Morgunblaðið - 02.09.1964, Blaðsíða 24

24
MORGUN BLAÐIÐ
Miðvikudagur 2. sept. 1964
HERMIIMA BLACK:
Eitur og ást
— Það er of stórt handa þeim.
Og auk þess fer Philip héðan und
ireins og hann hefur lokið greftr
inum. Ég þori að veðja um að
Sandra togar hann með sér til
Englands og sér um að hann
verði þar kyrr. Hvernig lízt þér
annars á hana-
— Hún er mjög glæsileg.
— Ég játa það. En að því
slepptu finnst þér ég ekki hafa
rétt fyrir mér
— Rétt fyrir þér — í hverju?
— Láttu ekki eins og þú skilj-
ir ekki hvað ég meina! Hún gift-
ist Philip vegna peninganna.
Eins og þú veizt á hann nóg af
peningum. Annerlysfólkið lapti
dauðann úr skel. Húsið þeirra
var veðsett upp í rjáfur. Og ef
eitthvað var afgangs þá átti rík-
ið það. feau urðu að flæmast úr
íbúðinni í London. Og Sandra
hatar fátæktina, hatar að eiga
heima uppi í sveit. Og þó hún
sé skrautgripur hafði enginn
nógu ríkur beðið hennar. Hún er
orðin tuttugu og sjö ára, og ég
býst við að henni hafi verið farið
að volgna undir uggunum. Hún
er þannig, að menn geta orðið
hrifnir af henni í svipinn, en
aldrei til lengdar. Hún komst
svo langt að trúlofast Miles Vern
on, en fjölskylda hans var mjög
mótfallin því. Hún um það — en
svo féll hann í stríðinu.
— Það var þungbært fyrir
hana — ef henni hefur þótt vænt
um hann.
— Ég efast mikið um það. Vesl
ings drengurinn, ég hugsa að
hann megi vera glaður, að
sleppa. Hún hefði gert honum
helvíti heitt . . . Þú veizt að
ég er engin ótukt, Blake, hélt
hún áfram. — Mér þykir vænt
um geðslegar, hispurslausar stúlk
ur, og ég hefði getað gert ýmis-
legt fyrir Söndru. En hún hafði
blátt áfram andstyggð á mér.
Hver veit nema hún hafi verið
enn ólmari_ í að ná í Philip
þessvegna. Ég vona að hún fari
að stillast úr þessu, ,svo að Phil-
ip fái eitthvað í aðra hönd fyrir
alla peningana, sem hann eys í
hana. En ég treysti henni ekki
. . . Jæja, nú sklum við ekki tala
meira um Söndru í kvöld — ég
vona bara að hún fari ekki að
bera í þig víurnar.
— Þú ert að slá mér gullhamra,
frænka. Ég held sannast að segja
að ég sé alls ekki eftir hennar
smekk, sagði hann. — Og hún er
ekki eftir mínum smekk heldur,
og jafnvel þó ég girntist giftar
konur, verður þú að muna að
Philip er vinur minn.
Frú Glenister kinkaði kolli og
hellti cherry-brandy á glösin.
— Og hvað segirðu mér af
sjálfum þér? spurði hún. — Mér
þykir afar vænt að þú skyld-
ir koma, en mér fellur ekki
þetta með hestastrákinn, sem
þeir drápu. Ég er líklega farin að
gamlast.
17
— Maður hefur sízt gaman af
þannig atburðum — hvort maður
er ungur eða gamall, svaraði
hann. — En ég hefði gaman af að
þú segðir mér nánar frá þessu.
— Ég veit fátt um það að segja
— annað en það, að pilturinn
var einu sinni hjá Simoni Zenou
pous. Það vitnaðist í morgun, —
ég frétti það núna um nónið.
— Þú ert að gefa í skyn
að . . . ?
— Eins og þú veizt trúi ég
þeim hrappi til alls. En samt
held ég nú ekki að Zenoupous
hafi myrt hann sjálfur.
Blake horfði hugsandi á ösk-
una á vindlingnum sínum, en frú
Glenister gat ekki ráðið neitt af
svip hans.
— Annars var það eitt enn,
sem ég vildi segja um Söndru,
sagði hún eftir dálitla þögn. —
Ég er viss um að ung og geðs-
leg stúlka eins og Corinna, vek-
ur allt það sem verst er í henni.
Og ég er staðráðin í að láta barn
ið ekki verða fyrir hnjaski.
— Philip sér vafalaust um það,
sagði Blake.
— Það fer fyrir ofan garð og
neðan hjá Philip. Skyldi hún
ekki vera — flækt í eitthvað í
Englandi?
Hann hló hátt: — Hvernig
ætti ég að vita það, góða frænka?
— Hún gæti hafa trúað þér fyr
ir því.
— Hún þekkir mig varla.
— En hún bjargaði þó lífi
þínu.
— . . . og þess minnist ég með
þakklæti. En þar fyrir hef ég
ekki leyfi til að ræða einkamál
hennar.
— Þú ert talsvert eldri en hún,
sagði frú Glenister dálítið neyð
arlega. — Þú getur haft — áhuga
fyrir henni, eins og eldri bróð-
ir. Ef þetta væri Kairó eða Lux
or — sérstaklega ef þeir staðir
væru eins og þeir voru áður —
væri vandalítið að ná í verulega
traustan og góðan mann handa
henni.
— Aldnei geturðu hætt að
vera giftingamiðlari!
— Er nokkuð út á það að setja?
Allar vænar stúlkur þurfa góð-
an mann . . . Hún leit hvasst á
hann. — Annars finnst mér mál
til komið að þú farir að eignast
konu, Blake!
— Hættu nú að bulla, frænka,
sagði hann.
— Það sem ég sagði um vænar
stúlkur gildir líka góða unga
menn. Það er ekki gott að mað-
urinn sé einsamall, stendur þar.
— Það var sú kenning sem olli
öllu uppistandinu í aldingarðin
um Eden, sagði Blake og hló. —
Ég ætla að aðvara þig í eitt skipti
fyrir öll, frænka: Ég strýk héð-
an ef þú ætlar að fara að kuðla
mér í hjónaband . . . Hann stóð
upp: — Nú verð ég að skrifa
nokkur bréf, og það er mál til
komið að þú farir að sofa. Svo að
nú býð ég þér góða nótt.
Hún tók í höndina á honum og
leit á hann angurblíðum augum.
— Mér er alvara, Blake. Ég
vildi óska að þú færir að giftast.
— Það verður ekki við þig átt,
frænka. Slepptu öillu þesskonar,
að því er mig snertir. Ég ætla
mér alls ekki að fara að njóta
heimilsfriðarins, sem þú kallar.
Og ég held að ég hafi sagt þér
það áður, að mér dytti aldrei í
hug að bjóða nokkurri stúlku að
taka þátt í mínum ævikjörum,
hversu mikil „vérnd“ henni væri
í því, svo að ég noti þin eigin
orð.
— Ætli það fari samt ekki svo,
sagði hún. — Það fer alltaf svo
á endanum.
Það var gagnslaust að reiðast
Josephine frænku .Hann brosti
aftur þegar hann fór, frá henni.
En hann skrifaði ekki bréfin
strax, þó að hann segði það satt
að hann vildi hafa þau tilbúin
handa manninum, sem átti að
koma á hverjum morgni og vitja
um þau bréf og skilaboð, sem
Blake þurfti að koma frá sér.
Blake afréð að fara út meðan
hann væri að ljúka við vindling-
inn. Hann fór út á svalirnar og
labbaði hægt fram og aftur.
Fyrst fór hann að hugsa um
þennan arabadreng, sem hafði
verið drepinn. Líklega . hafði
þetta orðið upp úr orðasennu —
eða ef til vill hafði hann verið
drepinn af slysni. Hinsvegar var
oft hægt að búa til keðju, ef
maður hafði nægilega marga
hlekki.
Hann afréð að hugsa um eitt-
hvað skemmtilegra, og minntist
nú þess, að hann ætlaði að fara
á hestbak með Corinnu í fyrra-
málið. Hún var mjög heillandi og
einstaklega falleg stúlka. En það
kom ekki þessu bulli Josephine
frænku við. Lífið var of ann-
ríkt og ótryggt til þess að hann
gæti leyft sér að flækjast í þess-
konar.
Hann horfði yfir garðinn og
minntist orða frú Glenister: —
Þú ert talsvert eldri en hún. En
ekki var hann þó neinn Metúsa-
lem . . . Hve gömul skyldi
— Ég hef einmitt mann handa yður. Mjög gæöalegan og næf>
sýnan.
Corinna vera? Tuttugu og eins?
Kannske tuttugu og tveggja.
Ekki nema 7—8 ára aldursmun-
ur, og það var alls ekki mikið . . .
Hann fleygði vindlingsstúfn-
um.
Hvað gengur eiginlega að mér?
hugsaði hann með sér.
Var það rósa-anganin? Eg-
ypzka tunglið, sem speglaðist í
Níl? Stjörnusveimurinn á flauels
bláum himninum?
Josephina frænka getur verið
dálítið þreytandi stundum, sagði
hann við sjálfan sig. Hún skraf-
ar of mikið . . .
Corinna fór svo snemma á fæt
ur að hún borðaði morgunmat-
inn með Lediard prófessor. Þau
höfðu verið að Vinna saman í
gærkvöldi, og nú átti hún að vél
rita og raða niður öllum minnis
greinunum að fyrsta kaflanum í
bókinni hans. Og svo ætlaði hann
að lesa henni fyrir framhaldið.
Philip Lediard hafði alls ekki
fallið vel við að Corinna ætti
að borða kvöldverðinn ein, eftir
leiðis. Hún hafði fullvissað hann
um að hún vildi það fremur, en
samt fór hann að tala um þetta
við Söndru.
— Hún vill helzt hafa það
svona, góði, sagði Sandra. —
Hún þykist kannske frjálsari ef
hún þarf ekki að borða með okk-
ur að staðaldri. Hún les einhver
ósköp, er það ekki?
— Jú, hún gerir það líklega,
sagði prófessorinn, sem enn efað-
ist um að þessu væri svona varið.
— En þetta er ung stúlka, og ég
er hræddur um að henni finnist
hún vera einmana. Þú fyllir oft
húsið af ungu fólki, eins og sjálf
sagt er. Það gæti verið gaman fyr
ir hana að . . .
En Sandra stóð á því fastar en
fótunum að Corinna hefði ósk-
að að hafa þetta svona. En hún
skyldi bjóða henni að koma nið-
ur hvenær sem hún óskaði þess.
Prófessorinn var ekki ánægð-
ur enn og minntist á þetta yfir
morgunverðinum: — Ég kann
alls ekki við að þér sitjið einar
á hverju einasta kvöldi, Corinna.
KALLI KUREKI

Teiknari; J. MORA
— Hefur einhver ykkar rekizt á
Flóka, Lalla eða Jónas?
— Ég ætla að skjóta þeim ref fyrir
rass og spila þá upp úr buxunum í
púkki!
— Púkk? Það er sko ekkert fútt í
L-
púkki, lambið mitt. Því ekki að taka
nokkra slagi af póker?
— Ja, hemm......Póker er nokkuð
viðamikið fyrirtæki fyrir mína
buddu.
— Með því að leggja nokkra aura
undir? Geturðu verið að fárast yfir
því? Og ef þú dettur í lukkupottinn,
gæti svo farið að þú ynnir til þess
sem svarar andvirði nýs söðuls!
— Jæja. . . Það væri reynandi.
Ég vona, að þér ímyndið yður
ekki að það sé einum of margt
ef við erum þrjú?
— Alls ekki, sagði hún.
— Því að þér vitið að við borS
um mjög sjáldan kvöldverð ein.
Hún — við — höfum nærri því
alltaf einhverja gesti.
— En ég vil helzt borða uppi,
sagði Corinna afdráttarlaust. —
Ég hef svo margt að hugsa á
kvöldin, — með því móti hef ég
frjálsari hendur á daginn. Að
minnsta kosti þangað til þér far
ið að lesa mér fyrir að staðaldrL
— Þér skuluð ráða því, sagði
hann. — En mig langar til að
þér komið upp í skálina til okk-
ar einhvern daginn.
— Það angrar mig, sagði hún.
Og svo lét hann þetta gott heita,
og sagði að sér þætti vænt um að
hún væri orðin vinurfrú Glen-
ister og ætlaði að koma á hest-
bak á hverjum degi. — Ég ætla
að fylgja yður til h'ennar, sagði
hann. — Þá get ég hitt Blake um
leið.
En Blake var þegar kominn á
leið til að sækja Corinnu, og þau
mættust miðja vegu milli hús-
anna.
— Jæja, loksins léztu verða úr
því að fá þér frí, sagði Blake.
— Ég vona að þú tollir hérna
dálitla stund.
— Það er ekki undir mér ein-
um komið, eins og þú veizt. En
líklega verð ég að koma og fara
fyrsta kastið. Það er bara verst
að hún Josephine frænka dekr-
ar of mikið við mig . . . Hún er
komin út í hesthús núna — ef
þú ætlar að hitta hana.
— Ég hitti hana þá ekki í dag,
því ég er orðinn of seinn fyrir.
Segðu henni að ég muni reyna
að hitta hana í kvöld. Og gáðu
vel að Corinnu fyrir mig, sagði
prófessorinn og fór.
Corinna varð einkennilega
feimin þegar hún var orðin ein
með Blake. Hún óskaði þess heitt
að hún hefði ekki þegið þessa
útreiðartúra.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
Iandi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allai. Eyjaf jörð
og víðar.
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Akureyri er Stef-
án Eiríksson.