Morgunblaðið - 13.10.1970, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. OKTÓBER 1970
23
Sesselja Hansdóttir
— Minningarorð
Mánudaginn 5. október s.I. lézt
á Borgarspítalanum hér í borg,
frú Sesselja Hansdóttir.
Hún var fœdd i Reykjavík 5.
júlí 1893 og átti hér heima allt
sitt líf, enda elskaði hún Reykja
vík og vildi hennar veg sem mest
an.
Foreldrar hennar voru hjón-
in Helga Hjartardóttir og Hans
Adolf Guðmundsson, en þau
bjuggu mjög lengi að Gufunesi
í Mosfellssveit áður en þau
fluttu hingað til Reykjavíkur.
Þegar Sesselja var 2ja ára göm-
ul, missti hún föður sinn, en var
tekin í fóstur til þeirra góðu
hjóna Kristínar Magnúsdóttur
og Hermanns Guðmundssonar,
sem bjuggu á Smiðjustíg 9, og
þar átti Sesselja heima í 65 ár,
og þar undi hún bezt hag sínum.
Hún mat fósturforeldra sína
mikils og er hún talaði um þau,
lýsti það þakklæti, virðingu og
ástúð, sem hún ávallt bar til
þeirra.
Sá dagur, sem Sesselja áleit
ávallt sinn mesta hamingjudag í
lífi. sínu, var 23. júlí 1917, því
þá giftist hún manni sínum Jóni
Jónssyni, vélstjóra, er var frá
Fuglavi'k á Suðurnesjum, hann
filiuttist til borgarinnar með for-
eldrum sínum árið 1905 og ól all
an sinn aldur hér í borg til dán-
ardægurs árið 1940 aðeins tæpra
44 ára, var hann Sesselju mjög
mikill harmdauði því hjónaband
þeirra var afar gott og farsælt.
Þau hjónin eignuðust þrjú
börn, eina ðóttur, sem dó á unga
aldri og tvo syni sem upp komust,
Magnús Kristin, strætisvagna-
stjóra kvæntan Sigríði Kristínu
Sigurðardóttur og Hans Adolf
verzlunarmann, kvæntan Ingi-
björgu Inigimundardóttur.
Er nú ættbálkur þeirra
Sesselju og Jóns orðinn æði stór,
því bamabömin eru 12 og barna
barnabörnin 5. Allt eru þetta
sérlega indæl og elskuleg börn,
og voru afar hænd að ömmu
sinni, enda var þessi hópur yndi
hennar, sem ávallt var boðin og
búin til að gera allt sem hún
vissi að var þeim fyrir beztu.
Á unga aldri var Sesselja
mjög gefin fyrir söng og dans,
og kenndi hún dans í nokkur ár
í Báruhúsinu (síðar K.R.-húsið)
við mjög góðan orðstír. Hún var
mjög félagslynd, var ein af stofn
endum Hvatar, mjög lengi starf-
andi meðlimur í Slysavarnafélag
inu, og söng um árabil í báðum
kirkjukórum borgarinnar.
Hún var mjög iðjusöm kona
og lét sjaldan handavinnu úr
hendi falla, enda eru flíkurnar
sem hún færði ættfólki sínu og
vinum ekki í tugum heldur í
hundruðum, allt afar fallegt og
snyrtilegt.
Það er gott að eiga góða vini
og var Sesselja tryggur heimilis
vinur allt frá fyrstu tið og fund
um við það bezt, þegar mest á
reyndi, sá vinskapur hefur geng
ið til barna og barnabarna
okkar, sem nú færa henni alúð-
arþakkir fyrir trygga vináttu
og góðsemd.
Ég átti því láni að fagna að
vera vinur heimilis Sesselju í
um 40 ára skeið; og get ég með
sanni sagt að vinátta hennar,
eiginmanns hennar og barna var
svo einlæg og fölskvalaus, að
slíkt er lærdómsrikt, sem verð-
ur metið að verðleikum. Þökk-
um við nú allar ánægjustundirn
ar er við áttum með henni.
Með mestu hamingjudögum í
lífi Sesselju var þá er elzta
barnabam hennar Jón Halldór
Magnússon varð stúdent árið
1961 og er hann lauk námi i lög-
fræði 1967, var þetta draumur
hennar sem varð að veruleika,
enda fæddist Jón skömmu eftir
lát manns hennar og var hann
alla tíð yndi og eftirlæti hennar.
