Morgunblaðið - 21.06.1972, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. JÚNl 1972
Maigret gat ekki varizt brosi,
þegar hann sá að Lapointe roðn
aðd.
„Ég hélt, að þú værir trúlof
aðiur eða svo gott sem. . “
„Ég er að reyna að lýsa þeim
áhriíum, sem hiún hlýtur að
hafa á flesta. Sumar konur
vekja tafarlaust hjá manni til-
hugsunina um. . . “
Hann skoirti orð.
„Tilhugsun um hvað ?“
„Menn sjá hana strax fyrir
sér í faðmi unnustans, og finna
næstum hlýjuna, sem leggur frá
henní. . . Um leið er þó augljóst
að hún er trygg einium manni.
Bftir dálitla bið fékk ég sæti
skamimt frá þeim. Meðan á mál-
tíðinni stóð, gerðist ekkert sem
breytti þessari fyrstu ályktun
minni. . . þau héldust ekki i
hendiur . . . og held varla að þau
hafi horfzt í augu . . . og þó . . ."
Sýndust þér þau vera ástfang-
in hvort af öðru ?“
„Ég held ekkert um það Ég
er viss um það. Pramreiðsiu
sitúlkan, hávaxin oig rengluieg i
svörtum kjól með hvdta sviuntu,
koan öðruvísi fram við þau en
aðra . . . eins og hún væri trún-
aðarvinur. . “
„Eh þú sagðir áðan, að þér
hefðu sýnzt þau döpur í bragði."
„Alvarleg væri ef til vili rétt
ara orð . . . annars veit ég ekki
• • • þó ekki mædd, vegna þess
að menn geta ekki verið bein-
Knis mæddir, þegar... “
Maigret brosti aftur, þegar
honurn datt í h-ug, að sennilega
hefði skýrsla Lucasar hljóðað
öðruvísi.
„Ekki mædd, en alvarleg eins
og elskendur sem fá ekki að op-
inbera ást sina. . .
Já, það má orða það svo.
Einu sinni stóð hann á fætur til
að taka af henni kápuna, af
þvi hún hafði litið snöggvast á
máðisitöðvarofninn. Kápan var
svört ullarkápa með loðkanti i
háLsmáiinu og framan á ermun-
um. Kjóllinn hennar var líka
svartur og það kom mér á óvart
þegar ég sá að hún var nokk-
uð feitlagin . . .
Hann leit oft á úrið sitt. Svo
bað hann frammistöðustúlkuna
að færa sér ábætinn og kaffið
á meðan vinkona hans var enn
að borða kjötréttinn.
Hann stóð upp áður en hún
hafði lokið við maitinn og lagöl
höndina vinigjarnlega á öxiina á
henni um leið og þau kvödd-
ust.
Hann sneri sér við, þegar
hann var kominn fram að dyirun
um. Hún brosti til hans og hann
kinkaði kodli t'il hennar.
Ég veit ekki, hvort ég gerði
rétt að sitja kyrr. Ég þóttist vita
að hann færi beint í verzlun-
ina. Ég lauk við mállitíð'ina um
leið og konan. Marton hafðd
borgað reikninginn, þegar hann
fór. Ég borgaði miein reikning.
Ég fór út á eftir henni. Hún
tók Porte-d'Orleans-vagninn.
Ég imiyndaðd mér að hún væri
að fara heim í Chatiilon-igöí u og
veitti henni ekki eftirör liengra.
Var það ekki rétt ályktað hjá
mér?“
„Jú, jú. Og svo?“
„Ég gekk um göturnar góða
stund, áður en ég hélt ndður í
Saint-Honoré-igötu, því finu
verzianimar þar opna fæstar
fyrr en um tvöleytið o-g sumar
jafnvel ekki fyrr en hálf-þrjú.
Ég vildi ekki koma of snemma.
Ég skal viðurkenna, að ég var
líka hálffeiminn, en ég vildi
ldka fá að sjá eigandann og hugs
aði með mér að hann tæki sér
rúman matimáiLstfma."
