Morgunblaðið - 09.07.1970, Blaðsíða 23

MOROUÍNIHLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. JÚLÍ H970
23
gerð til móðurömmu sininar Mar-
grétar Jónsdóttur, en hún dó
þegar Guðbjörg var 16 ára. Af
henni lærði hún margan sálminm
og kvæðið, og skömmu áður en
af henni dró svo, að hún mátti
ekki mæla, söng hún til enda
sálm er hún hafði heyrt þessa
ömmu sína syngja skömmu fyrir
amdlát sitt.
Nærri má geta að ekki hefur
Guðbjörg alltaf haft mikinn
tíma til að sinna bóklestri á
annasamri ævi en þó var ótrú-
legt hvað hún komst yfir. Hún
var meðlimur í Kvenfélagi Frí-
kirkjusafnaðarins og Guðspeki-
félaginu og fyllti þar sæti sitt
með sóma.
Og nú er komið að þeim þætti
er sízt skyldi gleyma, þegar
þessarar góðu konu er minnzt,
en það er hlutdeild hennar í
stofnun og uppbyggingu Styrkt
arfélags vangefinna.
Snemma á árinu 1958 boðuðu
þau hjónin, Guðmundur og Guð-
björg, heim til sín nokkuð af
fólki í þeim tilgangi að ræða,
hvað gera mætti af leikmönnum
til aðstoðar vangefnu fólki hér-
lendis. Þetta voru að mestu leyti
aðstandendur og velunnarar
bamanna á Skálatúnsheknilinu,
en þar dvelur dótturdóttir
þeirra hjóna, elzta barnabarnið.
Aðrir frumkvöðlar að þessum
viðræðuim voru Halldór Halldórs
són arkitekt, er lézt s.l. sumar,
og Sigurlaug kona hans.
Guðbjörg sagði mér svo síðar,
að oft hefði hún setið í stofu
sinni og hugleitt, hvernig hún
mætti stuðla að nánari tengslum
aðstandenda og þó einkum
mæðra vangefinna barna. Hún
sá og skildi þörfina og efaðist
ekki um samtaka máttinn. Þetta
umgetna kvöld á notalegu heim-
ilinu hennar í Sigtúni 23 voru
draumar hennar að rætast, og í
marz 1958 var Styrktarfélag
vangefinna formlega stofnað. Ég
bygg, að það sé flestra álit, að
þar hafi verið stigið stærsta
skrefið í áttina að bættum kjör-
um þeirra, er fatlaðir eru af
völdum vitsmunaskorts á landi
hér. Félagið hefur frá stofnun
verið frumkvöðull að flestum
framkvæmdum í þágu vangef-
inna og unnið þannig, að álit al-
mennings á þessum málum hefur
stórum breytzt til hins betra.
Styrktarfélagið er óskabarn
þeirra Guðmundar og Guðbjarg-
ar. Allt frá stofnun þess hafa
þau vakað yfir velferð þess og
hvatt til meiri dáða, meiri fram-
kvæmda og hefur þeirra stóra
fjölskylda og vinahópur ekki leg
ið þar á liði sínu heldur.
Haustið 1959 var enn einn
fundurinn heima hjá Guðbjörgu
og þá til þess að undirbúa fundi
Styrktarfélags kvenna í Reykja
vík og nágrenni, þeir fundir
hafa síðan verið haldnir mánað-
arlega á vetrum og verið margri
konu ómetanlegur styrkur til
þess að horfast í augu við þá
þungbæru staðreynd að eiga
vangefið barn. Það er svo mikill
léttir að deila geði við þá, sem
eins eru settir, og svo mikil fórn
að fá að leggja hönd á plóg til
sameiginlegs átaks. Og vel meg-
um við muna það Styrktarfélags
konur, að Guðbjörg, sem nú er
kvödd, var upphafsmaður þess-
ara funda. „Hún var eins og móð
ir okkar atlra,“ sagði ein félags-
systir við mig í gær, og þau orð
eru sönn. Hún leit einmitt á okk
ur sem systur sínar og dætur og
frá henni stafaði þessi hlýja og
einlæga fjölskyldutilfinning,
sem við þekkjum orðið svo vel
frá félagsfundunum okkar,
ferðalögunum og f j áröflunar-
starfi. Guðbjörg var formaður í
fyrstu bazarnefnd okkar. Ég sé
hana enn fyrir mér þann bjarta
maídag í Skátaheimilinu, fulla
af starfsorku, sigurreifa, upp-
örvandi og brosandi með spaugs
yrði á vörum, eins og henni var
svo lagið.
