Morgunblaðið - 13.02.1973, Qupperneq 23

(MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 1973
23
störf I Reykjavíkur Apóteki og
vann þar enn i 2 ár. Ástæðan
fyrir þvi Aksel kom aftur til
Islands að námi loknu var sú,
að fyrsta starfsdaginn í apótek-
inu árið 1917, kynntist hann Asu
Þorsteinsdóttur, sem þar vann
við afgreiðslustörf. „Tel ég það
mina stærstu hamingju á lífsleið
inni“, sagði Aksel oft seinna.
Þau gengu í hjónaband árið 1924
í Kaupmannahöfn, en Ása var
þá við nám þar. Frá Kaupmanna
höfn var haldið til Fred-
rikshavn á Jótlandi, þar
sem Aksel starfaði næstu 5 ár-
in.
Ájrið 1928 fluttiust þau hjónin
atfitur til Reykjavíikjur og hóf þá
Aksel störf í Ingólfs Apóteki,
sem þá var nýstofnað. Starfaði
Aksel Kristensen tæp 20 ár þar,
en síðan aftur í Reykjavíkur
Apóteki unz hann fékk leyfi til
að stofnsetja og reka Kópavogs
Apótek árið 1957. Var Aksel þá
orðinn 64 ára og var það mikið
átak og ærið starf að hefjast
handa um stofnun nýs apóteks
á þeim aldri. En allt tókst þetta
vel þótt erfitt væri í byrjun og
rak hann Kópavogs Apótek við
mikllar vinsældir ti’l 75 ára ald-
urs, sem er hámarksaldur. Þetta
er í stórum dráttum lífsferill
Aksels við störf, en árin sem á
eftir komu urðu Aksel Kristen-
sen að mörgu leyti mjög erfið
vegna ýmissa líkamlegra áfalla.
Frú Ása var manni sínum hin
traustasta stoð i veikindum hans,
swi óg endranær, og hlífði sér
hvergi.
Þau hjónin áttu engin böm, en
tóku í fóstur systurdóttur Aks-
els, Bodil Sahn, er hún var 14
ára. Giftist Bodil og á einn upp
kominn son, Jón Halldórsson.
Voru miklir kærleikar með Aks-
el og Jóni. Hjá þeim Ásu og
Aksel hefur alltaf búið systir
Ásu, Ragnheiður Þorsteinsdótt-
ir.
Ása bjó þeim hjónum vistlegt
og fallegt heimili, enda var Aks
el mjög heimakær maður. Hann
undi sér vel í heimi bókanna og
las mikið. Þau hjónin voru mjög
gestrisin og var oft margt um
manninn á heimili þeirra að
Lækjargötu 10.
Kynni okkar Aksels hófust ár
ið 1928, er ég gerðist lærlingur
í lyfjafræði í Ingólfs Apóteki,
en Aksel var mjög fær í hinum
ýmsu greinum lyfjafræðinnar og
reyndist hinn ágætasti kenn
ari öllum þeim, sem hann kenndi
um langt árabil. Hefur góð vin-
átta haldizt með fjölskyldum
okkar æ síðan og hann alltaf
reyinzt hiwn bezti vinur. Aksel
var með afbrigðum vel liðinn af
jamstarfsfólki sinu, enda hinn
bezti stjórnandi. Margir eiga hon
um margt gott að þakka og þótti
hann ágætur húsbóndi.
Við hjónin sendum frú Ásu
og ástvinum einlægar samúð
arkveðjur.
M. Mogensen.
Kynslóð sú, sem upprunnin
er á síðustu áratugum síðustu
aldar er nú óðum að renna sitt
skeið og hverfa eðl'i sírnu sam-
kvæmt. Einn fulltrúi hennar
Aksel Kristensen lyfsali andað-
ist 6. þessa mánaðar eftir allerf-
iða sjúkdómslegu á áttiugasta
aldursáni. Hann leniti í alvar
fiegu umferðarslysi i september
1970 og náði hann aldrei um-
S. Helgason hf. STEINIÐJA
tlnholtl 6 Slmar 26677 og 14254
talsverðum bata eftir það, þ<j
var andleg heilisa hans alger-
lega óskert til1 hinztu stundar.
