Morgunblaðið - 24.04.1966, Qupperneq 28

r 28
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Hafið þér nokkurn áhuga
á föðurlandi yðar, frú Caxton?
sagði Rod, og að því er virtist
kæruleysislega. En hann sagði
það nú.
Hún svaraði og röddin var
óþolinmóð: — Ég á ekkert föð-
urland. Engin móðir á það. Ég
vil vernda og verja hina ungu,
hvar sem þörfin er fyrir það.
Það er það, sem ég starfa að.
— >ér gætuð orðið voldugt
vopn með þennan hugsunarhátt
yðar.
— O, sei sei nei! En niú verð
ég að fara að vinna, sagði hún.
Hún var að vísa okkur á bug,
með allri kurteisi, en þó svo að
ekki varð misskilið,
— Við höfum enn ekki geng-
ið frá þessu, sem erindi mitt
var hingað, frú Caxton, sagði
Rod og iét eins og hann hefði
ekki heyrt þessa konungslegu
frávisun. — Getið þér komið
því svo fyrir, að þér verðið
aldrei ein, næstu tvo sólar-
hringana?
— Nei, það er ég hrædd um,
að ég geti ekki, sagði hún og
hleypti brúnum. — Ég er ein
míns liðs í Glasgow í þetta sinn.
En í kvöld fer ég í svefnvagninn.
En ég gæti náttúrulega setið
niðri í hótelinu, eftir að sjón-
varpinu lýkur. Hún brosti ofur-
lítið.
— Já, það ættuð þér endilega
að gera.
— Eða þið gætuð máske ver-
ið mér til skemmtunar? bætti
hún við.
Það var einmitt þetta, sem
hefði má'tt vænta af Prudence
Caxton. Fimm mínútum eftir að
við höfðum hitt hana, vorum við
ráðin sem Idfverðir hennar.
— Þið megið ekki láta ykkur
detta í hug, sagði hún og strauk
á sér hárið, sem var slétt fyrir,
— að mér mundi detta í hug að
gera ykkur þetta ómak, ef þið
hefðuð ekki fundið upp á því
sjálf. En hinsvegar er eltki nema
sanngjarnt, að þið lí/tið eftir
mér, úr þvtí að þið segið, að ég
þurfi þess með.
Sjónvarpsútsendingin hennar
D----------------------------Q
30
G---------------------------n
átti að hefjást eftir hálftíma og
við Rod fórum aftur í áhorfenda
herbergið til þess að sjá, hvemig
það færi fram, en síðan var um-
talað, að við skyldum fylgja
henni til gistihússins hennar.
Aftur vorum við komin í þetta
þrönga fiskaibúr, með öllu drasl-
inu í, og þefurinn af tóbaksreyk
og brennivíni lá þarna í loftinu
enda komst dagsbirtan þarna
aldrei inn.
Ég settist niður en hallaði mér
ekki aftur á bak í stólinn.
— Hvíldu þig, Virginia. Okk-
ar verk er þegar hálfnað, sagði
Rod.
— En John Firth sagði, að
það væri rétt að byrja! Hversu
fljótt getum við náð sambandi
við M.I.5, eða hver það nú er,
sem fæst við svona mál?
— Næstum strax, Virginia.
Vertu nú ekki svona áhyggju-
full, elskan.
Röddin í honum var eins og í
manni, sem hefði skipzt á ein-
hverjum loforðum við mig. Hún
var eitthvað svo innileg. En á
Ö. JOHNSON & KAABER
MORGUNBLADIÐ
Sunnudgaur 24. apríl 1966
þessari atundu — og einmitt af
því að ég elskaði og vissi, að ég
var elskuð, risu hættumar, sem
við áttum í, upp eins og sjálfar
reiðinomirnar.
Rod, sem vissi ekkert hvemig
mér var innanbrjósts sagði: —
Eins og stendur er Prudence lyk
ilpesóna í þeirra augum, engu
síður en Firth. Við höfum hreint
ekki staðið okkur illa, viðvan-
ingarnir. Hann glotti til mín og
ég fékk fyrir hjartað.
— Nei, ekki enn sem komið
er, bætti hann við og hristi höf-
uðið.
— Hvað er ekki enn sem kom
ið er? sagði ég, sem skildi ekki
neitt.
— Það þýðir, að mig langar
til að kyssa þig, en ég held ég
verði að gá að svefnvagnalest-
unum í staðinn. Hann opnaði járn
brautaráætlun, sem hann hafði
fengið lánaða í gistihúsinu, og
tók og ræða, hvenær hinar ýmsu
lestir ættu að fara.
— Við verðum að hringja 'til
Steve, sagði hann allt í einu. —
Ég hef alltaf ætlað að minna þig
á það. Við verðum að láta hann
vita að við séum lifandi.
—i Hann heldur, að ég sé
dauð.
— Hvað þú getur verið ónær-
gætin! Hann kann að vera far-
inn að undrast um hina fögru
systur sína.
— Það er þá í fyrsta sinn.
— Já, en hefurðu aldrei getið
þér til um, hvernig honum hlýt-
ur að líða, meðan þú ert í burtu?
— Nei.
— Hversvegna ekki?
