Morgunblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 5

ge ‘ucruuoii e ni5!!111 UUI
-se aeA oaq 'uueq jisasAq,
‘„utmiixSTUsjeeiAutA jtjjíj
jiiqjC ijæj[ Sa ge ‘urn jt
-ssia bjoa grvxnjfs js<í“
•efq uibjj
jos uuixxiSjusgjeg j[[Áu
‘iSoa jri gtJiTA tgjeix uui
-Xiigiusjeggjxs go xbjjs
'»uin
-Suiunus j jtjbus ego[
J3S IJ[J[0 uinao JIUJBXglUS
giA ge ‘bxia ge 94 gn
-IXæ ja<j 'iog ge go suio
jsui xiXxj g9“ ‘ipueCænx
uuix[TgTUSjegoj[S igges
‘„ipuaejj ijaej[ us ‘ep“
„iue
-gaq lunq jngií giuio}[
‘eCgas ge ejqx Jacj isrrjjip
jnpfoq ‘nuijxeq e Jegjí gt
-snq ejeq ge ssaq ue i[[e
um gidnexq go jnjJBAS
gnos jaq ge ‘goui gou
ij[j[a jo ge<j iyujiAso jqx
"IAH inggg oas je gpxiui
Xynj nu js ejioq ‘ia>p“
} > Jn
-puæjj oq giA uinjo eq
‘sue xxi jnnuojf nxe jego<x
•jngií eixxis ge nu giuÁoj
ua ‘eojoq ‘gij[esjY“
Hjp[aq IJ[J[0 uueq uios
‘eguneu ubijbas ujoAq
-uie e uueq isqej eur
-Igijsejg jijjC iuuis gio[
y •nixa[ essoq sex uies
úuixxigTusgjeg jba ge«x
'„jaul JIJjCj igOA T
jpueis jo uios jnguiuuoj
-uin sneisigæusnq egeAq
ge ‘geq jeui egoCq iqqe
iæx gq nguigJiA ega[
-igjCiqXXI ‘nuij[eq e uts gr
enq jaq uies ‘ixgius ipuÁs
uueq ge“ ‘uujnigius
-g.ieg psæuj „‘ejux nu
jjæA juoAq geuuv“
•„joq jijAj igaA
jn ege[SToijnq pq j[ioa
IUi!>H •UUT[TgTUSJBgOJ[p
| in jnurejg buoas pe
nq eugeA sueAq ges iqqe
ieg gg unqqo Jipi-iCjp
-eu gq' reie go nuiqeq e
I|is gisnq gaut egueg iqqo
uies ‘jBigius xxi eq|i nue
ge<x ‘Jiuie jtoai giA uo
‘pæ jeqqo } uiexj nje
geq ge ‘eC[iJis ge eu<Cej
ge jngjeA nq“ ‘uueq
jgges ‘„ipuæjj [jæ^;“
•uurxigtus
-gieg e jngouiui[oq ige
jsnxq uuiiiigjusjegTAUjA
•jjlje ddn
eujeq juujgiex e nq.iA
eijaq jba uujxxjgjusgjeQ
•exBA jjujeuunaiKuo
-jAs uios jeq ‘juunqqojq
| jddn ‘sujsgjeg epuo um
-ujq j euiioq nsjA ge j[[e
Bubh •euuejgjus jngun
-uoq jo uios *sujsxjgjus
-JBgtAujA XJI gj»[ euioq
jgj uujixjgjusgjeo
•utn
-uijgTusjegoqs efq uibjj
(seuioq ge pun[snqqniq
emou jqqo jba uueq
igeq joq gjjXoH 'ura
-ujui utnujgje® jn njjnq
j oas jngiC euioq go gj
3[eq ? geq eqej ge gnpæ
jo<X iJegjC nujsnq je [jog
egopiTgjo joq gjjeq qbah
•jngiC eCqqoq ge uin
iqqo gjux jjæq go ge ‘bija
jqqo jngÁ poj go jo ‘joui
Jri gj[j[ jo ejog ipuiCiu gg;
•[[æ juujui je gnos jaq gé |
„iego[uigjo
joq gnao geAq go gegujq
saeuue aoq gjgjo |put
-jo egBAH »Cq uteaj jsj
go uegout *jgOA jn eCqjA
ge [oa oas eaog aoq gjCpjj.
