Morgunblaðið - 30.07.1965, Síða 20

20
MÖHGUNmAÐIÐ
r
Fðstinfagur 30. júlí 1965
CEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Hann skammaðist sín sýnilega
fyrir þetta, en hún sagði: — Þú
hefur nú svo margt annað á
þinni könnu að hugsa um. Og
karlmenn taka ekki eins vel eftir
öðru eins og þessu og konur
gera. En ég er fegin, að hann
skuli hafa sagt þér alla söguna.
En gerðu bara ekki ofmikið úr
henni, því að ég er alveg viss um,
að hann gætir sín framvegis, bet-
ur en hingað til.
— Ég held, að þetta sé rétt hjá
þér. Ég hélt áður, að hann væri
eins hvikull og........ jaeja, að
hann væri hvikull, en hann hef-
ur gefið mér ástæðu til að trúa,
að þar hafi mér skjátlast. En ég
veit enn ekki, hvemig þetta gekk
tii, Soffía. Hver rak þetta erindi
fyrir þig?
— Svo sannarlega enginn!
flýtti hún sér að fullvissa hann.
Ég athugaði málið vandlega frá
öllum hliðum, og enda þótt mér
dytti aðeins í hug fyrst, að tala
við lögfræðinginn hans pabba,
þá sá ég strax, að það yrði ekki
til neins. Ég gat ekki leitað til
neins, nema koma um leið upp
um hluta Huberts í málinu, og
því tók ég það í eigin hendur.
— Ekki geturðu hafa farið
sjálf til þéssarar mannskepnu?
— Jú, það gerði ég einmitt.
Já, ég veit alveg, að það var
djarft og framhleypið af mér, en
ég bjóst ekki við, að neinn myndi
HÚSBYGGJENDUR!
MÚRARAR!
BEMIX leysir vandann.
IIÚSEIGENDUR!
BEMIX-tryggið
byggingar
yðar.
komast að því. Og ég vissi al-
veg, hvað þér mundi mislíka, ef
málefni Huberts kæmust út fyr-
ir fjölskylduna.
Hún sá, að hann horfði á hana
með sýnilegri vantrú og lyfti j
brúnum spyrjandi.
— Hubert hefur sagt mér nægi
lega mikið um Goldhanger, til
þess að ég viti hverskonar mann-
eskja hann er! sagði hann. —
Farðu ekki að segja mér, að hann
hafi sjálfviljugur afhent skulda-
bréfið og dýrmætt veð gegn
slyppum og snauðum höfuðstóln-
um.
40
STRANDBERG heiBdverzlun
Laugavegi 28, sími 16462, Reykjavík.
Útsölustaður:
HELGI MAGNÚSSON & CO, Hafnarstræti.
BEMIX
— Hún brosti. —- Nei, sjáifvilj
ugur var hann nú ekki. En hugs-
aðu þér bara, _ hvað hann hafði
veika aðstöðu. Hann hafði lánað
ófullveðja manni peninga, og lög- leiftruðu. — Jæja, ekki það?
um samkvæmt átti hann ekkert Bíddu andartak, ég skal verða
af þeim að fá aftur. Ég hugsa, að fljót.
hann hafi bara verið feginn að Hljn þaut £t ór stofunni, en
fá höfuðstólinn. Um leið og eg kom aftur eftir andartak> með
sagði ,að ég ætlaði að fara til sjjfurþuna skammbyssu í hend-
yfirvaldanna ^sem var nu skot inni — Jæja, trúirðu nú, Char-
út í bláinn hja mer — þa sa eg, ies,
að ég hafði hrætt hann. Góði
Charles, ég fæ bara ekki skilið
hvað Hubert hefur séð hjá svona
manngarmi, til að verða hrædd-
ur við. Hann er ekki annað en
grýla til að hræða börn með.
Hann horfði fast á hana og
Hann starði á vopnið. — Guð
minn góður! Hann rétti út hönd-
ina,eins og hann ætlaði að taka
byssuna, en hún hélt henni fastri.
— Gættu að! Hún er hlaðin!
Hann svaraði: — Lofðu mér
hleypti brúnum. — í>etta lætur að sjá hana. En Soffía svaraði
í eyrum eins og lygasaga, Soffía.
Eftir því sem ég heyri, er þetta
enginn löggiltur útlánari, heldur
útsmoginn glæpamaður. Viltu
segja mér, að hann hafi enga til-
raun gert til að fá vextina hjá
þér?
— Jú, auðvitað reyndi hann að
hræða mig til að greiða vextina,
eða gefa sér eyrnahringina mína
með perlunum í. En Hubert var
nú búinn að segja mér, hvers-
konar mann væri við að fást, svo
að ég var svo forsjál að hafa
skammbyssu með mér.
-— Hvað segirðu???
Hún varð hissa og lyfti brún-
um. — Skammbyssuna mína, end
urtok hún.
Hann varð svo steinhissa, að
hann vildi ekki trúa þessu. —
f>etta hlýtur að vera vitleysa.
Ég vildi, að þú vildir segja mér
satt frá þessu öilu. f>ú vilt von-
andi ekki fá mig til að trúa því,
að þú gangir með skammbyssu
á þér? Ég trúi því að minnsta
kosti ekki.
