Morgunblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 4

ua 'I igeujoiq gispfx
mas ‘xxb4Suö[si uo gBuue
JJ35P10 jba uuejj ‘g»X
nuios uuiuutojsuitS joj Jl
-jja r. xjsj go jnjxíSiB:5líA3í
gisoj; U3 geuue jjojxjjo
JBA uueq ‘jeuuoq umpuoil
; igeugejq uuijnxJumxj{
-jnjxis jegocf ‘jn ©[e;
ge uiriq pjiqa jea unjx
m--------rqzioA
jejgojgoA ji; eujo go
joj Au jeui ednen ge jij
giui jijAj gojj; -uiðjÉfuitg
uejojsejeuq go duBrqq
-jmjxjs uejojs uuqjeq
jeg jaui uo ‘iqæu
-euiajsuxig bxji[ go eigut
-uadjnjxjs ejqqou suio
-ge jpiaj unxx ’igjag mui
jijsXs ua ejiaui nixjpiu
uut jfui buuta ge utnq
ja go ejeq gicj giepg"
itjuoui je eguxjds ge unq
jba ‘utoi[ uiiaq jieigöqi
’BT3I ? twieq umjjouds
ai9j go gis jijAj eqjjeq
ge ssaq ue “uis XTJ efggOAj
jJOAq tgesjijq unq ge
‘gojg oas gjBA joq eupx
•uuiq i uiajsuwg ueaojs
go joq nxjiq e uuejo[ ue
-uue i dumxqjnjxis ijsoijx
xggex njxæui oas gv
•„euicf nuutA gtA tuiaej
-xues j egjsA eq n[nqs
utunex go jacf igaoq gf
jjfcf euies jfui ja ‘nqzfA
-uies eigfg jxefs Jijaq
i>c{ jsjiíj ug guiuuiuie
jjocf jf cf SjgJo ejjacf
jnjag eq go iqqa iac[
npuiiís[£) •jSlÍsi ipueq
je js giqjoA giuJOAq
euies js iqqo ge ‘ejse[ ge
jijjs ncf jje ‘buuia Jip[iA
nq jjod [OAujep -sugeg
[ij jjaqqa jigjaS ua jfq
jsjba nq -eaðg ge ega
bjsa ge geAq jjis ja geq
:gnjjqou Jfcj igas gf [eqs
iiu“ ‘uutjngeui I[uie3
igges ‘„ujui eqjnjg“
„jegep efjxf, i
jfc[ efq jsta i giJSA iqqa
ga jaq“ ‘joq e[jiq igjnds
,.ie!A njjF gBAH“
■„m
gtA euefjs ge gf gJBA jn
-piaq ‘joui jiged[efq uias
‘pd Tqqa jsjba geq 'jfui
egjoq ge jnuiajj jijjæ
riq ge ‘es ja uurjnqjax
-uues“ -uurjngeui i[ureg
igjnds „igiui qjiíj giuun
nq jnjaq geAq ug;“
•uiiaq ejej
ge [tj rjiíax go eunuuTA
jijíCj ungaoq um uueq
geq T?o etnreg ejsor^
[ij joq biji't; jpj umuigap
efgpq umugxxe gy
•„jjaqqa uag
gf jjpq ‘eueguiuad ej
giui jnjæj uueq go [jtj Ja
uutxjbh •igtjja ej.ja<| jxxe
g;s e efggax ge gæ<j njjiq
je jgoxnqsuiiaq jiba geq
qaA jxxb jaj ejja<“
;jfs iJj[efs
gaiu igesgnq go JijqÁ[
-exeui jegfg e uÆsjje fq
’iigjo nu jba joq ejjiq
•ejos
ge jpj unq us Jnge ‘jb
-uuaq giuinj um [aAujef
9fq go uuijeuipxoAq j
joq n]jiq e T8bIIbjI uubh
•nuiau Jijja eqej iqqa
iiuieg ijsojij Jsijjia tuuis
nuta equue ge ‘x;j ;px;a
X3A oas ua IglOJ J JfS
bjj nxxp ;gejseq unq j;j
jeq iuu;xeu e ijdjqs jjaAq
j gis jjiiejs go eumes ge
;i[5[a tuunq unq -ipueA
jíu luuaq ijjæui jfH
•nuiujx go tununjoj giA
eqej ge gJBA ua uuidjAS
e jns jba joq exjiq
•giujx eqrtjjs go sueq
ujjoj gjA ejag ge rjjæ unq
ge ‘e eunqxnjs. ijuuiui ua
‘gis e[iAq ge uuijngeut
jXUieg jfj uuijeui Jijja
•ginqjeui igjeq
jeuue uias ‘ssacf ejofu
ge ej ge jtjjC ggæue eujn
-guij jfs e ijqia[S unn
•jjog ujef jj;au geqqeuis
iajpxe igjeq ueqjnjs
ejei ge ‘gijxeui eguaj