igep ue[aeCqeq um uut
goAqg buoas angiC eCs e[e[
ge jjxíCj iip[0 JegiC aaq
isiuiuieqs jjn[je.AS gn
-jo aoq geAq ‘eaeq fo“
gjA umjnqs qjsoaq
go uueq Jgges ‘„e.qpnq
-epjo sggejqje jo n<[“
*uuo[ íjpun jgeqeaq uios
‘jpues je [[jnj jba [[[y
*gis ji[Ojg go uinu[eiu e
tgeggejq {[uieg jisojji
•utnuqnp jn
egjajq ge utos giq.jui oas
ssoq ue gjgjoq e uueq
iljos go uui[[od goui uuj
uioq ig'x exin -umuieui
jjjjo igexxe>; go nu tge
uqeA uuijngeui i[uteo
•„jo go [JOAq ‘jn
-uroq uuegeui t jegoq ‘ue
-uies e[[s.d isepuexq uxv’
•jos JJixeCs gsui unq
igesgnq '„Sts jjjiCj [J3Aq
bqoCs ge qerno geq jos
ejog ge buSoa sjoah"-
•JTJiC
jppÁq Jinoq go ‘[jod uujo
j ngnsujojqg ueuies n[[o
igejseq ‘uuiqsij go gr
-aofq ‘gjioruuæjg jnpuns
uegjs jeqs uo ‘[[js gej
unq jgesgnq ujoqjepunjg
jiq go ippÁjox jeuoq S[[e
‘iqsij ‘ijqCq ‘Tjouiuæjg
‘n[iq je gou jba eujeq ge
es go um [sjgedjAS unn
•jAq e egnqe ejeq ge
IH W?t J° Jtt» •tb'A uriH 'm
uueq enq ge jue giujoAq
‘um pUiCuignq eguo
jgjeq unq uo ‘[etu uegog
?J ge [[og j[[oq juuoh
•ejog ge T[i[e unq geAq
“ijoqqo jssta unq uo
‘snqpto j uibjj jqj iqq
exij'l qgeujosujois go gj
-umj j je [9 jos igexxeq
uubh 'ejoq jAq e rqqo
uueq I9i jjsoq e[suuiui
ge ‘nuiou jjijo eiqei
i5X5[o uuTJngetu jxuieg
[sji jja jefpuÁoj giQ
•„sueq
gjuinj uin T5X5J0 inq go
[joq ‘Jijjo jJöopx© jnqoj
uujjngeui JluieQ ’eujn
-guij j nSxoqepxnq ej ge
tun i5[5[o giui jjæq gg.“
:jos goui igesgnq gó gi
snq j uui jqj 10*1 epn
•„ujui ujjoj gjA
ngjog go uujjeutsjgop
-gjui [jj ngnq ‘ntijux nuj
-uinj j BTiiguæsunp ddn
n+sjjq go nu ngjej -[jo
nq gojgnp nsjOAq ‘eCs ge
jjijo e go uo ‘eujq nuujA
jijáj unej ej ge gjnqs
nq [je ego[nssi7v“ 'uujjn
-geui jjuieg Jgges ‘„ujui
B5[in[s ‘geq nu jo oas“
•[qi exijT; jgeaeAS
‘„jjjáj egujuod exqjui
ej go ooq eCq buuia
ge m uujuioq ao gg[“
•uueq
igjnds „iiqH exin; ‘um
-puqq e joq jo gBAH‘
•gCus egjoq ge jba go
umuqqoqsj e egO[nCuoA
gO SUJO [B6 uubh
•euitoq
Xlje iiuieg i[sojjx uios jeq
riujsnq ge unq uioq sqcKq
•uiejje [[oq iqq e[[m
■„jos njxeCs
je jngtu l[[op neq euiou
‘uqdo um jqqo gtui
ijo?5[ gg; igojj ejsjjq ge
jAq e gjui ejÁojq ge bjoa
ge go jijæ eugoA sjoah“
ueqxnis e[e[ tgges
‘»oq geq euiou [5iqa“
• ,uinujuiioq
uinjiq j ujjdo njzoq jæj
‘n.i<u[ je jnqqo jjjsjjq
UlOS JOAH uinxsrsgjB
-iqs je puuoA go ggopun
-gjoui gngoq ‘sujsojj uxn
[gj je gjæu ‘j[do iqjejes
go gnqsojq utnjo gjA“
:njgq ge
