Morgunblaðið - 24.12.1963, Side 4

jnmron uras *um[3nj um
-ujuj[s je ngos jjiuiura ji
-ujedBusegejq esqfq ngos
gjoui ijgqS Jqja e jsæjq
•luinungqiq njsuæjs
uinuq t uinuSqsjtjA'j uin
-jqjs goui jsijjtq uieqSui
-S[EAV g[A gqejgiAegeiq
go euuejoCqsjojquut gij
-eiqsje uin uijjajj jij jeq
nguqi e i>[qa ta^ grai geq
•urnuis uingqiq t euejqep
eipCj ge i!j ipuaq sui
-goj jba uras geAq ndijg
euuegeiqjegjoq jhjo fjs
-jij£ •ijui'Uieqs umujo>[s
je euuegeiq mjaejjajj. 3o
jigejjAq equuo iqqa njOA
ji uji qi a [ dd e qe j j 9 j.q j
isiie [ij uioq jqe
jeg©q ‘sneujA oas iqqe
iqseui uueq jba ega -sgui
-jaeuieuqCqíur egeieCjq
essaq juqajpj um jeueu
esgnq ge uueq joj ‘um
-uipunqgjeA gijag tgjeq
3o uujppuue gjA ubuibjj
jnjzas jeA uueq jegaq
•ui!oq Jlfq Jggoj, So giqo[
nu jba nuipieqgjog
„ ■ • • • Jingií uaS Jpge
ge giCiiA jaq uios ge<j
:n[SajsjTi ngag ‘n[uiqg
eu[q SíunM ‘XaujaTj,
ejjaq ‘uijaq ijsAajj Sa“
iuotnna eura jb
-jsoq utas qjSAjeui ega
umdiJgjjeqs je TgJJA eje
-II°P punsnq OOS Jfs' gaui
g!qaj S’uja S3A[e jnjaS
uureq jegaq ‘ejdiqs n[ji[
uiunejgjaA 3ts jjej uuj
-jnjocqsjojquu! jaAquia
ge ‘oas nu umCjas ug“
•„eSa[uejTA ‘eif“
„ÍJnpuajs nsaq e uegaui
ejos ge g![jae jaq So“
•„jqjaA ge
jseSa[goC[q jnguag Jnjoiq
-sjojquui egBAq ‘ejaui
ge um eSQpraSje eCs uiqaej
-![æui Sio jrajeuiaugpCiH
•jsæi umjiíp ega geqoi
jrngjaA um2Sni3 umigua
•ejsuujra ejqtí g[q Jeqqo
gj eqsej ega jnqqp juiCj
nqoA epieq ge [qqa fjeq
ge<j J0 raas jnjæu je
-jjaAq eraij egeAq e uibjj
gijej JtijaS ujuddaji
BgeAeq ue[[B ejqs !qæj
-![æra qqjsjas go jeraau
-ggfiq ma Jegejs sqy
•giIBAHJ jjirauta Ja snq
ejjaq ‘egeAeq umjsuuiui
gara jnjje lÁq jn jn 3o g[
snq i uuj jseraoq ge jsqaj
raas ‘unejgjaA eiepung
punsnq nij jioCqsjojquu!
raiaq ej!3A ge e[jæ gg
jraAaxg umjsæu 3a jgjeq
ia<j“ ‘jnjeqe raeqguisie^.
ejjaq [gedojq ‘,,eC ‘q“
„i'' • 'iuaA
go unej t jaq gqjgf
iqinj-jpj BJjaq ‘rauaq
ejj jnqqo gjgag" ‘i raejj
sggug rnjgun nu diajg
‘„jnqiAgiA euuejocqsjojq
-uui gijeqsje geAjj“
•>,Snq T geq
gjjjop Tajpie nu jnjaq
jara“ ‘u u ijngiu j jærae uo
-Cjjtuj !gejeAS ‘„aqisej^;11
„iumsA[s gipieA
eq [jæg go ugaAnramq
j siuiæp j!j ‘rangjoqs
m tjej uge'urjej ejjaq;
TIle 8® 11111 jnppæjq
jq.qa jaq gmj“ ‘AaujaTJ,
!gges '„zjie^vj ejjaq ‘raejj:
nssaq Jnqaj raas ‘jjiau
gas jajpje jjaq gg;“
„•geq Sía egajguriuoq
jara !jraraa>[S 3a ’ggejq
Bjpieíi jgapgæjjjej jjaAq
-jjia ddn giA ransgnq eq
30“ ‘uuijeCgjsag TgjAqsjn
‘„gegujq eddajqs ge !ij
uuaraegujuuijddn egæjj
ejqqou ga æj ijsajj
-jegeueira uras oas y“
•iAq juAj:
jsngnudo jeujApsnqpia 3o
rijjnq uuej gjgjoq go gia[
ran ‘!gJO ge Aaujaix gJBA
,,‘sura geuue go jqi[!Aq“
■Seií ?