Vinirnir eru margir sem
kveðja hina látnu í dag og eru
sérlegar þakkir aðstandenda
færðar öllum nágrönnunum i Ás
garði fyrir alla þá hlýju og vin-
áttu sem þeir sýndu henni.
Þá má ekki gleyma honum
Jóni Hreiðari Hanssyni, sem nú
dvelst erlendis og getur ekki ver
ið við útför ömmu sinnar, hann
hugsar nú heim með hlýju og
þakklæti fyrir liðna daga.
Það er stórt skarð fyrir skildi
hjá öllu ættfólki Sesselju nú þeg
ar hún er öll, því sárt er að sjá
slíkum ástvini á bak, en allar
þær góðu minningar sem hin
látna lætur eftir sig fylla mjög
upp í skarðið.
Ég votta öllu ættfólki Sess-
elju dýpstu samúð mína og óska
þeim öllum blessunar og gæfu
öll ókomin æviár.
Stefán A. Pálsson.
LÍTIL VINARKVEÐJA
SETTA er dáin. Sú fregn barst
út yfir borgina mánud'aginn í
síðustu viku. Setta var harm-
dauði öllum þeim, sem þekktu
haina, ekki síður vinum hennar
fjöknörgum, en nánustu ættinigj
um og venzlamönnum. Sá sem
línur þessa-r ritar, hafði þekkt
Settu alla sína ævi, og alltaf
hafði hún sýnt mér og fjölskyldu
minni vinarþel, sem bar vitni
stórbrotinni manneskju með göf
ugt hjarta.
Ég man eftir benni fyrst, þeg
ar hún bjó með manni sínum og
bömum í næsta sumairbústað við
okkur í Grafarvogi. Hún kallaði
bústað þeirra Laxhól, og það
var allfcaf hátíð, þegar við, fjöl
skyldan í Brekkuskála, heimsótt
um Settu, Jón, Magnús og Hans
þangað. Um Laxhól var kveðið
með rétfcu:
„Laxhóll þetta hús skal heita.
Hér má fjöldinn sjá:
Allir þeir, sem orku beita
auðnast sigri að ná“.
Eitt sinn var haldin þjóðhátíð
í Árbæ, og við sumarbústaðafólk
ið ætluðum að komast þangað,
en þetta var fyrir 1936 oig lítið
um bíla, og Langi-Jörfi þungur
í skauti litlum fótum okkar bam
anna. En Setta dó ekki ráðalaus.
Hún stóð uppi á vegi, rétt hjá
Grafarholti, breiddi faðminn á
móti bílum þeim, sem að komu
og með dugnaði kom hún okkur
krökkunum langleiðina upp í
Árbæ.
Setta var- mikil dans- og söng
kona, enda danskennari um tíma
og söng einsöng á skemmtunum.
Allt þetta hleypti lífi og fjöri
í umhverfi Settu. Bkki má held-
ur gleyma því, að henni var gef
in spádómsgáfa. Nei, það ieidd-
ist engum, sem Settu umgekkst.
Skin og skúrir skiptust samt á
í lífi Settu. Hún missti föður
sinn þegar hún var tveggja ára,
móður sínia á fermingardaginn,
unga dóttur sína og mann, eftir
ástríkt hjónaband. En síðast, þeg
ar ég talaði við hana, var henni
þó tamara að fcala um allt það
góða, sem guð hafði gefið henni
á lífsleiðinni. Hún eignaðist á-
gæta syni, indælar tengd'adætur
og hjá annarri Sigríði dvaldist
hún á heimili sonar síns, Magn-
úsar, að Ásgarði 51 óg naut þar
óvenjulegs ástríkis. Mat hún
heimili þetfca jafnan mikils, og
ekki þá hvað sízt augasteininn,
sem óhætt er að nefna svo, son
arsoninn, Jón H. Magnússon lög
fræðing
Okkar fjölskyldu hefur hún
reynzt sannur vinur, hverju sem
á hefur gengið, og það er skarð
fyrir skildi í vinahópi fjölskyld
unnar þegar Setta er öll. Við
kveðjum hana innilegri kveðju
og þökkum af alhug samfylgd-
ina. Ættingjum hennar og vanda
mönnum sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Þeirra
mesta huggun er minningin um
mæta og stórbrotna konu.
Hvíldu í friði, góða vinkona.
Friðrik Sigurbjömsson.