[aOAq ngnjsjAq go ngn
-j[j[g uqda •nuoj[exdo
goiu uujgjeguxpxe nu es
go ucejj9 1X9q iq'i.eiin;
•»ett» gxuunjq
ego TAq jjjáj [jeq jjeCs
unq jnjog ‘[n [seiuioq 11«
-ttoq ifnA iuinujujo j^
jn gjq eqej ge jAq jijjCj
uui||iBiusje6o[|s
Bo uui||i6iusf>JOQ
ejeq ge bjoa ge ge ij[æ
VZ ViDUÆVHHVH XOaSH’T VMNtVNHVH HOHSH'I tl
28
LESBÓK BARNANNA
I.ESBÓK BAHNANNA
S
hlýtur að vera orðin
óþolinmóð að bíða eftir
brúðgumanum.“
Karlsson svaraði þessu
engu, en gat samt ekki
hætt að hugsa um það,
sem veitingamaðurinn
ihafði sagt.
„Hvers vegna ætti ég
ekki að freista gæfunn-
er? Ég verð að vísu tæp-
iega tengdasonur kon-
ungsins, en í tvo eða þrjá
daga ætti ég samt að fá
íióg að eta og drekka“.
Hann hélt rakleiðis til
hallarinnar ag konung-
urinn spurði:
„Hvaða erindi átt þú á
vorn fund, maður minn?“
„Mig langaði að fá að
eegja yðar hátigin sögu.
Leyfið mér aðeins að fá
eitthvað að eta og drekka
áður“.
Koniungurinn leit á
hann og hló. „Þessi
myndi verða bærilegur
brúðgumi! Treyjan hans
611 rifin og skórnir þrædd
»t saman með spottum“,
hugsaði konungurinn
með sér.
L En hann sagði ekkert.
t Karlssyni var nú gefið
®ð eta. Síðan lét konung-
tirinn kalla á ráðgjafa
sína og hirðmenn og sagði
við karlsson:
„Jæja, segðu okkur þá
söguna“.
„Faðir minn sálugl",
sagði karlsson, „var rík-
cisti maðurinn í öllu kon-
ungsdæminu. Hann
byggði stórhýsi oig hallir
Oúfurnar vöppuðu um á
mæni þeirra og týndu
•tjönmirnar td himnin-
ura 1 nefið, *vona voru
hús föður mins há Húsa-
garðuruin icring um höll
okkar var svo stór að
dúfa gait ekki á heilum
sumardegi flogið end-
anna á milli“.
Konungurinn sat hljóð
ur ásamt hirð sinni. Eng-
inn greip fram í fyiir
karlssyni, sem í stað þess
að halda sögunni áfram
sagði:
okkar. Hjarðsveinn sat á
öðru hor.ni hans og ann-
ar á hinu. >eir léku á
hljóðpípur og sungu, en
þeir sáu ekki né héyrðu
hvor til annars. Svona
var uxinn okkar stór“.
Enn á ný sátu konung
urinn og hirðmennirnir
þögulir.
„Þið fáið að heyra fram
hald sögunnar á morgun
þegar ég hef lokið mið-
degisverði“,
Með það fór hann fram
1 eldhúsið að fá sér eitt-
hvað í svanginn.
„Það var liðið að
kvökLi, þegar hann hélt
áfram sögiu sinni daginn
eftir:
„SjB vetra gamall uxi
gekk úti í húsagaxðinurn
Sögumaðurinn reis nú
á fætur og sagði: Á
margun mun ég ljúka
sögúnni ,en nú er kom-
inn háttatími“.
Að svo mæltu fór
hann fram í eldhúsið að
fá sér bita.