jngiu jgæq njTAS go jjo[
e jsnjoq jfujeqsfpndng
•g!gjoqjera giA jsjpraæu
-gejs 3o ranuggaA jn jn.
nura i j[[e nu uubj gjog
•jaqqojQ Aabq ran [uun
-qpjddnspueqjngas e ijua[
go ddeuq ueqqeqs e>
ippnjs ggr euuaq ge jaui
jiba ejjaq“ •raeqgurejey^
ejjaq igges ‘,,g!>[esjY“
•sueseA [ij
drajg 3o Jnjæj e jjejds
uu[h“ :eC[aj ge xbjjs jpj
uub[[ 'iuujiaA jn jn jas
ejseq ge [jnujj jsqoj [qeje
-bC[ia nga[Jeu>[raj gapi
,,inm?ns
iuuinq[tx“ unjje
uippoj jstgjAaq n[q
•eq uegau ji.iAj jgue[
gtA e jngra igejgp[j raas
‘jjjAq geAqjjra es jnjnuyi
3o giaAS uefííu qoj ui
-[aAgnjH -euje>[ ge ige[jæ
uueq 3o suja ueraes jsi
-jdjaq ranuoq e umsiep
•gis jijjC egt[ jpuÁra jegaq
3o e.q ge ‘jsuuej [jnuj[
•eui[9A jijiCj Jngju
uueq jJBAq iggejqegne
y ’>[>[pjs 3o jnuH e um
-gnejegmjiaqs jia[ ‘[JJO[
e uuepue diajg jeugy
»inT>[5iPJS <,uuinq[ix 'eui
-ji[q[[ej jeudo mas ‘eun
-jnus i eq njddiq 3o njj
ge ddn egajpj oas np[ax“
•tlmjngeuignij jgedjqs
,,‘jn jmaq nu nj>[>[pjg“
•n[sgra[ i 3o sura jb
ujiCp jgeudo uubh •umun
jA'p jnjsæu gojs jeugy
„•eAqqojs
ge uu^nqgjA jngem jjsjAq
•jngju mnujunq gjjA
3o jeujAp gjudo“ 'um
-jngeragn[j !ge[[e>[ „‘Jgas
ga 3o suia nu g!JaQ“
•gæq ejjara
gmpunq rarajj [jsoq
ejsumra ge t uuiæq gtA
uejn umunjqo jjjA ngnjj
jiaq ’uqaA gtajs ejjæq 3o
ejjæn ’Jnjje g[3n[j jraq
ngnqqæq njq 'iqioj ui
>[eq jba ueCggAjg ejjiaq
[!J ddn jgjJoq 3o jjn qipj
gpjs eujaAJBAH tunuæq
J!jiC Jge[ ngng ,na<j
•eungunj
j gts Jtaq uueq ge ‘mn
-uoq e ranujuunui t oas
ngmrap[g jemnuuaj 3o
mnunuraq e Jíeqs uubh
■jnjnuH igejeAS ,,‘nq jja
geq 3o jsjaj bjbj ge e ixe
-qqejgnq es ‘rau ‘iajq“
■nj[n>[9
sueq jiJBA ug; ueujAp
e [juaq uueq 3o gjaj um
sua[3 e eggajq ge [puA'aj
jeugv „iuuiui ejjaq ‘u@
-pun e bjbj jjera n<j“
•jraq
ngjn [jeppæjq jAq ‘jsngn
-g[eu J[aq raas ‘jjara ja<j
•rjjæjs go ijjæjs ngjn ut
snH 'Jnjje egapuiajg uut
-æq Jjsq ries ijh 'jeuun
-CggAjq go suijegjeCj [ij
jje i tggjaAS uijaAgniH
„•g!A Jnppæjq bj3A ge [!J
jjaqqa ja ejjaq; -umdjAS
e jiugajsejjp buoas !>[>[a
nu g[q gH3A "?f ‘euoAg“
•uuungera3n[j Tgges
‘jjaj ejjaq jjag gíjeq g?q
jJOAq ‘gas ijag 3a oas
‘jara ge nmqeq gjnug“
•gjs e jæq
euuads ge g[A ranjgo joAq
ngndjeCq 3o uibjj Jeuje
-Jliqiiej jiaq nqoj ranun
uraq e TpuejjeCqg •ueuue
e joAq jigeqtaqs ngjjoq
3o ranjqjijiC jt[oj jnpiaq
ngjn jeugy 3o jnjnun
•emeq
tssaq ja ge<j 'jqæij [>[>[a
3o sne[ as ‘emjt[q[[ej:
eudo ge [ij t eddiq ge e
