Morgunblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 7

gTgjo nSua ge í?is jjjoa
BI'S gB QEC{ gTA 'JI91 UUT
-UUT31S IQgBJTgjía UUBq gB
•BunuuiA giA oas njimjs
suBq jnpuaq go uut
-jbz ns uuBq jegaq ‘-m
ppatJljgnBp gJBA UUBJJ
•jignqsjnBU
Jtpj Bjns gB giA uuijsq
wnuuo JBA BJlqlM gB *B
giuuBcJ gpjs pq ua 'uinq
tuoa luuaq uios ‘umgptjo
n33|Tgasjq uiiaq bjj buts
Jtijjcp BSjajj gB uuuq
Bfgiq gB jij tuuis nuoq.
juibsb jnjjBCs joj So tiidn
bjt>1TH BTTa'I Tpl uuiJBZ
’BUBq BSjOJJ gB JTJ EJiqiJvJ
Bpuos gs neq geq go jsr
-gejjp uuiqajp uies ‘iuie
bs tjíba ‘iqjajs BjTqijj
‘UUIJBjnS gB ‘Uiiaq TggiBS
}io nuiuipui go ucnuts
eqqed uessasuijd tge
-jTjqs ‘ttutjbj treunaq g*
jpa uujqajp go xbjjs
•„Tqjojs
BqqTN trueq ‘uutJB-jns js
gB<J "UUTUI IJBCjO J© UISS“
‘uuiqsap Tgges ‘„jngBUi
uuia jo igJBgnuaeji j“
•umuoq ju ddn gtJBAS
Bqqot gB jsqoj Tuuaq tjj
jeq Jnjje go jnjje uub
-qojp tgjnds ubssssuij^j
•uueq ua Tjjeqjojs paeA
jðAq ‘uinueqajp BCq tatJ
ge jseuioq ge eueq geq
go tuuts jntqop uuijbz
Tgejuqs tuuts nuja
•JBAS gOUI JBUUnSS©
-sutJd fij jnjje uueq uioq
jtjja uuTgeci •uiiaq gi
-jpjq jeq uBgxs uras ‘sue
-qqej puBqsjBq gTA
eueq jjeq go jeuunuui
-JBZ go SUTSJBZ ‘B'UUTS
BjpfSJOj qj ngmpuos
-gjo iressosuijd !gBj!jq®
eq go Bg!»A !!J njjnq uut
-qajp joj nfJOAq tugQ
•uurqoq t eueq gaút
joj uuiqsjp jBgaq ‘juuaq
jjjja b jSBuinB[ tgjeq go
go Bfs juuaq je jjjbui
wjptb luas ‘eqqej uiq
-jj! tjjb uessasujjj ‘usn
-jqqou !j[aq t um Bueq
Tgeqof go ‘(suejesiaq)
sujsjbz Jnijjpp jjjjbCs
uueq jpuæj sqoq 'Bp jb
go jjjs jjaeq t 1105 eq ojp
‘uinnqjBgJoq jb egjeut
Citajg uubh qqiJBgJB^
j sgJBgnuaeH jbuujjb
-gjoq tuuajgBu j jnjasge
jas qpj jqaap jngajigaejq
.ge jtj OiAS jpija nguoj
eguej qxiCj tuuts HNiS
urn^ejp 60 »4»|iN
✓
tuÁfuiAjr
rz
VNNVN-ava Ngasai
*uinunBjjs nuæjg sguq
-BSaA B UBJO BCggq Bq
EungtajqoCus nq Jnjaej
eugaA sjoah“ 'unq tgges
‘„jngeui jngBjxBCqgpg
‘XfBuiBg BjaA jsjgas nq“
•ned bs unq jegaq ‘un
quinega-ui jsijjAj ueqjnjs
•ddn bxba ge buáoj
ge njoA uias ‘Bjjssejg
Jtiqqou e es tuuaq Jtpun
go t.ujs eujguæsunp Tge
-j[Bq uueq uias ‘tuuninq
-pCus ddn ijjAi uubh
„4B-UIUI IgoCSJBfj B
ej!I ge i!j gjq jBguBH ‘jn
-gBUi HBUiBg ‘jngBjjBfq
-gog ja ga ge ‘euÁaj
ge Jjjja jjb nq -ngipq
-Bpinq BUTau bj iqqa nq
junui eq go pfus jn' ddn
jBUjnpuaq ejeq ngeppnu
‘Iiureg tjsojj; tgges
•„geq uin !qqa njjiCaqgf“
•ujs jjajaj oAq ge ssaq
I!J uuist T JiqBA Bjofjq ge
BJaA gas uinpunjs igjeq
unq uias ‘uinunuoqBjjoAq
sguijBsaA b go jqji Bpinq
jb Jiujop ngjn juuuaq
jnguijj -ni!Aq jjqXui
jguaj uuungeui jiiueg ge
oas ‘uinuofus egæjgeq
VNNVNHvs Noasari
M
2€
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
t
Kínverski
múrinn
Hann Ling Wang litli
stendur fyrir framan
kínverska múrinn og
reynir að reikna út,
hvað margir múrstein-
ar séu í þessum hluta
hans. Þykkt múrsins er
jöfn lengd múrsteinsins.
