Morgunblaðið - 24.12.1963, Qupperneq 7

UUÚngTA>t So ipUBRC[S So
JEJSpUI J9A UUUn>(i[OJ5IS
•jnguTj^í'ijpCus go jojs
SUIO B[JBA JBA UUBH gOS
pjp[B giA uinjoq jjoq
uu;jt[ buoas 'nuia i Jignq.
giA uinggos ‘„uuijijqs ja
uusq gBAq ua ÍÍ3M“
•juun[oq jn jn Buipuoq
ojp uusq jBgaq ‘jngngpjq
SBupp iggBS ‘„tuuipusq i
uuBq gaui JO gg“ 'uinuoq
igaeu SBUop uó JngB jn
lödííjs uuBq ja ‘uuijjoq
Bdijg gB tjjb ga ua ‘Eun
-[oq i uui BUipuoq gaui
joj sBupp gB ‘uinqJOA jn
qqo goui SiuuBq uinjdiqs
SÍA uingpjs giA uios
‘luunjnq i uBjn n;oq B[jt[
-Bp b ijuaq go bjb^b gaui
SBUop iggBS ‘„Bujaq jo
UUBjj“ 'susq [ij uioq gs
jBgaq ‘go igjnds „juuijn
jjoq J3 JBAJJ" 'JBSBUgf PJ
dofjq go jnjæj b qqojs gg
•Buijsnsj ipuXjq go SBUgf
TggBS ‘„njoq i iki gisjqs
uunji 'uinuoq bu uin
-tuqs giA iW9ftí npuioji
‘Bf aan jiaj So gð [gSBs
„ÍBUJBq jnjjoq [[iji[ j^
íjjbs gsq ja i[3-9N“
•njjnq uias ‘BJjiaq gfejs i
„1[IS“ Au BgiOA gB UJjnq
pq go íuuiqod B JJO IgB
[joq usijq sisæjqp gB iAq
‘uinui[[od i iuun[oj buáj
jjo nu np[iA jsqqo ui[is
UJoq ug 'ijæ jga[siuiA ge
guBq uiiaq uinjBg go ‘B[q
JBq JBA UI3S ‘I[0d UU[JI[Bp
i ‘uingBu g[A ui&s ‘nsq
g[A uinjfi jnpjoq ‘nsq
Bdajp gB ssaq iij iqqa
'UItaq BU gB BUÁ3J go
JBq BpUÁS U[[ISUJOq Bfs
gB [TJ nuisæj gB JngTU
jjo uinjuj g[A '[jSua [JB
sBugf go ‘jba Bjjeq JBgsq
‘BJB X3S Uin gBAqjJIB
jba §a 'jBq nxn uies ui
uipiq úáaqej Bgoqs gB [ij
UUBpUOJBIUq UBJO JIJAJ
buboui i ddn gsqqBj [gjeq
go nu[sæj i uqtsujoq
g[A BjAajq gB uuqagddn
uu[gjo jba sBupp unqqo
Bfq Bui[9q [uunjq-Bfsua
Bfq nujsæj i njsujoq
Bg[9A gB UUIJBq uinuuo
JBA ga UISS JBq ‘UIUI [IJ
Bjjaq [gB[[Bq uias uu[ui
Jlggjq SBUOf JBA gB<J
•„ngEfs go jjofu npuiox
'jnjjoq nijji doqsp eq ua
BUJ9H ifouoM ‘oqs ‘[3JSt“
„NNWnilOVl’’
• •
UOSSDUOf ‘fsj UOf
UUBUl UJ3AI|jaS BÍQ3IS qb U?19Í Biuoq uingBjg
'UUBUl UJt3AI|J3S T3SS3[q So UI[Of BUI05[ UIUgBJa
*[ids So uis i[J3>[ gaui ui[of euioq uingnjg
*[Á So buis n[Jiq gaui uqof nuioq uingBja
:[[q iaiJ uinfSuiís So BUUB[of [i[ giA uinqqo^q nM
•[[ojq So qí9jnp[nq au n[A‘j^ uin iqqa uinsSnq ‘i3M
•[i[ pjp[B nJOA nncj ‘jnSSojqs uunq So B[Ájr> So
[ia i [[[B jnSuaS gBtJ ‘jsBfg3[S giA uinpiqs i\t[ So
•jba jnSuiunqpj nBt[ uin ubSbs gB ‘bjia ji[[b
‘jBd uuiSua [SBjjo nu n[Áj<[) So SSojqg So qojj iaí[
‘uiisq BqqBjq iqæs So luioq B[Ájo g« Bjoq 3U
uiistf goui ujoq BgíBjq gB jbuibjj uinSua jSBuddaq gBq
euio^ ge ni Q^ls 3^ utreif
2p£öt£< oa-s 'UUiíS uut^iq^ [oq
BXureS f igBJXSixq í>io uub
i jos
„jsuBq luuinoq i buubj^Cc^
^i|tfLjöue UaiL buiui bun
-jjULiA^nB e^Jiq gB
UUIiyq J0 #0 JBxOCf ‘l[JUBj.q
j=ÍO LUU[I0q J0UI &B BgJ0A
uueq [tiqs Jiqqq^qBf
^ufeqqqeq £»o UB[0esuiA
j3'iS BJ05 gB BUA0J gB
suiagB uueq J0 [[IA
*uíjuu[ JiJAj iuun[JAqs gB
uut uueq bláj gB Jiunq
bjoa iqq0 qnqis Jiu.rejmq
