Morgunblaðið - 09.09.1972, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. SEPTEMEER 1972
SAI BAI N | Ífrjálsuríki eftir VS. Naipaul
Jak-j*ak-jak-jak.
Þau þög'nuð'u bæði og litu
upp. Mermirni.r í þyrlunni voru
hvítir.
,,Þeir eru að leita að kóngin-
■uin,“ sagði Linda, þetgar þyrlan
fjarlægðist aftur. „Það er s/gt
að hann sé I höfuðbortginni.
Hann slapp úr sambandshérað-
inu í einuim af þessum afrisku
leigubílum. 1 du'largervi.“
Það var greiniiega ein kjafta
sagan ssm hafði gengið á milli
útlendinganna kvöldið áður.
Bobby fór strax að h*afa hom
í siðu farþegans. Biilirun hent-
ist yfir grjót og brotnar gang-
stóttarbrúnir og út á göituna.
,,Ég vona að þeir haifi ekki
misþyrmt vesaiings eiiginkionun-
mn,“ sagði Lánda. Hún var enn
jafn tilgerðarleg. „Varst þú inn
undir 1 þeim herbúðum?“
„Varla. Ég sækist ekki eftir
tignairstöðum."
Hún hló. Af simni eigin glað-
værð.
Bobby brá ekki svip. Hann
ákvað að vera alvarlegur og
gefa ekki höggstað á sér. Hann
hafði þegar sýnt velviM og það
var nóg í bili.
Hann ók rmeð sama alvöru-
svipnum út á tviskipta þjóðveg-
inn og síðan ávalar beygjur í út
hverfunum, fram hjá l’imgirðing
u.n, stórum húsum og stórum
görðum, þar sem sást ein&taka
berfætftuir húsþjónn í kakibux-
um á stjái.
„Maður gkyldi ekki ætia að
við værum í Afríku," sagði
Linda. „Þatta gæti alveg esns
verið i Engasandi'."
„Þetta er nú stórbrotnara en
það England sem ég þekki.“
Hún svaraði ekki og sat þegj
andii góða stund.
Haniuim fannst hann hafa ver-
ið full kuttdaleigur. Hann sagði:
„Þeir leyfðu auðvitað ekki Afr-
ikutmönnum að búa hér.“
„Þair höfðu nú samit sína
innfæddu þjóma, Bobby."
„Þjóma, já.“ Hún kom honurn
á óvart. Hann hafði ekki búizt
við þvi að hún færi að þrasa
svona snemma mongiuns. Hann
sagði með sannfærin'garkrafti
þess sem hefur gent sér fuQla
grein fyrir ölium hliðum kyn-
þáttavandamála: ,,/Ðtli það sé
ekki þess vegna sem maður eins
og Jóhn Mubende Mbairara neit
ar að flytja úr hveirfi inn-
fæddra."
„En hvað þú kannt vel að
bera fram þessi nöfn.“
Alvara Bobbys breyfctist í
hreina geðihsku.
„Hann kiemuæ ekki tid móts
við fólk. Langi þig að sjá veirk
hans, verðurðu að fara til hans.
1 hverfi innfæddra."
Linda sagði: „Þetgar Johnny
M. fór að mála . yrst, viar hann
í flokki ágiætusifcu frumstæðra
málara og fóttki þótti garnan að
myndunum hauns af horaða naut
peningnuim sem fjölsikyldan átti.
En svo urðu þessar myndir hans
að fjöldaiflramíiteiðslu hjá honum
Akranes
Af sérstökum ástæðum er fatahreinsun (þurr-
hreinsun) í fullum rekstri að Vesturgötu 72, Akra-
nesi, til sölu nú þegar.
Lögmannsskrifstofa Stefáns Sigurðssonar,
Vesturgötu 23, Akranesi.
Sími 93-1622.
í þýðingu
Iluldu Valtýsdóttur.
og þá var ekkert varið i þær
lenigur. Nú er hiann ekki flrum-
stæðuir lenguir. . . bara slærnur
miálari. 9vo það skiptir ekki
máli, hvort hann heldiur áfram
að mála nauitpeininigsmyndirnar í
hverfi innflædidra.“
„Þetta hiefiur verið sagt áðuir.“
„Að hann búi í hverfi inn-
fæddra?"
„Um málllvierkin hans.“ Bobby
iðraðist þess að hafa swarað.
„Hann er víst orð'mn afmynd-
aður af fitu,“ saigði Linda.
Bobby éukvað að þe-gja. Hann
ákvað að setja upp afltur alvöru
svipinn og láta ekki espa sig á
ný.
