Morgunblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 8

g* «tr xoj 3æ<j VJV1
'Sjs jixíj geq efjas
0« igSnp píija U3 ‘nuioií
-CfA jnpiBij jba uubjj
•anSuaesunpjBgæ gBjs j
JOfUS UUTJJBJXU BJ BJUIBg
BJKOJ.Í JUinj B UBJO
•umuiojs
-uiTg jn jSSÁq jjasA gi
-snq í?o suia igojg go jjjb
JgBJUjg uui utoqs UIJOS JB
2ad[ ?<• umjjpjsijjjofus ji
jjíísjijs naoA jiuitggaA si
umjsejg jn njOA uijjog
gO JIUJBggnjg ‘XBUJjfp
‘btjbjjj jn JBA 'fejUIBg
BJSOJ^ subij uuTjaeg
•uuiæq j nguag ne<j
•„jbujui JBUJn
-guæsimp dcln joa ejsnp
3o jjiui giuinj um Bnq
ge gcg oas bjoa njjjA 'Jn
-jjAðJtf go jjBuieg uuigjo
Jð gs gB JA(f ‘gTUI BJJAq
gB f5 Bjjæ nji -JB BJIOA
BjBq njuunui ioj jjo nq
F» ua ‘gi<í jijjíj BJjaq tao i
ged[ J9 gojgnp jjo nq
JJJ A'Ui jijjCj vuuia go
egep Bfjq i jaui Bfq BJðA
ge ncj jngjOA uuigejs j uo
'jncje eueq bj giq bjvj
jBijs gg- -uuiui. uuiuuiiiq
j jngjú Bunjpj jtjssi.u
n<j“ -i[u,Bg ijsojjJ igges
‘,,uiuio3[ geguiq jjo nq
eugOA SJOAq JI9A gg[“
•UTjdo
mqjng gruuia nec[ ngn
-gjoq giqoj JfcA luuoq xe
-g£><i ’uis ijjtui b juunjjoq
njdisjs ne<{ go uuijjjjaq
B3JBJ3J B jas Bfq JSBJ3S gB
Saj njjrj gneq uubjj
•„egjoq ge pioq gmj3{ou
giguoj joq Ss UBgis gigij
uin jguej jo nu ge jac[
'Joui epueq njjoq goui
BUJ03J gB JTJifj Jpcf B3J3[B<j“
•uueq igges ‘„3æ<j
ejitI *jæs nputojq“
•umjBusj
jn Æjs jsngnpuXui sueq
JJBJpJBpUB UJOAq glA
So rpjnijjnqunj umuoq
bjj uioij gignjpq ijsjjq
uueq jBgoq ge ja<J ‘ijuieg
ijsoji BJOA ge jnejq
fcjjaq ge ‘issia ueojjnjs
•jsíCj
njzsq gsui jæq igegxoq
go umgpijofus umj3j3jou
e Ijoq uuejj -B3JBJ3J jn
3[3[aq b ipuefjis ‘uubud
ueg.ræqej? gc uejuieg
bs unq jij gr.gueq ‘uibjjj
unq jjaq nunq oas gy
•jeuuaq njunAS
j Jngru njjsj uijdo
nuTfcig ge oas ‘eujuiaag
bujo ijsjjq' gæ<i bjjji
•„uinui
unnq umjjp i uqdo njzoq
jæj ‘nuejj jb jns[3[o ji
-jsuq uras ‘jsajj •umjsiog
jejcs jb puijaA go ggopun
-gjoui gngoq ‘sutsojj um
-jpj jb gjæu ‘ijda 3[TJBjes
go gnsjsojq umjo gJA“
:jgej ngn
jsiAq go 3is b ngjjoq ut
-jdo uios ijjpq luuajj 'um
-ucfjj b nxn ijdo uijjngi
uks Jcq ‘ujnqqou gjeg j
UI03J unq jij jeq ‘uíbjjb
