Morgunblaðið - 16.09.1972, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 1972
23
Magnús Rögnvaids
son — Minning
1 dag fer firam útför Magnús
ar Rögnvaldssonar að Hjarðar-
hölts'kirkiu í Laxárdal. Jörðm
balllar til sín tryigglyndan son,
sient alla ævi vair Laxdæli ngur
ag undi bfat í Itoeknalhögiuim. —
Magnús Sbög RöginvaldBSon var
flæddur 2. júní 1908 að Neðri-
Brunná í Saurbæ, Datesýsliu.
Foreldrar hans voru Rögfwald-
ur Magnússon og bona hans, Ai
vidda Bogadóttir. Maginús ótet
uipp í Ljáns'kógaseli og siðar
Þrándarboti í Laxárdal. En í
Búðardal áittá hann heima £rá
1932. Þebkti hann sögu þess stað
ar manna bezt. Segj-a miá og, að
afd hans, Bogii Siiguirðsson', verzl
unarstjóri, haifi verið landnáms-
maOurinn í Búðardai.
I Laraæiu segir að vísu, að
Hösbu-/ur Dala-Kjllsson ,,réði
skipí gínu til h'luirun® og drsegi í
hróf inman Laxár og tjaldaði þar
búðir, og er það kaUaður Búð-
ardalur". En lltílar =ögur tí. a af
þeim stað, þar til um síð-
ustu alda-mót, að þar voru reist
verzlunarhús. Þar var Bogi Sig-
urðsson fyrstur verzíunarstjóri.
1 Búðardal var heimili Magnús-
ar Rögnvaldssonar um 40 ára
skeið. Hann þekkti vel sina
heimasvei't, Lajoáirdal, en var
auk þess gagnfcunnugur um aila
Dalasýslu. Hann var verkstjóri
hjá Vegagerð rí'kisins í 38 ár til
dauðadags. Umdæmi hans var
lengi Suður-Dalasýslla, en olll
sýsiian hin siðari ár eiftir að
Jakob Benediktsson lét af verk
stjórn i vesturhliuta sýsliunnar,
Sjaldan dvaldist Magnús lang-
dvölum utanhéraðs, nema hvað
hann var nokkrum sinnum á
vetrarvertíð í Vestmiannaeyjum
á yrngri árum.
Á heimili Magnúsar í Búðar
dal var jafnan mjög gesfikvæmt.
Þar var móðir hans hjá horoum
lengi og andaðisit þar. Magnús
var tvíikvæntur. Fyrri kona
hans var Elisabet Guðmiundsdótt
ir frá Bolungarvík. Byggðu þau
hjónin stórt og myndartegt íbúð
ar- og gistihús í Búðardaíl, Sól-
berg. Þar ráku þau gestamót-
töku og greiðasölu um skeið með
miklium myndarbrag. En skyndi
lega dró ský fyrir sóliu. Edisabet
fórst í hinu sviplega ffluigsilysi,
er varð við Búðardal 13. marz
1947.-----Árið 1956 kvæntist
Magnús Kristjönu Ragnheiði
Ágústedótt'ur. Bjuigigu þau allam
sinn bús'kap í Búðardal. Dóttir
þeirra er Elísabet Alvilda, sem
nú er 16 ára að aldri. En fflteiri
ungmenni dvölld'ust langdvölum
hjá þeim, áttu þar athvarf og
annað heimili. Ólöf Guðmiunds-
dóttir áfiti þar heima frá 14 ára
aldri, þar til hún giftist Siigurði
Söbech, kaupmanni í Reykjavik.
Sigurjóna Valdimarsdóttir var 7
ára, þegar hún kom fyrstt á heim
ili þeiirra. Hún er nú giift Krist.
jóni Sigurðssyni, rafvirikja, Búð
ardal.
Það va.r oft glatt á hjalla að
Sólbergi í Búðardal. Gestrisn
var þar í háveguim höfð. Hús-
bóndinn greiddi göbu manna á
allan hátt. Hjáiipsemi hans var
frábær.
