Morgunblaðið - 09.09.1972, Page 10

1()
MORGUNiBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1972
SAAB 99 þægilegur
og rúmgóður
fjölskyldubíll
NÚ ER SAAB 99 búinn að
vera á íslenzkum markaði
síðan árið 1970 og eins og litli
bróðirinn SAAB 96, hefur
hann gretið sér srott orð. Þeir
hafa báðir þótt henta mjög
vel við íslenzkar aðstæður,
reynzt sterkir og endingargóð
ir og aksturseiginleikar átt

Upphitað bílstjórasæti og
þurrkur á Ijósum eru kostir,
sem SAAB 99 hefur fram yfir
aðra bíla.
vel við, hvort sem er í snjó,
hálku eða á malarvegi. Því
hefur verið fleygt um þann
minni að hann sé frekar byggð
ur með ökumanninn í huga,
en farþega. — Það er að því
leyti rétt að billinn er þægi
legur og traustvekjandi í
akstri og ökumaðurinn situr
vel og á auðvelt með að ná
til allra stjórntækja. Hins veg
ar er bíllin hannaður að
miklu Ieyti með það fyrir aug
um að loftmótstaða sé sem
minnst og að bíUinn liggi vel
á vegi, þannig að minna verð
ur úr rými fyrir farþega í aft
ursæti.
Allt þetta gildir einniig m
SAAB 99, að hinu síðasta umd
anskildu, þvi hann er einkar
rúmgóður að innain, þó ekki
virðist hann mikill að ytri
stærð. Aftursætið rúmar vel
þrjá kairlmenn, og mætti bæta
við einu barni, án þess að illa
færi um farþega. Er 99am með
eitt breiðast aftursæti Evrópu
bila. Framsætin eru þægitag,
að öðru leyti en því að giena
mætti kröfur um hryigigjiaiga
stólibök í svo dýrum bíl. Auk
þess siem halli bakanna er still
anlegur og hægt er að hreyfa
sætin fram og aftur, er hæigt
að hækka og lækka bæði
Litlar útlitsbreytingar hafa orðið frá því að Saab 99 kom fyrst á markaðinn. (Ljósm.: Br. H.)
framsætin. f bíUstjórasætinu
og stóibaki er upphitunarkerfi
sem kvikmar á strax og hiti
sætisins fiellur niður fyrir 14
gráður, en þagar hitinn er
kominn upp í 27 igráður silokkn
ar sjálfvirkt á hitanuim. Þetta
er nýjung og er SAAB 99 eini
bíMinn i heiminuim, sem upp á
hana býðiur. Þetta er nokkuð
mi'kilvægt atriði, því köld sæti
geta valdið krankleika eins og
bakverkjum og Möðrubóíligiu.
Hnakkpúðar eru ekki inmifald
ir í kaiupverði bí'lsins. Sæta-
ákl'æðið er úr eldtraustu næl
on velúr.
Aðstaða ökumannis er ágæt
og auðvelt að ná til aílllm
stjórntækja. Bililinn er rrueð
igdlifskiptingu, fjögurra gíra.
Þurrkumar eru með tveimiuir
hraðasitillum og rúðuispraiuta
er rafdrifin. Mælum er vel
komið fyrir í mælaborði, og
eru þrír, kringllóttir á svört-
um igrumni með hvítum töiiuim
og iguluim, sjálflýsandi visum,
sem gerir afliestur auðveldan.
Auk hraða-, benzín, og vélar
hitamæla, er klukka og ör-
ygigisljós kvikna ef hand-
bremsia er á, bensín er á þrot
uim, bíffinn afhlteður eða smyr
ekki. Klæðning mælaborðsins
er mattsvört, úr mjúku leður
ilíki. Hamzkahólf er í minna
lagi.
Hita- og blásturskerfi er
ágætt og er því stjórnað með
þremiur smierlum í mælaborði,
á miiM ökumanrus og farþega.
