Morgunblaðið - 09.10.1969, Side 19

MOEGrUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. OKTÓBER 1060
19
UIVI UIMGT FOLK
í UMSJÓN GUNNARS SVAVARSSONAR
OG INGIMUNDAR SIGURPÁLSSONAR
„Drottinn, lít þinn drengjaskara
djarft í þínu trausti fara,
út í skóg að skemmta sér,
nokkra daga í náttúrunni,
næring draga af gnægtarbrunni
og í kyrrð að kynnast þér.“
Þannig hljóðar bæn æskulýðs-
leiðtogans og barnavinarins, séra
Friðriks Friðrikssonar, sem var
aðalhvatamaður að stofnun sum-
arbúða fyrir drengi í Vaitnaskógi.
Bænin hefur rætzt, og hún á
sína sögu, sögu þrotlauss starfs
ungra ofurhuga.
Mönnum verður tíðrætt um
vandamál æskunnar nú á dög-
um, ekki sizt þeirrar æsku, sem
elzt upp við ys og þys borgar-
lífsins. þörf unglinga fyrir að
komast um stundarsakir burt frá
hávaða og glaumi borgarinnar er
flestum augljós. Hefur því starf-
ræksla sumarbúða fyrir börn og
unglinga aukizt mjög seinustu
áratugi meðal þjóða, og hafa
kristileg æskulýðsfélög víða haft
þar forystu.
Segja má, að staður fyrir sum-
arbúðir K.F.U.M. hafi fundizt
þegar haustið 1917. Ungur félags
maður, Hróbjartur Árnason,
dvaldist í Vatnaskógi haustið
1917 við skógarhögg og grisjun.
Var hann þátttakandi í vinnu-
flokki frá Reykjavík, er starfaði
■ v :: WiK
; ;

i y ;
: ;

