Morgunblaðið - 24.12.1963, Blaðsíða 7

Morgunblaðið - 24.12.1963, Blaðsíða 7
UUÚngTA>t So ipUBRC[S So JEJSpUI J9A UUUn>(i[OJ5IS •jnguTj^í'ijpCus go jojs SUIO B[JBA JBA UUBH gOS pjp[B giA uinjoq jjoq uu;jt[ buoas 'nuia i Jignq. giA uinggos ‘„uuijijqs ja uusq gBAq ua ÍÍ3M“ •juun[oq jn jn Buipuoq ojp uusq jBgaq ‘jngngpjq SBupp iggBS ‘„tuuipusq i uuBq gaui JO gg“ 'uinuoq igaeu SBUop uó JngB jn lödííjs uuBq ja ‘uuijjoq Bdijg gB tjjb ga ua ‘Eun -[oq i uui BUipuoq gaui joj sBupp gB ‘uinqJOA jn qqo goui SiuuBq uinjdiqs SÍA uingpjs giA uios ‘luunjnq i uBjn n;oq B[jt[ -Bp b ijuaq go bjb^b gaui SBUop iggBS ‘„Bujaq jo UUBjj“ 'susq [ij uioq gs jBgaq ‘go igjnds „juuijn jjoq J3 JBAJJ" 'JBSBUgf PJ dofjq go jnjæj b qqojs gg •Buijsnsj ipuXjq go SBUgf TggBS ‘„njoq i iki gisjqs uunji 'uinuoq bu uin -tuqs giA iW9ftí npuioji ‘Bf aan jiaj So gð [gSBs „ÍBUJBq jnjjoq [[iji[ j^ íjjbs gsq ja i[3-9N“ •njjnq uias ‘BJjiaq gfejs i „1[IS“ Au BgiOA gB UJjnq pq go íuuiqod B JJO IgB [joq usijq sisæjqp gB iAq ‘uinui[[od i iuun[oj buáj jjo nu np[iA jsqqo ui[is UJoq ug 'ijæ jga[siuiA ge guBq uiiaq uinjBg go ‘B[q JBq JBA UI3S ‘I[0d UU[JI[Bp i ‘uingBu g[A ui&s ‘nsq g[A uinjfi jnpjoq ‘nsq Bdajp gB ssaq iij iqqa 'UItaq BU gB BUÁ3J go JBq BpUÁS U[[ISUJOq Bfs gB [TJ nuisæj gB JngTU jjo uinjuj g[A '[jSua [JB sBugf go ‘jba Bjjeq JBgsq ‘BJB X3S Uin gBAqjJIB jba §a 'jBq nxn uies ui uipiq úáaqej Bgoqs gB [ij UUBpUOJBIUq UBJO JIJAJ buboui i ddn gsqqBj [gjeq go nu[sæj i uqtsujoq g[A BjAajq gB uuqagddn uu[gjo jba sBupp unqqo Bfq Bui[9q [uunjq-Bfsua Bfq nujsæj i njsujoq Bg[9A gB UUIJBq uinuuo JBA ga UISS JBq ‘UIUI [IJ Bjjaq [gB[[Bq uias uu[ui Jlggjq SBUOf JBA gB<J •„ngEfs go jjofu npuiox 'jnjjoq nijji doqsp eq ua BUJ9H ifouoM ‘oqs ‘[3JSt“ „NNWnilOVl’’ • • UOSSDUOf ‘fsj UOf UUBUl UJ3AI|jaS BÍQ3IS qb U?19Í Biuoq uingBjg 'UUBUl UJt3AI|J3S T3SS3[q So UI[Of BUI05[ UIUgBJa *[ids So uis i[J3>[ gaui ui[of euioq uingnjg *[Á So buis n[Jiq gaui uqof nuioq uingBja :[[q iaiJ uinfSuiís So BUUB[of [i[ giA uinqqo^q nM •[[ojq So qí9jnp[nq au n[A‘j^ uin iqqa uinsSnq ‘i3M •[i[ pjp[B nJOA nncj ‘jnSSojqs uunq So B[Ájr> So [ia i [[[B jnSuaS gBtJ ‘jsBfg3[S giA uinpiqs i\t[ So •jba jnSuiunqpj nBt[ uin ubSbs gB ‘bjia ji[[b ‘jBd uuiSua [SBjjo nu n[Áj<[) So SSojqg So qojj iaí[ ‘uiisq BqqBjq iqæs So luioq B[Ájo g« Bjoq 3U uiistf goui ujoq BgíBjq gB jbuibjj uinSua jSBuddaq gBq euio^ ge ni Q^ls 3^ utreif 2p£öt£< oa-s 'UUiíS uut^iq^ [oq BXureS f igBJXSixq í>io uub i jos „jsuBq luuinoq i buubj^Cc^ ^i|tfLjöue UaiL buiui bun -jjULiA^nB e^Jiq gB UUIiyq J0 #0 JBxOCf ‘l[JUBj.q j=ÍO LUU[I0q J0UI &B BgJ0A uueq [tiqs Jiqqq^qBf ^ufeqqqeq £»o UB[0esuiA j3'iS BJ05 gB BUA0J gB suiagB uueq J0 [[IA *uíjuu[ JiJAj iuun[JAqs gB uut uueq bláj gB Jiunq bjoa iqq0 qnqis Jiu.rejmq -S[ojquui ye [sjo^ ól-önj suita ubuub uin ;jAaq etuq uan>[5íöu g[cf g[}BH“ :[gB -jpItTLu go [uu[s