iuuis joj uegis jjpq unj£
•uuis BSBA I tuuoq 3J3JBJS
go eunjjoq gæ<j bjjji
Gisjg B3[iq ge ssoq uy
„ Gvq Jijjo'efs
I3J3JO unui uueq go giui
Bgis bui umuiujo jn grui
jnijej iuös joaji -uinnj
-sr.j go ijsjiCs gaui sjsjoj
go gnsjpqjjnj jo gg;“
;jnjjé go
jnjjc BJSIAq JSIJJTA UI3S
‘Bjjoq gnsfoq.Cu gojs uin
-uoq J go ujo ipuBOjg es
unjj -gegUBq ui03j unq
JBgaq ‘ruuoq jsnjjiq je
-utraungjnj go jnpun 3[ij
-tajj -umuTuunjq j ujoq
b jngtu umuijgBsj jijjo
JOS BUUOJ gB U3 geuue
C3J3J3 Tgjoq gæq BJJJ1
•B3JJOJS
BTPITN um BgJBAsiuuiui
uegajngjjA go suia ub
gj/Cajqo epuejs uueq. ejej
U3 UUBq UMl SUTJ3J j JJJB
efgæjd jjujnpuæa -juun
-ociajs b ijn jBgejs sjOAq
-uia equua ;3gij ‘jeq ejoj
ngnjjrvj ‘eji3[iji sueq uui
-angpjd ge jjgas ub3bs
•buuis
BJPJ3JOJ JIJ BUIJJpqBJB
-SI&3J j unaq jnjj© joj go
nuipjeqgjBA jn jsjCoj jba
UBSSOSUIJ<£ -gB3J3JJB IgJBq
uueq uies geq jtjáj eunej
BJgua JSIgJBJ3J UUB.JJ
•BUTUglBaBjnS gtA JIJ
Sjpj go sgjBgnuæx JJJ Jn
JJB BJJ3JIJSJ IJOUS ‘UTgBJSJB
rucA jjojsnpjyíjjs ngæA
-U3JIUI issoq ge Jijja;
"rgeu3j3[njp uueq
uiss Jfcq ‘gijBqejJBAS J jn
juiaq uuBijajp ejrijijj sjbj
luqis rsseq ge uo ‘gejs
jb aioq nggpj anjjy
' *„Jfc3J3JO
i[Tuu fc fcjia-p gfc JJJ3U um
es i3[3[ð ge oas ‘umupfs
ejc7.3js giuuið giA urn
-jnqs njq -luuigjpf ejdiijs
ge Jjunq nu xunja gjA“
:b?T3ITN
IggBS ‘UD03J BipUðJBglðJ
B JBgð<J 'JBqBJJBAS I jn
igaegnuæa. bjj gisj Bjjb
jæu uutjngjn3[S 'uuigoq
b jngns uednfp bjjoui
jjoj gjnsjs efgæjd gB
3JpJ gO UIBJJB UUB3Jðap
TpUÍBJ UUBJI 'UUlgpjd
oiajCj uueijoap jjuuads
go ‘aijjæA punsnq pA
uias ‘gojd ueapjs.iegiig
BfT^TN ISeeiuis uegjs
•„sj3j3[Áqanpuns jij ae
UIBJJ jn3J3JO IgJðA JJ03J3Jð
gB-OAS ‘JB3J3JO IJJIUI B BUII
-uijBfijjðui Bgejp ge giA
TimpjOA jsjuCj ua" 'BjnjTN
igeaeAS ‘„joa go jjoo“
•„umuiq jij/C gp
uð umugujuijoq umjgg
JJJiC BgBJ JJB3JS nq ‘JB3J3JO
jjjjui umujuujðq Bjdj3js
umjn3[s gjA •uirua gjA go
jn3[jojs sujð je juujpjg
-joa ijjjb j uujgug jBJJ
_3ITN ‘J!I -raui ngjaf>“
UBggœA JðS
geq UUt3JðJ(I •J3J©JiB3JJðA3J
uueq 3[oj go Jngiu um
-UB3p.jp ipguðjs BJI3JIJÍ
ge ‘Jjgis um uio3( oas
