Alþýðublaðið - 11.07.1958, Side 3

Alþýðublaðið - 11.07.1958, Side 3
Föstudagur 11. júlí 1958 álþýðublaSiI AtþýöublQöið Alþýðuflokkurinn. Helgi Sæmundsson. Sigvaldi Hjálmarsson Emilía Samúelsdóttir, 14901 og 14902. 1 4 9 0 6 1 4 9 0 0 Alþýðuhúsið Prentsmiðja Alþýðublaðsins Hverfisgötu 8—10. Útgefandi: Ritstjóri: Fréttastjóri: Auglýsingastjóri: Ritstj órnarsímar: Auglýsingasími: Afgreiðslusími: Aðsetirr: r Amœlisverð framkoma ÞJÓÐVILJiNN réðist í fyrradag dólgslega að Guðmund: í. Guðmundssyni utanríkisráðherra í tilefni .af landhelgis- mál.nu. Árásinni var svarað efnislega héi' í blaðinu. í gær. Þjóðviljinn nefndi sex atriði utanríkismálaráðherra til dóms áfelÞs. Alþýðublaðið svaraði þeim lið fyrir lið og hrakti allar fullyrðingarnar. Og nú er aðeins eftir að vita, hvort árásin hefur verið gerð’ vjtándi vits eða af fljótfaerrii. Þetta er gert hér aft uniræðuefni vegna þess, að per- sónulegar deilur varðandi landhelgisntálið eru okkur ís- lendingum istórhaettulegair. Allþýðúblaðið neyddist «1 þess á dögunum að gagnrýna vinmibrögð Lúðvíks Jó- sepssonar sjávarútvegsmálaróðberra að gefnu tilefni. En því datt ekki í hug að ráðast persónulega að ráðherr- . aiuim, enda hefði slíkt aðeins gert illt vérra. Þjóðhiljimi gat ekki svarað aðfinnslum Alþýðuiblaðsins einu orði. Eti þá grípur kommúnistablaðið til þess örþrifaráðs að bera upplognar sakir á Guðmund í. Guðmundsson utanríkis- ráðhérra. Það er auðvitað hneyksli að. gera landhelgismálið að tilefnislausu deiluatr.ði. eins og Þjóðviljanum hefur hér á orðið. Hitt liggur í augum uppi, að rétt sé að ræða viðhorf þess mál'efnalega. En slíkt vakir bersýnilega ekkj^ fyrir Þjóðviljanum. Hann reynir að gera afstöðu og vinnubrögð utanrík.sráðherra tortryggileg sömu dagana og okkur er lífsnauðsyn að þjóðareining náist um þau atriði landhelgis.. málsins, sem samkomulag er um milli stjórnmálaflokkanna og teljast verða grundvöllur þeirra ákvarðana, er teknar hafa verið. Slí'k famkoma er svo ámælisverð, að engu tali tekur. Hún er Guðmund; í. Guðmundssyni utanrikisriáð- herra hættulaus með öllu. Hann hefur hi’einan skjöld í málinu. En hún er hættuleg þjóðinni og ríkisstjórninni . Þess vegna ber að mælast td þess við Þjóðviljann, að hann þegj fr.emur en tali á örlagastund-eins og þessari. Allra að- ila vegna er bezt, að hann velji sér hlutskipt' þagnarinnar. jar blóðfréttir NÝJAR BLÓÐFRÉTTIR hafa borizt úr Ungverjalandi. Valdhafarnir þar hafa látið taka af líf fim.m föðurlands- vini, þar á meðal Júlíu Rajk, ekkju Laslo Rajks, er líflátinn var 1949, en veitt uppreisn æru 1956. Ilenn; hafði þó verið heitið griðum, en samt hefur hlutskipti hennar orðið hið sama og Imre Nagys og félaga hans. Leynilegur dómstólí íjallaði um mál þessara fi-mm sakborninga, og umheimur- inn.fær af máhnu að vita, -þegar allt er komið í kring. Kommúnistar hafa síður en svo látið sér segjast við fyrri dauðadómana í Ungverjaland; og afleiðingar þeirra. Þeir halda griðrofunum áfram og virðast því ákveðr.arj l að drepa sem mótmælaaldan rís hærra. Slíkt og þvilíkt er í dag það stjórnarfar, sem átti að tryggja frið, frelsi og jafn- rétti. Harmsaga Ungverjalands er nýr blettur á kommiún- ismann, sem þó var sannarlega nógu svartur fyrir. Atburðímir í Uugverjalandi hafa valdið miklu upp- Iwti í herbúðmn koirunúnista á Vesturlöndum. Hér -á íslandi verður slíks þó naumast vart. Þjóðviljinn reynir að vísu ekiki að áfsaka óhæfuverkin, en hann tekur Mns vegar ekki afstöðu gegn þeim. Mun hér þess að vænta, , að Alþýðubandalagið ætliað láta bæfilegaii tímtt Hða.unz Brynjólfur Bjarnason tekur til máls í Rétti eða iÞjóðvilj- anum og dærnir athæfið í