Morgunblaðið - 10.10.1972, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÖBER 1972
23
Hjálmar El íesersson
skipstjóri — Minning
F. 3. des. 1913. D. 3. okt. 1972.
VIÐ, sem stömdum hér eftir á
strörxl lifsims, eigum bágt með
að trúa því að þú sért lagður
cif stað i þá ferð, sem enginn á
afturkvæmt úr. Vegna starfs
þíms varstu oft lemgi fjarverandi
frá heiimilinu. Núna varstu ný-
komdnn austan af fjörðum, frá
átthögunum, sem þér voru svo
hj'artfólgnir. Umdamfarin sumur
stundaðirðu veiðar frá Aust-
fjörðum, þar sam þú þekktir
hvern fjörð og hvert mið. Þú
ólsit upp á Seyðiisfirði og hugur
þimn var oft þar. í sumar hélztu
auistur á vélskipinu Guðmumöi,
sem þú hafðir nýlega eignazt.
Þennan bát hafðir þú búið öll-
um beztu tækjum og endur-
bætt á marga lund, enda vænt-
irðu þér mikills af honum. Ailt
varð að vera eims vandað og
bezt varð á kosið.
Þamm:íg viilclirðu að aMit væri í
krimgum þig. Umhyggja þin
birtist á margan hátt. Þú varst
mildur og fullur af imannkær-
leiika. Mér finnst það eiga vel
við þig, sem Tómas Guðmunds-
son segir í sáimi sínum um þá,
sem ,,þrá að líkma og leiða þjáð-
an heim að lindum kærleikams".
Þessar Mniur lýsa þér. Þú trúðir
ef til vill fremur á m'annlegan
rrnátt en guðlega forsjón. En
þú trúðir alltaf á hið góða í
manninum og hvað stendur í
rauninni sömnum kristindómi
nær? Þín var hlýjan og þörfin
til að færa aliit, sem miður fór,
til betri vegar. Það voru ríkustu
þættirnir í skapgerð þinni. Þú
máttir ekkert aumt sjá án þess
að rétta því hjálparhönd og
gættir þess aBtaf að særa emgan
með orðuim þinuirr.
Þú kynntiist snemma miskunn-
arleysi lífsins. Eaðir þinn dó
þegar þú vars't ungur drengur
og þá var ekki um annað að
ræða en að fara til vandalausra.
Sjómenmskan varð ævistarf þitt.
Þú vars't fyrst á bátum, síðam á
togurum og sigldir m.a. öll
s'tríðsárin. Á fullorðinsárum
settist þú á skólabekk og laukst
prófi úr Stýrimannaskólanum
með góðum vitnisburði. Fljót-
lega eftiir það eignaðist þú eigin
bát, Mýrdæling, síðan Breiðfirð-
img og loks Guðmumd. Þó að
smábátaútgerð sé tímafrek og
fylgi henni fáar frístundir, léztu
ekki hið daglega armstur
smækka þig og sázit af öllu buga.
Stuindum voru erfiðleikamir
miklir, en affltaf rofaði til. Að
eðlisfari varst u bjartsýnismaður
og það hjálpaði þér. Smemma
varstu bókhneigður og kunnir
ógrynni af Ijóðum, sem þú
fórst oft með, einkum á góðum
stundum. Uppáhaldisskáld þin
voru Stephan G. Stephamsson,
Þorsteinin Erlingsson og Jóhann-
es úr Kötlum. Vinir þínir vissu
að þú varst skáldmæl'tur sjálf-
ur, þótt fátt, liiggi eftir þig af
ljóðum. En mér er minnisstæð-
ur lamgur ljóðabáltkur, sem þú
ortir um hafið og sjómennskuna.
Þú gerðir okkur margar stundir
minnisstæðar og við vissum að
á svdði ritsitarfa hefðirðu getað
náð langt, ef hlédrægni þín hefði
ekki haldið aftur af þér. Samt
hafðirðu einu sinni orð á því,
að þú myndir kanmski skrifa
eitthvað miður þér til gamans
síðar meir.
Um þig lék alltaf einhver al-
þjóðlegur blær, enda varst þú
alþjóðasinni I hugsun strax á
æskuárum og hmeigðist til rót-
tækra stjórnmálaskoðana, sem
þó voru ávailt mildaðar af marnn
úðlegu hugarfari. En félagslegar
umibætur voru þér að skapi og
þau skáld, sem vildu breyta
heiminum til hins betra, maztu
mest. Yfir góðri bök varstu oft
barmslega glaður og gazt rætt
hana fram og aftur. Persónur
hemriar voru hluti af lífi þínu.
