Morgunblaðið - 29.07.1970, Blaðsíða 11

MORG-UN'BLAÐIÐ, MIÐVIKUDAjGUR 29. JÚLÍ 1070
11
Síldarskipið Óskar Halldórsson frá Reykjavík við bryg-gju í Hafnarfirði.
Líf í tuskunum á Langeyri

SIÍLOARSIKEPIÐ Óslkar Hall-
dórsson frá Rey'kj avík kom
áð landi á laugardaginn var í
Hafnarfirði, með umn 900 tunn
ur af síld.
Var aflinn saltaður á þann
ihátt, að halað var upp í tvö
stór trog, en úr þeim liggja
rennur, sem síldin er látin
ganga úr niður í tunnur á
dekkinu, og svo er saltað í
þær um leið. Dálítill sjór fer
með í tunnurnar og myndar
það saman pækil. Bókhaldari
söltunarstöðvar Ólafs Óskars-
sonar á Lanigeyri í Hafnar-
firði, sagði að ef þeir (köstuðu
á mjög stóra torfu slepptu
Rebekka hausar af kappi og Gísli bókari brosir við.
krvenfólkið þar í meirihluta.
Hægt er að salta um 400-500
tunnur þar á dag, sagði Ólafur
Ógkarsson, eigandi stöðvarinn
ar.
Tveir ungir menn, Ingólfur
Aðalbjörnsson og Ragnar
Lárusson, sem báðir stunduðu
nám við sjóvinnudeild Lind-
argötuskólans síðastliðinn vet
ur, voru þarna önnum kafnir.
Þeir hafa starfað á Langeyri
síðan í apríbnánuði. Ragnar
var á lyftaranum, og sótti
tunnur í staflana utan við
skreiðargeyimslu'hús söltunar-
stöðvarinnar. Hann ótk þeim
síðan yfir að palli utan við
söltunarhúsið og þar sló Ing-
ólfur botninn úr og tæmdi
síldina úr tunnunum á færi-
bandi en inni fyrir bdða döm-
urnar ekki lengi eftir af-
greiðslu, því að allt skötgeng-
ur hjá piltunum.
Dömurnar inni fyrir voru
hinar kátustu, og kepptust
við að hausa og slógdraga,
svo að þær máttu varla mæla.
Samt fengum við ágætar upp-
lýsingar hjá þeiim, þvi að þær
eru svo lagnar og fljótar, að
þær unnu jöfnum höndum,
um leið og þær greiddu úr
fávíslegum spurningum blaða-
fólksins.
Fyrst hittum við Guðrúnu
Ólafsdóttur, dóttur eigandans.
— Hvað gerir þú á veturna?
— Ég er í Verzlunarskólan-
um í 1. bekík.
— Ertu að gera þetta að
garnini þínu, eða ertu skikkuð
til þess?
— Ætli það sé ekki svona
hvort tveggja. Svo er náttúru-
lega gott að græða dálítið, seg
ir hún brosandi.
Næsta finnum við Rebekku
Aðalsteinsdóttur.
— Já, ég er húsmóður, svar
Ólafur Óskarsson, eigandi á Langeyri og Albert Magnússon
losa hausuðu síldina aftur í tunnurnar. Ásgeir lengst t. h.
Guðrún, hcimasæta, hefur
gaman af að græða.
þeir úr nótinni á uppleið tölu
verðu magni, og eins gætu
þeir geymt í poka dálítið
magn við skipshlið um tíma,
ef ekki hefðist undan að salta
í tunnurnar. Síðast köstuðu
þeir á 150 t.n. torfu en gátu
ekki hirt nema 10—12 tn.
í fimm hundruð tunnur
þarf um hundrað tunnur af
salti. Skipið tekur 1100 tunn-
ur og 220 saltfulltar. Tunn-
urnar, sem búið er að salta í
eru síðan fluttar hingað og
landað hér. Tunnurnar eru á
síðan opnaðar á ný í söltunar-
stöðinni á Langeyri og síldin
losuð úr þeim, hausuð, og
slógdregin. Þá er hún söltuð
á ný, og er þá orðin fullkomin
markaðsvara.
Að vísu er ekki búið að
semja um neinar síldarsölur
á þessári síld, sem er Norður-
sjávarsíld, en er að vanda á
ábyrgð saltandans.
Er skipið hafði losað í Hafn
arfirði og tekið nýjar tunnur
og salt, ihélt það til hafs á ný,
en það er uim hálfan mánuð
á veiðum.
í gær var svo byrjað að
salta í söltunarstöð Ólafs Ósk-
arsonar á Langeyri. I>ar vinna
um tuttugu manns, og var
ar hún aðspurð. Ég er hérna
alltaf, þegar síld er.
— Nokkur böm?
— Já, já, fögur sty’kki, allt
frá 9 upp í nítján.
— Ég er nú alveg að byrja
í þessu á ný. Ég hef ekkert
unnið við þetta síðan fyrir
fiimimtán árum, þar til síðast-
liðið haust.
— Erfitt?
— Nei, alls ekki. iÞað er
ægilega gaman að þessu, og
það er milkið kapp í okkur
konunum hérna.
Helga Steingrímsdóttir verð
ur næst á ökkar vegi, og seg-
ist hún líka vera húsmóðir.
— Ertu eins hrifin og Re-
bekka?
— Já, já þetta er anzi gam-
an. Ég hefi ekki gert þetta í
ein tíu ár. Ég hefi ekki átt
beinlínis heimangengt, segir
hún glaðlega, um leið og haus
arnir og síldin fljúga sitt í
hvora áttina.
Björg Einarsdóttir er síð-
asta kionan, sem spjallar við
okkur.
Helga Steingrímsdóttir er
ánægð í vinnunni.
— Þetta er virkilega gam-
an .......
Björg Einarsdóttir, sem er
komin aftur í síldina eftir 15
ár.
’Nú trufla Ólafur og Gísli
cklkur — taka síldarbakkann
og fara með hann.
— Gg hvað á ég nú að gera?
spyr hún glaðlega.
— Salta, vara þeir einum
rómL
— Það var ánægjulegt, svar
ar Björg, og heldur einbeitt
áfram að vinna.
— Ég ætla að reyna að
vinna hérna alltaf, þegar ég
kemst til þess, segir hún.
— m.t.