Björgvin Jónsson
— Minningarorð
F. 24. febrúar 1907. D. 5. okt 1970
BJÖRGVIN JónBSioe, Kárisnes-
braut 80, aindiaðiiist 5. þ.m. í
Lanidakotsspítaiia eiftir mikil veik
indi otg lamga leigu. Björgvin var
fæddiur á Hóialanidi í Borgar-
firði eystna. Foreldrar (hams voru
Guðný Jónsdóttir oig Jón Jóns-
sion, sem þar bjuigigiu Bjöngvin
var næist ynigsifcur af 13 systkin-
um ag eru fimm af þebn eftir
á lífi: Jahþrúður, ekkjia eftir
Ásmiuind Sigmiuindsson, búsett á
Seyðisfirði, Hólmfríður, akösja
eftir OLe Bjelland, búsett í Nor-
agi, Guðmi, verkstjóri, kvæntur
Berglj ótu Guðmiuindisdóttur, bú-
settur í Kópaivogi, Guðrún, gift
Þorsteiiind SigurðBisynii, bóndia,
Vörðiufelli, Skógairetrönd, Ámi,
ðkvænitur, búsiettur á Seyðis-
firðd.
Þagar Björgvin var tveggja ára
dó fiaðdr hamis.. Eftir það var
siumium bömiunuim komiið burt tdl
uppeldis ag var hann einin af
þeim.
Þagar Björgvin var sex ána fór
hainin tiil Stefáns Filippuisso'niar
ag Maríu kanu hans í Brúna-
vík. Stefán var þekktur sem
leiðsögumiaður. Hjá þeim hjón-
uim átti Bjöngvim góð unglinigisér
ag miiniratist iþeirra æ með mikl-
um blýlieiik.
Björgvin stuiradaði algaraga
vinirau og fiór uinigiur til sjós. Á
sitríðsáruinium -siigld'i hainn á skip-
uim Eimsikipafiélaigis íslands.
Eftir a-ð Björgvin Ihætti ajó-

mieminislklu van-n hann bjá Mjólk-
unsamsölunirai í nokkiuir ár. Síð-
an fór hairun til Eimiskipafél'aigsáns
ag vamn þar sieiraustu áriin sem
vafctmialður.
Björgvin kvæintist 31. miai
1936 Sesselju Sigvaldadóttur frá
Gilsibakfca í Axarfirði, dugraaðar-
komu, siem lilfir rraann siiinin.
Þau eágrauiðust fjiögur böm:
Sigurlauigu Elísiu, hjúkruniarkionu
gifta Kriistjáni Heiimd Lárussyni,
Þórarin, bdfvélavirkijia, kvæn-tain
Sigrúrau Siigurðardóttur, þau eru
nú búsieitt í Alsiír. Sigurð Gils,
«em situiradar raám í rekstursihag-
fræði og Marigréti, giffca Þóri
In'driðasyni, vélviirfcjia.
Kristján Júlíus
Kristjánsson - Minning
Fæddur 12. júlí 1896.
Dáinn 9. október 1970.
„Vort líf er elska, elskan líf,
vort æðsta hnoss, vor bezta hlíf.“
Þessar ljóðlínur eru skráðar
fagurri rithönd Júlíusar, en svo
var hann jafnan nefndur, fram-
an í eintak af ljóðmælum Jónas-
ar Hallgrímssonar, er hann gaf
foreldrum mínum í brúðargjöf
fyrir tæpum fimmtíu árum.
Réttum þrem árum síðar gekk
hann að eiga móðursystur mína
Dagbjörtu og ekki liðu nema
fúm fimm ár, er hann ásamt
Samúel móðurbróður mínum var
meðal þeirra síðustu er kvöddu
þá bræður Harald og föður
minn, er þeir lögðu í sína hinztu
för frá Vestmannaeyjum.
Júlíus var fæddur aS Grund-
um i Kollsvík í Rauðasands-
hreppi 12. júlí 1896, sonur hjón-
ánna Kristjáns Ásbjörnssonar
bónda þar og konu hans Guð-
bjargar Halldórsdóttur bónda og
meðhjálpara á Grundum. Um
Halldór og Guðbjart bróður
hans, bónda í Kollsvík, segir
svo í Kollsvíkurætt: „Ætt þeirra
má rekja í beinan karllegg til
Arngríms lærða. Einnig þekkist
ætt þeirra til Eyjólfs Jónssonar
á Hjalla í Ölfusi en hann var
giftur Ásdísi systur Ögmundar
biskups Pálssonar."
Björtgvin var trúr ag iðinn
starfsmaðuir við allit, siem bainin
tók að sér ag var trúað fyrir.