Maigret horfði á Lapointe
með allt að þvi föðurlegri um-
hyiggju. Hann hafði eiginlega
tekið hann undir sinn vemdar
væng, þegar hann réðst fyrst í
Quai des Orfóvres fyrir tveimiur
árum. Og hann hafði tekið fram
förum i starfi þann tíma.
„Sa.tt að segja var ég svo
feiminn við að fara inn i þessa
verzl'un, að ég fékk mér koníaks
staup áður.“
„Haltu áfram."
„Ég var nærri búinn að opna
glerhurðina, þegar ég sá tvœr
fuliorðnar komur í minkapelsum
sitja í hægindaistóttunum fyrir
framan afgreiðtelustúikuna og
sneri frá aftur. Ég beið þangað
til þær komu út. Rodls Royce-
bifreið og bílstjóri beið þeirra
fyrir utan. Þá fdýttd ég mér inn,
áður en aðrir viðskiptavinir
kæmu. Ég var svo taugaóstyrk
ur að ég tók ekki eftir neinu í
kring um mig.“
„Ég ætla að fá náttkjól handa
ungri stúiku," saigði ég.
„Ég þóttist vita, að það var
frú Marton, sem afgireiddi miig.
Seinna sá ég líka, að hún var
ekki ósvipuð ungu koniunni í
„Trou Normand“-veitingahús-
inu. Frú Marton er bara dálítið
hærri og grennri."
„Hvernig náttkjól?" spurði
hún mig. „Gerið svo vel að fá
yður 6æti.“
„>vi þama standa viðskipta-
vinimir ekki. Eins og óg sagði
áðan, er þetta eins og setustofa.
Inn af verzlundnni eru básar
með tjöldium fyrir, ldklega til að
máta fatnaðinn. Ég eá stóran
spegil inni í einurn básnum og
körfustól."
„Hvaða stærð á hann að
vera?“
„Hún er ekki eins há og þér
og minni yfir axlirnar. .. “
„Ég held, að hana hafi ekk
ert grunað. Hún horfði á mig
með hálfgerðri meðaumkun og
hugeaði áreiðanlega með sér, að
ég hefði rambað á skakka verzl-
un.“
„Við höftum þennan úr ekta
siliki með handunnum knippling
um. Á þetta ekki að vera gjöf?“
Ég jánkaði því.
„Þetta snið var búið til
handa Helenu Grikklandsprms
essu.“
Ég var ákveðinni í því að
draga þetta á langinn.
„Er hann þá ekiki fjarska
dýr?“
„Hann kostar f jörutíiu og fimm
þúsund. . . hann er númer 40.
Ef það er ekki stærð ungu kon-
unnar verðum við að búa tii
annan eftir máli, því þetta er sá
eind sem víð höfum. . . “
„Hafið þér nokkurn ódýrari?
Úr nýloni til dæmis?"
„Þú virðist kunnugur öllum
hnútum, Lapointe", sagði Mai
gret. „Ég hél't að það tíðkaðist
ekki að kaupa nærfatnað handa
unnustum."
..Ég varð að haida rétt á spil-
unum. Hún setti upp vandlæt
ingarsvip, þegar ég nefndi ny)
on“
„Við selijum ekki nyilonvöirur
hér“, sagði húiii. „Hér er aHt úr
ekta silki eða bóimuilTardúik. . .“
„Dyrnar opnuðust og ég kom
fyrst auga á manninn spm inn
kom í speglinum. Hann var í
kamieiullar'frakka og konan gaf
honum bendingu, sem ég gat
mér til að ætti að þýða, að hún
vaari að afgreiða furðufugl.
Maðurinn fór úr frakkanum
og tók af sér hattinn og gekk
inn á l'itfa skriftetofu innan við
afig'reiðsluborðiið. Þar hengdd
hann yfirhöfnina á snaga. Em-
vatnsangan lagði af honum um
leið og hann gekk hjá. Hann
settist við borð og fór að glugga
í einhverja pappira.
Svo kom hann aftur fram í
búðina, skoðaði á sér neglumasr
og leit svo á okkur til skiptis,
eins og hann væri að bíða eftir
þvi, að ég tæki ákvörðun.
Ég spurði hikandi:
„Hafið þér nokkra hvíta nátt-
kjóla, einfalda í sniði og með
engum knipplinigum?"