Hún stóð snöggt upp og augun
Blaðburðcarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Tjarnargata
Tómasarhagi
Sími 22-4-80

WBF—
JAMES BOND
— Pabbi! Nú máttu koma og draga mig upp aftur.
gagnrýnin á handaverk hans.
— Eigum við að hlaða hana aft-
ur, svo að ég geti sýnt þér, hvað
ég get?
Þau horfðu hvort á annað. Það
rann allt í einu upp fyrir hr.
Rivenhall, hvernig hann hafði
hegðað sér, og hann fór að
hiæja. — Þú ert hreinasti djöf-
ull, Soffía, sagði hann.
Soffía fór líka að hlæja, og
þegar dauðhræddur hópur fólks
kom þjótandi inn í stofuna, fann
það fóllk ekki annað en hlátur og
gaman. Frú Ombersley, ungfrú
Wraxton, Cecilia, Bromford lá-
varður, Hubert, einn þjónn og
tvær stofustúlkur, söfnuðust sam
an í dyrunum og bjuggust sýni-
lega við að finna eitthvað hræði-
legt, slys eða morð. — Ég gæti
myrt þig, Soffía, sagði hr. Riven-
hall.
— Það er ekki sanngjarnt.
Sagði ég þér kannski að gera
það? svaraði hún. — Góða Lizzie
frænka, vertu ekki svona hrædd.
Hann Charles var bara að sann-
færa sjálfan sig um, að skamm-
byssan mín væri í lagi.
En nú höfðu flestir tekið eftir
sprungunni í veggnum. Frú Omb
ersley greip í handlegginn á Hu-
bert, sér til stuðnings og and-
varpaði: — Ertu orðinn brjálað-
ur, Charles?
Hann leit hálf-skömmustuleg-
ur á skemmdina, sem hann hafði
valdið. — Já, líklega er ég orðinn
það. En það er hægt að gera við
þetta. Já, það er satt, Soffía, hún
setur virkilega til vinstri. Ég
vi'ldi gefa mikið til að sjá þig
skjóta úr henn. Það er verst, að
ég skuli ekki geta tekið þig með
mér í Skotfélagið.
— Á Soffía þessa byssu?
spurði Hubert, fullur áhuga. —•
Þú ert svei mér ekkert blávatn,
Soffía! En hvað kom þér til að
fara að skjóta úr henni hérna
inni, Charles? Þú ert væntan-
lega ekki orðinn brjálaður?
— Þetta hefur auðvitað verið
af slysni, sagði Bromford lávarð-
ur. — Maður með fullu viti, eins
og ég veit, að Rivenhall er, fer
ekki að hleypa af byssum þar
sem dömur eru viðstaddar. Kæra
ungfrú Stanton-Lacy, þér hljótið
að hafa orðið fyrir afskaplegu
taugaáfalli! Það getur ekki hjá
því farið. Gerið það fyrir mig
að hvíla yður stundarkorn.
einbeittlega: — Sir Horace sagði
mér að fara varlega með hana
og aldrei fá hana neinum öðrum
í hendur, sem ég væri ekki yiss
um, að kynni með hana að fara.
Hr. Rivenhall, sem var sjálfur
allgóð skytta, starði á hana. En
svo náðu tilfinningarnar, sem
hann hafði verið að stilla, tak-
inu á honum og hann gekk að
arninum, tók boðskort, sem þar
lá og hélt því á loft. — Haltu
á þessu — og fáðu mér byssuna!
Skipaði hann.
Soffía hlýddi, hlæjandi og
stóð síðan, alls óhrædd, upp við
vegg, og hélt í eitt hornið á kort-
inu.
— Ég verð að vara þig við því,
að hún setur ofurlítið til vinstri,
sagði hún rólega.
Hann var fölur af reiði, en sú
reiði stafaði ekki af efasemdum
hennar um kunnáttu hans í með-
ferð skotvopna, en um leið og
hann lyfti byssunni, var eins og
hann jafnaði sig, því að haiin lét
hana síga aftur. — Nei, ég geri
það ekki. Ekki með byssu, sem
ég þekki ekki.
— Lydda! sagði Soffía.
Hann sendi henni illt auga, en
gekk svo fram til áð hrifsa kort-
ið af henni, og stakk því siðan
undir hornið á veggmynd. Soffía
horgði á með mikilli athygli, er
hann gekk yfir í hinn enda stof-
unnar, lyfti handleggnum og
skaut. Hvellurinn glumdi um
alla litlu stofuna, og kúlan gerði
aðeins skarð í kortið og lenti
í veggnum.
— Ég sagði þér, að hún setti
til vinstri, sagði Soffía og horfði
Eftir IAN FLEMINC
r ■— Ég lagði undir eins og þú og á
því láni mínu þér að þakka og ég
þakka þér fyrir samfylgdina. Ég held
þú eigir hjá mér drykk.
— Ég er Felix Leiter frá Washing-
ton. Ég er undir þinni stjórn og á að
vera þér hjálplegur hvenær sem þú
vilt
— Það þykir mér ánægjulegt.
— Ég ætla að fá mér Skota í vatni,
en hvað varð það fyrír þig, Bond?
— Mér finnst nú að maður verði að
fá sér eitthvað alveg sérstakt í kvöld.
Bloðið kostar
5
krónur
i lausasölu