mas ‘uejnus ge um gieCs
3o jejuuads jBej nas jb
-ujb[o ge ‘[aA ssaq gfjæo
•jnqqK e jæq giuuads
3o ang[u jæq g[>[ex ut
-jæs U'Bjo juáj raunqiq e
nja Jæq -gejíAgne jqquej
i ‘— jn eAqqojs ge ua
‘bC[3a ge geuue jjrau um
Et
VNNVNHVa NOHSaa
vnnvnhvh xpasaa
os
4
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
2Í»
Nú víkur sögunni að
strák, sem heitir Albert
og er kallaður Alli. Hann
var tengdur álfakóngin-
um þannig, að langa-lang
afi hans var mikill vinur
ungs manns, sem eitt sinn
hafði bjargað álfamey úr
lífsháska, þegar hún lenti
í óveðri um miðnætur-
skeið og gat ekki flogið
heim. Hefði hún orðið að
bíða úti fram yfir sólar-
upprás, mundi hún hafa
dáið, því að álfarnir eru
eins og þið vitið, svo við-
kvæmir. Vængir hennar
voru gegnvotir og henni
leið mjög illa, þegar ungi
maðurinn tók varlega í
hendurnar á henni og
lyfti henni gætilega upp.
Hann setti hana undir
hlífina á ljóskerinu sínu,
þar sem hún beið í myrk-
ri fram á næsta kvöld og
var þannig bjargað frá
miskunnarlausum sólar-
geislunum. Þetta eigið
þið öll að muna að gera
þegar þið rekist á álfa-
mey í nauðum stadda,
því álfarnir eru eins og
Ijósmyndir á óframkall-
aðri filmu: Þeir hverfa og
mást út, ef sólargeislarn-
ir ná að skína á þá.
Þar sem nú ungi mað-
urinn hafði bjargað álfa-
meyjunni, vildi álfakóng-
urinn umfram allt sýna
honum þakklæti sitt Qg
ekki aðeins honum sjálf-
um heldur líka þeim sem
voru honum á einhvem
hátt skyldir eða tengdir
langt fram í ættir. Og
þessvegna langaði álfa-
kónginn mjög til • að
geta látið Albert, sem
við skulum bara kalla
Alla, £á að verða að
njótandi óskanna þriggja
En Alli var slíkur ein-
stakur óþekktarormur,
Mla vaninn og illa inn-
raéttur, að svo virtist,
sem hann gerði sig aldrei
þess verðugan að hljóta
óskirnar. Lágmarkskrafa
til þeirra, sem óskirnar
eru gefnar, er sú, að þeir
hegði sér sómasamlega í
þrjár vikur samfleytt. Og
þá farið þið nú líklega að
skilja, hvers vegna svo
fáir hljóta nokkru sinni
óskirnar þrjár. Hvað
Alla snerti, virtist þetta
með öllu vonlaust. Hann
mundi aldrei geta hald-
ið sér frá því að gera af
sér einhver skammarstrik
í svo mikið sem einn dag
hvað þá þrjár vikur. Ég
sé enga ástæðu til að
fara að skýra ykkur nán-
ar frá prakkarastrikum
hans. Ef þið hafið ekki
sjálf gert þau öll sömun
einhvern tíma, gæti það
bara orðið til þess, að
þið lærðuð nokkur ný.