Aksel' starfaði að námí loknu
og meðan á því stóð fyinst í
Re y kj a vfku r a póteki og síOar
lengst af í IngóMsapóteki. Þeg-
ar staínað var til lyfjabúðar í
Kópavogi, gerðist Aksel þar lyf
sali og giegndi því stanfi um 12
ára skeið, eða þar til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir
fyrir fáum árum. Kristensen
naut þess mjög að starfa fyrir
íbúa hins ört vaxandi kaupsitað-
ar í Kópavogi, enda var hann
mjög vel látinn í starfi sínu þar.
Aksel Kristiensen var fyrsti
heiðiursfélagi í Félagi lyfjafræð-
inga en hann viar einn af stofn-
endum þess félags oig fyrsti for-
maður 1932. Aksel var ekki
mannblendinn, en þeir, sem
kynntust honum náið, fundu
það fljófit, að hér fór traustur
og hæfur maður. Afcsel Kris'ten
sen verður mér og þeim, sem
slitu barnsskónuim í Lækjangötu
og Skólabrú einna minnisstæð-
astur fyrir það, hviersu bamgóð
ur hann var. Við vorum mitóHiir
aufúsugestir á heimili hans oig
er etófci örgramnt um, að ærslin
og fyrirferðin hafi verið mifcil
stundum. Offilega fór hann
með otótóur út að ÆJgissíðu eða
út í Örfirisey ag gefck þar með
ofckur um fjörur. Kom þá mairgt
spauigitegt fyrir, sem ljúft er að
minnast og ekki líður úr minni.
Einn er sá siður danstour, nefnd
ur að slá köttinn úr tunmunni,
Danir á Islandi efndu til
skemmitunar, þar sem þetta var
fnamkvæmf við geysilega kát-
inu viðstaddra. Það brást aldrei
áð Aksel og Ása byðu ototóur
með sér. Kemur þetta fram í
hiuganm i dag, vegna þess að
það var miikið tillhlökkunarefni
að fara með þeim hjónum á
„Fastelavnsfest" eins og Danir
kalla hátíð þessa. Þessi dæmi
sýna, finnst mér, einfcar vel, að
við áfitum góðan vin, þar sem
Aksel Krisetensen var, og minn
umst við hans með virðimgu og
þökk.
Útför hans verður gerð frá
Dómkirkjunni i Reykjavíto fcl.
15 í dag.
Ólafur Þorsteinsson.
Stefanía G.
Guðmundsdóttir
Ijósmóðir — Minning
F. 20. apríl 1895
D. 3. febrúar 1973
í DAG verður gerð bálför Stef-
aníu Ðuðmundsdóttur fyrrum
ljósmóður frá Fossvogstoapellu.
Stefanía sál. var fædd og upp-
alin að Brandagili i Hrútafirði.
Hún nam ung ljósmóðurfræði og
stundaði lengstum ljósmóður-
störf, auk umfangsmikilla hús-
móðurstarfa á fyrri árum, en
hún bjó um hríð á föðurleifð
sinni. Fyrri mann sinn, Erlend
Þorvaldsson frá Litlu-Brektóu í
Borgarfirði, missti hún eftir
stutta sambúð frá þrem umgum
börnum og síðari mann sinn, Jón
Ásmundsson frá Mýrum í Hrúta
firði, einnig, en þau áttu einn
son. Hún stóð því, ung að árum,
uppi með fjögur urug börn. Mér er
ekki kunmuigt um einstök atriði,
en hitt þekki ég mætavel, að
börnum sínum öllum, einstöku
manndómsfólki, skilaði hún
þjóðfélagimu með fullri reisn.
Árið 1945 fluttist Stefania til
Neskaupstaðar sem ljósmóðir og
vann þar til þess er hún lét af
ljósmóðurstörfum fyrir aldurs
sakir. Þar sem annars staðar átti
hún því einstaka hamingjuíáni
að fagma, að engri sænguxkonu
hlekktist á í neinu undir hemnar
höndum.
Þar og þá hófust kynni min og
fjölskyldu minnar og hennar.