Garðar úthverfanna viku fyr-
ir dreifbýlli afrískum byggðum
þar sem voru fæ,rri tré og þar
var hægt að slkynja víðerni
l'andsiins. Birtan gaf til kynna
að hafið vseri ekki langt undan.
Veðraðir kofar á háum stultum
tilheyrðu bæði borg og sveit.
MÁLASKOLINN
IVIÍIVIIR
[
Vinsamlegast vekið at-
hygli erlendra vina ykk
ar á íslenzkukennslu
Mímis. Nemendur eru
aefðir í talmálinu. —
]
BRAUTARHOLT 4 S.10 004
velvakandi
0 Undarlegt
„Undarlegur“ skrifar:
„Velvakandi sæll!
Hafflræðiingar segja oss, að
ástamdið í sjónuim norður af Is-
landi sé harla undariiegt. Haf-
straumar renni öðru visi en áð
ur, og Isiandsstraumurinn
þrengi sér nær landinu í meira
magnd en áður. Undarlegia ila
gengur visindamönnum að
ráða í það, hvað þetta geti
haflt í för mieð sér. Að svo
miilkLu leyti sem ummæli þeirra
skiljast, virðist þetta geta boð-
að votan vetur og miidan —
og harðan og þurran.
Bn það er flBeira undarlegt á
Islandi um þessar mundiir.
Sumír vísindamenn segja
gróðurmold Islands feykjast á
haf út í tugþúsundafconinatali,
meðan aðrir j afnlærðir segja
llandíð þekjast nýjurn gróðri
nú í meira mæli en áður.
Hverjum ber að brúa?
Undarlegust er þó núver-
andi landsstjóm, sem tókst í
ednu vetfamgi fyri-r rúmu ári að
gera að engu alla góðvild
(,,good-willl“), sem vér Is-
lendingar áttum óumdeilanlega
meðal annarra þjóða fram að
júlímánuði 1971.
Gaman væri og flróðlegt,
gerði einlhver sagnfræðinigur
rannsókn á þvi, hvemig góð-
vildarinnstæða Islendinga hjá
útlendum þjóðum fór að hlað-
ast upp frá og með 1874. Þá
þegar áfctum vér vini meðail
Englendinga, Norðmanina og
Svía, en á áratugunum fyrir
aldamót verðum vér geysivin-
sælir af einhverju.m ástæðum
meðal Þjóðverja, AusturrikiM
mianna og Bandaríkjamanna,
svo og hjá nokkrum hliuta
dönsku þjóðari'nnar. — Hér er
að sjálfsögðu aðeins átt við
hinn meomtaðasta hluita þess-
ara þjóða, sem vissi á annað
borð, sem vér værum til. — Vin
sæMimar halda áfram að vaxa
og þótt einkennilega kurnni að
hljóða, jukust þter mjög bæðd
1918 og 1944.
Svo koma guttlalidarár Is-
lenzka lýðveldi'sins, — vdð-
reisnarárin, — þegar eflnahag-
ur landsins er breystur sivo ör-
ugglega ásamit mdkilii velmeg-
un liands'ns baima, að þeir, sem
gefa Islandi geebur eriendis, sjá
að íslandi er borgið: Það get-
ur staðizt háðið og hrafcspárn
ar, spottið og spéið uim að Is-
land geti ekki orðiið arunað en
Amager-fátækrahverfi, „slum-
quarteir“ á vúlkanskeri fyrdr
sunnan Spitzberigen og
austan Greenilland, þar sem niorr
aanlir Eskimóar lifi á því að
diraga þorsk, eba þorsk og selja
þorsk, — það fe.llur ailt um
sjálft sig. Til dæmis um áJit
okkar norrænju flrænda á sjálí
stæðisbarátfcu Islendinga skal
eflíjrfiarandi smásaga sögð:
I drelffimni skandinaviskri
veizliu í Kaupmaninahöfn rétt
fyrir seinnia sitríð spurði mákils
háfctar sænskur stjómmáilamað
ur norskan kollega: Finnst þér
(þetta voru sósiaMemókratísk-
ir dúsbræður) ekfci Island
vera ettns og útþanið Jan May-
en? Ekki færuð þið að veita
Jan Mayen sjáitfstseði, ekki
einu sinni Lofoten? Svona
spurði Svídnn, af þvi að Staun-
ing, þáverandi forsætisráð-
herra Dana, var nærsitaddur.
Hann ætlaðist til þess, að hann
kynni að meta þessa auía-
fyndnd. Norðmaðurinn hlló dátt,
en Stauning ekki. Hann lét
seim hann hefði ekkert heyrt
og þökaði sér I burtu með gttias
og vindil.