uð ‘jnuo3[S Bgð jnguðj
gpjs uuigepjBq jjOAq
BfgðS gB TAq BJJ UUB3J
uuigua ’jsefjðq go gi
-gJASJBUpfS B UIBJJ B.IU03J
ge jjj jsjppXðu uubh
•BJJ3[JH JIJjCJ gjs BJðJ gB
BU^ðJ gB JgBgOJS jað3J3[a
QB go OJPJBJ naOA JIUIS
JBgep gB ‘BS UUI3fða(1
•eujganq eujð Bjpfaq
ge 3jpj go bjj3jjh ige
J3jsp ‘„anpuns j jjjq tjæq
ejæj unui ge cgð nuiq
tg/fq an jn njsgiaa3[s“
•J3[3[ð gts jgjXðaq go ‘a<Cp
JiaAj puBJqgB[S pop ‘mn
-gnms umjjo uueq jptnjoj
‘jjjs ijæq jsegjBU ©Jj3jjj£
BS UUJ3Jðap J©3ð<I
•SUB3JSJP BJJðJ ge ©JJ3jJtsI
apj nunq oas gy 'nfuAaq
©3j3jAq igBpujCm uu©m
g© oas ‘gis um uejn mn
uoq JgJBA go uueq j naofj
aeq ‘jdureq je ojjjæA
jæAj nu jps 3j3jaj uu©h
•jæu ijBjg jnjjefs jba
uueq gB ‘jBUnA3[UmBgðUl
jij oas bjj3jjh ngjæai|
BUUBUaeq jpx •nfsjsðjjo
ngðjjgæaq jjBSSoq bjj
eq Bsjðjj ge um uueq
ngeq jenqjegjoq JiJJV
•bjj3jjn IJT ©J3jSBuæq gau*
tupj ujuapa *uuB3[ðjp
gjA luumjjBJBq J gijjfcf
r.gjoq ©jjjðq JBjpjðJoj ga
SSðq BUgðA ‘SnBJJBgBUnU*
ngjoq gjgao mos ‘umujpq
punsnq mmjj uemes
BUJBS gB S3JOJ ngBA3[B
go um-uis umgBj nu ngpj
UEUUIJBSJð3J gO UUIJBJ2
•umuoq
jjjjð nguðg sucq buosj go
uutjbz mðs gofm nsjðAi|
‘Bunssasujjd BSjaaj ga
njjp gem jgBjiðu uu©q ga
‘jgjðj jjajijs uueq jsjjjja'j

vNNVN'ava
VNNVN-ava Noasarx
Yí
s
LBSBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
25
Ævintýri:
FROSTI GAMLI
EONU sinni voru tvær
systur. Önnur þoirra var
viljug en hin var löt.
Viljuga stúlkan var köll-
uð Litla Þæg, en lata
stúlkan Litla Löt. Hjá
þeim í húsinu var kona,
sem leit eftir þeim. Litla
Þæg var dugleg lítil
stúlka, hún fór snemma
á fætur, klæddi sig sjálf
og hóf strax dagsverkið.
Hún kveikti upp eldinn,
bakaði brauðið, þvoði
gólfið og gaf hænsnun-
um. Svo fór hún og sótti
vatn í brunninn.
Á meðan lá Litla Löt í
rúminu og lét íara vel
um sig. Þegar hún loks
varð leið á að liggja,
sagði hún syfjulega:
„Fóstra, færðu mig í
sokkana“.
Fóstran, sem hct
Proskovía, hélt mikið
upp á Litlu Löt og upp-
fyllti venjulega allar
faennar óskir. Hún var
vön að færa hana í sokk
ana, binda á hana skóna,
klæða hana í kjolinn og
greiða henni um hárið.