Á þeim árum, sem liðin eru frá
stofnun Styrktarfélagsins kynmt
ist Guðbjörg náið heimilunum í
Skálatúni, á Sólheimum, í Lyng-
ási og síðast á Kópavogshælinu.
Á þessum stöðum elskuðu hana
allir. Drengirnir á Sólheiimum og
í Kópavogi áttu sinm hlut í
„ömmu Stebba“, börnin í Skála-
túni áttu „ömmu Gauju“ með
henni. Heilt sumar vann hún í
Lyngási og uppfrá því „átti“
hún börnin þar og þau hana. Ég
vil trúa því, að andi hemnar
haldi áfram að vaka yfir þeinj,
þótt hún komi ekki framar með
„gott“ í poka og glaðvært hjal.
Guðbjörg var mikil og einlæg
trúkona. Hún trúði á hand-
leiðslu guðs og forsjón, og þetta
var sá brunnur, sem hún jafnan
jós af þegar á móti blés, og henni
var lagið að miðla öðrum af þess
um gnægta brunni síns góða
hjarta. Hún trúði á framhalds-
líf, á það, að ekki væri öllu lok-
ið með jarðvistimni, og þeirri
trú deildi hún, sem öðru með sín
um nánustu og léttir það harm-
inn við að sjá hennii á bak, þessi
vissa um, að hún sé þeim enn og
verði nálæg um alla framtíð.
Að lokum vil ég fyrir hönd
okkar félagssystranna þakka
hemni allt það, sem hún var okk
ur. Minningu hennar munum við
geyma lengi í þakklátum huga,
og kærar kveðjur sendum við
eftirlifandi ástvinum hennar og
þökkum þeim fyrir að leyfa okk
ur að eiga hana með sér.
Sigríður Ingimarsdóttir.
Þa-ð eru sjaildan bæstu hljómar,
sem hlýja vorum sálum bezt, —
af sterkum glampa, er leiftrar,
Ijómar,
er ljósið sjaldan notamest:
við lága hreima’ og ljósbrot
mjúk
fá lækning beztu hjörtun sjúk.
Guðm. Guðmundsson.
Slík er sú minning er í huga
minn kemur þegar ég hugleiði
kynni mín af Guðbjörgu
Benediktsdóttur. Æviferil henn-
ar ætla ég ekki að rekja, það
hefur þegar verið gert. í lífi
hennar skiptust á skin og skúr-
ir, eins og svo margra annarra.
Hve ólík eru ekki viðbrögð
mannanna er þeir standa gagn-
vart ýmsum erfiðleikum er mæta
i lífinu.
Oft og tíðum finnst hverjum
og einum hann hafa nóg að bera.
Þannig var Guðbjörg ekki. Hún
reyndist stoð og styrkur svo ótal
margra, ekki sízt þeirra, sem
urðu að standa andspænis því
sama og hún hafði orðið að gera.
Hver voru viðbrögð almenn-
ings almenmt fyrir rúmlega 30 ár
um, þegar vangefið barn fædd-
ist í þennan heim? Guðbjörg var
ekki sú kona er lét bugast. Hún
fann og skildi, að sá s©m öllu
ræður hjá okkur mannanna
börnum, hafði trúað henni
fyrir stærra móðurhlutverki, en
svo mörgum öðrum. Uppeldi og
umönnun einstaklings, sem þrátt
fyrir aldur sinn, verður oftlega
barn ævina á enda, krefur móð-
urina mikils. Guðbjörg skyldi
einnig, að engir gætu orðið betri
málssvarar þessara þjóðfélags
þegna, en foreldrar þeirra.
Hún og maður hennar, Guð-
mundur St. Gíslason voru aðal-
hvatamenn að stofnun Styrktar-
félags Vangefinna. Á heimili
þeirra var á undirbúningsfundi
tekin ákvörðun um stofnun fé-
lagsins. Frá þeim degi helguðu
þaiu lfírf siitt og kratfba í þágu
þessa málefnis.
Um þetta leyti, eða fyrir rúml.
12 árum, hófust náin kynni okk-
ar Guðbjargar. Á heimili þeirra
hjóna var gott að koma. Þar
mætti mér ætíð hlýhugur og glað
værð. Guðbjörg var glaðvær
kona og skemmtileg. Kímni henn
ar oig græstkúlaus gleði, auk
þeirrar hjartahlýju, sem hún átti
í svo ríkum mæli, yljaði öllum
sem kynntust henni.
Undir hennar glaðværa yfir-
braigði bjó Lífsspeki og alvara.
