Morgunblaðið - 23.01.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLADID
Sunnudagur 23. janúar 1968
Kringum
hálfan
hnöttinn
Hann hristi höfuðið. — Nei,
það er engin þörf á þv’í. Þér
getið bara hringt til móður yð-
ar. Við skulum borða kvöldverð
í Mirabelle. Það er í Sabo, svo
að það er engin þörf á að fara
neitt að halda sér tii. En mat-
urinn er góður og þetta er dá-
iítið sérkennilegt umíhverfi.
Jæja, við segjum það þó. Hann
brosti til hennar og vingjam-
legar en hún hafði nokkurntíma
áður séð hann brosa. En svo
sneri hann áð bréfunum, sem
lágu á borðinu. — Jæja, það er
fþá bezt að fara eittihvað að gera
ungfrú Everett.
En áður en hann hóf að lesa
henni fyrir, leit hann aftur beint
á hana og sagði: — Ég er feginn,
að þér ætlið að koma að borða
með mér í kvöld, og það er ann-
ars því óviðkomandi, að ég hef
í marga mánuði ætlað að bjóða
yður út. Hann brosti ofurlítið
og eins og fór hjá sér, en svo
bætti hann við, henni til mestu
cfurðu: — Ég er með uppóstungu,
sem mig langaði að leggja fyrir
yður, ungfrú Everett.
2. kafli.
La Mirabelle var nafnfrægur
staður fyrir góðan mat og hafði
því margbreytilega gesti, ekki
sízt þó af heldra taginu. Þar kom
margt heldra fólk, til að fó sér
tmatarbifa, eins og það kallaði
það, áður en það fór á einhverja
skemimtistaði. Kaupsýslumenn
komu þangað með erlenda við-
skiptavini sína og gædd-u þeim á
mat, sem greiddur var af risnu-
fé þeirra. Frægir leikarar komu
þantgað eftir sýningar. Málarar
og rithöfundar, sem fyrirlitu
aðra fínni staði, voru þarna
reglulegir gestir.
ClotJhilde hafði oft heyrt talað
um La Mirabelle, enda þótt hún
hefði aldrei boonið þar áður.
Gary hafði pantað borð. Yfir-
þjónninn þekkti hann augsýni-
lega. Þessvegna hlyti Gary að
vera þarna tíður gestur, hugsaði
hún með sér. En kom hann einn,
eða með einhverri annarri
konu? Það var skrítið að vera
svona hrifin af honum og vita
sama sem ekkert um einkalíf
hans.
— Þetta er uppóhalds veit-
ingahúsið mitt, sagði Gary þeg-
ar þau settust. — Þar sem ég er
einhleypur og borða talsvert oft
úti, þekki ég flesta veitingastað-
ina hérna sæmilega vel.
— Borðið þér þá ekki heima
hjó yður? spurði hún,' tU þess að
segja eitthvað.
Hann hristi höfuðið. — Þessar
íbúðir eins og mín er, hafa að
vísu þjónustu, og ég fæ þar morg
unverð, en það er líka allt og
sumt. Auk þess leiðist mér að
borða einn míns liðs í herbergi.
Hann brosti eins og strákur: —
Þá hómar maður í sig matinn og
fær svo illt í magann af öllu
saman!
— Sumir einbúar eru nú af-
bragðs matreiðslumenn.
— Ég hef líka lítið eldhús og
gæti matreitt þar, ef ég vildi,
en ég hef hvorki kunnáttu né
þolinmæði til þess. Kunnið þér
að búa til mat, ungfrú Everett?
Hún brosti. — Ég hef orðið að
búa til mat. Þangað til Eileen
frænka kom til okkar, bjó ég
til mat handa okkur mömmu.
Ég segi niú ekki, að ég sé neinn
fyrsta fknkks kokkur, en ég hef
gaman af að gera tilraiunir.
Hann brosti aftur: — Hver var
það nú, sem sagði, að góð mat-
reiðsla væri í því fólgin að hafa
hugrekki og þvo svo upp áður
en maður færi.
Þau hlógu bæði, og það var
eins og þessi sameiginlégi hlátur
létti af þeim farginu, sem venju-
lega ’hvíldi á þeim í skrifstof-
unni.
Þjónninn hafði komið með
matseðilinn.
— Viljið þér velja, eða á ég
að gera það fyrir oklkur bæði?
Jó, gerið það. Ég veit aldrei
hvað ég á að velja, þegar ég sé
svo stóran matseðil.
— Þér hafið ekkert á móti
meginlandsmat?
— Mér þykir allt gott, sem ég
er ekki vön.
— Eruð þér svona mikið fyrir
ævintýri? Hann kinkaði kolli,
eins og til samþytokis. — Ég er
hræddur um, að ég sé íhalds-
samari.
Hann bað síðan um ostrur,
hænsnasteik, ost og kex.
— Viljið þér sætindi á eftir?
Bún hristi höfuðið. — Nei,
ég tek alltaf ost fram yfir þessi
sætindi. Hún gretti sig ofuriítið
og bætti við: — En mamma er
afskaplega mikið fyrir sætindi.