Þau kynni leiddu brátt til hinnar
kærustu vináttu, sem hélzt til
æviloka hennar, þó að leiðir
skildu i bili er við fluttumst hing
að suður 1960. Það sýndi sig Mka,
er hún fluttist hingað suður, að
loknu starfi í Neskaupstað, að
þau bönd höfðu hvorki fymzt né
slaknað. Bömum okkar var hún
slik, að hún gekk hjá þeim ekki
undir öðru nafni en amma og
það var einlægur fögnuður fjöl-
Hansína Bjarnadóttir
frá Teigarhorni
í dag fer fnam frá Halllgrims-
kirkju í Reykjavík kveðjuathöfn
Hansínu Björnsdóttur frá Teig-
arhorni í Berufirði, er lézt að
morgni 5. febrúar síðastliðinm á
Borgarspitalanum eftir stutta
legu.
Hansina var fædd á Eskifirði
6. júnl 1884 dóttir hjónanna
Björns Eiríkssonar og Susönnu
Waywadt. Þeim hjónum varð
sex bama auðið. Þau voru:
Emilía lengi búsett á Reyðar-
firði, Katrin sem lengi hafði mat
sölu í vesfurbæmum, Bmil sem
vann í stjórnarráðinu. Þau þrjú
eru látim. Georg búsettur frá
unga aldri í Kaupmannahöfn,
EMsa er dvelur á elMhetonilinu
Grund, og Björn málari búsettur
í Reykjavik.
Árið 1902 fór Hansína til Kaup
mannahafnar til að lœra ljós-
myndum sem á þeim árum var fá
títt að tóonur lærðu. Ljósmyndaði
hún töluvert eftir að hún kom
heton frá námi. Eru til margar
gamlar myndir eftir hana hetona
á Teigarhomi.
Þann 9. desemiber 1911 giftist
Hansina Jóni Lúðvikssyni tré-
smið og byrjuðu þau bústoap á
Teigarhomi. Eignuðust þau sex
börm, þau heita María, búsett í
Kaupmannahöfn, Soffia búsett í
Iowa, Hansina, Elisa og Bjöm bú-
sett í Reykjavík og Kristján
bóndi á Teigarhomi.
Vorið 1958 tóom ég undirritað-
ur með dætur minar I og 4 ára
þá móðurlausar, í fyrsta skipti
að Teigarhomi til sumardvalar.
Tótou þau hjónin elskulega á
móti okkur og reyndust mér og
dætrum mínum sem beztu for-
eldrar. Jón bóndi Hansínu hné
niður í smalamermsku þá um
haustið og lézt stuttu siðar. Þá
sýndi Hanisína hvað hún var
sterk og trúuð kona. Bjó hún
með syni sínum Kristjáni til árs-
ins 1967, þá tóorn hún suður og
dvaldist hjá dóttur sinni og mér,
en var þó á sumrin hjá syni sín-
um fyrir austan, þar til i sumar
að hún treysti sér etoki til þess.
Hansána var vel gefin kona, las
mikið aliveg fram á það síðasta
og mundi vel það sem hún las,
var ég undrandi á því hvað hún
var minnug svona fullorðin kona.
Hún fylgdist vel með þjóðmál-
um. Og nú síðustu ævidaga henn
ar hafði hún mitolar áhyggjur
eins og allir landsmenn af þeim
náttúruhamiförum sem í Eyjum
geisuðu og bað oft af alhug að
þeim mætti linna sem fyrst svo
blessað fólkið kæmist sem fyrst
heim aftur.
Eftir að Hansána kom á mitt
heimili hafði ég og dætur mínar
mikla ánægju af þvi, enda var
hún ekki aðeins góð viðlyndis og
vildi gera mér og dætrum min-
um alít það til þægðar sem hún
framast mátti, heldur var hún
með öllu sinu hæglæti skemmti-
leg og fyndin, orðheppin ef hún
vildi það við hatfa.
Ég og dætur minar erum for-
sjóninni þakklát fyrir að okkur
veittist sú mannbót að hafa náin
kynni af slíkri konu sem Hans-
ína Björnsdóttir var. Og að leið-
arlokum biðjum við þér alllrar
guðs bleissunar og þökkum sam-
fylgdina.