Blástur er á fram, aftur og
hliðarrúður að framan. Fair-
þegar í aiftursæti geta stjórn
að hitaveitunni hjá sér með
tökkuim, sem eru á mMi fram
sætanna, og verður það að telj
ast tiil kosta.
Farangursgeymslan er
sæmiieiga rúmigóð, en vara-
dekkið er ilia staðsett, og stöl
ur dýrmætu plássi. Verkfær-
uim er hins vegar haglega fyr
ir komið undir gólfplötu
geymsiiunnair. Á einni minútu
er hægt að breyta bilmuim í
háMgierðam sendiflerðabíl, með
þvi að felila niður bakið á aft
uirsæti og reisa upp setunia.
Liemgist þá faranígursigieymsl
an firam að framsætum.
SAAB verksmiðjuirnar hafa
-giert mikið till að auka öryiggið.
Þannig hafa nú verið settir
stálbitar í huirðir, til að
vemda farþega gegn hliðar-
ákeyrslium. Þá er bíililinn með
Framhó á bls. 11
Ásgeir Jakobsson:
Griðrof
AJIir Islendimgar hafa gert
sér fylliiiega ljósa nauðsyn þess
að vernda þurfti fiskstoánana
Við landið. Ástandið á öilu
Norður-Atilantshafi er sannar-
iega uggvæntegt, og hringurinn
var farinn að þrengjast óhuginan
iega um hóimairin okkar. Við
þurftum þó að gera okkur þá
staðneynd ljósa, að við vorum á
þrömgu fiskisvæði og uimikringd
ir af fískveiðiþjóðum og þeim
ekki áhrifalausum á gang mália í
heiminum. Okkar aðstaða hlaut
þvl að verða önnuir en flestra
annarra þjóða, sem fært hafa út
fiskveiðiilögsögiu sína á undan-
flömuim árum. Það ligigur nú
ljóst fyrir að stjómendiur okk-
ar drógu rangar ályktanir af
þeim fordæmum, enda hefði amn
að verið óeðlilegt.
Það hefur aldnei verið neitt
iaiununigarmál, og aM,ra sízt nú,
eftir ávarp forsætisráðherrana 1.
september, að mikinn hluita þjóð
arinmar og núveramdi stjómend-
ur iaradsins greindi á um það,
hvemig að otfangreindu máii
skyldi unnið. En það voru sett
grið með mönimum og andstæð-
ingar stjórnarinnar létu kyrrt
liggja, þó að þeim likuiðu ekki
vinnubrögðin. Árangur gat
náðsrt: — og verður reyndar úr
því sem komiið er að nást — með
þvi að böðlast, þó að jafnan sé
talið betra að beitta iagi en
kröftum, ef því verður við kom-
ið — ekki sízt ef menn eru
veikburða. Hin uimsömdu grið
hafla verið saemilega haldín.
Þjóðvilj.nn hefur að visu ekki
altveg ráðið við áráttu
sína, en þó miklu betiur en menn
bj'uggusit við af fyrri reynsiu,
og það hefur verið þagað við
naggi hans. Öll þjóðin bjóst sam
taka til þess bardaga, sem bú ð
var að leiöa hana til og enginn
átti sér þess voin, að reynt yrði
að rjúfa þá samstöðu, og sízt að
það kæmi úr þeirri átit og á
þeirri stundu, sem raun varð á.
Ræða forsærtisráðheTra lands
ins 1. september er áreiðanlega
mishuigsaðasta stríðsræða, sem
einn þjóðarleiðtogi hefur
nokkru sinni haldið. Það er
varla hægt að hutgsa sér öil'u
meiri mishugsun í ávarpi þjóð-
arileiðrtoga á öriagastundu, þag-
ar þörf er ríkust á samstöðu
alllirar þjóðarinnar en að vekja
upp gamlar væringar með lið-
inu. Þeitta gerði forsætisráð-
herra okkár með því að nota
þessa mikiilsverðu stund rtil að
vekja upp deilumar frá 1961,
treystandi þvi, senniiega, að
stjómarandsitæðinigar væru
rejðubúnir, eins og þeir höfðu
þegar sýrat, til að þegja við
fllestu vegna þjóðareinimgarinn-
ar. Þama gekk hann þó of
langt. Það er ekki aðeins erf-
itt að hundsa það, sem sjálfur
forsætisráðherrann segitr, held-
ur var það tækifæri, sem hann
valdi tiQ að vekja upp deilumnar,
valið af svo mikillM kostgæfni,
að engin leið var að þegja það i
hel.