>á mælti konungiir-
inn:
„Hvað eigum við nú að
taka til bragðs? Vissu-
leiga hefi ég aldrei heyrt
bæina og heldur þar
dansa og veizlur. >að
þarf margs að gæta til
þess að styggja ekki
huldufólkið, því það «r
illt viðureignar, ef því
mislíkar, og má þá við
öllu illu búast af því.
Það var því ekkert gam-
an að vera einn heima á
jólanóttina í gamla daga,
þegar annað fólk var far
ið tfl tíða. Margt var
Igert til þess að fagna
huldufólkinu sem bezt og
forðast reiði þess. Hús-
bóndinn eða húsmóðirin
gekk þrisvar sinnum sól
arsinnis kringum bæinn
og baiuð huldufólkmu
heim með þessum orð-
um: „Komi þeir, sem
koma vilja, veri þeir,
sem vera vilja, fari þsir,
sem fara vilja, mér og
mínum að meinalaiusu“.
Þegar huldufólkið
keraur og sér, að allt er
þvegið og hreint og all-
ur bærinn svo vel lýstur,
«ð hvengi ber skugga á,
þá hýrnar yfir því, og þá
segir það: „Hér er bjart
og hér er hreint, og hér
«r gott að leika sér“. En
ef það sér einhver óhrein
indi, eða að einhvers-
staðar er skuggsýnt, seg-
ir það: „Hér er ékki
bjart og hér er ekki
hreint, og hér er ekki
gott að leika sér“. Má þá
jafnan búast við ein-
hverj.u illu af þvi
Margs konar illar og
óhreinar vættir eru á
ferðinni á jólanóttina
aðrar en jólakötturinn,
jólasveinarnir og huldu-
fólkið, — eru þær allar
mjög viðsjárverðar. Þó
gera þær esfcki mein, ef
allt er hreint og bjart og
þær verða eigi varar við
neinn gáska eða léttúð, og
sérstaklega ef þeir, sem
heima eru, sitja við að
lesa í einhverri góðri
guðsorðabók. Enginn fll
vættur þolir að heyra
nafn Jesú nefnt og ekk-
ert nafn guðs. Ég skal
segja eina stutta sögu,
sem sýnir þaA
Einu sinni varu nokk-
i*r börn heima á jóla-
nóttina, en allt fullorðna
fólíkið hafði farið til tíða.
Þeim höfðu verið gefnir
fagurrauðir sokkar. Þau
léku á gólfinu með jóla-
kertin sín í höndunium og
og lá nú heldur en ekki
vel á þeim. Einkum
fannst þeim mikið til ura
rauðu sokkana sína, og
þótti hverju fyrir sig sín-
ir sokkar vera fallegast-
ir.
,JSko minn fót, sko
minn fót! sko minn rauða
fót! sögðu þau.
Þá er sagt á ghiggan-
um með ógurlega bungri
drynjandi rödd,-
„Sko minn fót,
sko minn fót,
sko minn gráa dingulfót“,
Öll börnin urðu dauð-
hrædd nema yngsta
barnið; það var milli vita
og kunni því ekki að
hræðast eins og hia
börnin.
Það kallaði út í glugg-
ann og sagði: „Elrt þá
Jesús Kristur, sem fædd
ist í nótt?“
Þá þagnaði þesisl voða-
rödd á augabragði og bar
eigi á henni framar.
Hafði þetta verið eia-
hver ill vættur, sem
vildi taka börnin, en
þoldi eigi að heyra nafn
Jesú nefnt.
Ef allt fer véí og sið-
samlega fram á jólunum,
þarf eigi að óttast, að ill-
ar vættir geti gert mein.
Það er því eigi að undra,
þótt allir hlafcki til á
jólunum, — eigi að undra
þótt börnin segi, þegar
jólin nálgast: „Kátt er á
jólumim, koma þau senn“
því að þá er meira um
dýrðir en á nokk'urri
annarri hátíð. Það, sem
þó sérstaklega einfeennir
jólin, er hreinleikinn á
öllu og hinn mikli ljósa-
Pottasleikir