Þú kvæntist Jerasínu Jóhanns-
dóttur frá Hellissandi árið 1939
og eignuðust þið sex börn, þar af
er eitt látið. Miklir kærleikar
voru með ykkur hjónum og
vissi ég að Jemsiína horfði frarn
tii þessa vetrar með mikilli
gleði. Þú hafðir ætlað þér að
vera meira í landi en áður og
anniast útgerðina, en láta aðra
um sj ósóknina.
Svo kveð ég þig, tengdafaðit
minn. Þegar ég hugsa tiii þín
minnist ég þess, sem Stephan
G. orti um gremiskóginn: ,,Bogn-
ar aldrei brotnar i — bylnum
stóra seimasit."
Ragnheiður Stepliensen.
Ingibjörg Magnúsd.
ísafirði — In memoriam
1 GÆR var til moldar borin á
ísafirði Ingilbjörg Magnúsdóttiir,
kennari. Hún lézt á Fjórðungs-
sjúkrahú'Si Isaifjarðar aðfarar-
nótt 3. október.
Ingdibjörg var fædd í Bolungar-
vik 17. maí 1927. Foreldrar
henmar voru Magnús Jómsson og
Ólöf Guðfinmsidóttir. Er Imgi-
björg var átta ára veiktist hún
af mænuveiiki og lamaðist mjög
mikið. Ári síðar fluttist hún til
ísafjarðar með fjölskyldu sdnni
og bjó þar æ síðam.
Snemma komu í ljós góðir
náirmshæfiileikar hjá Ingibjörgu.
Lýðveldisárið lauk húm gagn-
fræðaprófi á Isafirði. Hélt hún
þá til Akureyrar og hóf nám í
M. A. Lauk hún þaðam stúdents-
prófi árið 1949. Áfram hélt hún
ótrauð menntabrautina. Hugðist
hún nú lesa til magistersprófs í
ístenzkuim fræðum við Háskóla
íslands. En nú skyldi hún ganga
undir skurðaðgerð. Átti að gera
henmd kleift að stíga í fæturma
á ný, en það hafði hún ekki
getað síðan hún veiktist af
mæmuveikinni. Vegnia þessarar
aiðgerðar dreif hún sig í B. A.-
próf árið 1952 og daginm eftir
að hún lauk því, var hún komin
á skurðarborðið. Stóð spítala-
dvölin í 10 miánuði. Eins og að
Mkum lætur var hún marga mán
uði að ná sér eftir að heim
kom.
Árið 1954 hófst nýr kapdtuli í
lífi Ingibjargar. Þá byrjar hún
starfsferil sinn sem kenmari.
Um fimm árn skeið leiddi húm
börmin á ísafirði sín fyrstu skref
í lestrarnámi. Síðan hóf húm
kemmslu við Gaigmfræðaskólann
á ísafirði og kenndi þar tíl dauða
diags. Imgdbjörg haifðd mikið dá-
læti á starfi sinu. Nokkrum dög-
um fyrir amdlát siitt hringdi hún
tíl mín og sagði mér, að húm
væri búirn að fá stundatöfluma
síma fyrir næsta vetur. Það væri
góð tafla og hún hlakkaði mikið
tíl að byrja. En allt er breyt-
in'gum umdirorpið.
Kyrani min af Ingibjörgu hóf-
usit árið 1959. Þá var ég nýflutt
til Isafjarðar og gerðist féiagi í
Sjálfsbjörg þar. Imgibjörg var
ein af stofnendum þess félags,
ritari fyrstu árin em síðam for-
maður. Hún var frábær félagi.
Ingibjörg sat öll þimig Sjálfs-
bjargar, landissambands fatlaðra
og veiit ég að hún verður öllum
ógleymanleg, sem þar voru.
Skýrslur hemmar um starf Isa-
fjarðarfélagsins mumu seint úr
mimni Mða, hmy-ttnar með gam-
amisömu ívafi og fluttar á henn-
ar persórauiega máta, sem eng-
um öðrum var lagið.
Menmtamál og atvinmumál
fatíaðra voru henni mikið hjart-
ams mál, enda vissi hún manna
bezt, hvað það var að vera fatl-
aður, brjótast tii menmta og
berjast síðan á hinum almenna
vinmuimarkaði fyrdr tilveru sinni.
Þrek hennar var einstætt, og átti
hún óskipta aðdáun og virðinigu
okkar allra, sem tíi þekktu.
Síðustu árin stóð hún i hús-
bygginigu og var nú fyrir nokkr-
um dögum verið að ljúka við að
múrhúöa húsið hennar. Þar hafði
hún búið sér og foreldrum sín-
um fiagurt heimili.
Nú á dögum er örorka fatlaðs
fólks mæid með mælistiku lækna
vísindanna. Samkvæmt símu ör-
orkuimaiti átti Imgibjörg að vera
afligjörlega óvinnufær. Hún átti
ekkert að geta og hvergi að
komast. En þessu meitaði hún
algjörlega. Hún var sjálfstæður
einstaklimgur, sem stóð & eigin
fótum, hvað sem maití maran-
anna á lík'aimsástandi henmar
leið.
Einkunmarorð þau, sem Rik-
arður Jónsson meitlaði á fundar-
hamar Sjálfsbjargar gætu verið
hennar persónuiega:
„Alltaf beita upp i vmdinm
eygja, klífa hæsta tindinn."
Ég er þakMát forsjóninmi fyr-
ir að hafa fengið tækifæri tii að
kynmast Ingibjörgu og eiga hana
Blessuð sé mimnimg henmar.
Pálína Snorradóttir,
Hveragerði.
Kveðja frá Sjálfsbjörg,
landssambandi fatlaðra.
Fædd 17/5 1927. Dáin 3/10 1972.
VIÐ Sjálfsbjargarfélagar vilj-
um með nokfcrum fátæklegum
orðum kveðja þig. Þau orð, sem
okkur eru efst í huga raú, þeg-
ar við höfurn varla gert okkur
greiin fyrir þvi að þú ert horf-
in frá okkur, eru þakklæti fyrir
að fá að kynnast þér og starfa
með þér og tregi yfir því, að þú
varst burtköl'luð svo skyndilega
og langt fyrir aldur fram.
Við kymntuimst þér flest árið
1958 þegar Sjálfsbjörg, félag
fatlaðra á Isafirði var stofmað.
Þá strax varðst þú einn af
máttarstólpum samtaka okkar.
Þú áttír aiia tið sæti i stjórn fé-
lagsims og varst formaður þess
frá árimu 1960. Frá sama tíma
áttir þú sætí í stjórn landssam-
bandsins og ölil þing samtakanna
sazt þú.
Þrátt fyrir erfið kennslustört
varstu alltaf reiðubúin, þegar
Sjálfsbjörg þurfti á þér að
fram a,f einurð og festu. Þú
lagðir alltaf fram alla orku þina
að hverju sem þú starfaðir. Þú
myndaðir þér ákveðnar skoðan-
ir á öllum máium og hélzt þeim
fram af eimuirð og festu. Þú
varst skaprík, hreinlynd og
viljastyrkur þinn var einstakur.
En lund þín var jafnframt létt
og hmyttnia ktmnii þína miumum
við ÖH.
Samtökin hafa mikið misst
við brottför þína. Missir aldraðra
foreldra og systkina er þó mest-
ur. Við biðjum aigóðan guð að
styðja þau og styrkja.
Við Sjálfsbjargarfélagar, sem
eftir lifum, vitum, að við getum
bezt þakkað þér brautryðjenda-
störf þín fyrir fatíaða með þvi
að starfa eins og þú hefur
starfað.
Góða ferð og hafðu þökk fyr-
ir allt.
Theodór A. Jónsson.
Amalía Hallfríður
Skúladóttir—Minning
Fædd 23. október 1891.
Dáin 30. september 1972.
Amalía var fædd á Akureyri,
dóttir hjónanna Skúla Einarsson
ar Sörenssonar og Sigrúnar Tóm
asdóttur Jónassonar frá Hróars-
sifiöðum. Hún var elat 8 systk-
irua, er á tegig komuist. Arið
1895 MuibtiS't Síkúli með fjölliskyldiu
sinni til Isafjarðar, en þar var
þá blómlegt atvinnulíf og bær-
inn í örum vexti. Fljótlega fór
Ihiainn að hafa afllmiilkið umleikis,
fékkst við útgerð og verzlun og
hafði um tíma á hendi póstferð
ir um Isafjarðardjúp. Varð með
eigandi og frystihússtjóri hjá Is-
húsfélagi Isfirðinga og byggði
síðar frystihúsið Jökul, er hann
rak þar tíl hann fluttist til
Reykjavíkur um 1920.
Amalía ólst upp hjá foreldrum
sínum á Isajfirði og lauk þar
stou skólanáimi. Þar áittt hún
SKILTI A GRAFREI7I
OG KROSSA.
Flosprent sf Nýlendugötu 14
l sími 16480.
margt frændfólk og eignaðist
marga góða æskuvini. Þar kynnt
ist hún tilvonandi eiginmanni sín
um, þeim ágæta dreng Halli L.
Ha'IIssyni, er þá vair við tanin-
smíðanám hjá Óla Steinbach.
Hallur hafði hug á að Ijúka námi
sínu í Reykjavík, en það brást
og hélt hann þá tíl Kaupmanna-
hafnar og lauk náminu þar.
Árið 1912 sigldi Amalía til
Kaupmannahafnar til fundar við
unnusta sinn og giftust þau í
Helsingör 2. nóv. það ár. Dvöldu
þau síðan um skeið í Helsing-
borg í Svíþjóð og vann Hallur
við tannsmíði hjá afbragðs tann
lækni þar. Árið 1913 dvöldust
þau á Seyðisfirði þar sem Hallur
stundaði jafnframt tannlækning
ar, með sérstöku leyfi yfirvalda,
en síðan voru þau í Færeyjum
styrjaldarárin.