Það duLdist engum sem kynnt-
ust Guðbjörgu. Ekki er mér
gruniaust um að oftiega hafi
hún gripið til pennans og fest á
blað hugsanir sínar og þanka.
Mér eru minnisstæðar heimsókn
ir hennar til dótturdóttur sinnar
og nöfnu, sem hún unni ef til
viliL me®t, sínu eigin stóra bairni.
Hún var vinsæil gestur, ekki
eingöngu sem gestur, heldur sem
„amma Gauju", sem ailir á heim
ilinu þekktu svo mæta vei.
Hún hlýjaði þeim sálum sem
einlæga hlýju kunna bezt að
meta. Guðbjörg er sú kona sem
ég mun ætíð minnast sem sér-
staks vinar, minnast með þakk-
læti og söknuði.
Ég vil votta eiginmanni henn-
ar og börnum mína dýpstu sam-
úð, vegna fráfalls elskulegrar
eiginkonu, góðrar móður, tengda
móður og ömmu.
Blessuð veri ætíð minning
hennar.
G. B.
BRUNINUR iminninganna er
djúpur og í honum rúmast allt
það sem ekki gleymist í gegn
uim liðin ár.
Nú horfi ég í hann með hryggri
lund, en sjá, þar er ekiki diimmt í
ranni, aðeins heiðrikja himinsins
speglast þar og það er sem geisl
uim meriað vatn hans.
Já raunar gat ekki annað
verið, þegar minningar um kæra
vinkonu 'koma fram í hugann.
Hún sem var saman sett úr þátt
um góðvildarinnar, glaðværðar-
innar, fórnfýsinnar og gjafmild
innar.
Slik kona var Guðbjörg Bene
diktsdóttir, sem þessi fátæklegu
orð mín eru helguð hér á bl'aði.
Ég man hana síkvika og glaða,
þar sem hún sinnti hugðarefn-
um sínum sem voru göfug og
miöuðust við að gleðja aðra.
Hún var stór og sterlk í raun-
um sinum, ég sá hana aldrei
æðrast. Þar kom hetjulundin
skýrast í ljós.
Ég minnist failega heimilisins
hennar og manns hennar Guðm.
St. Gíslasonar múrarameistara.
Þar sátu gestrisnin og alúðleg-
heitin við völd. Farsælla og
betra hjónaband en þeirra mun
tæpast hægt að finna.
Svo opnuðust dyrnar sem að-
skildu heimana og nú ertu geng
in inn í alveldi vorsins og bíður
endurfunda við ástrikan maka
og ástvini aðra.
Guðmundur, við þig og börn-
in ykkar vil ég segja: Þótt sorg-
in og missirinn sé sár þá er ör-
ugg vissan um endurfundi og
hugljúfu minningamar allar svo
bjartar og elskuríkar. Þær lyfta
grátnu geði til hæða og létta ykk
ur byrðina.
Sótin er að koma upp á ný,
óska ég þess að hún skíni í al-
veldi sínu yfir y'klkur og venmi
öll ykkar gengin spor.
Steinunn Jóhannsdóttir.
Kært kveð þig frænlka min,
kvödd ertu héðan burt.
Lífið oss lánað var
Lausnarinn ákvarðar.
Svífa nú sorgarský,
sumarsól horfin er.
Ástvina tregatár
trúin ein hjálpar hér.
Þú áttir létta lund
og löngun að bæta böl.
Syrgir þig sonurinn,
sem átti huga þinn.
Blessar þig bamafjöld,
bættirðu þeirra hag.
Leidd burt að lífsins lind,
lit.a munt nýjan dag.
Ástríkan eiginmann
óvænt nú kveður þú.
Þú varst hans stykur, stoð,
sæl var þér samfylgd hans.
Dóttur nú drjúpa tár
dapurt er hennar geð.
Sorgbitnir synirnir
standa við dánarbeð.
Örstutt er æviskeið,
enginn fær stöðvað það.
Hún sem oss hugstæð var,
horfin nú sjónum er.
Mildum í minningum
mynd hennar geymist oss.
Drottinn minn sefa sorg,
styrk veit frá lífsins kross.
Systurdóttir.
í DAG, 9. júlií, sem áður fyrr
var nefndur sóimánuður, verð-
ur Liögð ti£l hinztu hvíldar Guð-
björg Benediktsdóttir, milkilhæf
Ikona og vinisæl.