-jnfx oas [;j pfq uubh
•ep[a ge jnjxefs joj uueq
3o uinuiuueiui e[uiegi
i ipumu eq -jas jn
jn uinuoq edjXqs ge jpf[j
jba ua ‘uinujeui e eqjx
;geqqeuis joq e[j;q
•„qjaAsnq jnuuo
jiaag nq [aA nsaaAq ‘ffs
‘„jjeq uefÆu jfs gTguaj m
jaq unq jegaq“ lejexx
„infqjiq t bjbj ge uoa
uiq euiuieui unq ja jæ
-uaAH '8B<Í Jfui jges jsia
jnjag nq ‘np“ iijeuuaji
•„PPP 3?
jiaA geq ‘;ajsx“ ;ejexH
„i3ep
suijjojp umxxoq g;A geAq
‘uiui ejepa ‘Jfui jges
nc[ jnjax>“ :;jeuuaH
*8T9q
ja gypueq ua Jnge uui
qqos giA eqnfx ge giA jse
ddaq ge ja gf ‘efo —
•uiui bjbh
‘eunu eupfjd ge g;q;ui
jaq nq Jijkjj doqso —
miliniS
•uinpuajejpfs euraq
-g;a[ go BJBAge ge ‘unaq
as uias ‘rguegxij enues
g'iuuja eupfq jnfneq
-g9fiq ega -sof[ go d;qs
-bjta ’Tjeq í }jn umfjaqs
f Jigggiíq umpunjs j;jge
naa ;uu;puojjs e e.puejs
tuas ‘bj;a ejjiaq qny
* Tnqjnrw* nugaAqe
gaui japmd ubssia jaa[S
uinuej;A ejj uu;xsiagBofx
ge ‘graueq nu;djBAexsiag
qjaAjn jeujofjs um
-pumjs -jn uuexs;ag epuas
uegis ja ‘jnsuq e jAq
«u;aq go ssaq qjiCjs eqne
Ja exgeds e nurageui
-spfi jbjsbo[i uias ‘eduie[
bjj anuiaq jjjefs gi
soC'j ‘uinqjn egaxqejsjfs
naa subjia pxæjspfH
•SOJBvJ
raunfiCa e nijpueocaxv I
euiujoq giA uujjiAaegux
-Xgistrur egaxj[Tx ja erarj
umssaq eoj uujjia jjse
jqqaq 'iunaq j igæAsegu;
-[gis ejsaiu jba eq uies
‘jeqjegjefgjH giA ej;a
ipueunuisiui ez um gejtA
ja jh -j umie OOT tun
tAq bjh -noxsaujoj ijjejg
j jnjje [tj njoA jbj;a
-jigtaiegu;ig;s • jega[nfuaA
g;A puuajg j nia uias ‘je
-gurauiCjg go iaqs jeAefs
-uegau geq noa tunpunjg
•umjjæq g;A jjo jtujbj;a
eieA ssaq qnv •nujajs
go suisdiqs ngojs jn ge
-uqTai trcrauiieujoCjs<TTo[is
ejag umuej;A je ungiuj
-gJA esfej ge ja^ gajq
•arppejs naa otaq aeAq
‘e gis gejjf inuiajj ijagi
jnpuaiEjffs ge ‘es nggos
jjefs ge oa ejiA efggiCq ge
jAq gaui uu;mguegix;j,
•gijeq qjiC
jn jguex exsiagsofx edieA
go oieq gofui Jiaq niai
JJO ’bj;a egjeui gfs ega[
-ueg;aie giq igjeq ‘ipuej
ega ofs e ja raas jioAq
‘suispuex umpuojjs gauj
urejj giiej g;jeq g;q ja ,
£1
VRMVN'Hva xoaistn
vNNVNHva xoasa'i

4
LESBÓK BAKNANiNA
LESBÓK BARNANNA
29
lestur er drukkið sætt
kaffi með lummum. Síð-
an gefur húsmóðirin
ihverj.um. manni á heim-
ilinu kerti, — það heitir
jólakerti. Þá er mikið
um dýrðir hjá börnun-
um, þegar þau ganga um
gólfið í hátíðabúningn-
um með jólakertin í
höndum og eru ýmist að
slökkva á þeim eða
kveikja á þekn. Þegar á
kveldið líður, er matur
borinn fram, — er það
venjulega súpa með
nýju keti. Aðaljólamat-
urinn er venjulega eigi
skammtaður fyrr en á
jóladagsmorguninn, en
það er hangiket, brauð
og flot og allskonar sæl-
gætL Var það venja, og
er suimstaðar enn, að
hver maður fengi þá svo
ríflegan skammt, að
honurn entist hann með
©ðrum mat fram yfir
nýjár. Þessi SkammUir
heitir jólarefur.