-S[ojquui ye [sjo^ ól-önj
suita ubuub uin ;jAaq etuq
uan>[5íöu g[cf g[}BH“ :[gB
-jpItTLu go [uu[s tuu[a b<[
-uua BUBq sb[ iggoj, 'uui
-I*ai HUÁJ SJJBfS BðgDJ
jlj unsiA BjsBgis issa<j
•„[OUI JJIUl B J[JÁ
UUBI[ BUUIA go Bqiajgn
-juaq g[A unnuoq jsouuÁq
gB UBUIBg BfqÁq iputlJUI
jajj[ 'unuqoq [jujbIbuubs
uSeg ‘idæ[g BSÁjddn gB
g[A gojsgB iqjpj angÁq
gio njsuÁaj Bj3j[ui BjBq
gB JnjÁjq uubjj 'iujBU
gB Áauaau tggoj ‘jmgBui
njgajgpjiuÁaj TpuBjaAJJÁj
inq nurauaagBu i jaq gB
‘lumjoj gB uuijnguijæra
-Buofjjira iggBS ‘„jsjiqs
ja]/\[ 'gijojs uiiaq buj
iaæA ramgia ujgja Bjjjaq
gB ‘BfjiA jiujBjofq npunra
TiJJja gB ‘B UIBJJ BUÁS
go as BJJiaq JngBuqjaA
jngajnqsraiaq n s j a a q
‘um BUBjofq BjæjuuBS gB
rainqpJ gara Bgia uuara
-njgajgpjiuÁaj go jeupfq
-njgajgpq; 'ngajjojq urn
-u[q JiJÁj rain jgja bjbj gB
uuBq jnjaj [jora b jjaAq
•[qjaA gB naa jiugBjs
uias ‘ranjofq gB Bjofjjis
gB Tjjæ TJJ5J3 gB SO 'gTJBJ
ejojqsjoJquui gara as bjq
jo gB anjaj uubh 'BuuBra
-njaajgpjraÁaj ojgjajgB
sio Bunjöajgpj uin jraB
-goqs ujgia jbujs jn
joq ra'Bqjra[sjBjV\. bjj3h“
:Bura;aag yara raeJjB
jjaq go glgBjq x uueq j[aj
jujjiy *„subjj{a uu;gjo je
ga Bga ‘BiraAajp gs gira
J3 JJOAq gEUUv“ 'SIS UB
-jjbjs uueq igjnds ‘„isuja
g b u u B jjAaq jnqqou
jnj8H“ 'BgUIJdS gB C0AJB
jba u«.3H 'uueqqíjj ran
igesoj uBfæds iácOx
'»J'n
-ssÁq j;jáj uuijag g;j;i
jnpjaq ja ga 'jqqa ja
oas ua 'jngæjsgB jBgaj
-nfuaAo glJijep g[A rua
jepuxÁag raas ‘ranuira
umugja j;já BqeA ge jij
nssÁqejoqsguq JngeudoA
jaq ipuBjs ga ge ‘jaq
gípteq JJtA JU-JH „'BJO{g
ut;aq go jaq gnjnqs
geq ‘jngÁ upfg JiiJgB
ge gifjjA Jaq uias geq
ge“ ‘pq as raas ‘buubui
umjdiJjsuiBS i njgaj Bjraeg
BfqaAjnpua ge j;j BgjaA
unq unra ‘jaA unq jsiqej
go Bgæj ge unejjij ran
naaA go unej i ja japj
tUTBJJ
tpUBJBJ.ITJJla B5[BJ gB
uueq igeijso ‘uiBqgu;sjBjw
BJjaq g[A jBjgiABgBjq
ranjje gtp j g[A JBgaq;
‘um
CggÁqB njsuurai iu;auubui
eup[e ranuiq BpjeA íqqa
js;gj;A geq ug; 'rangæjs
-raiií>U[Ji[ umssaq j;pun
[jæragjaA jiqiumfuiaqo
OAS BlSgÁJJ ge jij jsæj
gBiajJBgutílgAjj jjaqqg
sjbuub ssjbui jjine ‘ra;aq
-bjij Jn lunuuBgjnqs
-jn bujoj Bo ranu;ajs
-un;g gia UJ'tig jn lunra
jnBJJJS ‘jBuUU'BJSIJBJBJBra
BJBjsiara njsngæjj Jijja
sjjaAjBra uias oas ‘eqjaA
-ejsq ujbs jgajUBjarag Jeq
jjutAag su;ssnq {puBg;a
ge ‘ja jjjajgnq oegaq
Bgajjepun TAq ja Bjjaq
jnjjB Jtjqæjq tuu;s nuia
;qqa BgjaA JtBgginjg ngjora
jrajq go ;gap ega njjou
b geqoi BgjaA tqjoAq ran
-jAp unra jeq ge ‘geq ja“
— ‘rau;u;aJJ» ; [gges ‘,,jjoq
gijja-sjjiijssajQ ja Bgajae
uubs tAq — ‘sraBqguisjEjYt
BJJeq jjoq giA bjsb
-gejjepun lAq jb jj;a“
'qjojv. Áiojq
g{A uejn gijijep jjoq
£2
VNNVNHva Noasaa
VNNVNHva Noasaa
ot
26
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
Þrettándi kafli
í hættu staddir.
