Morgunblaðið - 08.12.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 1972
Híiftgt eftii miéncetti
M.G.EBERHART

hvort framan í annað og kölluðu
til mín og komu svo hlaupandi
og ... hvernig œtti ég svo sem
að hafa séð nokkurn mann? þeg
ar búið var að skjóta á mig!
héma hjá þér.
— Já, ég veií það. >eir spurðu
mig. En setjum nú svo, að þama
hafi aldrei verið neinn innbrots
þjófur. Fiora leit laumulega á
voru þau bæði að ijúga um Pét-
ur.
— Fiora! >ér er þó ekki al-
vara, að Pétur hafi skotið á þig,
og að Blanche hafi verið að
— Heyrðu, Fiora, þetta var
hvorki Pétur né Blanche, og
þjófurinn slapp.
Fiora reis upp við dogg og
og gretti sig þegar hún hreyfði
handlegginn og seig svo niður
aftur. — Hvemig get ég vitað
það fyrir vist?
— Af þvi að lögreglan leitaði
í húsinu meðan lækndrinn var
Jenny.
>að var þýðingarlaust að vera
að karpa við hana. Jenny sagði:
>að hlýtur að hafa verið ein-
hver þjófur. Nú ættirðu að fara
að sofa.
— Ekki getur Blanche hafa far-
ið að ljúga um þessa símahring-
ingu sina, sagði Fiora. — Ég
heyrði til hennar. En kannski
ljúga til þess að vemda hann!
Jenny hörfði á Fioru með hryll-
ingi. — >að er hræðilegt að
segja annað eins!
— >að er verra að hugsa það.
— Byssan hans Péturs ...
— Setjuim svo, að hér sé ein-
hver önnur byssa. Og hann
fleygði kúlunni burt.
— Pétur ... Jenny ætlaði
varla að koma upp orðunum. —
Pétur hafði áhyggjur af þér. Og
til hvers hefði hann átt að fara
að skjóta á þig?
— Hvers vegna færi Pétur að
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
skjóta mig? Fiora þagnaði og
lokaði augunum og svo lengi, að
Jenny hélt, að hún væri sofnuð.
En það var hún ekki, því allt i
etau sagði hún hátt. — En ein-
hver hef ur þó skotið mig!
—- Hlustaðu nú á mig, Fiora!
Pétur hefði aldrei farið að
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
Geir S. Björnsson skrifaði:
„Kæri Velvakandi:
Ég ætlaði nú eiginlega ekk-
ert að skrifa þér — en svo var
það sjónvarpsviðtalið góða
hérna á dögunum við hann
Indriða okkar >orsteinsson,
framkvæmdastjóra >jóðhátið-
arnefndar, sem skaut mér al-
veg upp í sjöunda himin, svo
að ég er varla kominn niður
ennþá — ég er farinn
að hlakka svona ofsalega til!
Hugsaðu þér bara, ef maður
bæri nú gæfu til að vera einn
af þessum 60 þúsundum sem
reiknað er með að tjaldi
á >ingvöllum. Er það ekki stór
kostleg tilhugsun? Við sveita-
mennimir getum bara lát-
ið okkur dreyma um að
við verðum þarna eins og íbú-
ar í milljónaborg í þrjá heila
sólarhringa — með allri þeirri
dásemd sem tilheyrir nú stór-
borgarlífinu. >að er bara eitt,
sem ég er pínulítið óánægður
með — það eiga ekki
að vera nema 1800 salerni á
svæðinu, en mér hefði fundizt
svo upplagt að hafa þau akkú-
rat 1974 að tölu — það væri,
sko, svo táknrænt.
Og svo er það sögualdarbær
inn. Ekki nema 12 milljónir fyr
ir svona fínan bæ. >að er bara
ekki neitt! Ég man alltaf þeg-
ar ég var að grafa upp beina-
grindurnar í kirkjugarðinum á
Skeljastöðum með prófessor
Matthíasi >órðarsyni og hetj-
um hans. Við grófum upp ein-
ar 60 ef ég man rétt. >etta er
alveg kjörinn staður fyrir
sögualdarbæinn. Sandurinn
allt um kring og óþarfi að hafa
áhyggjur af túni og heyskap
til að auka bara kostnaðinn.
