Morgunblaðið - 05.01.1966, Blaðsíða 21

%Iiðvikudagur 6. Januar 1968
MORGUNBLADIÐ
21
/
Englending, íra og Skota?
— Nei, hef ekki hugmynd um
það.
Í — Það er nefnilega þannig, að
þegar Englendingur fer út úr
járnbrautarlest, þá lítur hann
aldrei til baka til þess að gá,
hvort hann hafi ekki gleymt ein-
hverju. Þegar írinn fer út úr
lestinni, lítur hann til baka til
þess að athuga hvort hann hafi
ekki gleymt einhverju. En þegar
Skotinn fer út úr lest, þá lítur
hann ævinlega til baka til þess
að athuga, hvort einhver annar
hafi ekki gleymt einhverju.
— Ekki skil ég hvað hann
Nonni gerir við peningana. Hann
var blankur í gær, þegar ég tal-
aði við hann og svo aftur í dag.
— Var hann að slá þig um lán?
— Nei, ég var að slá hann.
— Ungfrú, ef þú segir mér
símanúmerið þitt, þá skal ég
hringja einhvern tímann í þig.
— Númerið mitt er í síma-
skránni.
— Já, en hvert er nafnið?
— Það er í símaskránni líka.
— Sjáið þér hvernig þér hafið
eyðilagt þetta, sagði viðskiptavin
urinn æfareiður við þvottahús-
xnanninn.
— Ég sé ekkert athugavert við
þessa blúndu, svaraði sá síðar-
nefndi þá.
— Blúndu! Þetta var lak þegar
það kom hingað.
— Hvað kallarðu mann sem er
heppinn í ástamálum?
— Piparsvein.
Dýralæknirinn skoðaði kúna
meðan bóndinn tvísté órólegur í
kringum hann.
— Hvað ráðleggurðu mér að
gera? spurði bóndinn.
•— Tja, ég held að þú ættlr að
skjóta hana meðan hún er ennþá
á lífi.
Fólk úr víðri veröld
♦ Adenauer og skjaldbökurnar
Það var einn dag nú fyrir á
skömmu, að Adenauer, sem verð-
ur níræður nú í þessum mánuði,
fór í heimsókn í dýragarð einn,
og varð þar mjög hrifinn af
skjaldbökunum. Hann fór þá til
umsjónarmanns dýragarðsins, og
spurði hann, hvort hann gæti
ekki fengið að hafa nokkrar með
sér heim.
— Auðvitað, svaraði umsjón-
armaðurinn, — mér finnst þetta
vera snjöll hugmynd. En hafið
þér gert yður grein fyrir því, að
skjaldbökurnar geta náð 150 ára
aldri?
— Nú, hver skollinn, svaraði
gamli maðurinn, — þá verð ég
víst að hætta við þetta. Ég get
ekki hætt á að verða of sam-
rýndur þeim, því að ég myndi
taka mér það svo nærri, þegar
þær dæju.
Engir betlarar í Skotlandi
Mac nokkur Farlane frá Aber-
deen gekk fyrir nokkru inn í
bjórkrá í Englandi til þess að fá
sér eina kollu. Hann hóf strax að
lofa föðurland sitt.
— Hérna í .London, sagði hann,
— morar allt af betlurum. I Skot-
landi fyrirfinnst ekki einn 'ein-
asti betlari.
— Nú, eigið þér þá við, að þar
sé ekki fátæklinga að finna?
spurði einhver.
— Auðvitað eru til fátækling-
ar eins og annarsstaðar, sagði
Mac Farlane, — en það er bara
enginn sem gefur þeim nokkurn
skapaðan hlut.
| Móðirin dró þá á tálar
Jack Garfein, sem kvæntur er
Hollywood-leikkonunni Caroll
Baker, fór nýlega með sjö ára
gamlan son þeirra í heimsókn í
kvikmyndaverið til móður sinn-
ar, þar sem verið var að kvik-
mynda. Svo illa vildi þá til að
móðirin var upptekin í atriði,
þar sem hún kyssti mann, sem
sonurinn ekki þekkti. Sá litli
hnippti þá í föður sinn og sagði:
— Pabbi, förum heim. Mamma
dregur okkur á tálar.
| Pundið ódrepandi
Herra James Callaghan, brezki
fjármálaráðherrann, sagði eftir-
farandi í neðri deildinni fyrir
nokkru:
— Síðustu tólf mánuði hefur
pundið orðið fyrir svo mörgum
lífshættulegum áföllum, að ég er
fyrir alvöru farinn að halda, að
það sé ódrepandi.