í bakgrunni er hinn nýi matskáli Skógarmanna og fyrir framan hann hluti starfsliðs. Gunnar
Sigurjónsson, guðfræðingur, er í miðjum hópnum og Kristín Guðmundsdóttir, ráðskona, er önnur
frá vinstri.
gera íþróttasvæði, er fullnægði
kröfum tímans og gæti verið aðal
vettvangur piltanma til íþrótta og
leikja. Áður hafði verið ruddur
dálítill knattspyrnuvöllur og
hann stækkaður tvívegis, en ekki
gat hann talizt fullnægjandi,
enda fjölgaði sífellt dvalarflokk
unum í Skóginum og þátttakend
um í hverjuni flokki. Vinnu við
íþróttasvæðið er enn ekki lokið
og ’talsvert eftiæ, þar til það er
fullgert. En grasigróinn knatt-
spyrnuvöllurinn er óspart notað
ur af kappsömum strákum. Um-
gjörð vallarins og hlaupabrautir
umhverfis hann eru enn ófull-
gerðar, enda seiunnnið og dýrt
verk.
Við vatn stendur skálinn, og
býður það upp á marga mögu-
leika. Fyrstu ár sumarstarfsins
gátu Skógarmenn ekki notið Eyr
arvatns nema til silungsveiða og
sunds, því bátar voru ekki fyrir
hendi. Smám saman batnaði þó
hagur þeirra. Fyrst voru bátar
fengnir að láni, en síðan keypti
séra Friðrik forláta fleytu, sem
dugði í mörg ár. Seinna eignuð-
ust Skógarmenn fjölda báta og
smíðuðu þá marga þeirra sjálfir.
Mesta hylli njóta indíánabátarn-
ir, kanóarnir, og er að jafnað
þéttsetið um þann, sem skrifar á
biðlistann.
Hér eru tveir dvalargestir við leik, og félagar þeirra fylgjast
spenntir með. Helgi Sveinbjörnsson „sést ailur“ vinstra megin við
stöngina, en gegnt honum er Lúðvík Hjalti Jónsson.
Með friðun Vatnaskógar og
gróðursetningu nýgræðings varð
óhjákvæmilegt að afmarka til-
tekin svæði til skóræktarinnar og
Hér er svefnskálinn og aðalsamkomustaður dvalatflokkanna í
Vatnaskógi til vinstri á myndinni, en fjær er kapellan, staður
bænagjörðar og hljóðra stunda.
stað fyrir sumarbúðirnar, benti
hann á Vatnaskóg.
Nú eru liðin fjörutíu og sex
ár frá því að sumarstarf K.F.U.
M. hiófst í Vatnaskógi, og er ó-
Ihætt að fullyrða, að þar hafi ver
ið um brautryðjendastarf að ræða
hétr á landi. — Svo er nú komið,
að stór hópur íslenzkrar æsku
hefur kynnzt þeim glæsibrag og
glaðværð, velvilja og vinarbrag,
Gunnar Sigurjónsson, guðfræð.
ingur, tók á móti okkur, er við
komum í hlað, en fyrir honum
átti eftir að liggja að sýna okkur
búðirnar og lýsa staðháttum. Á-
samt Benedikt Arnkelssyni starf
ar Gunnar hjá» Sambandi ís-
lenzkra kristniboðsfélaga, og
yfir sumarmánuðina starfa þeir
til skiptis sem forstöðumenn sum Myndin er tekin úr Lindarrjóðri, og sér yfir Eyrarvatn, þar sem drengimir stunda siglingar, sil-
arbúðanna í Vatnaskógi. ungsveiðar og sund.
ÚT f SKÓG AÐ S KEMMTA SÉR
#1
að því að bæta úr eldiviðarskorti
bæjarbúa í lok heimsstyrjaldar-
innar fyrri. Heillaðist ungi mað-
urinn þá svo af náttúrufegurð
staðarins, að mynd hans hvarf
honum ekki úr minni. Síðar,
þegar að því kom að velja skyldi
sem hvílir yfir skála Skógar-
manma í Lindairrjóðri. Og minn-
ugir rómaðra frásagna um dvöl-
ina í Vatnaskógi héldum við á
þær slóðir, þar sem kátir strák-
ar sparka bolta og ærslast á kan
óum sumarlangt.
Á ferð okkar um skóginn bar
margt við. Fagurt landslag og ör
ugg þekking Gunnars á sögu stað
arins skilur eftir skýra mynd.
Fyrsta mannvirkið, sem reist
var í Lindarrjóðri, var svefn-
skáli með níu „kojum“, ætluðum
átján drengjum, og dvöldust þar
ýmist tveir eða þrír flo'kkar pilta
á hverju sumri. — Nú dveljast
í Vatnaskógi að jafnaði tíu dval-
arflokkar drengja og pilta, eftir
laldursflokkum, og eru 75—80
þátttakendur í hverjum flokki,
eða eins margir og skálinn rúm-
ar með góðu móti. Auk þess hafa
sumarbúðirnar verið vettvangur
ýmissa annarra starfsgreina.
Hvert vor og haust eru farnar
ferðir í Skóginn, ýmist til undir
búnings starfinu eða til þess að
vinna að margs konar verkefn-
um, seim fyrir liggja hveirju sinni,
svo sem skógrækt, byggingu
mannvirkja, bátaviðgerðum, við-
haldi húsa, vegagerð o.fl.
banna umifierð uan þau. í ljós kom,
að athafnasvæði piltanna mundi
þrengjast nokkuð, er frá liði,
þó landrými sé mikið, eða 200
hektarar. Tóku því Skógarmenn
sér fy.rir hendur árið 1954 að
Mitt í þessum hugrenningum
gellur skyndilega í lúðri, og rjóð
ir og móðir strákar tínast víðs
vegar að úr skóginum. Ljóst verð
ur, að lúðurinn sá ama hefur
mikilvægu hlutverki að gegna,
hann kallar flokkinn saman, að
þessu sinni í miðdegissopann.
Þegar hér var komið sögu, höfð
um við kynnst að mestu starfsemi
Framhald á bls. 21