Þau litu aftur hvort á annað
og konan tó'k öskju upp úr
skúiffu.
Monsieur Harris eða Schwob
er dæmigerður maður frá Vend
ome-hverfinu eða Champs Élys-
ées og gæti alveg eins átt heima
í kvikmyndaiðnaðinum eins og í
verzlunarstétt. Hann hlýtur að
fara til rakara á hverjum
morgni og Sá sér andllitsbað. Föt
in hans voru af dýrustu gerð og
hvengi á þeim blettur eða
hrukka, og hann lætur áreiðan-
lega smíða sér skó eftir pönt-
un.
Hann er dökkhærður, svolítið
farinn að grána í vöngum skegg
l’aus og fölleitur í framan og
svipurinn yfirlætisilegur.
„Þessi er ódýrastur af því,
sem við höfum.. . . “
„Það var náttkjóld eins lát-
laus og hugsazt getur með
nokkrum ísaumssporum."
„Hvað kostar hann?“
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttiu-.
„Átján þúisiund franka."
Aftur litu þ£uu hvort á ann-
að.
„Þetta er líklega ekki það,
sem þér eruð að leita að?“
Og hún fór strax að opna öskj
una aftur til að láta kjólinn í.
„Ég ætla að hugsa málið. . .
ég kem aftur. .. “
„Já, það skuluð þér gera."
Ég var nærri búimn að
gleyma hattinum mínum á borð
inu og varð að snúa við ti'l að
sækja hann. Þegar ég var kom-
inn út og dymar höf’ðiu lokazt
að baki mér, sá ég, að þau
brostu aftur hvort til annars.
Ég gekk nokkra metra niður
götuna og síðan aftur fram hjá
verzluninni á gangstéttinni hin
um megin. Þá var enginn í búð-
inni. Gluggatjöldin voru dregin
frá á litlu skrifstofunni og þar
sat konan, en Harris stóð fyrir
framan spegil og var að greiða
sér. . .
Þá er allt upp talið. Ekki
veit ég, hvort þau eru elskend-
ur en þeim kemur áreiðanlega
vel saman og þurfa engin orð
MÆLA §
í bíla K
bdta
og vinnuvélar
- er hreyfilljnn á hámarkssnúningi?
• er hreyfíllinn á hámarks átaki?
■ nær hreyfillinn béitu viúbragði?
• er hagstæðast að skinta um „gear"?
• er hreyfillinn á réttum hægagangssnúningi?
- samnýtist bezt atl- og eldsneytisnýting?
Svör við þessum spurningum gefur
shr
Asnúningshraðamælirinn
Viðgerðarþjónusta
á eigin verkstæði
Otbúum hraðamælisbarka
snúrúr I flesta bila
V
mnm Sé>§ámon h.f.
urlandsbraut 16. sa
mmS
velvakandi
• Skuggar
Eysteinn Eymundsson hef-
ur sent Velvakanda eftirfar-
andi bréf, en yfirskriftina hef-
ur hann sett sér sjálfur:
„Góði Velvakandi!
Viltu vera svo góður að birta
þessar línur i dálkum þínum?
Mig langar til að láta í ljós
álit mitt á ýmsu því, sem nú er
að gerast í okkar þjóðlífi. Auð-
vitað verður stikiað hér á
stóru, þar sem af mörgu og
miklu er að taka, en það sem
einna hæst ber nú til dags eru
þau kjör, sem ráðamenn þjóðar
innar virðast vera að búa al-
þýðu manna og það ósamræmi
sem ríkir í þeim efnum. Ég tek
hér til umræðu kjör þessara
svokölluðu láglaunastétta, sem
núverandi rikisstjórn telur sig
vera fulltrúa fyrir og þá er
þess fyrst og fremst að minn-
ast, að vinnutími verkafólks
hefur verið styttur niður í 40
klst. á viku. Þetta tel ég mjög
óskynsamlega ráðið, og ætti
hver heilvita maður að sjá það,
að fjölskyldumanni er alls
ómögulegt að lifa af þeirri upp
hæð, sem með núgildandi kaup
taxta nær ekki 19 þús. krónum
á miámuði. Samt sem. áðlur virð-
ist verkalýðurinn yfirleitt gera
sér þetta að góðu i þeirri trú,
að eftir- og næturvinna sé svo
mikil, að tekjumax nægi hon-
urn ti'l viðlunværis, eins og raiun
virðist vera, þar sem eftirspurn
eftir vinnuafli er mikil.
