Morgunblaðið - 17.01.1967, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR il' JANÚAR f<*7.
I ‘ lyd ia f Effir | £. V. Cunningham {
gjöf, og þú segir, að Sar'bine
baái drepið þennan gamla mann
vegna peninga, og mundi hafa
myrt mig, og þessi maður þarna
Jét iífið í járnbrautargöngunum
vegna peninga, og þú situr
hérna, vegna þess, að þú hefur
von um peninga fyrir það —
æ, ég er orðin svo dauðþreytt á
þessu öllu saman, Harvey, að ég
ætla alveg að fara að gubba.
Sástu, hvar kvennaherbergið
var, Harvey?
— Það er úti í ganginum. fcg
skal fylgja þér þangað.
— Út í kvennaklósettið? sagði
hún og glotti. — Nei, bíddu held
ur hérna, Harvey, ég kem strax
aftur.
— Peninga?
— Það fór hrollur um hana.
Hún var þreytt og úttauguð
stúlka, sem hafði horft á þetta
vandlega byggða spilahús sitt
hrynja í grunn, en samt var eitt
hvað dáeamlegt og aðdáunarvert
og dugnaðarlegt í fari hennar.
En jafnframt sá hann, að Uf
bennar mundi aldrei geta gengið
etfir venjulegum, rólegum eða
fyrirsjáanlegum leiðum. Hún
mundi halda áfram að sökkva
bílum í botnlausar tjarnir, berj
ast við vindmyllur, hefna sín á
vondum mönnum, eins og lestr-
arefni hennar í benrsku hafði
kennt henni, ráðgera hlægilega
„fullkomna“ glæpi, leika krakka
leiki með bjánalegum suðræn-
um málhreim — en aldrei ánægð
með að kaupa hlutina aðlilegu
verði.
En nú minnti hún mig á, að
meðal vissra stétta væri það sið
ur herrans, þegar daman viki
sér afsíðis, að stinga fimmtíu
dölum í veskið hennar. — Fyrir
vikaskildinga og þessháttar,
sagði hún til skýringar.
— >ú ert svo fjandans nízkur,
Harvey, sagði hún lágt. — Ég
kem strax aftur. Láttu þá ekki
taka glasið mitt frá mér.
Ég sat eftir við borðið og lagði
saman tvo og tvo, og veUi því
fyrir mér, hversu mikið ég ætti
að gefa Lydiu af fundarlaunun-
um. Ég veiti þessu og velti í hug
anum, þangað til allt í einu, að
mér varð litið á úrið mitt og sá,
að Lydia var búin ag vera stund
arfjórðung í burtu og ekki kom-
in ena.
9. kafli.
Meðan ég var að bíða eftir
reikningnum, fór taugaóst.yrkur
inn hjá mér vaxandi. Nú voru
komnar tuttugu mínútur. Ég
gekk út I ganginn og þar var hún
ekki, og ég kallaði í herbergið
hennar, en fékk ekkert svar.
Skelton-hótelið var ekki sér-
lega fínt, heldur eitt þessara mið
lungs-gistrhúsa, sem hafa sæmi-
lega aðsókn, af því að þau halda
verðlaginu niðri, og þau bera
sig með því að spara á öllum
sviðum, þar sem sparað verður.
Gangurinn hafði enn dálítið af
sínum upprunalegu fínheitum,
svo sem marmaragólf, látúns-
skraut og dýr setustofuhúsgögn,
en á þessum tima, rétt eftir mið
nættið, var þar enginn sála að
undanteknum þunnháerðum ung
um manni, sem var að dreyma
frá sér æskuna yfir eintaki af
NEWS. Hann varð önugur þegar
ég óskaði upplýsinga. Ég mundi
vilja halda því fram, að átta af
hverjum tíu svona afgreiðslu-
manna í gistihúsum, væru rell-
óttar, kúgaðar skepnur sem fyrt
ast ef hattur dettur á gólfið.
— Ég hef nú ekki alltaf aug-
un á "kvennaherberginu, sagði
hann. — Það er hvorki vani
minn né skylda.
Hlið við hlið beint andspænis
honum, voru tvær hurðir. Á
annarri stóð KARLAR, en á
hinni, sem var til hægri við
hana, KONUR.
— Ég sé nú ekki, hvernig þér
gætuð komizt hjá því, sagði ég.
— Ef stúlkan yðar er þar inni,
hlýtur hún að koma út aftur.
Það gera þær allar. Hún getur
hvorki búið þar né borðað. Og
þá ekki sofið.
— Þér eruð fjandans hjálpleg
ur, er það ekki? Er nokkur um-
sjónarmaður hér nokkurs staðar
nærri?
— Þetta er nú ekki Waldorff,
kall minn.
— Þésr skuluð hvorki kaRa
mig „kall minn“ né reyna að
vera fyndinn. Ég hef nú lítið
verið í áflogum um dagana, en
það þýðir ekki sama sem ég
gæti ekki byrjað á því, og þá
ekki sízt við svona horaðan, ves-
ældarlegan væskil, sem mér
væri ánægja að þurrka gólfið
með.