Magnús var félagsllyndur
maðuir og áhugasamur á mörgum
sviðum. Hann var nokfbur érr i
breppsnefhd Laxárdalshrepps
og árum sama« í stjóm sjúkra-
samllagsins. Frá 1962 átti hann
sæti í bygginga- og skiputags
nefnd Laxárdals. Hann var einn
af þremenniniguinum í bygginga-
nefnd félagslheimiliisins Dalabúð
ar, sem reis af grunini í Búðai-
dal á tiltölulega skömmium tiíma
með glæsibrag. Hatin var mikiil
álhugamaður um skógrækt, árum
saman í stjóm Skógræktarfé-
IBagis Dalamanna og fullitrúi á
þingum Skágræktarfélagis fs-
lands. Magmús átiti sæti á Iis%
Aflþýðuflokíkisims í Vesitunlamds-
kjördæmi.
Hainm var áh'Ugamaður um
bytggða rsaf namál og söguleg eflni
og velflerðarmáfl héraðisins. Bóka
búð he'flur lengi verið rekin á
hans vegum í Búðardal.
Fyrir þrem mánuðum keinndi
Magnús sjúkleika. Fór hanm til
ranmsóknar á Landspítalann í
Reýkjavík. Vinir hams og sam-
ferðamemn tölldu, að hér myndi
vera um él eitt að ræða. Afttiur
myndi upp birta. Magnús hafði
alla ævi haft góða heilsu og far
ið allra sinna ferða. Óskir og
vonir hmigu í þá átt, að hamm
miætti llengur lifa og starfa til
halds og trausits I heimabyggð.
Þetta fór þó á anman veg. Að
umdamförmu hlaut hanm að dvelj
ast lamgdvöhim í Reyfejavík und
ir lælkinis'handi. Þamm tima, sem
hamn þurflti ekki að vera á
sjúkrahúsi, var harom að heimili
Raginars Þorsfieinssonar frá Sval
barða í Miðdölum og kon-u hans.
Þar átti hamm góðum vinum að
mæta og öruggt atihvarf. Em
heiilsu sina fékk hamn etóki emd
urheimt. Hann andaðist í Reykja'
vík 9. þjm. S-kömím-u fyrir dauða
sinn auðnaðist bomum þó að
skreppa vestur og sjá „sólskin
yfir Suður-Fjölflium“ og sólstaíi
á Vesturlands-vegii á einum bjart
as-ta og blíðasta de-gi hiros dimm-
viðrasama siumars.
Fjöiskylda mím sendir hinum
látma heiðursmarimi himztu
kveðju og kæra þökk fyrir góð
og traust kynmi. Eftirlifamdi eig
irokonu hans, dóittiuir, vimum og
vamdamönnum semdum við inni-
legar samúðarkveðjur. Svo mæt
ur maður Mýtur að ei-ga vísa
heimvon. „Þar bíða vinir í
varpa, sem vom er á gesiti."
Friðjón Þórðarson.
Þagar við íréttuim lát Magmúis
ar Rógmvafldsisonar vegaverk-
stjóra kom það otóbur nokkuð
á óvart. Hann hafði reyndar um
nokkurt skeið verið undir lækn-
ishemdi og fiestir vissu að hverju
stefndi. Mér er óhætt að f-U'lil-
yrða að umönmium og mærgætni
hjónannia Guðrúnar og Ragniaris
að Eflstasundi 23 hafi verið með
eindæmuim,, en hjá þeim dvaldi
Magnús heitinn og leitaði regfliu-
lega læfcnis. Var hann fluttu-r fár
sjúfcur frá heimili þeirra og
arodaðist á Landspútalanum
skömmiu síðar. En að hann
skyldi kveðj a samferðamenn
sína svo fljótt á þessum hauist-
dögum hvarflaði ekki að okkur.
Magnús Skóg Rögnvaldsson
var fæddur að Neðri-Brunná í
Sauirbæj arhreppi, 2. júni 1908.
Foreldrar hans voru hjónin Rögn
vaildiur Magnússon á Neðri-
Brunná og Alvilda Bogadóttir.
Þegar Magnús var tæptega
tveiggja áma missti hann föður
sinn. Óflsit hann upp næstu árin
hjá móður sinni og móðurafa,
Boga Sigurðssyni, kaupmianná í
Búðardafl. Alvilda giftist síðar
Þorsteini Gíslasyni og bjuggu
þau í Lj árskógarseii 1913—1927
og síðan í Þrándairkoti til 1932,
en það ár flyzt Magrnis til Búð-
ardal's og hefluir átt þar heima
síðan.