Þótt mikif glaðværð sé
um jólin og spil og ýmis-
konar leikir hafi þá mjög
tíð'kazt, þefur það ávailt
þótt ósæmilegt að hafa
mikinn gáska og glað-
værð á sjálfa jólanótt-
ina. Þá er sem einhver
ólýsanleg og óendanleg
helgi hafi gangtekið allt.
Jólanóttin er því kölluð
nóttin helga, svo sem
hún ein sé heilög fram-
ar öðrum helgum nótt-
um. Um miðnætti er
helgin mest, því þá ætl-
uðu menn, að frelsar-
inn væri fæddur. Eftir
elmennri trú verða ótal
tákn og stónmerki íþann
mund, sem frelsari mann
anna fæddist. Það er sem
ÖU náttúran fái þá nýtt
Mf. Þá fá mállaus dýrin
mál og jafnvel hinir
dauðu rísa úr gröfunum.
Það er sem allt losni úr
fjötrum og allt verði lif-
andi, fagni og gleðjist.
Á einu augnabliki brayt-
ist þá allt vatn í vín. í
öðrum löndum er það
víða almenn trú, að
ýmis dýr fái mál á jóla-
nóttina, en hér á landi
er sú trú almennust um
kýrnar, að þær tali á
Þrettándanótt, — hina
síðustu jólanótt. Á jóla-
nóttina er það, að kirkju
garður rís, en það er í
því falið, að allir hinir
dauðu í kirkjugarðinum
risi úr gxöfunum og komi
saman i kirkjunni og
haldi þar guðsþjónustu.
Á jólanóttina verða sel-
irnir að mönnum, svo
sem þeir voru upphaf-
lega, því þeir eru allir
komnir af Faraó og hans
liði, er varð að selum í
Hafinu rauða.
Á jólanóttina eru alls-
konar vættir á ferðinni,
illar og góðar. Eih af
þeim er jólakötturinn.
Hann gerir engum mein,
sem fær einhverja flík
fyrir jólin, en hinir
fara í jólaköttinn, en
það er í því falið, að
jólakötturinn tekur þá,
eða að minnsta kosti
jólarefinn þeirra. Sumir
segja og, að þeir, sem
fari í jólaköttinn, eigi að
bera hrútshorn í hend-
inni þangað, sem þeir
eru fæddir. Þykir s>i
skrift bæði hörð og
óvirðuleg, sem von er.
Þess vegna leitast allir
við að gera sig þess mak
lega af foreldum sínum
og húsbændum, að þeir
fái einhverja nýja flík
fyrir jólin, svo að þeir
fari ekki í bannsettan
jólaköttin. Á jólanóttina
koma jólasveinarnir of-
an af fjöllunum. Þeir
vilja fá sinn skerf af
jólamatnium og öðru því
sem til fagnaðar er
haft. Kertasníkir vill fá
kerti. Ketkrókur vill fá
ket. Pottasleikir vill fá
að, sleikja innan pott-
anna o.s. frv. Jólasvein-
arnir geta verið viðsjáls-
gripir, eins og sjá má af
vísunni: Jólasveinar einn
og átta.