— Gott og vel, bara rólegur,
sagði afgreiðslumaðurinn. —
Þér megið ekki springa í Joft
upp þó að ég tæki ekki eftir
stúlkunni yðar. Það er ekki mér
að kenna.
í sama bili opnuðust dyrnar
á einni lyftunni og afgreiðslu-
maðurinn hóaði í lyftumanninn.
— Franky, hérna er náungi,
sem missti stúlkuna sína frá sér
fyrir svo sem klukkutíma og
heldur því fram, að við séum að
fela hana.
Lyftumaðurinn horfði á mig,
skuggalegur á svipinn, rétt sem
snöggvast, en svo spurði hann
mig, hvernig stúlkan hefði litið
út.
— Méðalhá, fremur grönn,
dökkt hár, stuttklippt, vel vax-
in, í kjól úr sirsi og með lága
hæla.
— Jú, hana sá ég.
— Hvert fór hún?
Hún fór inn í dömuherbergið
og kom svo út aftur, og mér
fannst hún ekki líta vel út, og
þegar þær líta svo illa út, þarf
ég stundum að þurrka upp, svo
að ég sagði (við hana, að hún
mundi hafa gott af að fá sér
frískt loft, svo að hún gekk út
um hverfidyrnar, en rétt fyrir
utan voru tveir kallar, sem tók-u
sinn undir hvorn handlegg á
fienni og settu hana inn í bíl. Já,
svona var það. Hún brauzt eitt-
hvað um, eða svoleiðis. Ég veit
ekkert, hvort þetta voru ein-
hverjir kunningjar hennar, eða
BIFVELAVIRKJAR
Dagana 17. — 26. febrúar verður haldin sýning í Kaupmannahöfn á bifreiða-
verkstæðum og áhöldum til viðgerða á bílum. Sýna þar allir helztu fram-
leiðendur í þessum iðnaði framleiðslu sína þ. e. áhöld, varahluti, mæli-
tæki og önnur hjálpartæki auk bílanna sjálfra. Sýningin er haldin í Forum
á 9000 fermetra gólffletL
Við munum efna til ferðar til
Gautaborgar og Kaupmannahafn-
ar 15. — 23. febrúar n.k og er
flogið báðar leiðir. í Svíþjóð skoð-
um við verksmiðjur SAAB (Troll
háttan og Gautaborg) og Volvo
(Gautaborg). í Danmörku verða
skoðaðar verksmiðjur General
Motors og Mercedes Benz auk
sjálfrar sýningarinnar,
Verð ferðarinnar er frá kr. 8.750.-
og þá innifalið — allar ferðir,
gistingar með morgunverði, farar-
stjórn og söluskattur.
Þátttaka óskast tilkynnt sem fyrst í síma 24314, þar sem fjöldi þátttakenda
er takmarkaður.
FEKÐASKKIFSTOFAINI
LðlMD & LEIÐIR ÍXf.i'.lí.1'“
Aðalstræti 8 — Sími 24314 — 24315.
hvað þelr voru. Og svo óku þeir
burt. Við erum í New York, kall
minn, og þar getur nú gerzt sitt
af hverju.
— Já, heldur betur. Og þú
ert borgari, kunningi. Bærileg-
ur skáti. Fjandinn hirði þig!
Hann þaut upp og gerði sig
vígalegan. Við mig gat hann þor
að að vera hugaður, og nú
spurði hann, hvað ég vildi. —
Ég hefði kanski átt að leggja í
þessa dólga? Til hvers? Til þess
að fá afreksmerki fyrir það?
Ég gaf honum allnákvæma
lýsingu á sjálfum honum, en
hann glotti bara bjánalega, en
var þó eitthvað órólegur. — Það
er ekki sunnudagur í dag, sagði
hann. — Ef þig langar að pre-
dika, þá er hérna kirkja neðar
í götunni, sem stendur tóm.
Ég gaf mér ekki tíma til að
tala meira við hann. Tíminn
rann eins og sandur milli fingr-
anna á mér, og auk þess mátti
ég skamma sjálfan mig fyrir
bölvaða heimskuna. Ef ég þá
fengi tækifæri til þess. En sá
sem þessu stjórnaði var ekki van
ur að lofa mönnum að reyna aft
ur. Ég þaut út um þessar bölv-
aðar dyr, og úti fyrir, þar sem
bíll hafði staðið í níu skipti af
hverjum tíu, var nú enginn. Ég
sárbölvaði sjálfum mér, en eft-
ir tíu mínútur gat ég loks nað
í bíl, og þegar ég loks fleygði
mér inn í hann, sneri ekillinn
visnu gamalmennisandliti að
mér.
— 626, Park Avenue, sagði ég
við hann. — Ef þú setur hraða-
met, skaltu fá fimm dali auka-
lega.