Foreldrar hennar voru sæmdar
hjónin Ingunn Bjömsdóttir og
Benedikt Jóhannesson fyrrum
bóndi á Reyni í Innri-Alkranes-
hreppi. Þau hjón voru bæði kom
in af þekktum borgfirzkum
bændaættum. Um aldamótin síð
ustu fluttu þau hjón til Reykja-
víkur og byggðu sér vistlegt hús
við Frakkastíg. Stundaði Bene-
dikt almenna verkamannavinnu
og var mjög eftirsóttur sökum
trúimennsku og dugnaðar.
Þau Inigunn og Benediikt eign
uðust fimm börn, þrjár dætur
og tvo syni. Yngst þeirra systk
ina var Guðbjörg, fædd 20. júlí
1907.
Guðbjörg ólst upp í föðurhús
um og naut aimennrar menntun
ar eins og þá tíðkaðist um ung
ar stúlkur á fyrri hluta aldarinn
ar og að auki nam hún sauma-
skap, sem lék henni mjög í
hendi. Hugur hennar beindist
oft til dásemdar náttúrunnar.
Hún var blómanna bam og dáði
allt, sem fagurt var. Bókihneigð
var hún og hafði yndi af góðum
bókum og ekki sízt ijóðmælum.
Árið 1929, 9. nóv., giftist Guð-
björg eftirlifandi manni sínum,
Guðmundi St. Gíslasyni, múrara
meistara, sem um mörg ár var
‘einn umisvifamesti bygginga-
meistari bæjarins og einn ötul-
asti forustumaður stéttar sinn-
ar. Öll þeirra sambýlisár stóð
Guðbjörg traust og vakandi um
hag heimilisins þeirra. Hún var
óvenju starfsöm kona og vinsæi
af öllum sem kynntust henni.
Þeim hjónum varð fimim barna
auðið. Þau eru: Brynhildur, gift
Sigimundi Sigfússyni, Stefán
Gísli, Ingvi Benedikt kvæntur
Agnesi Kjartansdóttur, Pétur
kvæntur Matthildi Jóhannesdótt
ur og Björn Jóhannes, sem enn
er í heimahúsum.
Guðbjörg lét málefni Styrktar
félags vangefinna mjög til sín
taka, enda var hún ein af stofn
endum þess og vann þeim félaga
skap það sem hún mátti ásamt
eiginmanni sínum. 'Hjartalag
hennar var á þann veg, að öllum
vildi hún gott gera. Var öllum
góð, en börnum bezt.
Um hvítasunnuleytið kenndi
Guðbjörg sér þess sjúkdóma,
sem dró til þess, sem verða vildi
og andaðist ’hún á Landspítalan
um 30. júní srl. þar sem hún
hafði notið frábærrar umönnun
ar hjúkrunarliðs og lækna. Þakk
læti til allra var henmi ávalit
efst í huiga.
Ölium er búin sú ferð, að yfir
gefa þennan heim þá kallið kem
ur, en hitt er í tengslum við líf
ið að safkna, sakna góðs föru-
nautar og félaga. Þá streyma
fram minningarnar, ein af ann-
arri og minna okkur, sem eftir
lifum á, að svo margt var ó-
þakkað.
Og nú að leiðarlokum er mér
efst í huga þakklæti til þessarar
kæru mágkonu fyrir velvilja
hennar og vinsemd um leið og
ég kveð hana hinztu kveðju og
bið henni Guðs blessunar.
Innilega samúðarkveðju frá
fjölskyldu minni sendi ég eigin
manni hentnar, börnum hennar
og öðrum vandamönnum.
A. J. F.
Ólöf Jakobsson skáld
kona — Minning
Hnigin er sól og nóttin hijóðllát líður,
heyri ég berast óm af veiku fcvaki,
meðan hún alein örliaiganna bíður
örugg sem barnið undir hvítu laki.
Hún, sem i kvöld var hrests með kátum rómi,
fcunni af orðsins gnótt að miðla lýði,
fcvödd var um morgun burt af æðra hijóm'i,
endirinn bundinn nú á lífains stríði.
Dóttir og vinir drúpa klökfc við rúmið,
Drottinn er sá sem lífið gaf og tekur.
Árin þín 'hérna enda bak við húmið
eilífðarsælia þig af svefni vekur.
Skáldfconain Ólöf, skylt er oss að þalkfca
ákýran og tæran boðskap ljóða þinna,
vita ákalt og að vinir aillir hlakka,
veröld í stærri aftur þig að finma.
Þinn bróðir,
Þorsteinn Sveinsson.
Girðingastaurar
til sölu. — Upplýsingar í síma 24093.
ISBJÖKNINN H/F.
Til sölu
teak verzlunarinnrétting
HILLUR — BORÐ — SKÁPAR —
PENINGAKASSI.
Upplýsingar í síma 82598 eftir kl. 20.