Brandiur Bjarnason.
skyldunnar er hana bar að garði,
frá því fyrsta til síðasta. Það er
mikil og dýrmæt lifsreynsla, að
kynnast og binda vináttu við jafn
mikinn persónuleika og Stefanía
átti og bar með sér. Hjá henni
var ekkert hálft. Hún lifði og dó
óbuiguð, þó að lífið rétti henni
beizka b.kara og ýmsum hefði
eflaust fallizt hugur og hendur í
hennar sporum.
Á hinztu kveðjustund í dag
drúpir fjölskylda mín höfði og
yfir móðuna miklu sendum við
mikilhæfri vinkonu og kærri inni
legustu þakkir fyrir óhvikula vin
áttu og tryggð. Fjölskyldu henn
ar, sem liíka er oktoar vinir, send
um við innilegar samúðarkveðj-
ur. Hún hefur mikils misst.
Kæra vinkona.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Oddur A. Sigurjónsson
Arngrímur Jónsson,
skólastjóri — Minning
F. 5. sept. 1926. D. 2. febr. 1973.
ENN einu simiri samnast okkur,
hversu stoaimmt er milili lífs og
dauða.
Engan óra'ði fyrir því, er þú
kvaddir okkur á kennarastofu
Fellasikóla að loknum stairfsdegi
1. febr. s.l., að það væri þín
hinzta kveðja til okfcar, þtoi síð-
ustu spor um þessa stofnun, sem
þú hafðdr tekið að þér að móta
og stjórma.
Það var glaiðvær hópur kenn-
ara, sem sat fyrsta kenmarafund-
inn imtí á skrifsitofu þimri í upp-
hiaíi þessa skólaárs. Þröngt var
setinn béklcurinn, en engirni
æðraðisit, við viissum að umrið
var aif kappi allt í krinigum okk-
ur tii þess að gena kemmislustof-
ux kemnsluhæflar. Kaiffisamsætið,
sem víða eæ venja í upphiafi
Skóiaársins varð að bíða betri
tíma, eins og þú orðaðir það. Á
þessum fyrsta fumdi gerðir þú
okkur ljóst við hvern vanda yrði
að glíma í sbarfli n.k. vebur.
Vamdamálin virtust vera mörg
og risavaxin. En við vissum öll,
að hjálparvana vorurn við ekki,
þar sem þín naut við og til þín
mátfii altlafl leita. Fyrri kynni
þin af skóliamálum, reynsla þín
í sitarfi sem kemmari og skóla-
stjóri, áhugi og dugmaður þinn
varð okkur lyftisitöng. Við vor-
um bjartsýn á framtíðin'a.
En skyndilega var dregið fyr-
ir sólu.
Hann var dapur föstudags-
morgunimnn 2. febrúar s.l., er
við mættum í skólann snemma
morguns tál þess að hefja starfs-
daginn. Okkur var þá tilkynnit,
að laust eftir miðnætti aðflarar-
nótt þessa dags hefðir þú verið
brott kallaður úr þessu jarð-
vistarlifi.
Svo skyndilega gat kallið kom-
ið.
Svo skyndilega varstu kvadd-
ur frá éistvinum, kuniningjum
og samstarfsfólki.
Nú sáturn við döpur og hrygg
og hugur okka.r fullur trega.
Nú er skarð fyrir skildi.
Við þökkum þér af aihug sam-
starfið og samveruna sem var
allt of stuitt.
Við reynum að bregðast ekki
trausti þinu varðandi áfraim-
haldandi starf og mótun Fella-
skóla, við leggjum okkur öll
£ram og vitum að sá homsteimn,
sem þú laigðto er traustur, og á
hann skal áfram byggt.
Við biðjum guð almáttugan
að styðja og styrkja ástvind
þíina, og vottum þekn okkar
dýpstu samúð.
Kennarar Fellaskóla.
AfvinnuhúsnœBi
mitt í húsinu Grundarstíg 12, er til sölu. Húsnæðið
er um 115 fm auk þess er um 60 fm í kjallara. Laust
fljótlega. Upplýsingar gefa
Baldvin Jónsson hrl.,
Kirkjutorgi 6.
Símar: 1-55-45 og 1-49-65.
Vagn Jónsson hrl.,
Austurstræti 9.
Símar 2-12-10 og 1-44-00.
Snorri P. B. Arnar,
Laufásvegi 19.
Símar 1-04-99 og 2 40-00.