En þessi mál eru — að mínum
dómi — ekki svona einföid.
Verkalýðurinn stendur í þeirri
meiningu, að stytting vinnutím
ans sé gróði fyrir hann. Ég
held, að hann tapi á því. Þetta
býst éig við að þýki fáránleg
kenning, en ég vil bend'a á ým-
islegt máli mínu til stuðnings,
t.d. þá staðreynd, að hér á
landi er í raun og veru styttri
vinnutími en í nágrannalöndum
okkar, þegar það er tekið með
í reikninginn, að hér eru kaffi
tímar borgaðir, en það ku ná-
grannaiþjóðir okkar ekki gera.
1 annan stað held ég, að full-
vinnandi fólk á bezta aldri hafi
yfirleitt ekkert gott af svona
miklum frium; kunni ef til vill
ekki með þau að fara á skyn-
samlegan hátt, en leiðindi og
eirðarleysi komi í staðinn fyr-
ir vinnugleði. Þá er að líta á
þá hlið máJlsins, sem að vineu-
veitendunum snýr. Hvernig er
hægt að hugsa sér, að þeir láti
fól;k vimna eftir- og mætiur-
vinnu, nem'a brýna nauðsyn
beri til, þegar sífellt er þrengt
að þeirra kosti með síhækk-
andi kaupkröfum og alls konar
kostnaði? Er það óeðlilegt, að
þeir dragi saman seglin og láti
aðeins vinna hinn lögboðna
vinn'utima, þannig að verka-
miaðurinn tapar þessum 4 tím-
um, sem vinnuvikan hefur ver
ið stytt um. Og ef svo fer að
iðnfyrirtækin verða gjald-
þroita, sem mér virðast allar lík
ur á, eftir þeim bdikium að
dæma, sem nú eru á lofti, þá
sér nú verkalýðurinn slna sæng
útbreidda.
Nú, þegar útfærsla landhelg-
innar er eitt af stórmálum þjóð
arinnar og vonin um farsæla
lausn þeirra mála er ríkjandi
hjá þjóðinni, eru miklar vonir
bundnar við að ná megi mikilli
björg úr sjióniuim mieð autornum
og bættum skipakosti. En það
er nú með það, eins og svo
margt í þessum heimi, að það
getur brugðizt, enda virðist nú
vetrarvertíð benda til þess, sam
fara hættu á ofveiði á fiskimið-
um hér við land.
Og svo er ég þá kominn að
því málefni, sem er ttlefni þess
ara minna huigleiðiniga, nefni-
lega þess óisamræmás, sem
mér finnst gæía í að-
gerðium stjórnarvaldanna.
Nú er búið að hœkka elli-
og örorkubætur þeirra, sem
engar aðrar tekjur hafa frá 1.
júlí upp í rúm 20 þús. á mián
uði fyrir hjón. Og nú spyr ég:
Hvernig er hægt að hugsa sér,
að fjölskylda geti lifað á lægri
tekjum en aldrað fólk? Gaml'a
fólkið gerir þó oftast minni
kröfur en yngri kynslóðin. Með
þessum aðgerðum eru stjórnar
völdin búin að viðurkenna þá
staðreynd, að það sé alls ekki
hægt að lifa mannsæmandi lífi
af lægri tekjum en þau hafa
skammtað gamla fólkinu. Þetta
er skrifað 17. júní og í tilefni
dagsins óska ég íslenzku þjóð-
inni hamingju og heilla.
Reykjavik 17.6. 1972.
Eysteinn Eynnmdsson."
GLÆSILEG
NORSK FRAMLEIÐSLA.
I SERFLOKKI
E. TH. MATHIESEN H.F.
SUÐURGÖTU 23 — HAFNARFIRÐI — SÍMI 50152