Morgunblaðið - 28.07.1965, Qupperneq 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
r
Miðyfkudagur 28. júlí 1965
CEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Hann hefði getað gert þér
eitthver mein!
— Já en ég haíði skammbyss-
una mína með mér svo að hann
hefði hugsað sig um tvisvar.
-----Æ, Soffía, hvac á ég að
gera? agði Hubert.
— Ekkert, því að hér er ekkert
meira að gera. En nú fer ég að
verða of sein í kvöldverðinn.
Gleymdu ekki að brenna blaðið!
Hún smaug inn í herbergið sitt
og losnaði þannig við stamandi
þakkir og loforð hans, og þar eð
hann hitti hana ekki eina síðar
um kvöldið, fékk hann ekki taeki-
færi til að endurtaka þær. Hann
fór sjálfur í einhvert ^amkvæmi
en vinir hans urðu þess varir, að
hann var ekki í neinu samkvæmis
skapi. Sannast að segja voru allar
hugsanir hans á mestu ringulreið
og þrátt fyrir léttinn af að vera
laus við Goldhanger, var hann nú
með sektarkennd í staðinn. Að
hann skyldi standa í skuld við
Soffíu ( sem bara var kvenmað-
ur og yngri en hann sjálfur í
þokkabót), og að hún hafði ekkí
einungis greitt skuld hans heldur
farið sjálf í gren Goldhangers
kom honum til að skjálfa. Spilin
gátu ekki leitt huga hans frá
þessu og þegar h .nn kom heim
til sín, var hann engu nær lausn
málsins en þegax hann lagði af
stað að heiman, og eina heila
hugsunin í höfði hans varð sú,
að hann yrði að greiða frænku
sinni skuldina aftur með einhver-
um ráðum.
Hr. Rivenhall kom úr sveitinni
þennan dag og það á ekki sem
heppilegastri stundu. Jane Storid-
ge, sem Soffia hafði alveg gleymt
hve áirvökur var, hafði ekki ein-
asta uppgvötað að demanta-eyrna
lokkarnir voru horfnir frá hús-
móður hennar, heldur hafði gert
slíkt veður út af þessu hjá þjón-
ustufólkinu, að frú Ludstock ráðs
konan, hafði neyðzt til að tilkynn
frú Ombersley að enda þótt hún
vissi ekki, hvernig þetta þjónustu
fólk væri orðið nú á dögum, þá
væri hún viss um að engin stúlkn
anna ,sem hún hafði yfir að segja
hefði snert ’við gripunum og að
maður skyldi nú halda að her-
bergisþerna hefðarmeyjar gæti
gætt betur eigna húsmóður sinnar
En undir þessari ræðu hennar
kom Soffía sjálf inn, og sagði að
þær Cecilia ætluðu í búðir, og
hvort frúin hefði eitthvert erindi,
sem þær gætu rekið fyrir hana?
Erúin fagnaði henhi af mikilli
gleði, og spurði hana, hversvegna
hún hefði ekki sagt frá því, að
eyrnahringarnir væru horfnir.
Soffía hröikk ekki við, en ofur-
lítill roði færðist í kinnar hennar
og hún svaraði köld og róleg:
— Ég hef alls ekki tapað eyma-
hringunum mínum. H/að gengur
á?
— Æ, góða mín....þernan þín
segir, að eyrnahringirnir þínir
séu horfnir og það vildi ég þó
sízt af öllu!
— Soffía laut niður og kyssti
hana á kinnina. — Æ fyrirgefðu
mér Lizzie frænka! Þetta er allt
mér að kenna að því að ég var
svo vitlaus að gleyma að segja
Jane það. I>eir eru alls ekki
horfnir, heldur fór ég með þá í
viðgerð og ætlaði að láta hreinsa
þá um leið. Einn krókurinn var
dálítið bilaður! Mikið gaztu verið
vitlaus Jane að fara með þetta í
hennar náð án þess að tala við
mig fyrst!
38
— Hreinsa þá? sagði ungfrú
Storidge. — Eins og ég hafi ekki
farið með þá í hreinsun, þegar við
komum til London?
— Já, en mannstu ekki þarna
ballkvöldið, að ég var að tala um
að þeir væru orðnir svo gljáa’aus
ir? svaraði Soffía. — Farðu nú,
Jane hennar náð er búin að hafa
nógu mikið ónæði af þessu!
Hún hafði orðið þess vör, að
frændi hennar var að horfa á
hana og hún þurfti ekki annað en
líta snöggvast á hann til þess að
sjá, að augnaráðið var rannsak-
andi. Samt sagði hann ekkki neitt
og hún losaði sig við þernuna
sína, heyrði að frænka 'hennar
hafði ekkert’erindi handa henni
að reka svo að hún gekk út í
þeirri góðu trú að hr. Rivenhall
mundi ekki verða þess var ef de-
mantarnir héldu áfram að vera
fjarverandi. .
En daginn eftir, rétt þegar
hún var sezt við hádegisverðinn
með frú Ombersley, komu Cecilia
Hubert og hr. Rivenhall inn og
hann rétti henni lítinn böggul. —
Það eru eyrnahringimir þínir
frænka sagði hann stuttaralega.
Ég vona, að þú sjáir, að þeir hafa
verið hreinsaðir svo vel, að þú
megir vel við una.
í fyrsta sinn á ævinni var Soffía
alveg orðlaus. Sem betur fór
virtist hann ekki ætlast til neins
svars frá henni, því að hann sneri
fór að tala við móður sína, og
spyrja hana hvort hún \ .ldi vera
í Brighton eitthvað af sumrinu.
Frúin vísaði spurningunni til Soff
íu. Hún kunni ekkert vel við sig
í Brighton, en ríkisstjómin hafði
gert borgina að svo miklun, tízku
stað, að þangað mundi allt fina
fólkið hópast í júnímánuði, og ef
Soffía vildi, skyldi hún leigja sér
hús þar fyrri hluta sumarsins.
Cecilía, sem hafði sínar sér-
stöku ástæður til að vilja verða
kyrr í borginni, sagði: — Æ,
mamma, þú veizt, að þér líður
aldrei vel í Brighton! Við skul-
um ekki fara þangað! Mér finnst
ekkert vitlausara til en essi sam
kvæmi í hótelinu og svo ætlar
hitinn í herbergjunum alveg að
gera út af við mann!
Soffía var fljót að segja að sig
langaði ekkert á þennan stað ög
svo fór það sem eftir var mál-
tíðarinnar í að ræða um kosti Om
bersley-óðalsins sem sumarbústað
ar.
Þegar staðið var upp frá borð-
um sagði Lubert, sem hafði áður
gert margar tilraunir til að tala
við frænku sína í einrúmi, við
hana: — Eigum við að koma og
ganga svolítið í garðinu ^ffla
— Bráðum sagði hún. — Char-
les! Má ég tala við þig andartak
Hann leit á hana án þess að
brosa. — Þó það nú væri! Strax
ef þú vilt.
Frúin var ofurlítið his&a svip-
inn og Selina æpti upp. — Hæ,
leyndarmál! Ætlið þið nú að fara
að brugga eitthvað? Er það nokk-
uð skemmtilegt?
— O, það er svo sem ekkert
spennandi. H— Charles va. bara
að reka smáerindi fyrir -ig.
Hún fór með honum inn í bóka
stofuna. Hún var aldrei vön að
hafa miklar umbúðir um það,
sem hún ætlaði að segja, og sagði
því formálalaust: — — Þú vilt
kannski segja mér hvað þetta á
að þýða? Hvernig vissirðu, að ég
hafði selt eyrnahringina mína og
hversvegna hefurðu......—lega....
keypt þá aftur?
Ég keypti þá aftur vegna þess
að ég get ekki hu að mér nema
tvær ástæður til þess að þú færir
að selja þá.
Og hverjar gætu þær verið,
Charles frændi?
— Mér hefur aldrei leyfzt ð
sjá reikningana fyrir ballið þitt
en ég hef nokkra reynslu á því
sviði, og ég get farið nokkuð
nærri um kostnaðinn. Ef það er
ástæðan þín þarftu engar útskýr
ingar frá mér. Ég var þessu til-
tæki andvígur frá fyrstu byrjun.
— Góði Charles, ég hef fjöld-
ann allan af útgjöldum, sem þú
hefur enga hugmynd um. Þetta
er eins og hver önnur vitleysa
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Sími 22-4-80
Laugavegur ehi
Bergþórugata
Óðinsgata
Hátún
Tjarnargata
hjá þér.
— Ég held ekki, að þú hafir
nein útgjöld, sem faðir þinn
mundi ekki fús að greiða.
Hún þagði stundarkorn. Því
næst sagði hún: — Þú hefur enn
ekki sagt mér hina ástæðuna,
sem þér datt í hug.
Hann leit á hana og hleypti
brúnum. — Ég er hræddur um,
að þú hafir verið að lána Hubert
þessa peninga.
— Guð minn góður! Láttu þér
ekki detta það í hug. Til hvers
ætti ég að vera að því?
— Ég vona, að þú hafir ekki
gert það. Þessi bjáni var í New-
market með einhverjum drjólum,
sem ég vildi sjá í því neðsta.
Tapaði hann miklu þar?
— Það mundi hann áreiðan-
lega segja þér fremur en mér, ef
svo væri.
Hann gekk að skrifborðinu
sínu, eins og utan við sig og fór.
að laga tii einhver blöð, sem þar
lágu. — Það gæti hugsazt, að
hann hefði ekki þorað það, sagði
hann, og leit upp. — Var þetta
svona?
— Ég þarfnaðist peninganna
til nokkurs, sem ég vil ckki segja
þwi-, svaraði hún. — Ég verð að
benda þér á það, Charics, að þú
hefur enn ekki svarað hinni
spurningunni minni. Hvernig
gaztu þér til, að ég hefði selt
hringana?
— Það var engin tilgáta. Ég
vissi það.
— Hvernig það? Ekki hefurðu
falið þig inni í búðinni?
— Nei, það gerði ég ekki. En
ég kom við í gær hjá ungfrú
Wraxton. Hann hikaði og leit
aftur á frænku sína. — Þú verð-
ur að skilja það, að ungfrú Wrax
ton taldi það skyldu sína að
segja mér, að hún héldi þig eiga
í einhverjum vandræðum. Hún
var inni hjá Rundell & Bridge
með móður sinni, frú Brinklow,
þegar þú varst að gera þessi
kaup. Það virðist svo sem Bridge
hafi ekki lokað dyrunum al-
mennilega. Ungfrú Wraxton
þekkti röddina þína og gat ekki
annað en heyrt nokkuð af við-
tali þínu við Bridge.
Hönd hennar, sem hvíldi á stól
bakinu, krepptist, en linaði aft-
ur á takinu. Svo sagði hún, og
i röddinni vottaði ekki fyrir til-
finningasemi: — — Hún gerir
það ekki endasleppt með um-
hyggjuna sína, hún ungfrú Wrax
ton. Fallega *gert af henni að
hugsa svona mikið um minn
hag. Líklega hefur það verið hæ-
verskan hennar, sem bannaði
henni að nefna þetta við mig
fremur en þig?
Hann roðnaði. — Þú verður að
muna, að ég er trúlofaður ungfrú
Wraxton. Og eins og á stóð, taldi
hún það skyldu sína að nefna
þetta við mig. Hún þóttist ekki
vera þér nógu kunnug til að fara
að tala um það við þig sjálfa, og
biðja um skýringu.
— Það er ekki nema satt.
Hvorugt ykkar, kæri frændi, er í
þannig vináttusambandi við þig.
Og ef þú þyikist þuifa að heimta
af mér skýringar á því, sem ég
kann að segja eða gera, þá er
svarið það, að þú getur farið
fjandans til!
Hann brosti. — Kannski hefur
það verið eins gott, að Eugenia
fór ekki að ræða þetta mál við
þig, því að henni hefði ekki órð-
ið vel við að vera vísað til fjand
ans. Talarðu alltaf eins og hann
pabbi þinn, þegar þú stekkur
upp á nef þér, Soffía?
— Nei, ekki alltaf. En fyrir-
gefðu. En ég þoldi þetta bara
ekki.
— Sjálfsagt það, en ég hefði
ekki beðið þig um skýringu, ef
þú hefðir ekki beðið um þetta
viðtal. . .
— Þú hefðir ekki átt að taka
mark á ungfrú Wraxton. Og
hvað það snertir að fara að
kaupa aftur hringana mína, hef-
urðu komið mér í verstu beyglu.
Um leið og hún sagði þetta.
opnuðust dyrnar og Hubert kom
inn. Hann var náfölur, en mjög
einbeittur og sagði. — Afsakið
þið, en ég hef verið að bíða eftir
því í allan dag að geta talað við
þig Soffía...... og við Charles
líka. Þess vegna er ég hingað
kominn.
Hr. Rivenhall sagði ekkert, en
sendi honum bara kuldalegt
augnatillit, en Soffía sneri sér
við og rétti honum höndina. —
Já, korndu bara inn, Hubert,
sagði hún Sg brosti til hans.
í í í
ThE TWO K/LLEZS WEREEAÚH &VEMA
'CAMEZA'CASE. THEYMB&E TDLPOVE
HELP A Smo<e bomb. the othep an
EYPLO&IVE. THEY WEPE TOESCAPE
L//VPEB COVEP OF THE &MOKE. . .
fHE CAPTUEEP
BULQAPlAN TELL&of
THE PLOT TO K/LL
BONP
Hinn handtekni Búlgari skýrir frá
•prengjutilræðinu. — Morðingjarnir
Eftir IAN FLEMING
'Mf* Hl • • • HE UVEP TO SAMBLlX
AS OPPEPEO. . . ’l
.. . Bur THEY WEPE PuPEP. POUCE
EXAMIHATION OF THE FPASMENTS
SHOWEP BOTH CASES WEPE EXPLOS/VE.
THE K/LL EPS WEPE TO P/E MTH
BOHP... BUT BOHP P/P HOTP/E. .
tveir höfðu báðir fengið sitt hvort
myndavélahulstrið og verið sagt að í
öðru þeirra væri reyksprengja en í
hinu venjuleg sprengja. Svo áttu þeir
að komast undan í skjóli reyksins.
Bloðið hoslar
5
krónur
í Iausasölu