Um þetta leyti tekur hann við
vegaverkstjórn í Daiahéraði og
heflur þvi um 40 ára sfceið haft
á hendi eitt umflangsmiesta sitarf
fyrir hið opinbera, sem vaxið hef
'Uir með ári hverju, svo sem fram
kvæmdir og gjörbyltinig í vega-
ígierð sýna. — Hiann ávann sér
strax traust og virðingu sinna
yfirmanma og a'lla tíð þótti hann
hagsýnn húsbóndi og hafði
sömiu mönmum á að skipa í ára-
raðir.
Fyrri kon-a Magnúsar var
Ellísabet Guðmundsdóttir frá
Ytri-Búðum, en hún fórst í ffliug-
slysi við Búðardal árið 1947
ásaimt ffleiri farþegum.
Síðari koma bans er Kristjana
Ágústsdóttir úr Reykjavik esn
þau giftuist í febrúar 1956. Kom
Kristjana með uppaldisdóttur
sína, Óflöfu með sér til Búðar-
dafls og reyndist Magnús henni
eirus vei og bezt verðiur á kos-
ið. Ólöf er nú búsatt i Reykja-
vik og 'gift Sigurði Söbeck, kaup
manni.
Hjónaband þeirra Kristjönu
og Magnúsar hefur verið einkar
farsæilt og nú hin síðari ár hef-
ur Kristjaima verið ráðskona hjá
manni sírnum við vegagerðima.
Þaiu hjón eiga eina kjördóttur,
Elisabetu Alviidu, sem nú er 16
ára og dvelur í heimahúsum.
Magnús var mikili unnandi
gamaila muma og átti töiuvert
safn af fáséðum hlutum. Hann
átti þa ósk heitasta að hér risi
bygigðasafn Dalamanna til varð-
veizlu silíkra gripa þvi að hann
taldi að í þesisiu sögufræga hér-
aði mætti varðveita marga dýr-
gripi, sem annars færu forgörð-
um.
Lionskflúbbur Búðardals átti
þvi láni að fagna að geta taflið
Magnús einn af stofnendum sín-
um. Var hann ætíð reiðubúinn
til hvers konar starfa fyrir hreyf
ingunia, enda í eðli sinu félags-
Ilyndur og ávaiilt tilbúinn ti-1 þjón
ust'ustarfa.
Ævi hans og fjölbreytt störf
verða aildrei rakin í stuttri minn
ingargrein. Þó vil óg geta þesis
að jafnhiiða vegaverkstjóm átti
Magnús sæti í hreppsmefnd, í
framkvæmdastjórn féliagsheimil-
isins DaJiabúðar, í skipulaigs-
nefnd og um árabil var hann
ábyrgðarm-aður Sparisjóðs Dala-
sýsiilu og bar haig hans ætíð fyrir
brjósti. Forstöðumaður Olíu-
verzlunar ísilands h.f. í Búðardal
var hann um margra ára skeið
og ffleiri störfum gegndi hann
fyrir sveit sína og sýsiufélag.
Störf þessi sýna trauist það, sem
samborgar-air báru til hans, því
ætíð baðst hann undan vegtyii*-
uim en rækti þó störf sin af sam-
vizkusiemi og kostgæfni og huigis
aði aMrei tii ávinnimgs, því starf
ið sjálft var honum laun og
gleði.
HeimHi þeirra hjóna er rómað
flyrir gestrisni og er þar oftast
setinn befckiurinn af kiunningja-
fólki, vinum og vegfarendum í
len-gri eða skemmri tíma. Eiga
alflir góðar endurmirmingiair frá
dvöl sinni hjá þeim hjónum því
Magnús var margfróður um
menn og málefni og hafði
ske'mmitilega og sérstæða frá-
sagnargáfu, sem í minmum er
höfð. Þau viidu að gleði ríkti
ával'lt yfir veizluborðum á heim-
ili þeirra.
Nú þegar lleiðir skil'jast er
margis að minnast. Fátt verðuir
rakið hér enda vettvangur síðar
til slíkria hliuta. Fyrirheitið um
eilíf-an draumlausan svefn er
orðið að veruleika og þegar kalil-
ið kemiur verða rnenn að koma
ti'l dyra-nna eins og þeir er-u
kiiæddir.
Dalahérað hefu-r misst sterk-
an persónulieika, sem hefur sett
svip sinn á hina breiðfirzku
byggð um langt árabil og þjóð-
félagið orðið fátæka-ra í mann-
vali. SMkir hlutir eru alltaf að
g-eraist og eru llítt skilljantegir
þegar menn fialla langt um aid-
ur fram. Starfs þessia stórbrotna
Dalainanns heima í héraði og
víðar verður lengi minnzt og
minningin mun lifa þó fyrnzt
hafli yfir aðra, sem þekktir voru
af stærri afrekum.
Á skiflnaðarstundu sendir fjöflr
skyMa min ybfcur, Kristj-ana og
Beta, og ölflium aðstandenduim
innileiga samúð á þassiuim sorg-
ardagi. — Við skuflum mmncist
vinar okkar með þakklæti. Við
skulium • minnast dugnaðar hans
o-g aitorku heima í héraði nú að
leiðarfiokutm og það er gott að
gieta horft yfir farinn yeg með
það vegarnesti, sem hann gaf
saimferða-rmönnum sínuim.
Sliíkir menn eiga ætíð góða
heimkomiu og vini í va-rpa.
Skjöldtir Stefánsson.
f DAG verður gerð útför Magn-
úsar Rögnvaldssomar, vegaverk-
stjóra í Búðardal. Fjöldi Dala-
manna miunu fy'lgja þessum
látna hieiðursmamni til grafar
mianna miun fyJlgja þessium
með trega og minnast jafnframt
liðinna samverustunda þakklát-
'Um huiga. Ég mnn ekki rekja ævi
feril Magnúsar, þ-að miurau aðrir
giera, sem vert er, en ég vil að-
eins mimnast hans með örfáum
orðurn, siem lítilmótlegt þakklæti
fyri-r einstaba-n vinarhug í minn
garð. Það sem mest hefir ein-
kennt Magnús alla dag-a, hefir
v-erið einstök hjálpse-mi hans,
sem er fyrir löngiu orðin iands-
kunn.
Það eru svo fáir, sem átt hafa
leið uim Vesturlandsiveg síð'ustu
þrjátiu árin, og hafa þurft að
Jleita til veigaverkstjónams, til
þess að komast leiiðar sinnar.
Maignús var alltaf boðinn og bú-
inn til þasis að greiða götu hvers
sem var — á nóttu eða degi —
ag hann taildi það alils ekki um-
talsvert. — Það eru nú rúm tutt-
uigu ár síðan ég kynntist Magn-
úsi aflil náið, og hefi búið í ná-
býli við hann al’la tíð síðan. Þenn
an tíma hefir hann ætíð verið
mér sem bezti faðir, enda litið til
miín öðru hvoru, til þess að fulfl
vissa si>g um að allt væri í laigi á
mínu heimih. Hafi hanu eitthvað
gietað gert okkur til hagræð-
is, þá var það gert áður en um
var beðið — og það taldi hann
aMs ekki þa-kkarvert. M-eð Magn
úsi e-r horfinn úr Dölum svipmik
i-lfl höfðingi og drengu.r góður. —
Um ieið og ég kveð hann hrærð-
uim huga o-g bið Guð að blessa
minninigu hians, votta ég Kristj-
örau kontu hans, dóttur, fósitur-
dætrum, systfcinum og öðrum
vandamönniuim, innileguist-u sam
úð mlina.
Emilía L. Aðalsteinsdóttir.
í DAG fer fram frá Hjarðar-
ho-tskirfcju í Dölum útför Magn-
úsar Skóg Rög-nvaldssonar, vega
verfcstjóra, Búðardal.
Með Maignúsi hverfur úr
byggðarlagin-u mikilfl aithafna-
maður, stórbrotinn, þróttmikili
parsón-uleilki og sérstaklega
fél-agslyndur áhugamaður. Þai
með er s-karð fyrir skildi. En
minningin lifir, þótt maðurinn
deyi.
Magniús var eiran af stofnend-
um Lionisklúbbs Búðardals 1963,
þar sem hanm vanin ósleitilega að
ýmsum merkum málum fyrir
byggðari-agið. Hann var sífellt
reiðuibúinn að taka að sér hvers
boniar sitarf, se-m v-erkefnum
klúbbsins mátti verða til heilla.
Þessa trausta og góða féla-ga
minniumist við með innilegum
söfcnuði og alúðarþökkum fyrir
ógleymanlegt samstarf á liðnum
árum. Slítos m-anins er ljúft að
minnast.
Eftirlifandi eiginfcon-u hans,
dóttur og öðrum ástvinum hans
færum við einlægar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim bleiss-
uniar á ókominum árum.