Lengd múrsteinanna er
jöfn tvöfaldri hreidd
þeirra og þykktin sem
svarar hálfri breid-dinni.
Hvað eru þá margir múr-
steinar í þessum hluta af
múrnum? Við viðurkenn-
um, að þetta virðist i
fljótu bragði enfitt dæmi,
én lausnin er samt furðu
einföld, eins og þið mun-
uð sjá, þegar ráðningin
birtist.
J>RIK EINS. Hverjar þrjar af þessum anuinsmynd
tun eru eins?
Skrítlur
Konan: „Allir karl-
- menn eru heimskingjar“.
I Maðurinn: „Ekki þeir,
sem aldrei hafa gift sig“.
Mag-ga (að tjaldabaki):
„Bráðum eigum við að
fara fram á sviðið. Ertu
viss um að þú kunnir alit
hlutverkið?“
Siggi: „Ég held ég sé
viss í því öllu saman,
n-ema ef vera skyldi að
kossinn sem ég á að
kyssa þig, verði ekki
nóg-u eðlilegur. Eigum
I við ekki að æfa hann
I einu sinni enn?“
en meira upp á þær.
Þess vegna fór ein hæn
an eftir aðra sína leið.
Fyrst fóru þær ungu.
Þær voru léttar á sér og
flugu yfir girðinguna,
þegar færi gafst. Spori
saknaði þeirra ekki.
Hann var að hugsa um
sjálfan sig og það var
honum nóg. Gömlu hæn-
urnar, sem voru orðnar
of þungar á sér til að
fljúga hátt, gróf-u holur
undir hænsnagirðinguna
og tróðu sér út um þær.
Það var erfitt og tók
lengri tíma, en ekki
leið samt á löngu unz
þar kom, að Spori var
orðinn einn eftir í
hænsnagarðinum.
Nokkrir dagar liðu>
áður en Spori tók eftir
þeseu. Þá fór hann að
leita bæði úti og inni, en
hvergi var nokkra hænu
að sjá „Þetta er sannar-
lega undarlegt", muldr-
aði Spori. „Væri ég
-gamall, skáldaður og ljót
ur hani, þá gæti ég skil-
ið, að hænurnar færu
frá mér, en það er óskilj-
anlegt, að þær skuli
skilja við jafn lagleg-an
hana og mig“.
Því meira sem Spori
h-ugsaði um þetta, því
betur rifjaðist það upp,
sem pabbi hans hafði I
sagt honum, þegar hann
var lítill: „Góður hani
hugsar ekki eingöngu
um sjálf-an sig“. Morgun
inn eftir fór hann á fæt-
ur um sólarupprás, —
hann var annars van-ur
að sofa fram eftir á
morgnaha, — hoppaði
upp á gömlu hjóloörurn
ar og galaði: „Gagga-
gagga gó! Dagur er á
lofti! Komið þið heim,
hænurnar mínar, þá skal
ég grafa upp fyrir ykkur
orma og gæta unganna
ykka-r“.
Hæn-urnar sáu nú, að
Spori hafði látið af mont
inu og var orðinn ráð-
settur og traustur heim-
ilisfaðir. Þær sneru því
allar heim aftur og
aldrei þurftu þær að
áfellást Spora framar
fyrir mont og sjálfs-
ánægju.
Skiíllur
„Hugsið þér yður,
hvað maðurinn minn var
heppinn. Paginn eftlr að
hann slysatryggði sig, ók
bifreið yfir hann“.
„Heyrðirðu ekki, hvern
ig hann Jón hraut ailan
tímann í kirkjunni?'1
„Fyrr mátti nú vera!
Hann vakti mig þrisvar.
„Engar lygar! Víst
ætluðuð þér að stela
bílnum“.
„Sannarlega ekki, herra
dómari! Þvert á móti.
Bíllinn stóð fyrir utan
kirkj-ugarðinn og því
hélt ég, að eigandinn
væri dóinn“
G 0 S I
„Ég skal nú samt hafa
hiít í mark“.