Um kvöldið var mér
fylgt til aðseturs Harald-
ar Dubtoons. wan(ja kom
og sótti mig. Ég sá, að
hún hafði verið að gráta,
t>ví kinnarnar voru tár-
votar og grátbólgin aug-
un.
Mér féll allur ketill í
eld, þegar ég kom inn og
hitti foringja okkar í
áköfum samræðum við
einn krúnurakaða kufl-
unginn. Fyrst datt mér í
hug, að við hefðum gef-
ist upp og nú væri verið
að ræða uppgjafarskil-
málana við óvinina.
Kuflungurinn leit við
og horfði á mig. Ég sá
andlit hans óljóst í hálf-
rokknu lampaljósinu og
þekkti hann ekki. En
samt fannst mér eitthvað
kunnuglegt við rólegt og
fast tililit hans.
„Komdu nær, Pétur.
Ætlarðu ekki að bjóða
mig velkominn?“.
Ég greip andann á
lofti. „Valtýr!“ Valtýr
Pim var þá kominn í
hópinn til okkar.
Hann klappaði ofan á
nauðrakaðan kollinn á
sér. „Krúnurakaður. Reif-
ið af mér var nóg til að
stoppa upp heila stólsetu.
í alvöru talað“, hélt
hann áfram og leit á
Dubloon, „þá er þetta
okkar eina úrræði. Við
megum engan tíma missa.
Ef vinur þinn er ennþá
lifandi, munu þeir við
fyrsta tækifæri færa
hann til aftöku á hjólinu.
Þú veizt, hvað það þýð-
ir?“
Ég kinkaði þegjandi
kalli.
„Við þurfum að skýra
áætlun okkar. fyrir þér.
Ef til vill má segja að
við leggjum út í hreina
fífldirfsku. Ég mundi
segja að horfurnar á, að
ráðagerðin tækist, séu
varla meiri en einn á
móti fimmtíu. En ástand-
ið eins og það er krefst
fífldjarfra aðgerða og
við verðum að horfast í
augu við það að nú berj-
umst við örvæntingar-
fullri baráttu."
Stóri, skeggjaði maður-
inn sat álútur og bankaði
lauslega í borðið með
fingurgómunum.
„Við höfum hætt öllu
á eitt spil,“ sagði hann-
stillilega. „Uppreisnin
var bæld niður með
miskunnarlausri hörku
og við höfum goldið
mi-kið afhroð.
„Eins og sakir standa
getum við ekki gert okk-
ur vonir um að vinna
þessa orustu í beinu
stríði. Verðirnir hafa um-
kringt Ondin. Það er að-
eins ein leið til að sigra
þá. Við verðum að ráð-
ast að þeim í neðarvjarð-
arstöðvunum.
Ég starði á Valtý og
skildi ennþá ekki vel,
hvert hann var að fara.
„Ef til vill hefi ég
sagt þér, að ég er vél-
fræðingur. Eftir að ég
kom hingað endurskipu-
lagði ég allt í aðalstöðv-
um Foringjans og kom
á miklum um-bótum. Loft
ræsting og lýsing er eins
og bezt gerðist í tækni
tuttugustu og annarrar
addar á því sviði.“
Hann þagnaði og benti
mér að setjast hjá sér.
Ég hlýddi. Haraldur Du-
bloon horfði á mig og
það var- sambland af
hörku og hlýju í svip
hans. Hvað var það, sem
þeir ætluðu að biðja mig
um að gera?