Þá er huldufólkið á
ferðinni Það íer inn í
þessa sögu fyrr, en ég
kæri mig ekki um að
gefa dóttur mína ótýnd-
um betlara og flækingi.
Þið, ráðgjafar mínir og
hirðmeinn, verðið að
finna einhverja leið út úr
þessum vandræðum.
Ráðgjafanir og aðals-
mennirnir hugsuðu nú
ráð sitt. Lengi sátu þeir
á rökstólum, en að lok-
um urðu þeir ásáttir um,
hvað til bragðs skyldi
taka.
„Segið honum, yðai’ há
tign“, sagði einn þeirra,
„að þú hafðir áður heyrt
þessa sögu og og þá skul
um við, allir taka undir
og segja: ,Já, við munurn
einnig eftir henni.“ Til
þess að gera þetta ennþá
meira sannfærandL skul
um við hafa tilbúið skjal
með yfirlýsingu um, að
þessa sögu kunnum við
allir og undir það mun
sérhver okkar skrifa að
karlssyninum ásjáandL
Þetta varð nú að ráði.
En fcarlsson komst að
ráðaigerðinni, þar sem
einn af þjónunum í höll-
inni varaði hann við, en
hann lét ekki á neinu
bera.
Daginn eftir bjó hann
sig til að halda áfram
sögunni eins og ekkert
hefði í skorizt.
„Faðir minn sálugi“,
eagði hann, „átti hryssu
sem hljóp kring um jörð
ina á þremur dögum.
Hún eignaðist folaid
þrisvar sinnum á nverj-
um sólarhring."
Hiirðmennimir litu
kankvísir á konunginn
«g brostu i skeggið.
Karisson héit áfram
sögunni:
,'Geymslur ofckar voru
fullar upp í mæni af gulli
og silfri. Og þér, yðar há-
tign, fenguð einu sinni
lánaða fulla kistu af
gulli, þegar ríkidæmi
ofckar var sem mest, en
yður hefir láðzt að
standa skil á henni enn
sem komið er“.
Þegar hér var komið
sögu, kallaði konungur-
inn:_
„Ég kaninast við þetta,
þessa sögu karm óg“.
Og hirðmennirnir tóku
strax undir:
„Já, þessa sögu þekkj-
um við og erum reíðu-
búnir að staðfesta það
Þeir stóðu á íætur og
skrifuðu undir skjaliði
Karlsson tók við því og
mæltk
„Grott og vel, þar sem
þér kannast við það, sem.
í sögunni greinir og eruð
meira að segja búnir að
viðurkenna það með und
irskrift ykkar, þá sé ég
ekki annað, yður háDgn,
en að þér verið nú að
gireiða skuld yðar“.
Konunigurin.n sá strax
hvað þeim hafði á orðið.
„Þessi fátæki karlssou
hefir leikið á okkur alla“
sagði hann.
En það var ekki um
aninað að gera en að fylia
kistu af gulli og afhenda
fcarlssynL Því að það sem
einu sinni hefur veriS
skrifað, verður ekki aft-
ur tekið.
Karlsson tók jiening-
ana og átti góða daga.
Haim gat skemmt
sér við að hugsa uffl
kænskuíbragð sitt sv»
með undirskrift okkar’*.
lengi aem hann lifðL
Skotasaga
Tveir Skotar fóru einu
sinni á veiðar.
,jS á, sem fær fyrsta
fiskinn, borgar hinum
tvo wiskíjiela", sagði
Smith.
,Ácgsett“, aamþyfckti
Mac Donald.
Eftir dálitla stund veið
ir Smitti fyrsita fiskbra.
Mac Donald óskar hon-
um til hamingju og segir
hróðugur:
„Þú átt þá að borga
wiskíi>elann“.
„Mleð ánægju, þar sem
ég sigraðL En hvernig er
með þig, verður þú ekkr
ert var?“
jfcg býst nú varfa vM
þvi, meðan ég hefi enga
beitu á önglirram".
JEngia beitu".
óg tók beituna aÉ
trm leið «g vMS veðjuð-
um“.