Og ekki ætti nú að vanta
draugagarginn.
Loksins er svo sjálf rúsínan
í pylsuendanum, landnáms-
knörrinn góði. Skitnar 6 millj-
ónir! Ég reikna með að >jóð-
hátíðamefndin sitji sjálf und-
ir árum og rói svo og rói í
kringum landið meðan kraft-
arnir endast. >að yrði þá nokk
urs konar lífróður — og auðvit
að kauplaust eins og annað.
Ég óska >jóðhátíðarnefnd til
hamingju með allar sínar
„geggjuðu" hugmyndir. Megum
við fá meira að heyra?
Samtaka nú!
Geir S. Björnsson."
• „Bernhöftstorfan“
K.S. skrifar:
„Miklu ástfóstri hafa menn-
ingarvitar vorir tekið við
gömlu Bernhöftshúsin og er
það vel. Frægur maður, og auk
þess sigldur, hefir bent á, að
hús þessi séu í rauninni
i dönskum gripahúsastíl með
húsagarði, og því beri að varð-
veita þessar merkilegu minjar.
Til þess að myndin yrði full-
komin mætti skjóta því að rétt-
um aðilum, að panta nokkra
verðlaunagripi úr dönsku
svinabúi og láta rýta á móður-
máli sínu þarna í garðinum á
þjóðhátíðinni miklu, „svo £dlt
verði sem hátíðlegast," eins og
hann séra Jóhann heitinn komst
að orði.
Frá sjónarmiði dýraverndun
ar mætti líka taka tillit til
þeirra lífvera, sem hér hafa
búið í meira en 2000 ættliði,
því forfeður þeirra komu með
fyrstu mjölpokunum hans Bern
höfts hingað á höfnina.
>ví miður eru húsin ekki
með öllu í sinni upphaflegu
mynd, en svo langt aftur í tím-
ann muna nú ekki menningar
vitar vorir. >að er lika meira
en hálf öld siðan veggurinn á
svarta bragganum meðfram
Skólastræti var farinn að
bunga ískyggilega mikið út i
götuna, en þjóðhollir menn
hafa skotið stoðum undir loft
bitana, svo veggurinn stendur
enn.
>að mun hafa verið menn-
ingarfélag hér í borg, sem
gekkst fyrir því á sínum tíma
að setja koparskildi á gömul
hús, með nöfnum manna, sem
þar höfðu búið. Áfram mætti
halda á þeirri þjóðlegu braut.
Á Glasgowportinu við Mjó-
stræti mætti standa: Hér bjó
Sæfinnur. Bak við ráðherrahús
ið við Tjarnargötu mætti setja
staur þar sem Melkot (Brekku
kot?) stóð til 1916, og á hann
skyldi letrað: Hér bjó Jón bol-
bol og Manga skarn-í-auga.
„En á Bernhöftstorfuna“
skyldi setja skjöld með áletr-
uninni: Hér bjó Jón kis-kis.
Hann var um áratugi dyggur
vinnumaður hjá Bernhöft og
hirti „kúin bakarans", eins og
hann komst að orði, ennfrem-
ur ók hann á hestvagni mó úr
Vatnsmýrinni til bökunarhúss-
ins, en Laufásvegurinn var
fyrst ruddur til þeirra nota.
Jón fékk viðurnefni sitt
af því, að honum var eitt sinn
falið að hengja kött, en svo
óhönduglega vildi til, að kött-
urinn slapp úr snörunni og
varð á undan Jóni heim. Á
hverju kvöldi fór hann niður í
búðir í Reykjavík, þótt hann
ætti þar óvinum að mæta, sem
reittu hann jafnan til reiði; það
voru götustrákarnir, sem
ýmist miálmuðu eða breimuðu
á eftir honum.
>að ber vissulega að muna
þá menn og heiðra, sem í gamla
daga settu svip sinn á bæinn.
K.S.“
Ekta leður eða áklæði
að eigin vali.
Skemillinn er nú aftur
fáanlegur.
Opið til kl. 10 í kvöld.
mm
mmsmm

§§§gj
'yA Ívífe.-: