNVNHVH HQHSaa
VNNVNHVH HOHSaa
í'I
30
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANN\
3
væri. Bateman hefði nú
þegar verið tekinn til
fanga og hinir mundu
brátt nást lika. Þessir
gestir frá fortíðinni höfðu
gerst sekir um að ráðast
gegn forsjón hins heilaga
hjóls og þeir skyldu sæta
hinni þyngstu refsingu.
. Ég vætti þurrar varirn-
ar. Þrátt fyrir kæfandi
hitann í salnum, fann ég
til einskonar hrolls. Ég
leit á Valtý og furðaði
mig á dirfsku hans. Hann
horfði óhræddur beint
fram og hlustaði á ræðu
hvítkuflungsins, sem ég
gat nú ekki lengur fylgst
með.
Ég vaknaði af þessum
dvala við fagnaðarlæti
áheyrendanna, sem kváðu
við, þegar hann hafði lok
ið máli sínu. Dyrnar opn
uðust og við héldum út
úr salnum. Ég gætti þess
vel að halda mig nálægt
Valtý, svo að ég missti
ekki sjónar á honum í
troðningnum. Loks kom-
umst við inn í einn þver
ganginn og þá greikkaði
Valtýr sporið, án þess að
líta um öxl. Hann gekk
epölkorn á undan mér og
ég mátti hafa mig allan
við að fylgja honum eftir.
Nú birtist einn af svart
kuflungum og mér brá í
brún. Hann leit lauslega
é Valtý um leið og þeir
mættust og lyfti hend-
inni í kveðjuskyni. Val-
týr svaraði á sama hátt
en ég flýtti mér fram-
hjá álútur og skjálfandi
á beinunum.
Við vorum nú staddir
einir á ganginum. Ég fór
að hlaupa til þess að
»á honum, þegar hann
sneri allt í einu til vinstri
og opnaði stórar dyr. Þá
sá ég utan á vangann á
honum og mér brá svo,
að ég varð nærri magn-
laus af ótta. Ég hafði
verið að elta annan mann
þetta var ekki Valtýr.
Dyrnar lokuðust og méx
tókst rétt í svip að sjá
inn í stórt herbergi þar
sem fjöldi svartkuflunga
sat, og virtust þeir láta
fara vel um sig.
Trylltur af ótta snerist
ég á hæli og hljóp til
baka eftir ganginum.
Tvennt gat ég gert.
Gáð að Valtý í salnum,
þar sem hann kynni að
bíða eftir mér. Eða,
væri hann ekki þar,
reyna að komast á eigin
spýtur niður í vélasal-
inn.
Of ráðvilltur og hrædd
ur til að gæta nokkurrar
varúðar, hljóp ég fyrir
horn og beint í flasið á
einum af stærðfræðingun
um.
Hann var lítill og feitur
í hvítuim kyrtli, og
kri.ngluleitt andlit hans
var fremur góðlátlegt.
„Hvaða asi er á þér?“
spurði hann. „Þú átt ekki
að vera að flækjast hérna.
Ertu að leita að bekknum
þínum?“
Hann hélt um eyrað á
mér og flótti var óhugs-
andi. Ég leit á hann otg
kinkaði þegjandi kolli.
„Mér finnst ég ekki
kannast við þig“. hélt
hann áfram. Kennir Le
grand þér? Jæja, kotmdu
þá, ég skal fylgja þér
þangað“.
Ég átti ekki um neitt að
velja. Hann hélt um eyr-
að á mér fösíiu taki og
leiddi mig eftir öðruan
gangi. Mér íannst ég
heyra klið, sem ég kann-
aðist mœta vel við og
hefði eins vel getað verið
í Sankti Juistins skólan-
uim. Það var kiiðurinn í
skólastofunni rétt áður en
f y r s t a kennslustundin
hefst. Kiiðurinn varð há-
værari og leiðsöguanaður
minn opnaði dyrnar að
skólastofu. í sömu svipan
varð allt hljótt. Þrjátíu
ungir menn í rauð.um
kyrtlum sátu í sætum sín
um við fjögur löng borð.
„Hér er ég með nafn-
lausan nemanda“, sagði
leiðsögumaður minn. —
,,Hann virðist raunar vera
mállaus líka. Er hann
einn af ykkur?”
„Nei, herra, en við skul
uim taka hann að okkur,
ef þér viljið. Látið okkur
sjá um hann“.
Þeir hnöppuðust saman
og hlökkuðu auðsjáanletga
til að fá þarna fávísan
nýsvein til að hrella.