Nú eru menn ekki á einu máli
um, hvort farsætisráðherra hafi
geirt þetta vitandi vits. Menn
eru fyrir löngu farnir að draiga
í efa, að Ólatuir Jóhannesson sé
eins gáfaður og próf hans í
skóia benda tií og þó er mað-
uirinn vaflaiausit siæmilega vel
viti borann, en það er nú svo,
að í lifinu hefur skapgerðin
meira giildi en sjálif greindin,
sem oflt verður mönnum jafnvel
fjötur um flót, ef á bak við hana
er ekki nægjanltega flöst skap-
gerð. Hvað á að haikfia um yfdr
hershöfðiingja sem getngur flram
fyrir liið sitrt búið tii orrusitiu
og snýr máli sínu að kjamna liðs
ins með svofelldum orðum. —
Við erum að fara í stríð — það
er ykkur að kenna, ef vi'ð töp-
um þvi — þið átituð aldred að
gera það sem þilð gerðuð 1961.
Það er ógamain að ganiga flram
til orrutstu undiir merkjuim fbr-
ingja, sam þegair bardaginn
væri sem ákafasbur tæki að ruigl
ast á anidistiæðingutnum og sínum
ei'gm l’iðsmönmium og reyndi
máski hvað helzt að d'repa þá.
Nú læðiist sá gruinur að mörg-
uim, að forsætiisráðherrann hafi
með þesisu verið að undirbúa
björgun á eiigiin slkimni. Hiainn
reíkni dæmið þannig, að þegar
viigamóðuriinn rerunii af þjóðinmi,
taki hún tfil að ásaka hann fyr-
ir klaufalegair að'farir og li'tla
stjórnvizku og rétit sé að byrja
tímainöaga að ásaka aðra.
Það er aldrei rétrt að æffla
menn verri en þei'r eru og hitt
er mikl'u líklegra að þessum
uisla forsætisráðherrans í eiigin
liði, hafi ráðið meðfæddur tvi-
skinnungsháttur já, já og nei,
nei karaktersinis.
Hvað bíður síns tima. Þess
eru mörg dæmi í wonidum veðr-
um, að skipsihöfin haifi orðið að
hafa vit fyrir skpstjóra sún-um,
en ofltasit kjósa þó menn að
láfla uppgjörið við hanin bíða,
þar til komið er í höfln. Þegar
skipstjóri hefur si'glt skipi sinu
út í það veður og þann sjó, sem
ekki leyf ir neitit annað en að
skipimu sé halidið beinrt uppí, þá
velur góð sikips'höfn þann eina
kost, sem húin á, ef hún viil
halda Mfi, þann að hjállpast að
vi'ð að h-al'da skipinu á floti —
og það gerir isienzika þjóðin nú,
en ávarp forsætisiráðfherrans 1.
sept. má þó ekki gleymast. Það
er eimstætt sögulegt pðagg um
þann algilda sanniieii'ka, að í
striði eru flvis'kinniunigair vafa-
samustu le ðtogar, sem þjóð get-
ur vaiiið sér. „Viniitr" o-kkar Breit
ar liosuðu sig við Chamberlain
fljótlega eftir að stiyrjöddin
mikla hófst. Við erum n-ú að
ganga í stríð með ekta sjaanlber
lein í flararbroddii og reyndar
tvo hielduir en elmn, (það má
ekki gl'eyma Eimari Ágúsrtssyni)
—. annar þeirna veirt aldrei í
hvom fótiton hamn á að stíga,
en hinn man ekki hvað hann
segiir frá degi flil dags.