Ungverjalandi gott og blessað og samkvæmt hugsjónum kommúnismans. En hvað um fólkið í Alþýðubandalaginu, sem ekki þyk- ist vera kommúnistar? Hvað segja „jafnaðarmenh” eins og til dæmis bræðurnir Valdimarssynir? Fá þeir ekki sting í samvizkuna við að fylgjast begjandi með óheillaþróuninni í Ungverjalandi og öðrum löndum austan járntjaldsins? Auglysið t Alþfðublaðinu LAUGARDAGINN 31. maí síðastliðinn varð hörmulegt slys á Þingvallavatni. Þrír menn fóru út á vatnið til veiða í litl- um bát, en hann sökk undir þeim með þeim afleiðingum að 1 einn þeirra drukknaði en tveim ur var bjargað. Þessi björgun' er næstum einstæð í s.nni röð, lýsir mik’.u snarræði og var- færni um leið. Maðurinn, sem bjargaði mönnunum er Magnús E.narsso.n bakari, Laugavegi 162. Ég ræddi við haim nýlega pg bað hann að segja frá þess- um atburði, ég bað hann þess, af því að lítið hefur verið skýrt frá. björguninni sjálfr: og á ó- fullkom.mi hátt en slíkt afrek og Magnús vann þarna er sann arlega þess vert að því sé ekki gleymt. , „Ég á sumarbústað í Skáia- brekkulandi,“ segir Magnús Einarsson. „Við bræðumír keyptum þar skúr með lóðarrétt indum árið 1944 og byggðum þar sumarbústað árlð eftir. — Hann stendur niður við vatnið. Þarna erum við hjónin alltaf á sumrin þegar ég á frí og um allar helgar. Staðurinn er orð- inn annað he.mili okkar. Þarna er svo sem nóg að gera, en ræktun er lítil hjá okkur enn sem komið er, enda er jarðveg- urinn ekki góður til slíks, hann er allt of sandiborinn og grunn- ur. Við etgum tvo báta, annar er lítill vatnabátur, en hinn er svokallaður trillubátur. Utan- borðsmótor getum við sett á þá báða. Ég er mjög mikið úti á vatn’nu að veiðum og mér þykir gaman að því. Það er hvíld frá störfunum hér í borginni. — Ntokkuð er gestkvæmt hjá okk- ur, en aldrei höfurn við fengið slæma heimsókn, hvorki þegar við höfum ver.ð í bústaðnum né þegar við höfum ekki verið þar. en undan því hafa sum- ai'bústaðaeigendur við Þing- vallavátn, o'ft getað kvartað msð réttu. Þarna skammt frá á Bergþór S’igurðsson lítinn skúr og einn- ■ig er þar lítill og snotur bát- ur og að mínu viti of lítill fyr- ir þrjá menn. Bergþór Sigurðs- son kom austur um klukkan há’f f mm á laugardaginn og með honum tveir vinir hans H iðar Guðjónsson og Smári Sigurjónsson. Konan mín, Sól- veig Erlendsdóttir, hafð; tal af þeim, en ég var þá úti á vatni og skiptust þeir og hún á nokkr um orðum. Þeir spurðu hvern. ig veiðin væri og svarað’i hún því. Svo fóru þeir út. Ég fór í land um klukkan hálf sex. Þá hafði ég- orðið tvisvar var, en misst báða og nennti ég ekki að dvelja lengur. Þá var g'ott veður og vatnið stillt. Ég fór framhjá þeim þaf sem þeir voru við svokölluð Skálabrekkusker og kallaði Smári þá til mín og spurði hvort ég hefð; orð'ð var, og ég sagði eins og var. Við hjónin áttum von á dótt- ur okkar um þetta leyti. Mér dvaldist nokkuð við að gera v.ð brotna ár Og sá ég þar, að þeir félagar í'eru lengra út á vatn- ið fá skerjunum. Tók ég svo eft ir því, að þeir voru að lóna þarna fram og aftur, en þegar klukkuna vantaði um fimm mín útur í sjö sé ég að þe;r eru komnir nokkuð langt austur fyr ir eyrnar. Mér kom dáiítið á óvart, að þeir skyldu fara svona langt út, svo að ég greip sjón- ■ auka, sem ég á og bar hann að augunum. Sá ég þá. að maður- inn, sem sat aftast í bátnum stendur upp i honum og fer úr kápu sinni, og jafnframt, að sá, sem s.tur í bonum miðjum, rétt ir honum e.Uhvað, sem ég áleit að væri ar. Þeir setja nú káp- úna á ánna og sé ég hvernig nún fiaksast tii í v.ndinum, sem var heidur vaxandi og smábár- ur komnar á vatnjð. Méj- fannst þeita undarlegt og óvenjulegt og datt í hug, að með þessu væru þeir að kxlla á hjálp. Ég lagði því sjónauk- ann frá mér og snaraðist í vatns mönnunum og kallaði um leið: „Strákar, reynið um fram alla muni að vera rólegir." Ég kom fyrst að Bergþóri. — Hann ætlaðj að grípa í bátinn hjá mér, en missti af takinu 0g um leið hvarf hann mér, hélt ég fyrst að hann hefði sokkið og skyggndist um í þe.rri von, að mér mundi takast að grípa l hann, ef hann kæmj upp, en þá kom hann allt í einu aftur í ljós og ég náði í ermina á jakka hans og hélt fast. Um le.