Vot augu hans horfðu á mig
með þolinmæði er hann svaraði:
— Við erum stutt lifandi en
lengi dauðir, sonur sæll.
— Æ, í guðsbænum farðu nú
ekki að predika. Stúl'kan min
kann að vera að gefa upp önd-
ina á þessari stundu.
— Gott 'og vel ,sagði hann.
— Við skulum komast þangað
óskaddaðir og fljótt og vel. Hvar
sagðirðu, að þetta væri?
— Milli 65. og 66.-götu.
— Gott og vel, sonur sæll.
Sittu nú bara rólegur og láttu
fara vel um þig. Hvíldu þig bara
vel.
Það þýddi ekkert að fara að
æpa að honum, og heldur ekki
að fara að segja honum, hvers-
vegna ég þyrfti að flýta mér.
Hann gat ekki flýtt sér, hvort
sem var. Kannski voru í allri
borginni fáeinir leigubílstjórar,
sem er alveg fyrirmunað að
flýta sér, og þá hafði ég lent
á einum þeirra, og ef ég vildi
ekki bara borga honum og
reyna við annan, gat ég ekkert
gert annað en taka þessu með
þolinmæði og láta mér nægja að
bölva honum í hljóði. Ég var
nógu lengi að því að deyja
hundrað sinnum, nógu lengi að
hugsa um, hvað fyrir Lydiu
gæti komið, en loks komum við
nú samt á áfangastaðinn og ég
borgaði gamla manninum, og
hlustaði á hann geta þess, að
hófsemi vaeri skilyrðið fyrir
langlifL
— Ekki of hart, ekki of hægt
— ekki of mikið, ekki oí litjó.
Það er vegurinn tfl farsældar,
sonur sæll.
Ég gerði enga tilraun titl að
svara honum, en gekk yfir gang
stéttina, þar sem dyravörðurinn
og einn lyftumaðurinn voru J
alvarlegum viðræðum.
— Hver ræður hér húsura
síðla nætur? spurði ég.
— Það mundi nú vera ég,
sagði dyravörðurinn. Hann var
magur og pervisalegur maður,
um hálfsjötugt.
T Gæti ég talað við yður and
artak? spurði ég og braut sam-
an fimm dala seðil í lófanum og
hélt honum þannig, að hann
gæti séð upphæðina, og renndi
honum svo í vasann á einkennis-
búningnum hans svo að hann
gæti verið viss um að hafa ha;\n.
— Þú ert búinn að borga við-
talið, sagði hann og dró mig
innan í ganginn.
Ég sýndi honum skilríki mín.
Ég sagði honum frá Homer
Clapp, sem ég kvað vera eins og
fóstbróður minn.
— Það breytir engu, hvað
mig snertir, sagði hann. Sjálfur
hét hann Mike Gamsey.
— Ég veit nú ekki, hvað getur
nokkru breytt hjá þér. Ég veit
bara það eití, að ég þarf að fé
lykilinn að í'búðinni hans Sar-
bine.
— Hvað þurfið þér, herra
minn?
— Þú heyrðir, hvað ég sagðL
— Snáfaðu þá út. Eða á ég
kannski að kalla á löggguna? Þú
kemst ekki neitt með mig, svona
skitinn tryggingaspæjari — og
mér finnst þú furðu djarfur að
fara að biðja mig um lykil.
Hann ætlaði burt frá mér, en
ég lagði arminn um axlirhar á
honum og hélt aftur af honum.
— Mike, sagði ég lágt. — Nú
skal ég segja þér dálítið um sjálf
an mig. Ég lít út fyrir að vera
skikkanlegur náungi. Segðu mér
.....hefurðu nokkurn tíma
heyrt nefnt nokkuð, sem heitir
karate?
— Áttu við þessa japönsku
glímu?
— Rétt. Japönsk glíma er það.
Drepur betur en nokkur byssa
—- bezta morðaðferð, sem til er.
Ég var í þessu í ellefu ár. í hern
um skilurðu. Drap sextán menn
með því — bara eitt högg með
handarjaðrinum. Nú er ég með
hægri handlegginn um þig, svo
að þú skalt ekki hreyfa þig,
Mike, ekki einu sinni brjótast
um, því að þá brotnar á þér
hálsinn eins og þurr grein.
Reyndu það ekki, Mike. Þú hef-
ur aldrei á ævinni verið nær
dauðanum en núna. Og veiztu,
hvers vegna ég mundi ekki hika
við að drepa þig?
— Hversvegna? stundi hann
upp vesældarlega.
— Af því að stúlkan mín er
þarna uppi í íbúðinni hans Sar-
bine ásamt tveimur dólgum, sem
ætla að drepa hana. Svo að þú
gætir alveg eins verið feigur,
Mike — því ekki það?
— Æ, hafðu þig hægan í herr-
ans nafni!
— Sástu þau fara upp
— Já. é« sá tU bein a.
k