— Góðurinn minn! Ég sem
er alltaf á þessu ferðalagi, bæði
fyrir skrifstofuna og annað.
Hann kipraði saman augun,
rétt eins og ég væri að reyna að
blekkja hann, en mistækist það:
— Sérðu, það er verið að kvikmynda bankarán.
— Ef hann nú hringdi í skrifstof
una og heim til þín og þú værir
á hvorugum staðnum, yrði hann
alveg frá sér af hræðslu. Er þér
kannski sama um það?
— Vertu ekki að leggja nein-
ar gildrur fyrir tunguna í mér.
— Þú ættir að hringja til hans
núna og segja, að við séum á
heimleið.
Þetta var rödd, sem ég varð
sýnilega að hlýða. Ég gretti mig
og sagði: — Allt í lagi!
En hitt sagði ég ekki, þarna
sem ég sat í hnipri í stólnum
og horfði á þessa hundleiðinlegu
æfingu í salnum niðri, að mig
langaði bara ekkert til að fara
heim. Mig langaði ekkert til að
hringja til Steve og segja hon-
um, að við yrðum á svefnvagna
ÍBUÐ
4ra til 5 herb. óskast til leigu. Ársfyrir-
framgreiðsla. — Tilboð sendist afgr. Mbl.
merkt: „fbúð — 9060“.
Nýkomið
Hollenskir regnhattor
HATTABÚÐ REYKJAVÍKUR
Laugavegi 10.
Eldri hjón óska eftir
2ja-3ja Kerb. íbúð
Upplýsingar í síma 24788.
Ql
Rusfagrind
til festingar innan
á hurð.
E1
E1
m
m
m
E1
m
m
E1
/ggingavörur h.f.
LAUGAVEGI
S I IVI I 35697
lestinni. Það mundi binda enda
á þetta ævintýri mitt, að verða
með Rod og taka þátt í ein-
hverju hættulegu, sem við viss-
um bæði, að var áríðandi.
Mundi ég kannski missa hvort-
tveggja, þegar þessu væri lokið?
Sjónvarpsþátturinn gekk
slindrulaust. Prudence var enn-
þá fallegri og einbeittari fyrir
framan myndavélina en hún var
í daglegu lífi. Þegar þættinum
var lokið og spyrjandinn hafði
sagt lokabrandarann, sem var
ætlaður áhorfendum, fórum við
úr áhorfendaherberginu og nið-
ur, til þess að taka hana meS
okkur.
Hún var dúðuð í stóra rauða
kápu og var að kveðja fólkið
þarna í stöðinni. Hún brosti við
öllum, áður en hún ávarpaði
okkur eins og hún ætti okkur
og sagði: — Jæja, þarna eruð
þið. Ég var farin að undrast um
ykkur. Eigum við að fara af
stað?
Við gengum saman út á stræt-
ið.
— Það var eins og að ganga
á eitthvað kolsvart og þétt fyrir.
— Guð minn góður, sagði Pru-
dence og hló. — Mér fannst nú
sæmilega skuggalegt þarna inni,
en ég hafði enga hugmynd um,
að......Ég er búin að vera tím
unum saman í þessum upþtoku-
sal. En enginn sagði mér,
hvernig væri úti.
— Jú, þetta er Skemmtilegt,
finnst ykkur ekki? sagði Rod og
leiddi okkur yfir eitthvað, sem
hefði getað verið breiðgata, en
hefði eins vel getað verið stór-
fljót. Og svo stigum við brátt
á eitthvað, sem hefði getað verið
gangstétt.
— Við förum ekki til Londoa
í kvöld, sagði Prudence. — Ég
held ekki einu sinni, að svefn-
vagnalestirnar gangL Og nú skal
ég segja ykkur eitt, vinir mínir:
Ef einhver hefur huga á að kála
mér, verður sá hinn sami að
fresta því, þar sem hann myndi
ekki þekkja mig á fimm skrefa
færi.
Við gengum áfram og sáum
varla spannarlengd fram fyrir
ökkur. Samt hittum við á gisti-
húsið, eftir fjórar eða fimm tíb>
raunr. Svo vel vildi tii, að Pru-
dence, bjó í sama gistilhúsi og
við, og það var okkkur mikil
huggun. Mig hefði ekki langað
til að fara aftur út í þessa þef-
illu þoku.
Þegar við höfðum þvegið okk-
ur, hittum við hana aftur við
kvöldverðinn.
Vitanlega langaði mig til að
vera ein með Rod. Mjög svo. Eíi
nú var hann eins og hann átti
að sér. Hann var kátur og ræð-
inn, en þó hlédrægur þegar hann
talaði við Prudenoe. En þrátt
fyrir alla þrána í brjóstimi,
fannst mér samt félagsskapur
hennar ánægjulegur. Undir boeð
um sagði hún okkur frá stanf-
semi sinni fyrir börn, og hána
mörgu skóla og munaðarleyo-
ingjahæli, sem hún var að kom*
á fót fyir vanhirt börn um hehn
ailan, og nýjar fyrireetlanir sxn-
ar á þessu sviði. Hún rttr tin*
og hershöfðingi á aínum vá*-
velli. Framtakasöm. Geðgóð.
Stjórneöm. Ósveigjanieg.