ð greip hann í borðstokkinn með báðum höndum og náði Magnús Einarsson. stígvél og úlpu. Um leið og ég kom í dyrnar hjá mér, bar ég sjónaukann aftur upp að aug- i unum og sé þá, að maðurinn,1 sem s.tur fremst tekur í annað kápulafið eins og hann sé með, því að reyna að fá vind í „segl- ið“. Mér var ekki fullljóst hvað þeir félagar meintu með þessu, en ákvað að bíða ekki heldur fara strax út og vita hvort nokk uð væri að hjá þeim. Ef þeir kæmust e'kki af eigin rammleik í land, myndi ég geta boð.ð þeim að taka þá : s.ef. Ég fór svo upp í vatr.abátinn, setti mótorinn í ganga og þaut ( af stað út. Þegar ég var búinn ( að setja stefnuna til félaganna hvarf báturinn mér skyndilega. Mér brá við þetta, en hugsaði | sem svo að vel gæti verið, að eitthvað bæri á milli. En þegar I ég var kominn út fyrir Skála- brekkusker, sá ég bátinnhvergi. Um leið þóttist ég vita að slys hefði orðið. Ég setti nú á fulla ferð og stefndi beint þangað, sem ég hafði séð bátinn síðast. Nú var svolítið farið að hvessa og komin dálítil alda. Ég varð svo heppinn að ég kom beint á slysstaðinn án þess þó að sjá ne’tt fyrr en ég var svo að segja aLveg kominn að honum. Allt í einu sá ég hvar báturinn maraði f hálfu kafi og um leið sá ég á höfuð tveggja manna við sinn hvorn enda hans Að- kcman var ljót og datt mér í hug, að björgun mannanna mundi reynast erfið og hættu- söm, enda erfitt að bjarga mönn um upp í svo lítinn bát sem nxinn er. Þegar alda reið að hálfsokknum bátnum hurfu mennrnir og báturinn söjxk dýpra, svo að segja hvarf alveg. Ég rei’i nú fast að bátnum og góðu taki. Meðan þetta gerðist reyndi ég að setja þunga minn á h.tt borðið, því að hætta var á, að Bergþór mynd; hvolfa bátnum um leið og ég væri að koma honum inn fyrir. Ég spurði nú Bergþór, hvort hann gæti haldið sér meðan ég reri til hins mannsins, ef hann treysti sér ekki tii þess yrði ég að binda hann, en hann kvaðst ekki vera svo þrekaður að hann gæti það ekki. Hann var með fullri rænu og alveg rólegur að því er virtist. Nú hafði bát minn hrak ð dálítið frá hin- um bátnum. Ég varð nú að róa nökkur áratog að honum, og aldrei hefur mér fundizt eins erfltt' að róa, mér fannst sem báturinn haggaðist ekki. Ég reri þannig að manninum, að ég kom með það borðið að honum, sem Bergþór var ekki á. Þetta var Heiðar. Hann var mjög þrek aður, en þó var eins og hann væri sér þess ekki fyiliiega meðvitandi, hvað hann væri að gera, er hann rétti hendina upp á borðstokkirm hjá mér. En nú var eins og bráði af honum. Ég spurði hann hvort hann treysti sér til að rétta upp annan fót- inn til min. Honum tókst það, en 1 með miklum erfiðismunum og | ég náð; í hann og krækti ég fæt inum við stokkinn. Mér var vel ljóst, að nú ætti ég það erfið- asta eftir, að koma báðum mönniunum upp í bátinn án þess að hvolfa honum. Bergþór hélt niðri öðru borðinu og tókst mér nú með lagni að koma Heiðari inn fyrir með því að nota mér öldufallið, enda lá bátur minn : flatur fyrir þvi. Fyrst vó Heið- | ar saú á borðistokknurrr, ett með I því að sitja út í hinu borðinu 1 Framhald á 8. síSuu

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.