Eftir að því var lokið var
næsta beiðnin venjulaga
þessi: „Fóstra, áttu ekki
góð-a köku handa mér?“
Eftir að Litla Ikit var
kominn á fætur, var hún
vön að ganga oiurlítið
um húsið, en settist síð-
an við gluggan og íór að
telja flugur: Hvað voru
það margar, sein flngu út
og hvað komu margar
inn? Eftir að hafa sýslað
við þetta um stund, vissi
hún hreint ekki, hvað
hún átti að taka sér fyr-
ir hendur. Ætti hún að
hátta aftur? En hún var
alls ekkert syfjuð. Ætti
hún að fá sér eitthvað
að borða? En hún var
alls ekki svöng. Ætti
hún að halda áfram að
telja flugur? Æ, nei ,liún
var orðin leið á því. Og
þarna sat þessi aumkun-
arverði, litli letingi og
grét og kveinaði af leið-
indum, rétt eins og það
væri einhverjum öðrum
að kenna, en henni
sjálfri.
Um þetta leyti hafði
Litla Þæg lokið morgun
verkunum og sótt vatn
í brunninn. Væri vatnið
ekki tært hreinsaði hún
það með því að búa til
trekt úr pappír, sem hún
setti ofurlítið af sanoi og
viðarkoli í og er vatnið
hafði síazt gegnum það,
var það orðið kristals-
tært. Litla Þæg var síð-
an vön að setjast við að
prjóna sokka, falda klúta
eða jafnvel sauma skyrt
ur og alltaf var hún
syngjandi meðan han
vann. Aldrei lét hún sér
leiðast, enda hafði hún
engan tíma til þess, allt-
aí var nóg að starfa og
áður en hún vissi af var
dagurinn að kvöldi kom
inn.
Dag nokkurn varð
Litla Þæg fyrir slæmu
óhappi. Hún var að
sökkva fötunni í brunn-
inn, þegar vindúbandið
slitnaði og fatan sökk til
botns. Hvað átti hún til
bragðs að taka? Vesa-
lings Litla Þæg fór að há
grata og hljóp til íóstru
sinnar að segja henni tið
indin.
Proskovia fóstra brást
illa við og sagði: „Þetta
er þín sök, svo að þú
verður sjálf að bæta úr
þessu. Þú mísstir fötuna
í brunninn, það er þitt
að ná henni upp“.
Indíánar á sléttum
Norður-Ameríku voru
meðal annars frægir, —
eða máski fremur ill-
ræmdir, — fyrir ótrú-
lega leikni í því að fara
með boga og örvar. Áð-
ur en þeir lærðu af hvíta
manninum að skjóta af
riffli, — „þrumustafn-
um“—■ átti allur æfct-
flokkurinn líf sitt og af-
komu undir því, að veiði
mennirnir væru góðar
bogaskyttur.
Bezta efnið í bogara
var hinn svonefndi gulvið
ur. Um það bil 120 «_m
grein var beygð í miðju,
þannig að boginn mynd-
aði tvó sveiga út frá
beygjuhorninu, sem vissi
að skyttunni. Væri grein
in c< v var hún
styrfct með sinum þeim,
sem liggja meðfram
hrygg vísundanna. Boga
strengurinn var einnig
búinn til úr sinum, sem
rifnar voru í mjóa þræði,
er síðan voru snúnir
saman í streng.
Örvarnar voru með
járnoddi. Þær voru frem
ur stuttai, svo að auð-
veldara væri að skjóta
þeim af hestbaki. Þriðji
hluti af lengd örvarinn-
ar var settur fjöðrum til
þess að stýra herrni á
fluginu. Neðan við fjaðr
irnar skar hver veiði-
maður merki sitt, svo
eð ekki færi milli mála,
hver hana ætti. Það var
ekki hlaupið að því að
búa örvarnar tfl. Fyrst
varð að hengja greina-
bútana, efnið í örvar-
skaftið, upp í tjaldið, þar
sem þeir voru reyktir
vikum saman. Tréð var
síðan með margbrotinni
meðferð hert og væri I
því ormar eða lirfur var
þeim útrýmt. Ef bútarnir
voru ekki alveg beinir,
voru þeir smurúir í feiti
þau: sem beygjam var,
hitaðir upp og réttir, áð-
ur en þeir náðu að kólnEu
Örvaskaftið var nú slíp-
að með sérstökum stein-
um og oddiurinn og stýri
fjaðrirnar settar á það.
Að svo búr»Li oat veið-
in hafizt.