Þau eru það eina af máltíðinni,
sem henni þykir nokkuð varið
í. Pabbi borðaði alltaf ost. Ég
man eftir að hann kom oft heim
með osta frá meginlandinu, sem
'hann keypti frá Fortnum &
Mason.
Hann leit til hennar, og það
var samúð í augnatillitinu. —
Mig minnir þér einhverntíma
segja mér, að foreldrar yðar
væri skilin?
— Jó, þau eru skilin að lögum.
— Það var slæmt. Það kenndi
samúðar í röddinni. — Það er
slæmt fyrir börnin þegar for-
eldrarnir eru að skilja. Þótti yð-
ur mjög vænt um pabba yðar?
— Ég tiibað hann. Röddin var
hlý og titrandi. — Hann var svo
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Laugarnesveg
frá 34-85
Vesturgata, 44-68
Laufásvegur, 58-79
Snorrabraut
Tjarnargata
Aðalstræti
Túngata
Þingholtsstr.
Baldursgata
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80
skemmtilegur. Mömmu fannst
hann of kærulaus. Það hefur
hann kannski verið, á sinn hátt,
— hann hugsaði aldrei miikið
um að græða peninga.
— Þér hljótið að sakna hans,
Olothilde. Hann virtist hafa sagt
nafnið hennar í hugsunarleysi.
En þegar hann áttaði sig á því,
bom ofurlítill roði upp í kinn-
arnar. — Afsakið ungfrú Ever-
ett, en mér fannst það einíhven-
veginn eðlilegt að kalla yður
Cilothilde.
En það hafði glatt hana
ósegjanlega, að hann skyldi kalla
hana slkírnarnafni. — Kallið þér
mig bara Clothilde. Að minnsta
toosti utan skrifstafunnsir, hr.
O’Brien.
— Gott og vel. Ég hugsa ailtaf
um yður undir því nafni. Þér
eruð mjög ung?
— Ég er tuttugu og eins.
— Þér hafið gegnt ábyrgðar-
stanfi og það þroskar fólk allt-
af. Mínir eigin foreldrar fórust
í bifreiðarslysi, þegar ég var
Mtill, og nú er ég þrítugur. Öli
bernskuárin var ég mikið einn
míns liðs. Og það finnst mér ég
hafa verið síðan.
□----*----------------------—□
2
□-----------------------------□
— En það hefur nú sjó'lfsaigt
verið samkvæmt eigin ósk?
— Ég veit ekki, sagði hann og
hleypti brúnum. Þetta kemst
upp í vana hjá manni, og það er
erfitt að rífa sig lausan fró
þeim vana. Mér hefur oft dottið
i hug að bjóða yður út í hádeg-
isverð eða kvöldverð, Clothilde,
en þá hef ég alltaf sagt við sjálf-
an mig, að þér hlytuð að eiga
einhvern kunningja. Þér eruð of
'lagleg til þess að vera lengi ein
yðar liðs.
— Ég hef auðviitað átt marga
pilta að kunningjum, sagði hún,
— en bara ekki neinn einn frem-
ur en annan. Þér skiljið, að allt
þangað tiil Eileen frænka kom
til oktoar á heimilið, vildi ég
ógjarna skilja mömmu eftir eina.
heima. Hún brosti vandræða-
lega. — Piltarnir vilja ekki láita
mann vera bundinn heirna, sí og
æ, eða fara snemma heim, af
því mamma manns láti sér leið-
ast einni heima.
— En þér eruð ekki eins bund-
in núna?
Hún hristi höfuðið. — Nei,
það er alveg ágætt síðan Eileen
frænka kom til okkar. Nú er ég
alveg eins og frjáls manneskja.
þegar þau sátu yfir kaffibollun-
um.
— Þér hafið verið eitthvað
áhyggjufull í allan dag, Ciot-
hilde. Ég ætla nú ekki að fara
að skipta mér af því, ef það er
eitthvað innan fjölskyldunnar,
en eins og ég sagði yður í morg-
un, skyldi ég með ánægju ráða
yður heilt. Eða jafnvel, bætti
hann við báiflhikandi — hugga
yður.
Jó, hví ekki tala um það við
Gary? Vínið hafði gert hana ör-
ari og fúsari á að sýna honium
trúnað.
— Ég fékk í dag bréf fró Heat-
ber, systur minni, sem er í
Tokyó, sagði hún. — Hún hefur
trúlofazt Japana, sem heitir
Minouru Seki. Hann er sonur
eiganda tízkuverzlunarinnar, þar
sem hún vinnur.
Eftir nokkra stund sagði hann:
— Svo að systir yðar er trúlof-
uð Japana? Er það áhyggj'uefni
yðar? Stafar það af fordómum
frá stríðsárunum, eða er það
bara af því að 'hann er Asíumað-
ur? En nú er stríðinu lokið fyrir
löngu og svona hjóna'bönd milli
ólíkra þjóðerna haft oft farið
vel.
— Já, en hún er ekki ham-
ingjusöm! datt út úr Clothilde.