„Pétur, vilt þú koma
méð mér niður í neðan-
jarðarstöðvar kuflung-
anna? Ertu svo hugrakk-
ur, að þú þorir að leggja
líf þitt í mínar hendur?“
Eg hugsaði til Dicks
og hikaði ekki. „Þú vilt
að ég fari með þér?
Auðvitað vil ég gera allt,
sem í mínu valdi stend-
ur til að frelsa Dick“.
„Hlutverk okkar verð-
ur að ráðast gegn sjálf-
um höfuðstöðvum þeirra.
Við þurfum á sterkum
taugum og snarráðum
huga að halda. Minnstu
mistök munu kosta okk-
ur lífið. Engar líkur eru
til undankomu, ef við
verðum teknir“.
Ég horfði niður á borð-
ið. Ég hafði tekið mína
ákvörðun og iðraðist
ekki, enda þótt hugsunin
um það, sem framundan
var ylli mér_ líkamlegrar
vanlíðunar. Ég vona, að
ég sé enginn heigull, en
ég er ekki heldur nein
h-etja, sem ekki kann að
hræðast.
„Hvenær förum við?”,
spurði ég.
„Um miðnætti. Ég veit
um leið, sem við getum
komizt eftir inn í borg-
ina. Þegar þangað er
komið megum við ekki
gera neina tilraun til að
leynast. Við verðum vit-
anlega að dulbúast. Þetta
fann til þreytu af göng-
unni og slappleika vegna
veikinda sinna, óskaði
hann að til sín væri kom-
inn fallegur íslenzkur
smáhestur, og viti menn,
varla hafði honum dottið
þetta í hug, þegar klár-
inn var þar kominn.
Hann steig á bak, og
ósksði að hann tæki
sprettinn og áður en
hann hafði slegið í, þaut
hesturinn af stað. Albert
hafði aldrei fyrr á hest-
bak komið og hann
hristist og skókst svo, að
honum fannst hann ætla
að slitna í sundur. Þá
óskaði hann að verða
þaulvanur knapi. Og það
varð.
Nú mundi hann. að
heimili hans var ekki
skemmtilegt. Af því að
faðir hans var ekki í
miklu áliti sem lögfræð-
ingur komst hann illa af.
Hann óskaði því, að hitta
fjölskyldu sína í fogru
og íburðarmiklu einbýlis
húsi og auðvitað rættist
sú ósk.
En þegar heim kom í
þessi miklu húsakynni,
komst hann að raun um,
að slátrarinn og bakar-
inn og kaupmaðurinn
voru orðnir þreyttir á að
fá ekki reikninga sína
greidda og neituðu að
lána ineira. Það var því
ekkert til að borða í
fallega húsinu, og þótt
fjölskyldan væri hissa
á þessu breytta húsnæði,
þá dugði það ekki til að
sefa hungur hennar. Al-
bert var ekki lengi að
greiða úr því, hann ósk-
aði bara, að allar skuldir
föður hans væru greidd-
ar og ríkulegur miðdegis
verður fram reiddur í
borðstofunni. Og allt var
uppfyllt eins og hann
óskaði.
Okkur mundi varla
endast ævin til að telja
upp öll þau áevintýri, sem
Alli lenti í, svo að ef
þú þarft eitthvað annað
að gera þetta árið, skul-
um við sleppa því að
rekja þau. Hann varð
svo æfður í að óska sér,
að hann gat óskað margs
í einu og álfarnir urðu að
vanrækja flesta aðra
vinnu til þess að hafa
undan við að þjóna hon-
um. Álfameyjarnar voru
meira að segja stundum
of þreyttar til þess að
dansa á ísnum á tungl-
skinskvöldum. Það gat
allt að einu komið fyrir,
að Albert óskaði sér ein-
hvers í draumi, eins og
þegar hann var va'kandi.
Alli hafði eitt fram
yfir aðra stráka, sem
óskuðu sér sælgætis og
gosdrykkja. Þeir urðu
veikir og engdust í kvöl
sinni, þegar hann gat
hinn rólegasti etið yfir
sig og óskað sér á eftir
að sleppa við alla maga-
pínu. Væri honum bor-
inn óvenju góður matur,
óskaði hann sér óvenju
góðrar matarlystar, þar
til allt var upp étið og
hann loks búinn að fá
nóg.
Hann óskaði sér
jólin væru á hverjum
degi, þar til hann varð
leiður á þeim. Og hann
hélt áfram að óska að
hann ætti afmæli, þar til
hann gat ekki hugsað tii
afmælisveizlu án þess að
finna til ógieði.
Hann óskaði sér að
kunna allt án bess