tuu[a b<[ -uua BUBq sb[ iggoj, 'uui -I*ai HUÁJ SJJBfS BðgDJ jlj unsiA BjsBgis issa<j •„[OUI JJIUl B J[JÁ UUBI[ BUUIA go Bqiajgn -juaq g[A unnuoq jsouuÁq gB UBUIBg BfqÁq iputlJUI jajj[ 'unuqoq [jujbIbuubs uSeg ‘idæ[g BSÁjddn gB g[A gojsgB iqjpj angÁq gio njsuÁaj Bj3j[ui BjBq gB JnjÁjq uubjj 'iujBU gB Áauaau tggoj ‘jmgBui njgajgpjiuÁaj TpuBjaAJJÁj inq nurauaagBu i jaq gB ‘lumjoj gB uuijnguijæra -Buofjjira iggBS ‘„jsjiqs ja]/\[ 'gijojs uiiaq buj iaæA ramgia ujgja Bjjjaq gB ‘BfjiA jiujBjofq npunra TiJJja gB ‘B UIBJJ BUÁS go as BJJiaq JngBuqjaA jngajnqsraiaq n s j a a q ‘um BUBjofq BjæjuuBS gB rainqpJ gara Bgia uuara -njgajgpjiuÁaj go jeupfq -njgajgpq; 'ngajjojq urn -u[q JiJÁj rain jgja bjbj gB uuBq jnjaj [jora b jjaAq •[qjaA gB naa jiugBjs uias ‘ranjofq gB Bjofjjis gB Tjjæ TJJ5J3 gB SO 'gTJBJ ejojqsjoJquui gara as bjq jo gB anjaj uubh 'BuuBra -njaajgpjraÁaj ojgjajgB sio Bunjöajgpj uin jraB -goqs ujgia jbujs jn joq ra'Bqjra[sjBjV\. bjj3h“ :Bura;aag yara raeJjB jjaq go glgBjq x uueq j[aj jujjiy *„subjj{a uu;gjo je ga Bga ‘BiraAajp gs gira J3 JJOAq gEUUv“ 'SIS UB -jjbjs uueq igjnds ‘„isuja g b u u B jjAaq jnqqou jnj8H“ 'BgUIJdS gB C0AJB jba u«.3H 'uueqqíjj ran igesoj uBfæds iácOx '»J'n -ssÁq j;jáj uuijag g;j;i jnpjaq ja ga 'jqqa ja oas ua 'jngæjsgB jBgaj -nfuaAo glJijep g[A rua jepuxÁag raas ‘ranuira umugja j;já BqeA ge jij nssÁqejoqsguq JngeudoA jaq ipuBjs ga ge ‘jaq gípteq JJtA JU-JH „'BJO{g ut;aq go jaq gnjnqs geq ‘jngÁ upfg JiiJgB ge gifjjA Jaq uias geq ge“ ‘pq as raas ‘buubui umjdiJjsuiBS i njgaj Bjraeg BfqaAjnpua ge j;j BgjaA unq unra ‘jaA unq jsiqej go Bgæj ge unejjij ran naaA go unej i ja japj tUTBJJ tpUBJBJ.ITJJla B5[BJ gB uueq igeijso ‘uiBqgu;sjBjw BJjaq g[A jBjgiABgBjq ranjje gtp j g[A JBgaq; ‘um CggÁqB njsuurai iu;auubui eup[e ranuiq BpjeA íqqa js;gj;A geq ug; 'rangæjs -raiií>U[Ji[ umssaq j;pun [jæragjaA jiqiumfuiaqo OAS BlSgÁJJ ge jij jsæj gBiajJBgutílgAjj jjaqqg sjbuub ssjbui jjine ‘ra;aq -bjij Jn lunuuBgjnqs -jn bujoj Bo ranu;ajs -un;g gia UJ'tig jn lunra jnBJJJS ‘jBuUU'BJSIJBJBJBra BJBjsiara njsngæjj Jijja sjjaAjBra uias oas ‘eqjaA -ejsq ujbs jgajUBjarag Jeq jjutAag su;ssnq {puBg;a ge ‘ja jjjajgnq oegaq Bgajjepun TAq ja Bjjaq jnjjB Jtjqæjq tuu;s nuia ;qqa BgjaA JtBgginjg ngjora jrajq go ;gap ega njjou b geqoi BgjaA tqjoAq ran -jAp unra jeq ge ‘geq ja“ — ‘rau;u;aJJ» ; [gges ‘,,jjoq gijja-sjjiijssajQ ja Bgajae uubs tAq — ‘sraBqguisjEjYt BJJeq jjoq giA bjsb -gejjepun lAq jb jj;a“ 'qjojv. Áiojq g{A uejn gijijep jjoq £2 VNNVNHva Noasaa VNNVNHva Noasaa ot 26 LESBÓK BARNANNA LESBÓK BARNANNA 7 Þrettándi kafli í hættu staddir. Um kvöldið var mér fylgt til aðseturs Harald- ar Dubtoons. wan(ja kom og sótti mig. Ég sá, að hún hafði verið að gráta, t>ví kinnarnar voru tár- votar og grátbólgin aug- un. Mér féll allur ketill í eld, þegar ég kom inn og hitti foringja okkar í áköfum samræðum við einn krúnurakaða kufl- unginn. Fyrst datt mér í hug, að við hefðum gef- ist upp og nú væri verið að ræða uppgjafarskil- málana við óvinina. Kuflungurinn leit við og horfði á mig. Ég sá andlit hans óljóst í hálf- rokknu lampaljósinu og þekkti hann ekki. En samt fannst mér eitthvað kunnuglegt við rólegt og fast tililit hans. „Komdu nær, Pétur. Ætlarðu ekki að bjóða mig velkominn?