Hefði nokkur hamingj'usöm
manneskja getað skriiað svona
svona bráf?
Hún tók bréfið upp úr hand-
töskunni sinni og ýtti því til
hans. — Finnst yður þessi stúlka
geta verið mjög hrifin af unn-
ustanum sínum?
Hann leit eitthvað skrítilega á
hana. — Viljið þér, að ég fari að
lesa þetta?
— Nei, samþykkti hann um
leið og hann braut bréfið saiman
aftur og rétti henni. — Það lítur
ekki út fyrir, að hamingjusöm
stúlka hafi skrifað þetta. En
hivað á hún við með því, að fað-
ir yikkar geti ekki, eins og á
stendur, verið neitt andvígur
þessu hjónabandi?
— Það veit ég ekki, svaraði
hún og spennti greipar undir
borðinu. — Ég hef lí'ka áhyggjur
af því. Hvort það geti verið, að
pabhi sé kominn í tæri við ein-
hverja japanska konu? Ég þekki
svo Mtið lífið, sem þarna er lif-
að. En ég veit, að mamma tekur
sér fréttina um þessa trúlofun
mjög nærri. Hún gæti vel fengið
kast aftur. Hún hefur verið bóg
til heilsunnar, árum saman. Og
auk þess kann hún vel við hann
Clive Williams, piltinn, sem
Heather var mest með í Eng-
landi. Hann kemur oft í heim-
sókn — og ég held, fyrst og
fremst til þess að frétta' eitthvað
af Heather. Hún hristi höfuðið
ákaflt og sagði: — Ég hef afskap-
lega miklar áhyggjur af þessu.
Mér getur ekki annað en fund-
izt, að þessi gifting sé að Heather
nauðugri. En hversvegna og
hvernig það? Við vorum svo
samrýmdar hér áður fyrr. EÆ ég
gæti farið og talað við hana
sjálfa?
— Bversvegna farið þér ekki?
spurði Gary, rólega. — Ég held
einmitt, að það gæti verið mesta
róð.
Hún horfði á hann, næstum
steinhissa. — En hvernig í ósköp
unum ætti ég að geta það? Ég
gæti alls ekki farið úr skrifstof-
unni.
Hann bað um vín með matn-
um. Clothilde var óvön því að
drekka vín með mat, og fann sig
lifna við. Það var langt síðan
henni hafði liðið svona vel. Hún
gleymdi fljótt Heather og bréf-
inu hennar.
En svo vildi til, að það var
hann, sem minnti hana á það,
Já, gerið þér það. Það er ekki
svo sérlega persónulegt, hvort
sem er. Ég vildi, að Heather
hefði látið í ljós, hvernig henni
líður og hvað henni finnst um
þetta allt .... Lesið þér það!
Hann hélt bréfinu að litla lamp
anum, sem var á borðinu, las
það og hnyklaði brýnnar.
Þvær,
hreinsar
09
gefur ferskan
háralit
Þegar æfi. líður ó, fólnar
æskuijómi hársins. Wellaton
gefur hárinu nýjan og
ferskan blæ og þvær um leið
eins og beita shampoo .
Wellaton uppfytlir kröfur
allra kvenna, þvi fjölbreytt
litaval gefur konunni kost
á að velja sér fagran og'
persónulegan hárblæ.
Hefidverzlun: HALLDÓR JÓNSSON H. F*
Slml 23995 og 12586 Hafnarstrxti 18
— Hafið þér gleyimt, að þeír
eigið inni þrjár vikur af fxíinu
yðar. Við áttum svo annríkt í
sumar, að þér frestuðuð því þá.
— Ég man það, samlþýkkti
'hún. — Og líklega gæti ég flog-
ið þangað og komið aftur, á þess
um 'þremur vikum. Þetta eru
orðnar svo litlar vegalengdir
með þotunum. En jafnvel þótt
svo væri, hef ég alls ekki efni
á 'því. Hún hristi höfuðið og var
dauf í dálkinn.
Og svo hélt hún áfram og
kenndi örvæntingax í röddinni:
— Ég skil þetta ekki. Ég vildi
bara, að ég gerði það. Heather
er kát stúlka og jafmvel til í að
gefa karlmönnum undir fótinn,
en innst inni er hún rómantísk að
eðlisfari. Hún mundi kvenna síð-
ust fara að eiga nokkurn mann,
sem hún elskar ekki. Bara ef ég
gæti talað við hana! En ........
Hún yppti öx'lum og lauk ekki
við setninguna.
Gary var þögull mokkrar mín-
útur. Hann lauk úr kaflfibollan-
um sánum og benti svo þjóninum
að fylla þá afltur.
Allt í einu ýtti hann bollanum
frá sér og sat svo og hallaði sér
fram yfir 'borðið, einbeittur á
svipinn. — Ég gæti kannski
hjálpað yður að komast til Jap-
an og tala við systur yðar, sagði
hann loksins. — Þér munið, að
I í miorgun sagði ég, að að ég hefði
| tillögu fram að færa?