» Ný uppgötvun
Enn einu sinni hefur Roger
Vadim, franski leikstjórinn, gert
mikla uppgötvun innan franska
kvikmyndaheimsins. Sú útvalda
heitir Tina Marquand, og er dótt-
ir hins þekkta franska leikara,
Jean-Pierre Aumonts, en hann og
Vadim eru ágætir kunningjar. —
Hinn síðarnefndi hefur sjálfur
gert kvikmyndahandritið að
myndinni, sem niun bera heitið:
„La Curée“.
JAMES BOND ~>f —>f— Eftir IAN FLEMING
Á sandrifinu . . . menjar af litlum strá-
kofa.
— Ég fann nokkrar gamlar niðursuðu-
dósir, stjóri!
— Sjáðu, James — drekinn hefur verið
hér.
— Sjáðu hvernig andardráttur hans
brennir allt?
— Þreföld sporlína . . . runnar og mold
samantroðin . . .hver fjárinn getur þetta
verið?
— Þú sagðir, að þú mundir segja mér
hvað væri að gerast. Ertu einhverskonar
lögreglumaður, James?
— Nokkurskonar, Honey. En við skul-
um skola af okkur óhreinindin í tjörn-
inni áður en við tölum nánar um það.
— Fögnuður bað mig að safna saman
nokkrum kókoshnetum í einum grænum
meðan hann sjálfur fléttaði mjótt reipi,
hélt Spori áfram frásögn sinni. — Það var
ekki tími til þess að krefjast nánari skýr-
ingar, því að líf vinar míns Júsmós var í
bráðri hættu.
— Nú, svo ég gerði eins og hann sagði,
enda þótt ég verði að játa, að ég taldi
áhrifaríkara þessa stundina að berjast
með exinni en að kasta kókoshnetum.
— En þegar ég afhenti honum kókos-
hneturnar, sem ég hafði safnað, áttaði ég
Teiknari: J. M O R A
mig á, hvert var hið snilldarlega herbragð
hans. Upp úr tösku sinni ,dró hann fall-
byssupúður og fyllti kókoshneturnar með
því, og bandinu sem hann hafði fléttað
kom hann fyrir í svolítilli holu í hnetunni,
svona eins og til skrauts-
SANNAR FRÁSAGNIR K— —— -K— —-)<■— Eftir VERUS
„Mennonítar" kallar sértrú-
arflokkur einn sig, en hann er
enn við líði í Bandaríkjunum.
Sértrúarflokkur þessi hagar líf-
erni sínu samkvæmt bókstaf-
legri túlkun á ritningunum. —
Hann á rætur sínar að rekja
til Mennoníta-hreyfingarinnar,
sem grundvöllúð var í Zúrich í
Sviss árið 1525. Þeir voru of-
sóttir á 18. öld og af þeim sök-
um flýðu margir þeirra land og
tóku sér bólfestu í Pennsyl-
vaníu, nýlendu William Penn
í Nýja heiminum, sem bauð
þeim upp á trúarbragðafrelsi.
Margir Mennonítar eiga enn
heima í Pennsylvaníu og aðrir Ferðalag í gegnum Lancaster- Þeir kjósa sína eigin biskupa, aldar. Þetta var á sinum tíma
eru dreifðir um rikin víðsvegar héraðið í Pennsylvaníu, eitt hið sem þjóna alla ævi án launa. ákveðið af öldungum flokk-
um Bandarikin og í Kanada, stærsta og þekktasta hérað Sumir sértrúarflokkarnir hitt- anna, senr óttuðust of mikil ut-
venjulega þar sem leirkenndur þeirra, orkar á hugann eins og ast á heimilum hvers annars anaðkomandi áhrif, og átti auk
jarðvegur og svört valhnotutré stökk inn i fortíðina. vegna þess, að þeim finnst kirkj þess að veru órækur vottur þess
finnast — hinn óskeikuli vott- Amish-trúflokkurinn er und- ur of iburðarmiklar. Þeir klæð- hversu mjög þeir fyrirlitu ver-
ur um frjosaman jarðveg. — ir strangari aga en Mennonitar. ast samkvæmt tizku miðrar 19. aldlegan munað og lesti.