„Við skulum annast um
hann, herra. Og við skul-
um Iíka kenna honum að
tala!“
Á næsta andartaki
myndu þeir hafa mig á
sínu valdi. í örvæntingu
sló ég hvítkuflinginn af
öllu afli á brjóstið, svo
hann greip andann á lofti
og sleppti mér. Ég hijóp
í ofboði eftir ganginum
með allan strákaskarann
öskrandi á eftir mér.
Aftur var ég kominn í
stóra ganginn fyrir fram-
an fyrirlestrasalinn. Þar
var ennþá slæðingur af
mönnurn, en ekki gat ég
séð Valtý meðal þeirra.
Ég hljóp eftir ganginum
hvernig mátti það verða?
Hann átti enga peninga
til að halda þeim veizlu
eða kaupa fyrir jólagjaf-
ir.
Einn fagran vetrar-
morgun, þegar snjókrist-
allarnir glitruðu í sólskin
inu, gekk hinn heilagi
maður út úr húsi sínu.
Hann hafði ekki lengi
gengið, er undurfagra
sjón bar fyTÍr augu hans.
Það var lítið, en beint og
mjög fagurlimað grenitré
þakið hvítum, ískristöll-
uðum snævi. Sólargeisl-
arnir sindruðu milli
greina þess, svo að snjór
inn og kristallarnir glitr-
uðu eins og dýrustu gim-
steinar. Meðan hinn
helgi maður virti fyrir
sér tréð, kom honum gott
ráð í hug. Á greinar
þess hengdi hann ýmis
leikföng, sem hann hafði
smíðað, ásamt eplum og
hnetum og loks gjörði
hann langar festar af
berjum hagaþyrnisins
og lagði þær frá grein
til greinar. Hinn rauði
litur þeirra fór vel við
hvítan snjóinn og grænt
barrið. Úr mjöli og hun-
angi bakaði hann litlar
kökur eða hringi með
krossi innan í. Hann virti
nú tré.ð fyrir sér og kom
þá í hug býkúpan og vax
kökur. hennar, og hann
fékk sér dálítið af gulu
vaxi, sem hann gjörði af
lítil kerti og setti yzt á
enda greinanna á trénu.
Síðan kom jólakvöldið.
Þegar kirkjuklukkurn-
ar hringdu á jólakvöld
hljómaði einnig klukkan
við skúta einsetumanns-
ins í skóginum. Lenni og
Þyn settu þa á sig tre-
skóna sína og hröðuðu
sér gegn um snævi þak-
inn skóginn. Kvöldið var
frostkyrrt og ekki blakti
hár á höfði. Framan við
hellisskútann námu þau
staðar og störðu undrandi
á það, sem fyrir augu
bar. Á grenitrénu loguðu
ótal ljós í kyrrð jóla-
kvöldsins. Loftið var
þrungið ilmi af barri og
bráðnandi vaxi. Við
stofn trésins var komið
fyrir lítilli jötu og líkn-
eskjum skornum í tré af
Jesúbarninu, Maríu og
Jósef og einnig af uxan-
um, ösnunum og hirð-
unum.
Öll dýr skógarins höfðu
safnast saman kring um
treo og storöu a, hvernig
það ljómaði og skein. Og
þar sem dýrin fá mál á
jólanóttina, gátu börnin
heyrt þau vera að tala
um það sín á milli í
lágum hljóðum, að jóla-
tréð væri til minningar
um fæðingu frelsarans,
sem boðaði frið á jörðu.
Börnin læddust hljóð-
lega til einsetumannsins
til að þakka honum.
Hversu innileg var ekki
gleði þeirra, þegar þau
héldu heim að áliðnu
kvöldi með jólagjafirnar
sínar og minninguna um
dásamlega jólatréð.
Upp frá þessu hefur
það verið siður allra
heimila að tendra á hverj
um jólum jólatré börn-
unum til gleði og yndis-
auka.
Rupert Hughes:
Ævintýrib um
óskirnar jbrjár
Þið þekkið sjálfsagt
öll einhverja stráka eða
stelpur, sem eru með því
j markinu brennd, að gera
aldrei, það sem þau ættu
að gera og láta sjaldan
ógert, það sem ekki má
gera.
Hvernig haldið þið, að
slík börn mundu bregðast
við, ef dag nokkurn stæði
álfkona frammi fyrir
þeim og hvíslaði undur
hlíðlega:
„Tommi” (eða Óli eð
Steini, eftir því sem vi
ætti), „þar sem þú hefu
nú verið góður drengn
ætlar hinn voldugi álfa
konungur að launa þé
ríkulega. Þér eru gefna
þrjár óskir, sem verð
uppfylltar, hverjar ser
þær eru. En nú skalfc
hugsa þið vel um, áðu
en þú óskar þér.”