Nú höfum vér svo u n da r-
liega stjóm, að húm lætur sig
eikki muna um að ganga flram
af öllum, sem hún verður að
hafla góð samskipti við. Island
getur ekki skrópað í heimspóli
tíkinnd, hunzað sína fáu, hugs-
anliegu virni og skælhrosað
framan í eimskisverða dægur-
kunningja hjá Samieimuðu þjóð
unum. Góðviklarinnstæða Is-
lands er skyndilega þorrin.
Forsætisráðherra veit mæta
vel, að hans verður eikki
minnzt í íslandssögunni sem
landhelgisráðherra. Lúðvlk
hefur þegar tekizt að stiel'a þvi
frá honum. Verði hans minnzt,
verðuir það fyrir að hafa
hJeypt kommúnistum í ráð-
herrastó’lana og lieyft þeim að
mjaka Islandi enn betur áleið-
is í fangið á sósíaHsmiafasism-
anuim og rússneska heimsveld-
inu.
Já, undarttlegir eruim vér Is-
lendingar Undarlegur.“
— A-ha, þetta var undarlegt
bréf a-tarna, og þó. ...
0 Ræs! Ræs!
„Háfdirýkkjumaður“ skrifar:
„Kæri Veílvakandi!
Svo sainmarlega átti ég ekki
von á því, að kxksims þegar
ég flæiri að starilfa þér, væri það
höl um bi nd inidi.sáróð ursbiað.
En svona er það nú samit.
Þegar „Ræs! Ræs!“, blað
Sambands bi ndi ndiisifélaga í
sikóJuim, kom inn um dymar
hjá mér, ætlaði ég fyrsit að
ÆIie'>’'Tja því tffl hliðar, eins og
flestu áróðursefni, sem borið
er ókeypis í hús. Svo hiuigs-
aði ég, að bezt væri að taka
það inin í stofiu; taraltakamir
hefðu gott af að liesa það, því
að eins og fllestir „hófdrytakju-
mienm" vil óg samit etaki, að
bömin Jikiist mér i drytakjusdð-
um. Sem sagt: blaðið var bor-
ið imm. Svo lá ég timibraður
(eftir hófdrytakju kvöldiið áð-
ur) og reyndi að ráða danska
tarossgátuþirauit. Hvemig sem
ég rembdist við, tókst það illa.
Ég fleyigði bttaðinu frá mér og
taf'lborðsspjaldi, siem ág hafði
undir, og teygði milg eifltir
„Ræs! Ræs". — Betra en ekk-
ert, hugsaði ég. Bezt að Itesa
sér til móral og verða góður
við komu og börn á eftir.
En þetta fór á aminam veg en
óg hugði. Ég laj bttiaðið allt sam
an.
Svona ei'ga áróðursblöð að
vera. Skemmifciiieg og fræðandi,
— já, lesamdi.
Ég ætJa ekki að hafla fleiri
orð um þetta, en skora á alla
að lesa þetta blað. Þótt vín
taummá að vera gotit i hófl fyrir
sutma tttil þrass að lyfta andan-
uim upp, þá er það vont fyrir
mitkki fieiri,- andille'ga og liitaam-
lega. Hófdrykkjiuiiaður."
— Vell'vakandi vonar, að bréf
ritari hafi orðið „góður við
konu og böm á eftir". —
Beiðntt hans i eftirmála bréfs-
ins (ekki birtur hér) getur
Velvakandi ek’ki sinnt. Bréfrit
ari hlýtur að skffljja, að slíkt
verður að bera undir heimttlliis-
lækni.
0 Gosamóðir
„Gosamóðiir" skrifar Velvak-
anda og kvartar undan því, að
eimfcasomur sinn spillist á til-
greindum skemmitttisifcað. Hann
sé of unigur til þess að geta
greint mun góðs og iffls." Bftir
fáein ár flær hann að ráða sér
sjállflur, en enn ber ég ábyrgð
á homium," segir hún. — BréfiÖ
er of óljóst skrifað til þess að
hægt sé að birta það, og fuliltt
nafn yrði að fyttlgja huigsan-
leigri birtingu.
0 Til „Siggu og Gunnu
í sveitinni“
Vellvakandi hefur fengið
bréf frá „Sigigu og Gurmu í
sveiitinni". Þið hljótið að skiiija,
að útiiokað er flyrir Velvak-
anda að gefa ykkur ráð í jafn
persóniuttlegum efnum og þessu.
Skýrið þið rét.t frá, er hér
veitaefni bæði fyrir lætani og
lögfræðing. Qg þvi ekkii að
tala við prestinn fyrst? Hann
myndi áreiðantega ráða yfekuir
heillt.
Framholdsaðollundur
ÚTHflFS hf.
verður haldinn fimmtudaginn 14. september
klukkan 20.30 að Bárugötu 11.