“. Ég greip andann á lofti. „Valtýr!“ Valtýr Pim var þá kominn í hópinn til okkar. Hann klappaði ofan á nauðrakaðan kollinn á sér. „Krúnurakaður. Reif- ið af mér var nóg til að stoppa upp heila stólsetu. í alvöru talað“, hélt hann áfram og leit á Dubloon, „þá er þetta okkar eina úrræði. Við megum engan tíma missa. Ef vinur þinn er ennþá lifandi, munu þeir við fyrsta tækifæri færa hann til aftöku á hjólinu. Þú veizt, hvað það þýð- ir?“ Ég kinkaði þegjandi kalli. „Við þurfum að skýra áætlun okkar. fyrir þér. Ef til vill má segja að við leggjum út í hreina fífldirfsku. Ég mundi segja að horfurnar á, að ráðagerðin tækist, séu varla meiri en einn á móti fimmtíu. En ástand- ið eins og það er krefst fífldjarfra aðgerða og við verðum að horfast í augu við það að nú berj- umst við örvæntingar- fullri baráttu." Stóri, skeggjaði maður- inn sat álútur og bankaði lauslega í borðið með fingurgómunum. „Við höfum hætt öllu á eitt spil,“ sagði hann- stillilega. „Uppreisnin var bæld niður með miskunnarlausri hörku og við höfum goldið mi-kið afhroð. „Eins og sakir standa getum við ekki gert okk- ur vonir um að vinna þessa orustu í beinu stríði. Verðirnir hafa um- kringt Ondin. Það er að- eins ein leið til að sigra þá. Við verðum að ráð- ast að þeim í neðarvjarð- arstöðvunum. Ég starði á Valtý og skildi ennþá ekki vel, hvert hann var að fara. „Ef til vill hefi ég sagt þér, að ég er vél- fræðingur. Eftir að ég kom hingað endurskipu- lagði ég allt í aðalstöðv- um Foringjans og kom á miklum um-bótum. Loft ræsting og lýsing er eins og bezt gerðist í tækni tuttugustu og annarrar addar á því sviði.“ Hann þagnaði og benti mér að setjast hjá sér. Ég hlýddi. Haraldur Du- bloon horfði á mig og það var- sambland af hörku og hlýju í svip hans. Hvað var það, sem þeir ætluðu að biðja mig um að gera? „Pétur, vilt þú koma méð mér niður í neðan- jarðarstöðvar kuflung- anna? Ertu svo hugrakk- ur, að þú þorir að leggja líf þitt í mínar hendur?“ Eg hugsaði til Dicks og hikaði ekki. „Þú vilt að ég fari með þér? Auðvitað vil ég gera allt, sem í mínu valdi stend- ur til að frelsa Dick“. „Hlutverk okkar verð- ur að ráðast gegn sjálf- um höfuðstöðvum þeirra. Við þurfum á sterkum taugum og snarráðum huga að halda. Minnstu mistök munu kosta okk- ur lífið. Engar líkur eru til undankomu, ef við verðum teknir“. Ég horfði niður á borð- ið. Ég hafði tekið mína ákvörðun og iðraðist ekki, enda þótt hugsunin um það, sem framundan var ylli mér_ líkamlegrar vanlíðunar. Ég vona, að ég sé enginn heigull, en ég er ekki heldur nein h-etja, sem ekki kann að hræðast. „Hvenær förum við?”, spurði ég. „Um miðnætti. Ég veit um leið, sem við getum komizt eftir inn í borg- ina. Þegar þangað er komið megum við ekki gera neina tilraun til að leynast. Við verðum vit- anlega að dulbúast. Þetta fann til þreytu af göng- unni og slappleika vegna veikinda sinna, óskaði hann að til sín væri kom- inn fallegur íslenzkur smáhestur, og viti menn, varla hafði honum dottið þetta í hug, þegar klár- inn var þar kominn. Hann steig á bak, og ósksði að hann tæki sprettinn og áður en hann hafði slegið í, þaut hesturinn af stað. Albert hafði aldrei fyrr á hest- bak komið og hann hristist og skókst svo, að honum fannst hann ætla að slitna í sundur. Þá óskaði hann að verða þaulvanur knapi. Og það varð. Nú mundi hann. að heimili hans var ekki skemmtilegt. Af því að faðir hans var ekki í miklu áliti sem lögfræð- ingur komst hann illa af. Hann óskaði því, að hitta fjölskyldu sína í fogru og íburðarmiklu einbýlis húsi og auðvitað rættist sú ósk. En þegar heim kom í þessi miklu húsakynni, komst hann að raun um, að slátrarinn og bakar- inn og kaupmaðurinn voru orðnir þreyttir á að fá ekki reikninga sína greidda og neituðu að lána ineira. Það var því ekkert til að borða í fallega húsinu, og þótt fjölskyldan væri hissa á þessu breytta húsnæði, þá dugði það ekki til að sefa hungur hennar. Al- bert var ekki lengi að greiða úr því, hann ósk- aði bara, að allar skuldir föður hans væru greidd- ar og ríkulegur miðdegis verður fram reiddur í borðstofunni. Og allt var uppfyllt eins og hann óskaði. Okkur mundi varla endast ævin til að telja upp öll þau áevintýri, sem Alli lenti í, svo að ef þú þarft eitthvað annað að gera þetta árið, skul- um við sleppa því að rekja þau. Hann varð svo æfður í að óska sér, að hann gat óskað margs í einu og álfarnir urðu að vanrækja flesta aðra vinnu til þess að hafa undan við að þjóna hon- um. Álfameyjarnar voru meira að segja stundum of þreyttar til þess að dansa á ísnum á tungl- skinskvöldum. Það gat allt að einu komið fyrir, að Albert óskaði sér ein- hvers í draumi, eins og þegar hann var va'kandi. Alli hafði eitt fram yfir aðra stráka, sem óskuðu sér sælgætis og gosdrykkja. Þeir urðu veikir og engdust í kvöl sinni, þegar hann gat hinn rólegasti etið yfir sig og óskað sér á eftir að sleppa við alla maga- pínu. Væri honum bor- inn óvenju góður matur, óskaði hann sér óvenju góðrar matarlystar, þar til allt var upp étið og hann loks búinn að fá nóg. Hann óskaði sér jólin væru á hverjum degi, þar til hann varð leiður á þeim. Og hann hélt áfram að óska að hann ætti afmæli, þar til hann gat ekki hugsað tii afmælisveizlu án þess að finna til ógieði. Hann óskaði sér að kunna allt án bess

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.