En einmitt um það
leyti, sem álfakóngurinn
var orðinn vonlaus um
að Alli yrði nokkurn tíma
óskanna verðugur, varð
strákurinn veikur, svo
hann varð að vera í ból-
inu heilan mánuð. Hann
var of veikur til að koma
nokkrum óþokkabrögðum
fram eða jafnvel að láta
sér detta þau í hug. Álfa-
kóngurinn hugsaði sér
því að nota tækifærið til
að greiða þá þakkarskuld
sæti„ en gólfið hækkaði
upp með mörgum þrep-
um, svo að allir höfðu
góða útsýn yfir einskon-
ar upphækkað svið, sem
var í hinum enda salar-
ins. Sem betur fór var
lýsingin dauf, því ég var
ekki alltof öruggur í dul-
argerfi mínu. í hverju
andartaki óttaðist ég að
verða gripinn og ákærður
fyrir landráð og njósnir.
Alltaf streýmdu fleiri
menn inn í salinn. Mér
fannst furðulegt, að svo
margir skyldu safnast
saman á þessum tíma
nætur, því ég gerði mér
ekki grein fyrir, að flest-
ir sem hér voru saman
komnir voru neðanjarðar
búar, sem tæplega gerðu
lengur nokkurn greinar-
mun á degi og nótt.
Loks var dyrunum lok
að og allt samtal þagn-
aði. Sviðið varð baðað
ljósi. Inn á mitt sviðið
gekk einn af stærðfræð-
ingunum og það glitraði
á gullhringinn, sem hann
bar um hálsinn.
Hann lyfti upp hend-
inni til hinnar venjulegu
kveðju _ hins heilags
hrings. Ég skalf í hnjálið
unum, þegar ég leit á
hann og maginn í mér
herptist saman af ótta.
Ég þekkti þennan mann.
Þunnar varirnar, sting-
andi augun og fölar kinn-
arnar, komu mér alltof
kunnuglega fyrir sjónir.
Þetta var einmitt maður-
inn, sem hafði komið inn
á heimili Haraldar Du-
bloons til að taka okkur
og færa á fund Foringj-
anns. Ég þekkti hann og
var viss um, að hann
myndi þekkja mig, þrátt
fyrir krúnuraksturinn.
Stingandi tillit hans
myndi sjá í gegnum
gervi mitt, strax og hann
kæmi auga á mig. í flýti
smeygði ég mór bak við
hávaxinn mann, sem stóð
fyrir framan mig.
Mér til 'mikillar undr-
unar fór nú allur söfnuð-
urinn að þylja eitthvað
sameiginlega undir stjórn
hvítkuflungsins. Þetta
var einhvers konar trúar
leg stærðfræðiformúla
eftir því, sem mér virt-
ist.
Sönglið þagnaði og hvít
kuflungurinn hóf máls,
í fyrstu hægt og rólega
en brátt með vaxandi á-
kafa.
Fyrst var lofsöngur
um Foringjann. Reglur
stærðfræðitrúarinnar
höfðu fært fólkinu frið
og farsæld. Samt voru
til uppreisnarmenn sem
gerðu tilraun til að leggja
allt þetta í rústir. Einn
af leiðtogum þessara svik
ara var enginn annar en
borgarstjórinn sjálfur,
Haraldur Dubloon.
„En svikarinn skal ekkl
komast undan! Hann
skal verða tekinn til
fanga og ásamt öðrum,
sem gegn okkur hafa ris-
ið, „dæmdur til að deyja
á hjólinu.'
Fagnaðarlæti áheyr-
enda kváðu við, þegar
þeir heyrðu þessa vfir-
lýsingu. Við hrópuðum
og klöppuðum eins og
aðrir, til þess að vekja
ekki á okkur grun.
Hvítkuflungurinn skýrði
nú frá því, að uppreisnin
í Ondin hefði verið bæld
niður. Aðeins var eftir
að sigra nokkra óaldar-
menn, sem flúið höfðu
til skógar, en því myndi
verða lokið innan fárra
daga.
Meðal uppreisnarmanna
og einn af þeim fremstu
í þeirra flokki, væri
Valtýr Pin og drengirnir
Richard Bateman og Pet-
er Lunt, sem allir hefðu
verið fluttir frá fortíð-
inni, eins og kunnugt