í DAG verður táíl moldar borinn
að Hjarðarhölti í Döiuim Magnús
Rögnvaldsson verkaverkstjóri,
Búðardal. Þar eigum við á bak
að sjá einum af okkar ágætasta
manni. Magnús var vegaverk-
stjóri í Dalasýslu nær 40 ár og
hefiur það starf heppnazt með
afbrigðum vel, og til fyrirmynd-
ar, enda komu þar til meðfædd-
ir hæfifleikar, og sterk lönigiun til
aö ®era hliutina vel. Um lærdóm
í þessu starfi var ekfci að ræða
þegar hann hóf vegagerð, svo
mér sé kunraugt.
Magnús gerði mjög góða veigi
að forminu til, en fjárskortur
hefur háð viðhaldi þar sem og
víða annars staðar.
Magnús var stór maður vexti
og þreikinn og vakti eftirtekt
hvar siem hann fór. Heilsuihraust-
ur var hann, enda ekki sigraður
nema af dauðans skæðasta
vopni. Hann var greiðvikinn og
góður heim að sækja, sem hvers
manns vanda vildi lieysa. Ég hef
þá trú að það hafi verið fleiri
daigar í hans Mfi, sem hann rétti
hjálparhönd eða gerði greiða en
hinir og eigi gildan sjóð góðverka
í fyrirheitna landimu.
Magnús hafði yndi af góðum
bókum og safnaði þeim og einnig
gamia muni átti hann og ekkert
mátti fara forgörðum, sem gam-
alt var.
Við Magnús vorum samferða-
menn beint og óbeint og góðkunn
imgjar yfir 40 ár og þvi margs
að minnast frá hinum ýmsu
flerðailöguim. Einkum eru tvær
ferðir óg'leymanleigar, sú fyrri
vestiur að ísafjarðardj úpi yfir
Þorskafjarðarheiði, og hin önnur
hringf-erðin um Vestfirði, i báð-
um tilvitoum uim vegleysur að
fara. Vestfjarðaferðin hefur oft
verið nefnd Kletthátetúr. Vor-
uim við átta fé'lagar og ferðin tók
átta daga. í þessum hópi voru
traustir menn úr Ferðafélagi ís-
iands o.ffl.; samvaMir og þaiufl-
vanir ferðaimenn, æðrUlausir á
hverju s©m gekk og ekki til baka
litið. í þessari ferð kom það í
ljós hvað Magnús var eindæma
skermmtiteigur ferðafélagi og
bunni þvilíkan hafsjó af
skem-mtiílegum sögum, sem öMiu
tófcu frarn. Oft hefur verið rætt
uim af þessium ' félagahópi að
fara aðra slika vegleysiuferð, en
aldrei varð af, en trúlega förum
við smá fjallaferð þegar við
hittumst á sælunnar landi.
Á Magnús hlóðust hin ýmsu
störf fyrir sína sveit og sýsflu,
og var hann í þeim störfum, sem
og öðruim, grandvar oig gætinn.
Magnús var tvíkvæntur. Fyrri
kon-u sína, Elísabetu Guðmunds-
dóttur, hina ágætustu koniu,
missti hann í fluigs-lysi, sem var i
Búðardal fyrir um það bil 25 ár-
uim. Þeirri sáru raun tók Ma-gn-
ús með karlmennsku, það sár
greri en örið var eftir.
Seinni konu Magnúsar, Kristj-
ana Ágústsdóttir, lifir mann sinn,
ágæt fyrirmyndar kona, sem hef-
ur fyligt manni sinurn í greiða-
semi og drenglund. Kristjana
hefur unnið mikið að félagsmál-
um i Dalasýsiu og hefur orkað
ótnilega miklu og er hún ætið
tilbúin að styðja hvert framfara-
mál með atorku og du-gnaði.
Það er sár raun fyrir
Kristjönu og dóttur hans, Elísa-
betu, að Magnús hverfur frá
þeim svo snöggfega og fyrirvara-
lítið Það má vera þeim mæðgum
huiggun í harmi að minning um
Magnús m-un lengi lifa í hu-ga
fjö.lda fólks, sem eins hins ágæt-
asita manns.
Ég og kona mín vottum þeim
mæðgum svo og öðrú skyldfólki
okkar inni-Iegustu samúð.
Guðbr. Jörundsson
frá Vatni.
Lionsklúbbur Búðardals.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
JÓN PÉTURSSON,
ökukennari,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 20 sept.
klukkun 3 e.h.
Kristín Kristófersdóttir og böm.