Þegar hér var komið sögu
hafði Hallur hug á að læra tann-
lækningar og öðlasit fullkomin
réttindi. Sigldu þau þá aftur til
Kau pmaninjahiafnar og lauk hann
námi sínu þar árið 1923 með
ágætum vitnfeburði. Nú leitaði
hugurinm heim tíl Isiaindis á ný
og eftír fárra mánaða dvöi á
Austfjörðuim héldu þau tíl
Reykjavíkur, þar sem þau
bjuggu æ síðarn. HaJIur stofn-
settí þá sína landiskunnu lækin-
imgastofu, þótt við ýmsa byrjun-
arörðugleika væri að etja. Eftir
skamman tíma reiistu þau húsið
nr. 73 við Bergstaðastræti, en
1939 seldu þau það og keyptu
rúmgott og sögufrægt hús i
Skerjafirði, er nefndist „Gamla
pósthúsið", er áður stóð þar sem
nú er Hótel Borg. Við byggiragu
flugvallarins i Vatnsmýrinni
varð þetta hús að vikja og var
þá flutt upp í Laugajráis og fékk
þar nafnið „BreiðabMk“, en er
nú mr. 8 við Brúnaveg. Þar
bjuggu þau stou búi þar tíl
Hallur féll frá árið 1968, en
skömmu siðar fluttfet Amalía
tii sonar síns, Halls tannlæknis,
að Vaiiargerði 38 í Kópavogi og
bjó þar til æviloka.
Amalia var mörg siðustu ár-
in heilsuveil og þurfti þvi að
gæta sérstakrar varúðar. Við lát
eiginmannsims hrakaði henni
smátt og simátt og varð að lok-
um að fara í sjúkraihús í febrúar
sl. og átti þaðam ekki aftur-
kvæmt.
Á báðum þeim stöðurn, er
þau leragst bjuggu, ræktuðu þau
mjög fagra trjá- og blómiaigarðia,
er voru stolt húsbændanna og
hlutu þau verðlaun frá Fegrun-
arfélagi Reykjavikur fyrir garð-
inn við Breiðablik. Bn það var
ekki einungis útí við, sem rækt-
uin átti sér stað. Amiadía var
einstaktega góðhjörtuð og mátti
ekkert aumt sjá. Voru þau hjón-
m samhent i að hjálpa, bæði
skyldfóilki og öðrum, er þau
töldu hjáipar þurfi.
Amalía var neem fyrir fegurð
og hveris konar iistum. Var
heimiM þeirra prý’tt fjölda lfeta-
verjca, ekki sízt eftír ágætan vin
þeirra frá Kaupmannahafnarár-
umuim, Jóhannes Kjarvai. Hún
unni og sörag og tónMst, hafði
á yragri árum tekið þátt í söng-
starfsemi hjá móðurbróður sín-
um, Jónasi Tómiaissyni, og lék
sjálf á píanó og orgel. Þá tók
hún einnig mokkum þátt í leik-
liistarstarfsemi, bæði á Isafirði
og á Seyðisfirði. Hún las mikið,
fékk srnemma áhuga á dulræn-
um efnum og tók alimikinn þátt
í störfum Guðspekifélagsins
meðcin heiisan leyfði. Hún var
góðlynd kona og glæsileg og
bar öil framkoma henmar vitni
um innri fágun og heiðarleik.
Öllu andstreymi tók hún með
einstakri hugarró og aldrei
mælti hún skammar- eða styggð
arorðum tíl nokkurs manns.
Hún titeinkaði sér þvi í fyllsta
mæli kenningu Einars Bene-
diktssonar: „Aðgát sfeai höfð í
nærveru sálar.“ Goitt var að
korua á heimiM þeirra hjóna,
veiitt var af rausn og maður
var einis og heima, fann sér-
staika hlýju — hjartahlýju.
Þeim hjónum varð tveggja
sona auðið. Þeir eru Skúli bif-
reiðarstjóri og Hallur tannlækn-
ir. Kjördóttur tóku þau mjög
unga, Huldu, og var mikið ást-
riki þeirra á milM. Eru .börnin
öll gift og eiga orðið rnarga af-
komendur.
Við undirritaðir viljum, á þess-
um tímamótum AmaMu frænku
okkar, þakka innilega aMar þær
áraægjustundir, er við höfum
notíð á heimiM hennar um fjöl-
mörg undanfarin ár. Þá viljum
við jafnframt votta börnum
hennar og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúð.
Minnimg þto, Arnalía, er fög-
ur og hlý. Guð fylgi þér til fyr-
irheitna landsims.
Halldór Magrnússon
Ólafur Magnússon.