Hainin var ákveðiiinin í skoðuinium
síinuim ag hafði fas'ta skapgerð ag
var raaklkuð kiappsamiuir um að
láta eikki sinin hlut eftir liggjia í
siiruu daglieiga sifcarti. Hamn vildi
ektoi láta neiinin eiiga hjá sér, einda
haífði hainm alizt upp við mikla
vintrau ag lamgain sfcairfisdag og
vinmuidyggð. Björtgtvin var af-
sfciipitalítill við saimfélaga sína
um þeirra mál, sem hann taldi
að kœmiu sér ekfci við, en hiamn
lét einart í Ijós sfcoðuin sína um
mál, sem varðaðii haig þjóðfélags-
inis ag hkuraa viruniamdi stétta.
Haom var stéttvís ag tók svari
þeiss, sem miiiniraa mátti siín, ef
aðrir hölluiðu á. Það er ljóst, að
föðurmiisisiiriinin hefur haft sterk
áhrif á Björtgvin og að alast upp
fjiarri mióður siinini, þótt hainin léti
ekfci á því bera, hamm huidi trega
sinm mieð því að vera sjálfum sér
nógiur í lífisbaráttummi ag berast
elklki á. Sjúkdómi sínum tók
Björgvin mieð rósemi ag sýnidi
andlega ag líkiamilega þolimm'æði,
svo af bar.
Hamrn var þakklátur þeim, sem
sýnidu homiuim uimihyggjiu, em vildi
eklbi láta vorkenmia sér og þar
komiu frarn skapge rðareiiniken-n i
hamis að láta eragain edigia hjá sér,
en laum-a allt sam vel var gert.
Ég þakkia hiooum fyrir góð
kfynmi, því ávallt fór vel á mieð
okikur. Ég samlh-rygigiist kiomu
hans og börnuim ag öðrum ást-
viniuim. Guð bleissi rrainmi'ngu
hans.
1-0/10 1970.
Lárus Salómonsson.
Systkinin frá Grundum voru
11 talsins og eru nú aðeins 4 á
llífi.
íbúar í Víkum vestur hafa
alla tið háð erfiða lífsbaráttu
en þar hefir aldrei svo vitað sé
orðið bjargarskortur. Auk
venjulegs sveitabúskapar er
fanga jöfnum höndum aflað úr
greipum Ægis, og hengiflugi
Látrabjargs.
Júlíus vandist ungur öllum
þessum störfum. Kollsvíkurver
var á þessum tíma mikil útgerð-
arstöð, sem sótt var langt aust-
an úr sýslu. Þar var þvi marg-
menni og félagslíf og ýmislegt
sér til gamans gert, er veður
hömluðu sjóferðum. Minnist ég
frá bernsku margra sagna og
kviðlinga, er þar munu hafa orð-
ið til.
Framhald á bls. 24
Hjiarfcaintegar þaikfcir til bama,
teinigldaibarna, barniabartnia,
bræðria og frændfólkis, sem
sýnidu mér viingemid og virð-
iinigu melð gjöfum, heillaiS'beyt-
um og blámiuim á 7'5 ára af-
mæli m-ínu 7. október sl.
Lifið heil.
Aldís Sveinsdóttir,
Hringbraut 111.
Inrailegar þaklkiir fly-t ég öll-
um þeim er vottuðu mér
virðinigu síma mieð skieytum,
gjöfium og nærveru sáinini á
sjötuiglsafmæli mí'nu þamin 5.
þ.m. Með innátegri kveðju.
Bjarni Þórðarson.
Iminitegar þaiktoir til allra
er glöddu miig mieð blómium,
skieybum ag gjöfum á 80 ám
afimiæli míinu 21. septemiber sl.
Guð bleissi ykkur öll.
Jósefína Jósefsdóttir,
Fellsmúla 15.
Mínar iirunileigusfcu þaiktoir til
allra þeirm, sem heiðruiðu
mig mieð gjöfum, blómium ag
skeiytum, eða sýndu mér viin-
áttu á ainmain hátt í tilefini
sjötulgsafmœlis miíns 27. sept.
síðaisifcliðinin.
Guð blessii yktour öll.
Rögnvaldur Guðbrandsson,
Haðarstíg 15, Reykjavík.
ÞAKKARAVARP
Inmitegar þakkir til allm
þeirra möngu, einsitalkiiiniga og
fyrirtœkjia, sem hieiðiruðú mig
rraeð heillaslkieytuim, blóm-a-
seindiinguim og gjöfum á 70
ára afimæli mínu, 6. ofct. sl.
Guð btesisi yklkur öll ag störf
ykfcair.
Lifið heii.
Þorleifur Agústsson,
Akureyri.